All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 681 - Chapter 690

อากู่ฉานั้นย่อมโหดร้าย!และอู๋หลิงก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน แม้ว่าไพร่พลในกองทัพจะต่างกันนับหมื่น แต่เขาก็ยังคงยืนหยัดสู้ต่อไป!“อากู่ฉา ถอยทัพออกไปเถอะ หากยังต่อสู้เช่นนี้ต่อไป เจ้าก็ไม่อาจชนะได้!”ต่อหน้ากองทัพทั้งสอง อู๋หลิงสวมชุดเกราะสีเงิน เขามีท่าทางไม่ธรรมดา คิ้วคมราวกับดาบ รัศมีอำมหิตอันดุร้ายแผ่ซ่าน!แม้ว่าเขาต้องการทำลายกองทัพหวงเหยียนของอากู่ฉาจริง ๆ แต่เขาก็เป็นห่วงหวังหยวน!เขาต้องการแก้ปัญหาสงครามที่นี่ และช่วยเหลือหวังหยวน!แต่เขาไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้ อยู่ภายใต้การควบคุมของหวงเหยียนขณะนี้อากู่ฉายิ้มขณะพูดอย่างสงบ “อู๋หลิง พวกเจ้าไม่ธรรมดาเลย แต่การต่อสู้ครั้งนี้ การต้องต่อสู้กับกองทหารชั้นยอดของข้าในเมืองหวงนั้น ทหารต้าเย่ของเจ้ายังไม่อาจเทียบเคียงได้ ยิ่งไปกว่านั้น ในต้าเย่ของเจ้า ยังมีทหารสามหมื่นนายของเมืองหวงอยู่ในเมืองชิงชวนด้วย เพียงข้าแค่ออกคำสั่งให้ทั้งสองฝ่ายเริ่มโจมตี พวกเจ้าก็จะพ่ายแพ้และถูกสังหาร!”หลังจากที่อากู่ฉาพูดจบ อู๋หลิงก็สีหน้าเคร่งเครียด แต่ยังคงไม่ถอดใจ เขาพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า “เจ้าก็ลองดูสิ!”“ฮ่าฮ่าฮ่า อู๋หลิง ข้ารู้ว่าเจ้าไม่กลัว แต

เมื่อกล่าวเช่นนี้จบ ฮ่องเต้ซิงหลงก็มองทุกคน ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงค่อย ๆ พูดว่า “ท่านทั้งหลายเป็นผู้อุทิศตนในต้าเย่ ดังนั้น... พวกท่านคิดว่าเรื่องนี้ควรได้รับการแก้ไข หรือประนีประนอมอย่างไร?”หลังจากพูดคำเหล่านี้ หยางเฟิ่งกั๋วก็รู้สึกจุกอยู่ในใจ เพราะเขาเดาได้แล้ว!สำหรับคนอื่น ๆ ก็ย่อมรู้แล้วว่าจะตัดสินใจอย่างไร!สือเหยาเฉียน เจ้ากรมกรมโยธาธิการลุกขึ้นยืนทันที แล้วกล่าวด้วยความเคารพ “ฝ่าบาท กระหม่อมมีวิธีประนีประนอม แต่ไม่ทราบว่าจะเป็นไปได้หรือไม่”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ฮ่องเต้ซิงหลงก็ดีใจมาก รีบพยักหน้าทันที “พูดมาสิ ท่านสือ”สือเหยาเฉียนจึงกล่าวว่า “ฝ่าบาท สิ่งที่หวงเหยียนต้องการคือหวังหยวน แต่เราไม่สามารถส่งตัวเขาออกไปเลย ตามที่พวกเขาต้องการเช่นนั้นได้ กระหม่อมขอแนะนำว่าควรให้หวังหยวน ไปหาหวงเหยียนในฐานะทูตพ่ะย่ะค่ะ!”“ด้วยวิธีนี้ ก็จะทราบว่าหวงเหยียนต้องการอะไร ตั้งแต่สมัยโบราณจะไม่มีการสังหารทูต ข้าคิดว่าเนื่องจากต้าเย่ของเรา หวงเหยียนจะไม่กล้าทำร้ายหวังหยวน จึงสามารถช่วยให้เขารอดชีวิตได้! เพื่อแลกกับความปลอดภัยของชายแดนพ่ะย่ะค่ะ”ฟังดูดี แต่ทุกคนรู้ดีว่ามันไม่

เมื่อวางจดหมายลง หวังหยวนก็ถอนหายใจ ทันใดนั้น ต้าหู่ก็นำจดหมายอีกฉบับมาให้ด้วย!จดหมายนี้เขียนอย่างเรียบง่าย ด้วยถ้อยคำเพียงไม่กี่คำ‘พูดคุยกันนอกเมือง’จดหมายฉบับนี้ ไม่จำเป็นต้องมองลายมือก็รู้ว่าเป็นของใคร มันย่อมเป็นของเจิ้งไท่ชิงหวังหยวนยกยิ้ม แล้วพูดว่า “มาเถอะ ไปพบกับขุนพลเจิ้งคนนี้กับข้า”พูดจบ หวังหยวนก็เดินทางออกจากเมืองไปทันที แม้ว่าในสายตาของทุกคน สงครามยังไม่หยุด แต่บางคนก็รู้ว่าสงครามหยุดแล้ว!กองทัพชิงชวนจะไม่รุกคืบอย่างหุนหันพลันแล่นอีกต่อไป!บัดนี้มีเพียงสองคนนั่งอยู่ในศาลานอกเมือง ขณะกำลังชงชา“ท่านพ่อ เขาจะมาจริงหรือขอรับ?”เจิ้งเซิ่งถามด้วยความสงสัยในเวลานี้“เซิ่งเอ๋อร์ เจ้าว่าอย่างไร?” เจิ้งไท่ชิงถามด้วยรอยยิ้ม“ข้าคิดว่าเขา... เขาน่าจะมา แต่ข้าไม่คิดว่าเขาจะฉลาดเท่าที่ท่านพ่อคิดขอรับ”เจิ้งเซิ่งกล่าวว่าตอนนี้สถานการณ์ชัดเจนแล้ว หวังหยวนย่อมรู้ดีแล้วว่าไม่มีอันตราย ดังนั้นเขาย่อมมาแต่เขารู้สึกว่าหวังหยวนไม่ได้ฉลาดเท่าที่พ่อของเขาบอกไว้“ฮ่าฮ่า เช่นนั้นเจ้าก็แค่รอดู”เจิ้งไท่ชิงส่ายหน้าและยิ้ม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากในเวลานี้ มีม้าสูงสองตัวกำลังวิ่ง

