Lahat ng Kabanata ng บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Kabanata 691 - Kabanata 700

สิ่งแรกที่อู๋หลิงพูดเมื่อเขาเจอหวังหยวน ก็คือจะพาเขาออกไปเรื่องนี้ทำให้หวังหยวนรู้สึกซาบซึ้งมาก เขาเข้าใจว่าความรู้สึกส่วนตัวของอู๋หลิง ในใจเขา ความเคียดแค้นชิงชังนั้นไม่สำคัญเท่ากับความชอบธรรมของแผ่นดินจะเห็นได้ว่าอู๋หลิงใส่ใจเขาจริง ๆ ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่กล้าฝ่าฝืนราชโองการ ด้วยการคิดจะพาหวังหยวนกลับไป!“อู๋หลิง เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม ส่วนอู๋หลิงหายใจเข้าลึก ๆ “ในถิ่นหวงเหยียน อาจรอดจากปากเหยี่ยวปากกา แต่ท่านกับอากู่ฉามีความแค้นใจต่อกัน ความเกลียดชังที่ท่านฆ่าพ่อของเขานั้น ไม่อาจลบล้างได้ เขาย่อมจะฆ่าท่าน!”“ดังนั้น... ไม่อาจไปถิ่นหวงเหยียนได้!”เมื่ออู๋หลิงพูดเช่นนี้ เขาพูดด้วยเสียงดังทรงพลัง แต่หวังหยวนก็ถอนหายใจ แล้วพูดว่า “หากเจ้าดึงข้ากลับไป เจ้าจะขัดราชโองการ เจ้าไม่กลัวหรือ?”“ไม่กลัว! ข้าจะขอร้องฝ่าบาทให้ส่งคนอื่นไปเป็นทูตหวงเหยียนแทน!”อู๋หลิงพูดทันที ดูเหมือนจะไม่กลัวจริง ๆ“หากทำเช่นนั้นได้ เหตุใดข้าต้องไปล่ะ? ก่อนข้ามา ข้าได้รับจดหมายจากเสนาบดีฝ่ายซ้าย แม้แต่เขาก็ยังทำอะไรไม่ได้เลย เจ้าคิดว่าเจ้าจะทำอะไรได้บ้าง?”แม้ว่าประโยคนี้จะค่อนข้างโ

แน่นอนว่าหวังหยวนไม่สามารถเอาชนะคนเหล่านี้ได้ หากมีเพียงคนเดียว เขาก็ยังพอจะลองสู้ได้แต่เขาไม่กลัวเลย เขาค่อย ๆ ยกปืนคาบศิลาขึ้นมา แล้วยิงชายคนนั้นเข้าที่หัวเต็ม ๆ!ปัง!ชายคนนั้นที่รีบวิ่งเข้ามา ล้มลงกับพื้นสิ้นชีวิตทันที!“เจ้า...เจ้ามีปืนไฟจริง ๆ!”ทุกคนถึงกับตกตะลึง!แม้ว่าพวกเขาจะมีทักษะการต่อสู้สูงส่ง แต่ก็ไม่ได้ทรงพลังเท่าปืน!หวังหยวนยิ้มแล้วพูดว่า “หากไม่มีสิ่งนี้ ข้าจะกล้าดีอย่างไรมานั่งรอให้พวกเจ้าฆ่าข้า?”“บอกมา ใครในเมืองหวงที่เป็นคนส่งพวกเจ้ามาที่นี่?”ทันทีที่คำถามนี้ดังขึ้น คนเหล่านั้นก็ตกตะลึงทันที!“เจ้า... เจ้ารู้ได้อย่างไร... ว่าพวกข้ามาจากเมืองหวง?”พวกเขาตกใจกับคำพูดของหวังหยวน ต่างตกตะลึงกันถ้วนหน้า“เรื่องนี้เดาได้ไม่ยาก หากข้าเป็นคนเมืองหวง ข้าก็จะทำแบบเดียวกัน แต่ในบรรดาอ๋องทั้งสามของเมืองหวง ใครสั่งให้พวกเจ้ามาจัดการข้า?”หวังหยวนถามอย่างใจเย็น จากนั้นเล็งปืนไปที่พวกเขาทันที!“หากไม่ยอมก็ต้องตาย”หวังหยวนไม่ได้ล้อเล่น ใบหน้าของพวกเขาเคร่งเครียด แต่ไม่มีใครพูดอะไรเลย“เฮ้… ไม่เชื่อหรือ?”หวังหยวนไม่ได้พูดเหลวไหล ยิงปืนใส่อีกคนหนึ่งอีกนัดสัง

