บททั้งหมดของ พลิกชะตารัก มรดกเซียน: บทที่ 1 - บทที่ 10

หลังจากไหว้หลุมศพนายท่านหม่าแล้ว ฉินหมิงก็ออกจากสุสานทันที ที่ทางเข้าสุสานเขาเห็นสาวสวยสวมชุดทำงานที่มีรูปร่างยั่วยวนเป็นอย่างมาก ตอนนี้ฉินหมิงรู้สึกสงสัยว่าดึกดื่นแล้วทำไมเธอไม่หลับไม่นอน กลับมายืนอยู่ที่ทางเข้าสุสานแถมแต่งเต็มขนาดนั้น จึงอดมองอยู่สักพักไม่ได้คนสวยดูท่าทางไม่พอใจและพึมพำบางอย่างอย่าง "เหม็นกลิ่นคนจน" หรืออะไรทำนองนั้นในเมื่อก่อนฉินหมิงที่ได้ยินก็ไม่ได้ยี่หระอะไรอยู่แล้ว แต่วันนี้เขาเพิ่งกลายเป็นพ่อคน และยังถูกไล่ออกจากบ้านอีก ฉินหมิงรู้สึกไม่พอใจและอยากระบายออกมา เขารู้สึกหัวร้อนขึ้นมาทันที จึงเดินไปหาสาวสวยคนนั้นแล้วพูดอะไรบางอย่าง“เฮ้ ออกมายืนรับแขกแต่วันเลยเหรอ? คืนเท่าไรล่ะ? วันนี้ฉันอารมณ์ดีนะ!”อันที่จริงฉินหมิงไม่มีเงินอยู่ในกระเป๋าสักแดง ฉินหมิงพูดไปพลางเสียงสั่นไปเล็กน้อย เขากังวลว่าถ้าผู้หญิงคนนี้ทำอาชีพอย่างว่าจริง ๆ เขาก็ไม่มีเงินจะจ่ายโชคดีที่หลังจากได้ยินแล้ว สาวสวยก็มีสีหน้าไม่สบอารมณ์และจ้องฉินหมิงเขม็งโชคดีไปที่เธอไม่ใช่อย่างว่าฉินหมิงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกวันนี้ฉินหมิงก็ถูกตระกูลหม่าทำให้โกรธไม่น้อย และสภาพอารมณ์ของเขาก็แย่อย่างถึงท

หลังจากที่ฉินหมิงฟื้นคืนชีพขึ้นมา ก็ดูเหมือนมีเรี่ยวแรงอย่างมหาศาล แม้ว่าจะยังควบคุมไม่ได้แต่ก็มากเกินพอที่จะจัดการกับนักฆ่าธรรมดาสองคนได้ ดังนั้นฉินหมิงจึงฉวยโอกาสที่นักฆ่าอึ้งอยู่ไม่ทันได้โต้ตอบ พุ่งเข้าไปต่อสู้กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างดุเดือด จนกลิ้งลงไปในน้ำด้วยกันแบบนี้เป็นการลากให้ไปตายด้วยกันไม่ใช่เหรอ?แววตาของหลินหว่านชิงเต็มไปด้วยความสับสน แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะน่าเกลียดจริง ๆ แต่พวกเขาเพิ่งพบกันโดยบังเอิญ เขาเต็มใจที่จะตายเพื่อเธอเหรอ?ตอนนี้หลินหว่านชิงขาอ่อนแรงไปหมด เธอปีนขึ้นไปริมฝั่ง อารมณ์ภายในใจของเธอซับซ้อนมาก เธออยากให้ฉินหมิงปีนขึ้นมา แต่เธอก็ไม่อยากให้เขาขึ้นมาเช่นกัน เพราะเขาได้เห็น ได้สัมผัส และได้จูบกับเธอแล้วหลินหว่านชิงกัดริมฝีปากตัวเองและรออยู่นาน แต่เธอก็ไม่รอจนเขาจะปีนขึ้นมา คิดถึงผู้ชายที่ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร เธอคิดว่าเขายังอยู่และเผลอคิดว่าเขาตายไปแล้วชั่วขณะหนึ่งแต่น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวและเธอก็ไม่สามารถหยุดมันได้...ไม่นานนักเสียงแตรรถก็ดังขึ้น บอดี้การ์ดหลายคนจากตระกูลหลินออกเดินตามหาเธอเธอสวมเสื้อผ้าของฉินหมิงและรออยู่นาน หลัง