“ท่านหวังหยวน ข้าไม่รู้ว่าท่านรู้จักหวงเหยียนของเรามากแค่ไหน?”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา หวังหยวนก็หรี่ตา พูดตามตรง เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับหวงเหยียนมากนัก นอกจากเรื่องอ๋องถูหนานกับอากู่ฉา ลูกชายของเขา“ไม่ค่อยรู้เท่าใดนัก ดังนั้นอยากจะขอให้ขุนพลเจิ้งช่วยชี้แนะข้าบ้าง ข้าจะขอบคุณมาก”หวังหยวนรู้ว่าเจิ้งไท่ชิงมาที่นี่ในวันนี้ อาจเป็นเพราะเรื่องนี้!บอกข้อมูลเกี่ยวกับหวงเหยียนให้กับเขา แม้ว่าจะมีบางสิ่งที่เขาสามารถรู้ได้เมื่อไปถึงหวงเหยียนก็ตามแต่เขาทำเช่นนี้เพียงเพื่อให้เขารู้อะไรบางอย่างล่วงหน้า เพื่อที่เขาจะได้วางแผนล่วงหน้าให้ดี!เมื่อคิดได้ดังนั้น หวังหยวนก็ย่อมรู้สึกขอบคุณเจิ้งไท่ชิงมากขึ้นจากนั้นเจิ้งไท่ชิงก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วยกยิ้ม “ไม่เป็นอะไร ข้าคิดว่านี่คือสิ่งที่คนผู้นั้นอยากให้ท่านรู้ ข้าเพิ่งตัดสินใจโดยไม่ได้รับอนุญาต จึงเพิ่งมาบอกท่าน!”เมื่อได้ยินดังนั้น หวังหยวนก็ยิ้ม จากนั้นยกมือขึ้นพูดว่า “ไม่ว่าใครจะอยากให้ข้ารู้ก็ตาม ขุนพลเจิ้งก็ช่วยบอกข้าเรื่องนี้ ข้าจดจำไว้แล้ว”เจิ้งไท่ชิงหัวเราะ “เอาล่ะ ไม่จำเป็นต้องพูดสุภาพนักหรอก ให้ข้าบอกท่านว่าสถานการณ์ในหวง

แต่หวังหยวนเข้าใจแนวทางของหวงเหยียนมากขึ้นแล้วแต่ว่าเขาแค่ไม่ชอบทุกสิ่งที่ต้องอธิบายได้รับการอธิบายอย่างชัดเจนแล้ว และการตัดสินใจของหวังหยวนที่จะไปหาหวงเหยียน ก็ได้รับการตัดสินแล้ว ไม่มีที่ว่างสำหรับการทะนงตัวในเรื่องนี้เช้าวันรุ่งขึ้น หวังหยวนพาถังหม่าง ต้าหู่ และทหารผ่านศึกเกราะทมิฬสิบคนไปที่ประตูนอกจากหลี่ซื่อหานจะมาพบเขาแล้ว เฉิงเหลียวก็มาด้วยความกังวลด้วยไป๋เฟยเฟยก็มาด้วย แต่สิ่งที่ทำให้หวังหยวนประหลาดใจก็คือ พ่อและลูกชายตระกูลฟ่านก็มาด้วยแต่มีแววของความเย็นชาและความภาคภูมิใจในดวงตาของพวกเขาหวังหยวนขี้เกียจเกินกว่าจะใส่ใจ เหลือบมองหลี่ซื่อหานแล้วคลี่ยิ้ม“ไม่ต้องห่วง เจ้าก็รู้ว่าสามีของเจ้าทำอะไรได้บ้าง อีกไม่นานข้าจะกลับมา”หวังหยวนยิ้มและกอดหลี่ซื่อหานที่เสียงสั่นเครือ “ข้ารู้ ข้าจะรอให้ท่านกลับมา... ใช่แล้ว แล้วก็คุณหนูหูด้วย...”หลี่ซื่อหานกำลังยิ้ม แต่ความจริงเป็นการยิ้มฝืน นางไม่อยากให้หวังหยวนกังวล นางจึงพยายามทำตัวให้ดูเข้มแข็ง“ข้าจะดูแลครอบครัวของข้า”สายตาของหลี่ซื่อหานแน่วแน่ หมู่บ้านต้าหวังเป็นรากฐานของหวังหยวน และมันเป็นผลมาจากการทำงานหนักของเขา นา