เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 681
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 682
เสียงที่ดังและทรงพลังของเป้าชิงสื่อดังก้องไปทั่วห้องตำราหลวง!ในขณะนี้ สีหน้าของทุกคนมืดมนลงหลังจากได้ยินคำพูดของเขา!นี่คือจุดอ่อนของราชวงศ์ต้าเย่ ทุกครั้งที่เกิดสงคราม ทุกคนจะกังวลเรื่องนี้!เพราะนอกจากหวงเหยียนแล้ว ยังมีพวกคนเถื่อน คนนอกเผ่า และอีกหลายฝ่ายที่กำลังจับตาดูอยู่!ดังนั้น แม้ว่าต้าเย่จะมีพลังมากพอที่จะต่อสู้กับหวงเหยียน แต่เมื่อเวลาผ่านไป ก็จะยังมีร่องรอยของความไม่สบายใจอยู่ในใจอยู่เสมอ!ความกังวลนี้มาจากคนต่างเผ่าอื่น ๆ!เป้าชิงสื่อเข้าใจหลักการนี้ หยางเฟิ่งกั๋วก็เข้าใจ และอีกหกคน...ก็เข้าใจเหมือนกัน!ดังนั้น...ในฐานะฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่ ฮ่องเต้ซิงหลงย่อมเข้าใจ!เขาเหลือบมองเป้าชิงสื่อที่มีสีหน้าจริงจัง และหยางเฟิ่งกั๋วที่หน้าตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความโกรธ จากนั้นเขาก็เห็นสีหน้าหลากหลาย บนใบหน้าของทุกคนในหกกรม แล้วเขาก็มีข้อสรุปในใจแล้ว!หวังหยวนคนนี้...เขาไม่ชอบที่คนที่คอยจุดไฟอยู่เบื้องหลังอย่างวังไห่เทียน แต่ก็ทำได้เพียงหารือกันในราชสำนักและตอนนี้ โอกาสนี้ถือได้ว่าเป็นโอกาสที่จะกำจัดเขาให้สิ้นซาก!สำหรับฮ่องเต้ซิงหลง ย่อมไม่พลาด!ดังนั้น...สิ่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 683
เมื่อกล่าวเช่นนี้จบ ฮ่องเต้ซิงหลงก็มองทุกคน ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงค่อย ๆ พูดว่า “ท่านทั้งหลายเป็นผู้อุทิศตนในต้าเย่ ดังนั้น... พวกท่านคิดว่าเรื่องนี้ควรได้รับการแก้ไข หรือประนีประนอมอย่างไร?”หลังจากพูดคำเหล่านี้ หยางเฟิ่งกั๋วก็รู้สึกจุกอยู่ในใจ เพราะเขาเดาได้แล้ว!สำหรับคนอื่น ๆ ก็ย่อมรู้แล้วว่าจะตัดสินใจอย่างไร!สือเหยาเฉียน เจ้ากรมกรมโยธาธิการลุกขึ้นยืนทันที แล้วกล่าวด้วยความเคารพ “ฝ่าบาท กระหม่อมมีวิธีประนีประนอม แต่ไม่ทราบว่าจะเป็นไปได้หรือไม่”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ฮ่องเต้ซิงหลงก็ดีใจมาก รีบพยักหน้าทันที “พูดมาสิ ท่านสือ”สือเหยาเฉียนจึงกล่าวว่า “ฝ่าบาท สิ่งที่หวงเหยียนต้องการคือหวังหยวน แต่เราไม่สามารถส่งตัวเขาออกไปเลย ตามที่พวกเขาต้องการเช่นนั้นได้ กระหม่อมขอแนะนำว่าควรให้หวังหยวน ไปหาหวงเหยียนในฐานะทูตพ่ะย่ะค่ะ!”“ด้วยวิธีนี้ ก็จะทราบว่าหวงเหยียนต้องการอะไร ตั้งแต่สมัยโบราณจะไม่มีการสังหารทูต ข้าคิดว่าเนื่องจากต้าเย่ของเรา หวงเหยียนจะไม่กล้าทำร้ายหวังหยวน จึงสามารถช่วยให้เขารอดชีวิตได้! เพื่อแลกกับความปลอดภัยของชายแดนพ่ะย่ะค่ะ”ฟังดูดี แต่ทุกคนรู้ดีว่ามันไม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 684
