All Chapters of พลิกชะตารัก มรดกเซียน: Chapter 41 - Chapter 50

“เลขาฉินคะ แม่ฉันเป็นอย่างไรบ้างคะ?”เฉินถิงถิงถามด้วยสีหน้ากังวล“อาการค่อนข้างซับซ้อนน่ะครับ ยากที่จะอธิบายให้ฟังสั้น ๆ ได้ในประโยคเดียวน่ะครับ”“แต่โชคดีที่เป็นเพียงปัญหาเล็ก ๆ น้อยๆ เช่นการอักเสบน่ะครับ ตอนนี้ยังไม่มีอาการร้ายแรงอะไรขอแค่เพียงให้ผมฝังเข็มให้สักครั้งแล้วกินยาจีนสักสองสามวัน อาการก็คงจะหายขาดได้ครับ "ฉินหมิงยิ้มและพูดปลอบใจหลี่ฉินจะได้รับการรักษามาพักหนึ่งแล้ว อาการไขสันหลังที่เสียหายก็ได้ฟื้นตัวขึ้น แต่ภาวะแทรกซ้อนบางอย่างยังคงอยู่ หากตอนนี้รีบรักษาให้ทันอาการภาวะแทรกซ้อนเหล่านี้ก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร แต่ถ้ายังปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ผลลัพธ์ที่ตามมาอาจร้ายแรงมาก เบาหน่อยก็เป็นอัมพาตถ้าอาการหนักก็อันตรายถึงชีวิต“คุณสามารถรักษาให้หายได้เหรอคะ?”“จริงเหรอคะ? ดีมาก ๆ เลยค่ะ!”เฉินถิงถิงดีใจมากตอนแรกเธอก็แค่อยากจะลองดู ไม่ได้คาดหวังในทักษะการแพทย์ของฉินหมิงเลยแต่ที่คาดไม่ถึงว่าฉินหมิงบอกว่าอาการป่วยนี้สามารถรักษาได้เธอจึงดีใจและก็ตื่นเต้นมาก“ปัญหาเล็กน้อยอย่างนั้นเหรอ?”“หมอเฉพาะทางที่โรงพยาบาลก็ยังรักษาแม่พวกเราไม่หาย นี่คุณยังจะมาบอกว่านี่เป็น

หกเข็มพลิกชะตาต้องควบคุมเข็มด้วยพลังชี่ ครั้งที่แล้วตอนที่เขารักษานายท่านหลิน เนื่องจากร่างกายไม่มีพลังจิตวิญญาณจึงเหนื่อยมากจนแทบจะเป็นลมคราวนี้การฝึกฝนของเขาได้มาถึงระดับแรกของการฝึกพลังชี่แล้ว และสภาพร่างกายเขาก็ดีขึ้นมากจึงสามารถใช้วิชาหกเข็มพลิกชะตาได้ง่ายขึ้นแต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นหลังจากที่เขาใช้เทคนิคการฝังเข็มเสร็จแล้ว เม็ดเหงื่อเล็ก ๆ ก็ยังผุดเรียงเป็นแถวปรากฏบนหน้าผากของเขา เนื่องจากระดับพลังของเขาต่ำเกินไปทำให้รู้สึกเหนื่อยและอ่อนล้าตอนนั้นเองได้มีเสียงฝีเท้าหนึ่งดังขึ้นมาคนผู้นั้นสวมชุดกาวน์สีขาว เป็นหมอหนุ่มอายุประมาณยี่สิบเจ็ดปี ด้านหลังเขามีพยาบาลสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาจากข้างนอกเพื่อตรวจคนไข้ในประจำวันพอเขาเห็นหลี่ฉินโดนฝังเข็มไปทั้งตัว หมอหนุ่มคนนั้นตกใจมากและรีบเดินเข้ามาอย่างไว“ถิงถิง นี่มันเกิดอะไรขึ้น? พวกเธอทำอะไรกัน!”“พี่เถียนคือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ค่ะ เลขาฉินคนนี้เป็นเพื่อนร่วมงานของฉันเอง เขามีทักษะการแพทย์นิดหน่อยน่ะค่ะ”“เขากำลังรักษาแม่ฉันด้วยวิธีการฝังเข็ม…”เฉินถิงถิงอธิบายอย่างง่าย ๆ หมอหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าชื่อว่าเถียนปั๋ว เขาเป็นหมอประจำตัว

