บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 701 - บทที่ 710

เซียวฉู่ฉู่มองตรงไปที่หวังหยวน ขณะที่นางพูดเช่นนี้ หวังหยวนไม่ได้รู้สึกถึงเจตนาฆ่าเลยแม้แต่น้อย อย่างที่นางพูด มันทำให้ข้าตระหนักถึงความเป็นจริงอย่างแท้จริง! หวังหยวนยิ้มและกล่าวอย่างราบเรียบว่า “ไทเฮา พระองค์ทรงเชิญกระหม่อมมาที่นี่ คงไม่คิดที่จะฆ่ากระหม่อมง่ายดายเช่นนี้ใช่หรือไม่?” เซียวฉู่ฉู่หัวเราะเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “หวังหยวน ข้ารู้ว่าเจ้าฉลาดมาก นี่คือเหตุผลที่ข้าใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อพาเจ้ามาที่เมืองหวง แต่สิ่งที่ข้าเพิ่งพูดนั้นไม่ได้พูดผิดชีวิตและความตายของเจ้าเกี่ยวข้องกับข้าจริง ๆ ข้าไม่เพียงแต่พูดถึงเมืองหวงเท่านั้น แม้กระทั่ง... ต้าเย่!” ท่าทางของเซียวฉู่ฉู่โอหังมากเมื่อนางพูดแบบนี้! สิ่งนี้ทำให้หวังหยวนตกใจมาก! “ไทเฮาตรัสเช่นนี้ เพื่ออยากบอกกระหม่อมว่า พระองค์สามารถปกป้องกระหม่อมได้ แม้อยู่ในต้าเย่เช่นนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?” เซียวฉู่ฉู่ยิ้มและกล่าวว่า “อำนาจของเมืองหวงนั้นแข็งแกร่งกว่าต้าเย่มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่แม่ทัพมู่สิ้นชีพ ต้าเย่ก็เสื่อมโทรมลงทุกวัน เจ้าย่อมรู้เรื่องนี้ดีกว่าข้า” “เหตุผลที่ข้าพูดไปมากมายเช่นนี้ ก็เพื่อให้เราเจราจาเรื่องต่อไปไ

หวังหยวนถอนหายใจ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าใครเป็นคนเผยแพร่ข่าวว่าตนเองเกิดมาเป็นคนมีสติปัญญาความรู้ แต่ชอบอิสระ หากไทเฮาแสร้งทำเป็นให้หวงเจียวเจียวแต่งงานกับตัวเขาจริง ๆ พวกเขาอาจจะเชื่ออย่างนั้นก็ได้!“ไทเฮา พระองค์ทรงตรัสเช่นนั้นแล้ว กระหม่อมก็ไม่อาจปฏิเสธ” “ทว่าหากกระหม่อมทำเช่นนี้แล้ว กระหม่อมจะได้อะไรตอบแทนเล่าพ่ะย่ะค่ะ?” หวังหยวนไม่ได้โง่เขลาขนาดนี้ เซียวฉู่ฉู่ผู้นี้ขอให้เขาช่วยนางมากมายเช่นนี้ แล้วเขาจะไม่ขออะไรเลยได้อย่างไร? “เจ้าขอสิ่งที่เจ้าต้องการได้ตามต้องการ ตราบใดที่ข้าสามารถทำได้ ข้าจะตอบตกลงทั้งหมด” เซียวฉู่ฉู่ยิ่งโอหังมากขึ้น หวังหยวนหัวเราะมากขึ้น “ไทเฮาใจกว้างเช่นนี้ พระองค์ไม่ทรงกังวลว่ากระหม่อมจะหักหลังพระองค์หรือพ่ะย่ะค่ะ?” “เจ้าไม่มีวันทำเช่นนั้นหรอก...” เซียวฉู่ฉู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “โอ้? เหตุใดเล่า? ไทเฮาทรงพบกระหม่อมวันนี้เป็นครั้งแรก ว่ากันว่ารู้คนรู้หน้าแต่ไม่รู้ใจ ไทเฮารู้ได้อย่างไรเล่าว่ากระหม่อมไม่มีวันทำเช่นนั้น?” หวังหยวนเริ่มแปลกใจขึ้นมา เหตุใดเซียวฉู่ฉู่ผู้นี้ถึงมั่นใจมากว่าเขาจะเป็นพันธมิตรกับนาง! “เพราะเจ้าเคยบอกว่าเจ้าจะไม่ทรยศต่อ