คนเช่นนี้จะถูกส่งไปยังหวงเหยียน โดยไม่รู้ว่าจะอยู่หรือตาย แน่นอนว่าเขากังวลมาก!ในขณะนี้ หวังหยวนกำลังนั่งอยู่ในห้อง และส่ายหน้าเมื่อเห็นราชโองการแต่งตั้งเป็นทูต น่าสนใจมาก หากไม่ใช่เพราะศักดิ์ศรีแห่งต้าเย่ เกรงว่าเขาคงจะเป็นทูตไม่ได้“แต่โชคดี… ข้ามีตำแหน่งเป็นทูต เรื่องนี้… ถือได้ว่าเป็นกำไรที่ไม่คาดคิด”“ท่านหมิงถัน คำสั่งบอกให้ท่านไปปฏิบัติภารกิจที่หวงเหยียนในอีกไม่กี่วัน ท่านอยากไปจริงหรือ?”เฉิงเหลียวมองหวังหยวน แล้วรู้สึกกังวลเล็กน้อย ในขณะนี้ แม้ว่าในใจของเขาจะยังคงอยู่ฝ่ายเสนาบดีฝ่ายขวา แต่ที่สำคัญกว่านั้น เขายังคงรู้สึกว่าหวังหยวน เป็นคนที่คู่ควรกับมิตรภาพที่ใกล้ชิด และยินดีที่จะทำงานให้เขาด้วยเห็นได้ชัดว่าเขาอยู่ฝ่ายเสนาบดีฝ่ายขวา แต่ในใจเขา เขาได้กำหนดไว้แล้วว่าเขาอยู่ฝ่ายหวังหยวน!หวังหยวนย่อมไม่อยากไป แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ หากเขาไม่ยอมไป ฮ่องเต้ต้าเย่ก็คงไม่ใจดีกับเขา!ดังนั้นจึงมีทางเดียว ก็คือต้องไป!หลังจากที่เฉิงเหลียวออกไปแล้ว หวังหยวนก็มองต้าหู่ แล้วพูดว่า “ส่งจดหมายเหล่านี้ให้ถึงมือพวกเขาแต่ละคน...”มีจดหมายสำหรับอู๋หลิง พี่วัง หงเยี่ยและท่านลุงหวังหยวนส่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 685
เมื่อวางจดหมายลง หวังหยวนก็ถอนหายใจ ทันใดนั้น ต้าหู่ก็นำจดหมายอีกฉบับมาให้ด้วย!จดหมายนี้เขียนอย่างเรียบง่าย ด้วยถ้อยคำเพียงไม่กี่คำ‘พูดคุยกันนอกเมือง’จดหมายฉบับนี้ ไม่จำเป็นต้องมองลายมือก็รู้ว่าเป็นของใคร มันย่อมเป็นของเจิ้งไท่ชิงหวังหยวนยกยิ้ม แล้วพูดว่า “มาเถอะ ไปพบกับขุนพลเจิ้งคนนี้กับข้า”พูดจบ หวังหยวนก็เดินทางออกจากเมืองไปทันที แม้ว่าในสายตาของทุกคน สงครามยังไม่หยุด แต่บางคนก็รู้ว่าสงครามหยุดแล้ว!กองทัพชิงชวนจะไม่รุกคืบอย่างหุนหันพลันแล่นอีกต่อไป!บัดนี้มีเพียงสองคนนั่งอยู่ในศาลานอกเมือง ขณะกำลังชงชา“ท่านพ่อ เขาจะมาจริงหรือขอรับ?”เจิ้งเซิ่งถามด้วยความสงสัยในเวลานี้“เซิ่งเอ๋อร์ เจ้าว่าอย่างไร?” เจิ้งไท่ชิงถามด้วยรอยยิ้ม“ข้าคิดว่าเขา... เขาน่าจะมา แต่ข้าไม่คิดว่าเขาจะฉลาดเท่าที่ท่านพ่อคิดขอรับ”เจิ้งเซิ่งกล่าวว่าตอนนี้สถานการณ์ชัดเจนแล้ว หวังหยวนย่อมรู้ดีแล้วว่าไม่มีอันตราย ดังนั้นเขาย่อมมาแต่เขารู้สึกว่าหวังหยวนไม่ได้ฉลาดเท่าที่พ่อของเขาบอกไว้“ฮ่าฮ่า เช่นนั้นเจ้าก็แค่รอดู”เจิ้งไท่ชิงส่ายหน้าและยิ้ม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากในเวลานี้ มีม้าสูงสองตัวกำลังวิ่ง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 686
เจิ้งเซิ่งเหลือบมองหวังหยวน ยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ท่านหวัง ข้าอยากรู้จริง ๆ ว่าเหตุใดเจ้าถึงเดาความคิดของพ่อข้าได้”จากการกบฏของกองทัพชิงชวน ไปจนถึงการพูดคุยยามค่ำคืนที่นี่ มีเพียงการแลกเปลี่ยนทางจดหมาย และการเผชิญหน้ากันในค่ายเสบียงหนัก เหตุใดชายคนนี้ถึงสามารถมองทะลุผ่าน และถ่ายทอดสิ่งที่เขาต้องการแสดงให้พ่อของเขาฟังได้เหตุใดกัน ทั้งที่ไม่ได้เห็นเรื่องนี้ด้วยตัวเองหวังหยวนเหลือบมองเจิ้งเซิ่ง ก่อนจะยิ้มแล้วอธิบาย“มันไม่ใช่การเดา แต่เป็นความเข้าใจตามเหตุผล นับตั้งแต่ที่พ่อของเจ้ามาที่เฉิงโจว ข้าก็รู้ว่าเขาคิดอะไรเมื่อออกคำสั่งครั้งแรก และเขาก็เตือนข้าด้วย”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เจิ้งเซิ่งก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็คิดอะไรบางอย่าง แล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พ่อของข้าบอกว่า... ทำลายเมืองหรือ?”