เจิ้งไท่ชิงอดไม่ได้ที่จะพูดติดตลก หวังหยวนหัวเราะทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น“ฮ่าฮ่าฮ่า... ไม่ต้องกังวล จะไม่มีคำสั่งลับนี้หรอก…”หวังหยวนมั่นใจมาก เจิ้งไท่ชิงก็หัวเราะเช่นกันด้วยทหารหลายพันนายที่คอยคุ้มกัน การเดินทางครั้งนี้จะต้องปลอดภัยมาก“ไม่ไกลข้างหน้าคือเมืองหลวง ท่านต้องระวังมากขึ้น ข้าคิดว่าอ๋องเจิ้นตงจะใช้กลอุบายแน่ เพราะว่า... เขาไม่ต้องการให้ท่านเข้าเมืองได้อย่างราบรื่น!”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา หวังหยวนย่อมเข้าใจว่าอ๋องเจิ้นตงและอ๋องเซ่อเป่ย ต่างก็เป็นคนที่มีความทะเยอทะยาน หากอ๋องถูหนานไม่ตาย ทั้งสองคนก็น่าจะอยู่เฉย ๆ อย่างน้อยพวกเขาก็จะไม่ดำเนินการใด ๆ ในตอนนี้แต่ตอนนี้อ๋องถูหนานเสียชีวิตแล้ว คนที่คอยสนับสนุนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของไทเฮาจึงหายไปแล้ว แน่นอนว่าความทะเยอทะยานของพวกเขาก็สำแดงฤทธิ์!หวังหยวนรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี เขาจึงรู้ด้วยว่าอ๋องเจิ้นตงจะต้องมีกลอุบายรอเขาอยู่แน่นอน!“ข้าเข้าใจ ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน”หวังหยวนยิ้มแล้วพูด ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงใกล้เมืองหลวง คนของเจิ้งไท่ชิงย่อมไม่ได้เข้าไปในเมืองด้วย แต่ได้รับมอบหมายให้ไปค่ายทหารนอกเมือง

เมื่อเกาเล่อได้ยินดังนั้น เขาก็ยิ้มแล้วพูดอย่างสบาย ๆ “เรื่องนี้ไม่ใช่ความลับ คุณหนูหวงคนนี้เป็นธิดาสนมของอ๋องหลงซี เมื่อนางไปถึงต้าเย่ นางก็เปลี่ยนชื่อแซ่ใหม่หมด โชคชะตาของนางกำหนดให้นางมีสถานะสูงส่ง หมิงถัน เกิดอะไรขึ้น ท่านหมิงถัน เหตุใดท่านถึงสงสัยเรื่องตัวตนของนางขนาดนี้? ท่านหลงใหลความงามของคุณหนูหวงหรือไม่?”เมื่อได้ยินดังนั้น หวังหยวนก็แค่ยิ้ม แล้วตอบว่า “ไม่ ข้าแค่สงสัยเท่านั้น”ธิดาของอ๋องหลงซี ต้องไปต้าเย่เพื่อทำงานเป็นไส้ศึกจริง ๆ อ๋องหลงซีผู้นี้ช่างโหดร้ายนัก!แต่นี่ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ เพราะลูกหลานของครอบครัวที่ร่ำรวย ย่อมไม่อาจควบคุมสิ่งที่ตัวเองทำได้อยู่แล้วประเด็นนี้ถูกปัดทิ้งไป จากนั้นเกาเล่อก็พาพวกเขาไปบ้านพักที่แยกต่างหาก แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่คือที่พักคณะฑูต ท่านหมิงถันให้คนของท่านพักผ่อนที่นี่ก่อน เพราะไทเฮาอนุญาตให้ท่านเข้าเฝ้าคนเดียวเท่านั้น”นี่เป็นกฎ หวังหยวนจึงไม่ได้คิดมากกับเรื่องนี้ แล้วบอกให้ต้าหู่และพรรคพวก ติดตามเกาเล่อไปยังที่พักในเมืองหลวงแห่งนี้ในเวลานี้ จู่ ๆ ทหารคนหนึ่งของเกาเล่อก็มากระซิบบางอย่างข้างหูเจ้านาย ระยะทางนั้นไกลเกินกว่าที่หวังหย

จากคำพูดของอากู่ฉา ทุกคนพยักหน้าพร้อมกันแต่ไทเฮาเซียวฉู่ฉู่ถามว่า “หวังหยวน อากู่ฉาต้องการล้างแค้นให้บิดาของเขา ไม่ทราบว่าเจ้าคิดอย่างไร?”หวังหยวนยิ้ม แล้วพูดว่า “ไทเฮา ต้องมีคนพูดเหลวไหลเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นแน่ ข้าไม่ได้สังหารอ๋องถูหนาน อย่าได้กล่าวหาทูตต่างแผ่นดินในเรื่องเช่นนี้อย่างไม่ยุติธรรม”ในเมื่อพวกเจ้าต้องการแสดงละคร ข้าก็จะแสดงละครร่วมกับพวกเจ้า!“เหลวไหล เจ้าสร้างหน้าไม้ขนาดยักษ์ แล้วปล่อยให้คนอื่นยิงพ่อของข้า เจ้ายังไม่กล้ายอมรับเลย หวังหยวน เจ้าเป็นคนขี้ขลาดจริง ๆ เจ้ากล้าทำเช่นนี้เลยหรือ?”อากู่ฉาตะโกนด้วยความโกรธทันที ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้ หวังหยวนก็โบกมืออย่างรวดเร็ว“เฮ้ อ๋องถูหนาน โปรดอย่ากล่าวหาข้า ข้าสร้างหน้าไม้ขนาดยักษ์จริง แต่ข้าไม่ได้สั่งให้ฆ่าพ่อของเจ้า อีกทั้งกองทัพทั้งสองยังต่อสู้กันในระยะไกลขนาดนี้ ข้าไม่เห็นพ่อของเจ้าด้วยซ้ำ จะฆ่าเขาได้อย่างไร บางทีเขาอาจถูกคนอื่นฆ่า... ฆ่าโดยไม่ตั้งใจก็ได้”“ไม่ต้องกังวล ข้าจะตรวจสอบอย่างรอบคอบเมื่อข้ากลับไป ว่าใครเป็นคนฆ่าพ่อของเจ้า? ดีหรือไม่?”หวังหยวนไม่ยอมรับ ไม่ใช่เพราะขี้ขลาด แต่เป็นเพราะเขาปฏิบัติตามคำพ