หลังจากที่หวังหยวนพูดเช่นนี้จบ เกาเล่อก็หัวเราะออกมาทันที “คุณชายหมิงถันพูดเล่นแล้ว ว่ากันว่าใกล้ชิดฮ่องเต้เสมือนอยู่กับพยัฆร้าย ไหนเลยจะไปกล้าพูดจาโผงผางเล่า?” หลังจากที่เกาเล่อพูดจบ เขาก็มองไปที่หวังหยวนและถามอย่างราบเรียบว่า “คุณชายหมิงถัน ท่านคิดอย่างไรกับราชสำนักหวงของข้า?” หวังหยวนพยักหน้า “กองทัพแข็งแกร่ง ม้าบึกบึน บ้านเมืองสงบ ประชาชนสันติอยู่เย็นเป็นสุข!” เมื่อเกาเล่อได้ยินสิ่งนี้ เขาก็หัวเราะ “คุณชายหมิงถันพูดจาฉะฉาน ทว่าแผ่นดินเมืองหวงของเราก็มีบางอย่างผิดปกติ” หวังหยวนกระพริบตาและถามว่า “ผิดปกติอันใด?” เกาเล่อเหลือบมองหวังหยวน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณชายหมิงถัน การสนทนาระหว่างท่านกับข้านั้นเป็นการพูดไปเรื่อยเปื่อย ท่านอย่าเอามาใส่ใจเป็นอันขาด” หวังหยวนพยักหน้า “ไม่ต้องกังวล วันนี้ข้าเพียงพูดคุยกับใต้เท้าเกาแบบสบาย ๆ เท่านั้น หลังจากพูดจบ ข้าก็ลืมแล้วและจะไม่เก็บเอาไปใส่ใจ” “เช่นนั้นก็ดียิ่งนัก” หลังจากที่เกาเล่อหัวเราะเสร็จ เขาก็พูดว่า “เมืองหวงของข้าดีงามไปทุกสิ่ง ทว่าก็เว้นแต่ไทเฮาองค์นี้... เฮ้อ... มันไม่ใช่เรื่องดีสำหรับสตรีที่จะมีอำนาจควบคุม คุณชายห

หวังหยวนมองลึกไปที่เกาเล่อแล้วยิ้ม “ใต้เท้าเกา ทำให้ท่านผิดหวังแล้ว ข้าไม่ได้มีเจตนาจะฆ่าท่านจริง ๆ” “อย่างไรก็ตาม ใต้เท้าเกา ข้าก็อยากรู้เช่นกันว่า ท่าน... ไม่กลัวความตายหรือ?” หวังหยวนถาม และหลังจากพูดเช่นนี้ เกาเล่อก็อดยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ความตายน่ากลัวตรงไหน หากชีวิตของข้าสามารถแลกกับชีวิตของคุณชายหมิงถันได้อย่างง่ายดาย เช่นนั้นก็เป็นเรื่องที่คุ้มค่า!” “ท้ายที่สุดแล้ว...หากว่าข้ามองไม่ผิดล่ะก็ ท่านจะเป็นศัตรูตัวฉกาจที่สุดในเมืองหวงของข้า!” หลังจากพูดอย่างนั้น เกาเล่อก็ยิ้มให้หวังหยวนเป็นครั้ง สุดท้ายแล้วก็ขี่ม้าจากไป! เมื่อเห็นเกาเล่อจากไป หวังหยวนก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เป็นเวลานาน! คนผู้นี้... จะต้องถูกกำจัดโดยเร็วที่สุด! เขาฉลาดเกินไปแล้ว! เมื่อกลับไปถึงโรงเตี๊ยมคณะทูต เขาก็เห็นต้าหู่และถังหม่างที่มีสีหน้าดูวิตกกังวล “พี่หยวน พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” หวังหยวนยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร” หลายคนเดินเข้าไปในบ้าน ต้าหู่รีบรินชาให้หวังหยวนและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พี่หยวน พี่ได้เข้าพบไทเฮาแล้วหรือยัง? ท่าทางของพระองค์เป็นอย่างไรบ้าง?” หวังหยวนพูดอย่างใจเย็น

เกาเล่อเล่าอย่างละเอียด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอากู่ฉาหรืออ๋องหลงซี เขาก็พูดเจตนาของตัวเองออกมาจนหมด หลังจากได้ยินสิ่งนี้ อ๋องเจิ้นตงก็ยิ้ม “ไทเฮา...ใจร้อนเกินไปแล้ว...ถึงกับปล่อยให้คนที่ละทิ้งต้าเย้วางแผนเรื่องพวกนี้ ช่างน่าขันยิ่งนัก” อ๋องเจิ้นตงพูดอย่างราบเรียบด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม “อ๋องเจิ้นตง หวังหยวนผู้นี้ยากจะหยั่งถึง แม้แต่กระหม่อมก็มองไม่เห็นความคิดของเขา กระหม่อมคิดว่า... ฝ่าบาทควรหาโอกาสฆ่าเขาให้สิ้นซากพ่ะย่ะค่ะ!” อ๋องเจิ้นตงย่อมเชื่อคำพูดของเกาเล่อ เขาพยักหน้า “ไม่ควรเก็บเขาไว้จริง ๆ” “ทว่า...การคิดจะฆ่าเขาก็ไม่ง่ายเลย แต่ข้าสงสัยยิ่งนักว่าเหตุใดองครักษ์เงาถึงไม่ฆ่าเขา? เจ้าแอบระดมคนจำนวนมากเข้าไปไม่ใช่หรือ?” ในเวลานี้ อ๋องเจิ้นตงเอ่ยปากพูด แม้ว่าองครักษ์เงาจะเป็นของอ๋องหลงซี ทว่าเกาเล่อก็ได้วางคนของเขาเองเข้าไปนานแล้ว และการถ่ายทอดคำสั่งลับครั้งนี้ก็เป็นความตั้งใจของเขาเช่นกัน แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะล้มเหลว! “กระหม่อมก็ไม่รู้เช่นกันว่าเหตุใดจึงล้มเหลว ถึงแม้ว่าคนที่ไปจะมีไม่กี่คน แต่พวกเขาก็เคลื่อนไหวอย่างลับ ๆ ตลอดทาง และไม่เปิดเผยพิรุธ ยิ่งกว่านั้น ข้ายัง