เจิ้งเซิ่งตกตะลึง เพราะเมืองถูกทำลาย เขาจึงมั่นใจได้ว่าพวกเขาไม่มีเจตนาจะฆ่าจริง ๆ งั้นหรือ“แล้วจดหมายฉบับที่สอง เป็นการทดสอบหรือ?”เจิ้งเซิ่งถามด้วยความประหลาดใจ ในขณะที่หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่ได้ฉลาดถึงเพียงนั้น แต่เมื่อกองทัพชิงชวนยึดชายแดน คนของหวงเหยียนก็ยื่นไมตรีมาให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 687
“ท่านหวังหยวน ข้าไม่รู้ว่าท่านรู้จักหวงเหยียนของเรามากแค่ไหน?”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา หวังหยวนก็หรี่ตา พูดตามตรง เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับหวงเหยียนมากนัก นอกจากเรื่องอ๋องถูหนานกับอากู่ฉา ลูกชายของเขา“ไม่ค่อยรู้เท่าใดนัก ดังนั้นอยากจะขอให้ขุนพลเจิ้งช่วยชี้แนะข้าบ้าง ข้าจะขอบคุณมาก”หวังหยวนรู้ว่าเจิ้งไท่ชิงมาที่นี่ในวันนี้ อาจเป็นเพราะเรื่องนี้!บอกข้อมูลเกี่ยวกับหวงเหยียนให้กับเขา แม้ว่าจะมีบางสิ่งที่เขาสามารถรู้ได้เมื่อไปถึงหวงเหยียนก็ตามแต่เขาทำเช่นนี้เพียงเพื่อให้เขารู้อะไรบางอย่างล่วงหน้า เพื่อที่เขาจะได้วางแผนล่วงหน้าให้ดี!เมื่อคิดได้ดังนั้น หวังหยวนก็ย่อมรู้สึกขอบคุณเจิ้งไท่ชิงมากขึ้นจากนั้นเจิ้งไท่ชิงก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วยกยิ้ม “ไม่เป็นอะไร ข้าคิดว่านี่คือสิ่งที่คนผู้นั้นอยากให้ท่านรู้ ข้าเพิ่งตัดสินใจโดยไม่ได้รับอนุญาต จึงเพิ่งมาบอกท่าน!”เมื่อได้ยินดังนั้น หวังหยวนก็ยิ้ม จากนั้นยกมือขึ้นพูดว่า “ไม่ว่าใครจะอยากให้ข้ารู้ก็ตาม ขุนพลเจิ้งก็ช่วยบอกข้าเรื่องนี้ ข้าจดจำไว้แล้ว”เจิ้งไท่ชิงหัวเราะ “เอาล่ะ ไม่จำเป็นต้องพูดสุภาพนักหรอก ให้ข้าบอกท่านว่าสถานการณ์ในหวง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 688
หวังหยวนไม่ได้คัดค้านเมื่อได้ยินดังนั้น หากเขาไม่ใช้ความรู้จากโลกอื่น มันก็จะยากเกินไปที่จะเอาชนะได้สิ่งที่ทำให้อ๋องถูหนานแพ้พ่ายไม่ใช่ตัวเขาเอง แต่เป็นกาลเวลา!สิ่งนั้นเป็นอาวุธสังหารที่ค่อย ๆ พัฒนาขึ้นโดยคนนับไม่ถ้วน และตอนนี้เขาแค่ขนย้ายมันมาเท่านั้นแม้ว่าจะได้รับชัยชนะ แต่ใจหวังหยวนก็ไม่เคยดูถูกอ๋องถูหนานเลย“หวังหยวน ความจริงแล้วท่านมีทางอื่นให้เลือก ก็คือให้คำแนะนำแก่อ๋องเจิ้นตงและอ๋องเซ่อเป่ย ช่วยพวกเขาให้ได้ครองเมืองหวง ด้วยวิธีนี้มันอาจจะง่ายกว่า!”“ไม่ทราบว่าท่านคิดอย่างนั้นหรือไม่?”เจิ้งไท่ชิงยิ้มและพูดเหมือนกำลังพูดเรื่องธรรมดา แต่ในคำพูดของเขาแฝงเร้นไปด้วยบางอย่างหวังหยวนหัวเราะ “คำถามนี้... ข้าไม่คิดว่าจะต้องตอบ”เมื่อได้ยินดังนั้น เจิ้งไท่ชิงก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “หืม? เพราะเหตุใด?”