เฉินฮ่าวไม่ลังเลสักนิด เขาคุกเข่าดังตุ้บลงตรงหน้าฉินหมิงพลางยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองแรง ๆ สองที "เลขาฉิน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้เป็นความผิดของผมเอง คุณช่วยแม่ของผมด้วยเจตนาดี แต่ผมกลับทำกับคุณแบบนี้.......” "ผมมันไม่เอาไหน..." เฉินฮ่าวรู้สึกผิดเอามาก ๆ และเอาแต่โทษตัวเอง "ช่างมันเถอะ ก็แค่เรื่องเข้าใจผิดเท่านั้นเอง วันหน้าผมหวังว่าคุณจะไม่ทำอะไรวู่วามแบบนั้นอีก..." ฉินหมิงรู้ว่าเฉินฮ่าวไม่ได้ตั้งใจเดินมาชนเขาและเขาก็ไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น ฉะนั้นเขาจึงยื่นมือออกไปช่วยประคองให้เฉินฮ่าวลุกขึ้น เถียนปั๋วไม่คาดคิดเลยว่าเรื่องราวจะกลับตาลปัตร เขาจึงมีสีหน้าเหยเกพลางแค่นเสียงเย็นชา "ถิงถิง เธอไม่ต้องขอบคุณหมอนี่หรอก!" "ช่วงนี้หลังจากรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลของพวกเรา อาการของป้าหลี่ก็เกือบจะหายดีแล้ว มันก็แค่บังเอิญเท่านั้นแหละ!" "พี่ใหญ่เถียน พี่พูดผิดถนัดเลยล่ะ!" "พวกเราต่างก็เห็นว่าก่อนหน้านี้อาการแม่ของฉันไม่ดีขึ้นเลย กระทั่งจะลุกขึ้นจากเตียงก็เป็นเรื่องยากแล้ว เลขาฉินฝังเข็มรักษาโรคให้ท่าน นี่จะเป็นเรื่องบังเอิญไปได้ยังไงกัน!" เฉินถิงถิงเอ่ยขึ้นด้วยความทุกข์ใจอยู่บ้าง

"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ!" "ฉันเคยเห็นคนหน้าด้านมาก่อนนะ แต่ก็ยังไม่เคยเห็นใครหน้าด้านขนาดนั้นเลย!" "คุณเฉินสวยออกขนาดนั้น แต่ดูเขาสิรูปร่างหน้าตาแทบไม่ต่างอะไรกับหมีตัวหนึ่งเลย เขาจะคู่ควรกับคุณเฉินได้ยังไงกันเล่า!" "ฉันไม่รู้จริง ๆ เลยว่าเขาไปเอาความมั่นใจมาจากที่ไหนกัน!" ... ผู้ป่วยอีกสองคนในแผนกที่กำลังเฝ้ามองดูความหน้าด้านที่เถียนปั๋วแสดงออกมา พูดด้วยความขัดเคืองใจ พวกเขาต่างออกตัวปกป้องเฉินถิงถิง เถียนปั๋วโมโหเสียจนเอ่ยขึ้นมาว่า "ป้าหลี่ ผมบอกเงื่อนไขไปแล้ว ถ้าป้าไม่ตอบตกลง ป้าก็ต้องจ่ายเงินห้าหมื่นกว่าหยวนมาเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นผมจะไปแจ้งความ!" "ถ้าตำรวจจับป้าด้วยข้อหาฉ้อโกง ก็อย่ามาโทษผมแล้วกัน!" "นี่มัน......" หลี่ฉินแม่ลูกถึงกับพูดไม่ออก ตอนนี้แม้แต่เงินห้าพันหยวนพวกเธอยังไม่มีเลย นับประสาอะไรกับห้าหมื่นหยวนเล่า พวกเธอจะไปหาเงินตั้งมากมายขนาดนั้นมาจากที่ไหนกัน! พวกเธอสามคนแม่ลูกรู้สึกสิ้นหวังไปชั่วขณะและไม่ทราบว่าควรจะทำอย่างไรดี "ก็แค่ห้าหมื่นหยวนเอง ฉันจ่ายให้พวกเธอก็ได้!" ฉินหมิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ไอ้หนู แกอีกแล้ว!" เถียนปั๋วโมโหจนหน้าเขียว

"ผมเปล่า......" "ผู้อำนวยการหู ได้โปรดฟังผมอธิบายก่อนครับ ตัวยาที่ผมจัดให้คนไข้มีประโยชน์และไม่เป็นอันตรายแน่นอน..." เถียนปั๋วรู้สึกตื่นตระหนก เขาอยากจะอธิบาย แต่เมื่อมีสถานะอันสูงส่งของฉินหมิงค้ำคออยู่ เขาย่อมไม่มีทางกล่าวหาคนตัวเล็ก ๆ อย่างผิด ๆ ไม่ว่าจะอธิบายอย่างไรก็รังแต่จะทำให้เขาดูโง่เง่า! "ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของแกอีก!" "เถียนปั๋ว นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป แกถูกไล่ออกแล้ว เก็บข้าวของแล้วไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้เลย!" ผู้อำนวยการหูทุบโต๊ะแล้วตะโกนด้วยความโมโหจัด "ไม่นะ......" "ผู้อำนวยการหู ได้โปรดให้โอกาสผมอีกสักครั้ง..." เถียนปั๋วคร่ำครวญแล้วคลานเข้าไปแทบเท้าของผู้อำนวยการหู จากนั้นก็ขอร้องไม่หยุดหย่อน "ไสหัวไป!" "รปภ. โยนมันออกไปซะ!" ผู้อำนวยการหูถีบเถียนปั๋วออกไปแล้วโบกมือ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนก้มตัวลงกระชากตัวเถียนปั๋วแล้วลากเขาออกไปราวกับสุนัขตาย! "ดี!" "ดีมาก!" "ไอ้เศษสวะที่ไร้จรรยาบรรณแพทย์แบบนี้สมควรโดนแบบนี้แล้ว โล่งอกไปที!" ... ผู้ป่วยอีกสองคนในแผนกต่างปรบมือและส่งเสียงโห่ร้อง "คุณฉิน โปรดรอสักครู่นะครับ ผมจะช่วยดำเนินขั้นตอนจำหน่า