“คุณหลิน คุณมาที่นี่เพื่อพบผมหรือเปล่าครับ...”ซุนกวนฉงเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าที่ประจบประแจง ราวกับหมาปั๊กกระดิกหาง เขาเกือบจะคุกเข่าจะเลียขาเธออยู่แล้วหลินหว่านชิงไม่ได้มองซุนกวนฉงด้วยซ้ำ เธอกวาดตามองในที่สุดก็เห็นฉินหมิง ท่าทีสง่างามของเธอก็เผยให้เห็นความตื่นเต้นออกมาเมื่อคืนเธอพยายามอย่างหนักแต่ไม่พบร่างของฉินหมิงเธอเชื่อว่าฉินหมิงยังไม่ตายอย่างแน่นอน!ไอ้บ้านั้นเอาเปรียบเธอขนาดนี้ จะตายง่าย ๆ ได้อย่างไร?ด้วยความพยายามนี้ ในตอนเช้าเธอจึงใช้อำนาจตระกูลหลินค้นหารายละเอียดของฉินหมิงอย่างเร่งด่วน แล้วพบว่าฉินหมิงกำลังวางแผนที่จะหย่ากับหม่าลู่ในวันนี้ดังนั้นเธอจึงรีบไปที่อำเภอทันทีดูว่าจะเจอฉินหมิงหรือไม่แน่นอนว่าเธอเจอคนที่คล้ายกับฉินหมิงมาก แต่เขาขดตัวกุมหัวตัวเองอยู่บนพื้น เธอเห็นไม่ชัดเจนว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร เธอจึงไม่แน่ใจว่าเขาคือคนที่เธอตามหารึเปล่า!เนื่องจากการปรากฏตัวของหลินหว่านชิงในตอนนี้ บอดี้การ์ดทั้งสองคนจึงหยุดกระทืบฉินหมิงฉินหมิงยังสังเกตเห็นว่าบรรยากาศดูผิดปกติไป เขาเงยหน้าขึ้นและพบกับแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นของหลินหว่านชิง“หลินหว่านชิง? คุณเอ

หม่าลู่ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งแค้นใจมากขึ้นเท่านั้นซุนกวนฉงลุกขึ้นจากพื้นด้วยความอับอาย ใบหน้าและจมูกของเขาบวมช้ำเหมือนหมู สภาพของเขาดูน่าสมเพชมาก"เป็นไปไม่ได้!"“หลินหว่านชิงเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลหลิน สถานะของเธอนั้นสูงส่ง ในเจียงเฉินมีคุณชายที่ร่ำรวยและพวกลูกคนมีอำนาจตั้งหลายคนที่ไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอด้วยซ้ำ เธอจะไปชอบสวะอย่างฉินหมิงได้ยังไง!"“บางทีพวกเขาอาจจะเพิ่งรู้จักกัน...”ซุนกวนฉงกุมหน้าร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดหลินหว่านชิงเป็นนางฟ้าสูงศักดิ์ในความคิดของเขาเสมอ แต่ฉินหมิงเป็นเพียงคนต่ำต้อยไร้ค่าในสายตาของเขา แม้ว่าจะตีเขาจนตาย เขาไม่มีวันเชื่อว่าฉินหมิงและหลินหว่านชิงมีความสัมพันธ์อะไรเป็นพิเศษ!“ใช่แล้ว นอกจากหลินหว่านชิงจะตาบอด คนอย่างมันถึงได้เข้าตาเธอได้…”“ไม่สิ ถึงหลินหว่านชิงจะตาบอดจริง ๆ เธอก็ไม่มีทางมองสวะพรรค์นั้นหรอก!”หม่าลู่ยิ้มอย่างเหยียดหยาม ในใจรู้สึกยุติธรรมขึ้นมามากขึ้น“ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเป็นอย่างไรก็ช่าง!”“แต่ท้ายที่สุดไอ้ขี้แพ้ฉินหมิงทำฉันแสบไม่น้อย ฉันไม่มีวันปล่อยเขาไปแน่!”สีหน้าของซุนกวนฉงเต็มไปด้วยความไม่พอใจต

หลังจากคิดเหลวไหลไปเรื่อย ฉินหมิงก็ได้สติกลับมาทันทีเขาเดินไปหาหลินหว่านชิง ดึงแขนเธอเบา ๆ และกระซิบว่า "หลิน...หลินหว่านชิงช่างเถอะ ผมชินแล้วล่ะ..."หลินหว่านชิงปวดใจ เธอสัมผัสได้ถึงความขมขื่นและปวดใจในคำพูดของฉินหมิง เช่นเดียวกับความน้อยเนื้อต่ำใจของตัวเขาเอง“คุณหลิน ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของเสี่ยวเหม่ย ผมจะลงโทษเธอในภายหลังเอง โปรดเมตตาให้โอกาสเธอได้ปรับปรุงตัวเองด้วยนะครับ”ไต้เหว่ยกล่าวอย่างจริงใจเขาเริ่มต้องโหดร้ายขึ้นมาบ้างแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาไม่อาจเมินเฉยต่อปัญหาของเสี่ยวเหม่ยได้อีกแล้ว แม้ว่าครั้งนี้เขาจะรอดไปได้ ครั้งหน้าเขาอาจจะถูกเสี่ยวเหม่ยพาซวยไปจนตายก็ได้ใครจะไปรู้!"ลุกขึ้น!"“เห็นแก่เพื่อนของฉันที่ขอร้องให้เธอ ฉันจะให้โอกาสเธอ ฉันหวังว่าเธอจะปรับปรุงตัวได้!”หลินหว่านชิงจิ๊ปากอย่างเย็นชาให้อภัยได้ก็ให้อภัยเถอะเธอไม่ชอบใช้ฐานะของเธอข่มเหงคนอื่น เธอไม่อยากเป็นที่รู้จักของคนทั่วไป“ขอบคุณคุณหลิน ขอบคุณคุณมากค่ะ…”เสี่ยวเหม่ยรู้สึกเหมือนได้รับการยกโทษแล้ว ถึงกล้าลุกขึ้นยืน หลังของเธอเหงื่อเย็นไหลซึมจนเปียกโชกไปในเวลานี้แขกจำนวนมากโดยรอบต่างตื่นตระห