“ยังไม่ถึงเวลา” หวังหยวนตอบอย่างใจเย็น“ท่านกำลังรอให้พวกเขาเรียกตัวไปคุยอยู่หรือเปล่า? ท่านกำลังรอเงื่อนไขที่พวกเขาเสนออยู่หรือเปล่า?” เจิ้งไท่ชิงอดไม่ได้ที่จะถาม“นั่นไม่เป็นความจริง ข้าไม่ได้สนใจพวกเขาเลย” หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มเจิ้งไท่ชิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหยุดถา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 689
แต่หวังหยวนเข้าใจแนวทางของหวงเหยียนมากขึ้นแล้วแต่ว่าเขาแค่ไม่ชอบทุกสิ่งที่ต้องอธิบายได้รับการอธิบายอย่างชัดเจนแล้ว และการตัดสินใจของหวังหยวนที่จะไปหาหวงเหยียน ก็ได้รับการตัดสินแล้ว ไม่มีที่ว่างสำหรับการทะนงตัวในเรื่องนี้เช้าวันรุ่งขึ้น หวังหยวนพาถังหม่าง ต้าหู่ และทหารผ่านศึกเกราะทมิฬสิบคนไปที่ประตูนอกจากหลี่ซื่อหานจะมาพบเขาแล้ว เฉิงเหลียวก็มาด้วยความกังวลด้วยไป๋เฟยเฟยก็มาด้วย แต่สิ่งที่ทำให้หวังหยวนประหลาดใจก็คือ พ่อและลูกชายตระกูลฟ่านก็มาด้วยแต่มีแววของความเย็นชาและความภาคภูมิใจในดวงตาของพวกเขาหวังหยวนขี้เกียจเกินกว่าจะใส่ใจ เหลือบมองหลี่ซื่อหานแล้วคลี่ยิ้ม“ไม่ต้องห่วง เจ้าก็รู้ว่าสามีของเจ้าทำอะไรได้บ้าง อีกไม่นานข้าจะกลับมา”หวังหยวนยิ้มและกอดหลี่ซื่อหานที่เสียงสั่นเครือ “ข้ารู้ ข้าจะรอให้ท่านกลับมา... ใช่แล้ว แล้วก็คุณหนูหูด้วย...”หลี่ซื่อหานกำลังยิ้ม แต่ความจริงเป็นการยิ้มฝืน นางไม่อยากให้หวังหยวนกังวล นางจึงพยายามทำตัวให้ดูเข้มแข็ง“ข้าจะดูแลครอบครัวของข้า”สายตาของหลี่ซื่อหานแน่วแน่ หมู่บ้านต้าหวังเป็นรากฐานของหวังหยวน และมันเป็นผลมาจากการทำงานหนักของเขา นา
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1884
สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปยังตงฟางฮั่นพลางเอ่ยถามขึ้นแม้เขาจะได้รับฟังเรื่องราวของเมืองอู่เจียงจากเกาเล่อมาบ้าง แต่ก็รู้เพียงผิวเผินเท่านั้นในเมืองอู่เจียงมีสี่ตระกูลใหญ่ ทั้งตระกูลเฉินและตระกูลซูล้วนรวมอยู่ในนั้น!แม้ทั้งสองตระกูลไม่ใช่ตระกูลที่รุ่งเรืองที่สุด แต่ก็มีบทบาทสำคัญในเมืองอู่เจียง!“ท่านหวังทราบหรือไม่ว่าตระกูลซูทำธุรกิจด้านใด?”ตงฟางฮั่นเอ่ยถามอย่างเชื่องช้า“ข้าได้ยินเกาเล่อรายงานว่าตระกูลซูทำธุรกิจขนส่งทางบก”“ว่ากันว่าในอดีต ซูหนานอัน หัวหน้าตระกูลซู เริ่มต้นจากการใช้รถเข็นสามล้อ แล้วค่อย ๆ สร้างฐานะขึ้นมา”“ต่อมาตระกูลซูก็เจริญรุ่งเรืองจนมีอำนาจดังเช่นทุกวันนี้”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตบหน้าผากตนเองอย่างแรง ราวกับนึกอะไรบางอย่างออกธุรกิจขนส่งทางบก!หากมีการสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ผลประโยชน์ของตระกูลซูย่อมเสียหาย พวกเขาจึงเป็นผู้ที่ต้องการขัดขวางโครงการนี้มากที่สุด!“ท่านตงฟางช่างเฉียบแหลมนัก!”หวังหยวนเอ่ยชมตงฟางฮั่นส่ายหน้ากล่าวว่า “บัดนี้ยังไม่อาจยืนยันได้ว่าสิ่งที่ข้าคิดนั้นถูกต้องหรือไม่”“แต่ก็ควรไปดูให้เห็นกับตาสักครั้ง”“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นถึงเจ้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1883
“ข้าคิดว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เราควรพิจารณาว่าการสร้างเขื่อนกั้นน้ำไปขัดผลประโยชน์ของผู้ใด”“หากไม่ใช่เรื่องผลประโยชน์ อีกฝ่ายคงไม่ลงมือเช่นนี้”“เช่นนั้นพวกเราก็จะพบเป้าหมายได้โดยเร็ว”สมแล้วที่ตงฟางฮั่นเป็นบุคลากรที่ใคร ๆ ก็ต้องการ คำพูดของเขาทำให้หวังหยวนรู้สึกกระจ่าง!“เช่นนั้นเอง”“ตอนนี้พวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่ม!”“กลุ่มแรกให้ฉุนอวี๋อันไปสืบหาตัวคนที่แอบเข้าใกล้บ่อน้ำเมื่อคืน!”“เพื่อตามหาตัวคนวางยา แล้วเค้นถามข้อมูลจากมันให้ได้!”“อีกกลุ่มหนึ่งต้องไปสืบในเมือง ดูว่าใครได้รับผลกระทบ ก็จะทำให้เรามุ่งเป้าหมายได้ถูกต้อง!”“ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องปลอบขวัญชาวบ้าน หากไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่พวกเขา พวกเขาก็คงจะอ้างเรื่องศาลเจ้ามังกรแล้วหยุดการทำงาน!”“เช่นนั้นจะทำให้การก่อสร้างล่าช้า!”ความคิดของหวังหยวนตรงกับคนอื่น ๆเพราะแท้จริงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือการสร้างเส้นทางคมนาคมทางน้ำเพื่อให้เมืองอู่เจียงพัฒนาจากนั้นก็จะสามารถพัฒนาเมืองหลิงได้!“ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนั้นหรอก!”“ที่จริงข้าพอจะเดาออกแล้วว่าเป็นใคร”“ไม่ทราบว่าท่านหวังจะไปกับข้าหรือไม่?”ตงฟางฮั่นมองหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1882
ช่างเป็นเรื่องเหลวไหล!สิ่งที่เรียกว่าศรัทธาและเทพเจ้าก็เป็นเพียงที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เชื่อก็มี ไม่เชื่อก็ไม่มีสรรพสิ่งล้วนมีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ มีที่มาที่ไป หากมีเทพเจ้าและศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นจริง เหตุใดจึงมีผู้คนอดอยากยากไร้อยู่ทั่วทุกหนแห่ง?“ไร้สาระ!”หวังหยวนตำหนิ ฉุนอวี๋อันจึงไม่กล้าพูดต่อ“เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเป็นแน่”“หรือไม่ทุกคนติดโรคระบาดจึงเป็นเช่นนี้!”“รอข้าไปถึงแล้วค่อยว่ากัน!”หวังหยวนหลับตา ไม่พูดกับฉุนอวี๋อันอีกเพื่อไม่ให้ตนเองโมโหฉุนอวี๋อันงุนงง เขาเคยได้ยินชื่อโรคมากมาย แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องโรคระบาดมาก่อน!หรือจะเป็นโรคประหลาด?เมื่อเห็นหวังหยวนไม่สนใจ เขาก็เช็ดเหงื่อ ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบไม่นานพวกหวังหยวนก็มาถึงเขตก่อสร้าง ชาวบ้านที่ได้ยินข่าวต่างมามุงดู สถานที่แห่งนี้ช่างคึกคักทางด้านตงฟางฮั่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน กำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างตงฟางฮั่นเห็นหวังหยวนเดินเข้ามาจึงลุกขึ้นเดินไปหาหวังหยวน“ท่านตงฟาง ข้าได้ยินเรื่องที่นี่แล้วจึงรีบมา”“ท่านมาก่อน พบเบาะแสอะไรหรือไม่?”ตงฟางฮั่นส่ายหน้า พลางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ข้าให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1881
ยามตะวันโด่งฟ้า หวังหยวนกับภรรยายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ“ท่าน!”“เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”“ท่านรีบออกมาเถิดขอรับ!”เสียงของฉุนอวี๋อันเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขาเคาะประตูไม่หยุดปกติฉุนอวี๋อันเป็นคนรอบคอบ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียก่อนเสมอด้วยเหตุนี้ฉุนอวี๋อันจึงถูกมองว่าอ่อนแอ ไร้ความสามารถ เมืองอู่เจียงไม่เคยได้รับการจัดการอย่างดี และสี่ตระกูลใหญ่ก็มีอำนาจอยู่เหนือเขา!วันนี้เขากลับกล้ามาหาหวังหยวนถึงห้อง ทั้งยังมารบกวนการนอนของพวกเขา แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริง ๆ!หวังหยวนค่อย ๆ ยืดตัวบิดขี้เกียจ จากนั้นสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูมองไปที่ฉุนอวี๋อันเมื่อเห็นเขามีสีหน้าร้อนรนก็ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ฟ้าถล่มหรืออย่างไร?”อย่างไรเสียฉุนอวี๋อันก็เคยเป็นผู้ว่าราชการเมือง จึงจำเป็นต้องสงบนิ่ง ไม่หวั่นไหว แม้ภูผาจะถล่มก็ตามไม่เช่นนั้นหากเกิดเรื่องใดขึ้นมา ฉุนอวี๋อันจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้!แต่น่าเสียดายที่ฉุนอวี๋อันไม่ได้รับการฝึกฝน!โชคดีที่เขาเห็นข้อนี้ จึงให้ฉุนอวี๋อันลาออกจากตำแหน่ง เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1880
“ต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว”เกาเล่อรีบพยักหน้า“อีกอย่าง”“เจ้าไปเมืองผีครั้งนี้ต้องระวังตัวด้วย”“คำพูดของหลิ่วหรูเยียนเชื่อได้ แต่ก็ไม่ควรเชื่อทั้งหมด”“เมืองผีอาจไม่ใช่สถานที่ที่เราจะอยู่ได้ง่าย ๆ...”“หากพบเจอเรื่องยุ่งยากก็ปรึกษาข้าได้ตลอด อย่าได้ทำอะไรบุ่มบ่าม!”หวังหยวนกำชับอีกสองสามประโยคเกาเล่อเป็นมือขวาของเขา เขาย่อมไม่อยากให้เกาเล่อเป็นอันตราย ไม่เช่นนั้นหวังหยวนจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากบ่ายวันนั้น เกาเล่อเดินทางไปเมืองผีด้วยตัวเองส่วนหวังหยวนก็กลับไปที่พักหลี่ซื่อหานรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นหวังหยวนเดินเข้ามา นางก็ยิ้มหวานเดินเข้ามาหา แล้วควงแขนหวังหยวนขณะกล่าวว่า “ข้าได้ยินเรื่องที่ท่านกำลังทำอยู่ในช่วงนี้”“จะรับอนุภรรยาอีกแล้วหรือ?”หวังหยวนถึงกับหน้าเสียใครปากมาก เอาเรื่องนี้ไปบอกหลี่ซื่อหาน?ที่เขาไปหอนางโลมนั้นไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อสถานการณ์บ้านเมืองต่างหาก!“ในสายตาเจ้า ข้าเป็นผู้ชายที่เห็นผู้หญิงแล้วอดใจไม่ได้หรือ?”หวังหยวนจิบชา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์หลี่ซื่อหานยิ้มก่อนกล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน แต่คนอื่นไม่รู้จักนิสัยของท่าน อาจทำให้เกิด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1879
“ข้าบอกก็ได้...”“เหตุใดต้องโหดเหี้ยมกับข้าด้วย?”“ข้าเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”หลิ่วหรูเยียนมองหวังหยวน ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหวานมีเสน่ห์ “เจ้ารู้จักสถานที่แห่งหนึ่งทางตะวันตกที่ชื่อว่าเมืองผี หรือไม่?”“เมืองผี?”หวังหยวนส่ายหน้า ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่สายตาของเขามองไปที่เกาเล่อเกาเล่อเป็นหัวหน้าองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ ข้อมูลทั่วหล้าล้วนอยู่ในมือเขา หากแม้แต่เกาเล่อยังไม่รู้จัก แสดงว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ลับจริง ๆ!แต่ก็มีความเป็นไปได้อีกอย่าง คือหลิ่วหรูเยียนกำลังหลอกลวง!ทั้งหมดเป็นเพียงกลลวงของนาง!เกาเล่อเดินไปข้าง ๆ หวังหยวนแล้วกระซิบ “ข้ารู้จักเมืองผี...”“เดิมทีมันไม่ได้ชื่อเมืองผี ปัจจุบันมีชื่ออื่นแล้ว แต่เพราะเมื่อก่อนมีคนอดตายที่นั่นมากมาย มีข่าวลือว่ากลางดึกมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ จึงเรียกที่นั่นว่าเมืองผี”“แต่ที่จริงแล้วก็แค่เรื่องเล่าลือขอรับ”ฟังคำอธิบายของเกาเล่อแล้วหวังหยวนก็พยักหน้าจากนั้น ฃเขาก็มองไปที่หลิ่วหรูเยียนอีกครั้ง ก่อนกล่าวอย่างใจเย็น “เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าฐานทัพใหญ่ของพรรคทมิฬอยู่ในเมืองผีหรือ?”หลิ่วหรู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1878
ทันใดนั้นหวังหยวนก็ให้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อถอยไป ส่วนเขามานั่งยอง ๆ ตรงหน้าหลิ่วหรูเยียนมุมปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้ม ก่อนกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าเจ้ามีสิทธิ์ต่อรองกับข้าหรือ?”“ตอนนี้เจ้าอยู่ในมือข้า ตราบใดที่เจ้าทำตามที่ข้าต้องการ ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ไม่ให้ใครมารังแกเจ้าได้”“แต่ถ้าเจ้ายังกล้าต่อรอง เจ้าก็ลองดู ว่าข้าจะทำเรื่องโหดร้ายอะไร”“แต่อย่าหาว่าข้าไม่เตือน หากเจ้าท้าทายข้า ทำให้ข้าหมดความอดทน ผลลัพธ์สุดท้ายคงคาดเดาได้...”“เจ้าจะต้องเสียใจแน่นอน”เมื่อเห็นแววตาจริงจังของหวังหยวน หลิ่วหรูเยียนก็อยากจะฆ่าเขานักเหตุใดนางจึงต้องมาเจอกับปีศาจตนนี้ด้วย?ช่างโชคร้ายเสียจริง!“ตกลง!”“เช่นนั้นเจ้าต้องปล่อยข้าก่อน”“เจ้าจับข้าไว้ด้วยตาข่ายเช่นนี้ ข้าอึดอัดจะตายแล้ว!”หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วพูดหวังหยวนรับมีดสั้นจากสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อมาตัดตาข่ายใหญ่ตรงหน้าออก หลิ่วหรูเยียนจึงเป็นอิสระหวังหยวนกล่าวต่อ “ตอนนี้ข้าทำตามที่เจ้าต้องการแล้ว เจ้าควรจะบอกสิ่งที่ข้าอยากรู้ได้แล้วกระมัง?”เขาเองก็ใจกว้างพอหากไม่ใช่เพราะเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนเป็นผู้หญิง คงลงมือกับนางไปแล้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1877
“เจ้าช่างเป็นคนต่ำทรามชั่วช้าเหลือเกิน!” หลิ่วหรูเยียนจะไม่เข้าใจสิ่งที่หวังหยวนจะสื่อได้อย่างไร ใบหน้านางซีดเผือดราวกับกระดาษ นัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกลัวขณะตวาด!หญิงงามผู้มีชื่อเสียงในสถานเริงรมย์ แม้จะอยู่ในที่เช่นนั้น แต่ก็รักษาความบริสุทธิ์ไว้เสมอ ไม่เคยยอมให้ชายใดแตะต้องเรือนร่างอันงดงามของตน!แต่บัดนี้บุรุษผู้มีนามว่าหวังหยวนกลับใช้เรื่องนี้มาข่มขู่นาง เป็นการกระทำที่ชั่วช้าที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา!เหตุใดไม่รู้มาก่อนเลยว่าหวังหยวนน่ารังเกียจถึงเพียงนี้?“เจ้าไม่สมควรเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!” “เจ้าเป็นแค่คนเลวทรามต่ำช้า!”“เช่นนั้นก็สังหารข้าเสีย การที่เจ้ามาล่วงละเมิดสตรีเช่นนี้ เจ้ายังถือว่าตนเป็นบุรุษผู้กล้าหาญได้อยู่หรือ?” “หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป ชื่อเสียงของเจ้าจะต้องเสื่อมเสียอย่างแน่นอนใช่หรือไม่?”นางพยายามอย่างตะโกนเพื่อที่จะเปลี่ยนใจหวังหยวนให้ได้ ทว่าใบหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใด เขายืนกอดอกเอ่ยเสียงเรียบเฉย “เป็นเรื่องปกติที่จะใช้วิธีการที่แตกต่างกันเพื่อปฏิบัติต่อผู้คนที่แตกต่างกัน”“หากเจ้าไม่ดื้อดึง ข้าก็คงไม่ต้องทำรุนแรงเช่นนี้ ข้าจะทำเช่นนี้กับ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1876
“ข้าอยากรู้ว่าปากของนางกับมือของข้า อะไรจะแข็งกว่ากัน!”แม้จะเป็นเด็กกำพร้าก็ต้องหาวิธีง้างปากนางให้ได้!ไม่บรรลุเป้าหมายย่อมไม่หยุดยั้ง!ไม่นานหวังหยวนกับเกาเล่อก็มุ่งหน้าออกนอกเมืองที่หน้าศาลเจ้าเฉิงหวงหลิ่วหรูเยียนนั่งผิงไฟ ครุ่นคิดถึงแผนการต่อไปที่นางมาเมืองอู่เจียงนั้นเป็นเพราะคำสั่งของผู้นำระดับสูงในพรรคทมิฬ!เพื่อแทรกซึมเข้ามาในดินแดนศัตรู แล้วค่อย ๆ แผ่ขยายอำนาจไปยังเมืองหลิง!สาเหตุที่สาวกพรรคทมิฬแทรกซึมเข้ามาในดินแดนของหวังหยวน ไม่ใช่เพียงเพราะดินแดนของหวังหยวนเล็ก แต่เป็นเพราะหวังหยวนผู้นี้เป็นคนชาญฉลาดและรอบคอบ!หากเขาพบเบาะแสใดๆ ก็จะตามสืบจนเจอ และอาจนำพาหายนะมาสู่พวกเขา!แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ!หวังหยวนเพิ่งจะสังเกตเห็นร่องรอยของสาวกพรรคทมิฬ ไม่คิดเลยว่าจะพบตัวหลิ่วหรูเยียน!จากนั้นค่อยสืบหาความลับของพรรคทมิฬ!เรื่องนี้ต้องระวังให้ดี!“เหตุใดนกพิราบสื่อสารยังไม่กลับมาอีกนะ?”“หรือว่าจะเกิดเรื่อง...”หลิ่วหรูเยียนที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ สำรวจสถานการณ์นอกประตูด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักแม้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อจะซ่อนตัวอยู่ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของนาง!แต
