บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 711 - บทที่ 720

“มีเงินแล้วทำอย่างไรได้เล่า? ยังห่างไกลจากทหารองครักษ์เมืองหวงยิ่งนัก บุกรุกทุกซอกทุกมุม!” “ดังนั้น... คราวนี้เมืองหวงก็จะตกอยู่ในเงื้อมมือของข้าไม่ช้าก็เร็ว!” อ๋องเจิ้นตงมั่นใจมาก เมื่อเปรียบเทียบกับพวกเขาแล้ว พลังอำนาจของเขาน่ากลัวที่สุด! ทหารองครักษ์เมืองหวงควบคุมทุกอย่างในเมืองหลวง ถนนและตรอกซอกเต็มไปด้วยคนของทหารองครักษ์เมืองหวง! เบื้องบนจากวังสู่ราษฎรทั่วไป ทุกคนล้วนอยู่ในการควบคุมของเขา! เมื่อมีการกบฏ เขาจะควบคุมราชสำนักได้อย่างตามใจปรารถนาอย่างแน่นอน! ... วันรุ่งขึ้น หวังหยวนตื่นแต่เช้าและรับประทานอาหารเช้า งานเลี้ยงเฉลิมฉลองเริ่มตอนเที่ยง หวังหยวนไม่มีอะไรทำ และไม่ได้พูดอะไรมาก ทว่าเขากลับเริ่มวางแผน ตอนนี้สิ่งที่อยู่ในมือของเขาไม่มากพอที่สามารถใช้งานได้ แต่มีบางสิ่งที่ให้เขาประหลาดใจได้! ไม่นานก็ถึงเวลาเที่ยง เกาเล่อรออยู่ข้างนอกนานแล้ว “ใต้เท้าเกา ข้าเพียงแค่เข้าวังเท่านั้น ท่านมีตำแหน่งทางการที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ กลับมาพบข้าด้วยตนเอง มันทำให้ข้ารู้สึกละอายใจจริง ๆ” หวังหยวนหัวเราะ ข้างหลังเขามีต้าหู่และถังหม่างตามมาด้วย ทั้งสองคนสามารถติดตามเข้าไปในวั

หลังจากพูดแบบนี้ อากู่ฉาก็กระแอมเบา ๆ และเพิกเฉยต่อมัน ไทเฮาเซียวฉู่ฉู่กลับหัวเราะขึ้นมา “ไม่เป็นไร มันเป็นเพียงเพื่อความรื่นรมย์เท่านั้น” และในเวลานี้ จู่ ๆ ก็มีคนพูดขึ้นอีกครั้ง “ไทเฮา การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ก็จบลงแล้ว ไม่สู้มาเพิ่มตวามรื่นรมย์ด้วยบทกวี ท้ายที่สุดแล้ว การชักปืนและร่ายรำกระบี่ในงานเฉลิมฉลองยิ่งใหญ่ในวันนี้ ไม่ใช่เรื่องดีนัก” มีใต้เท้าคนหนึ่งเสนอแนะทันที เซียวฉู่ฉู่หัวเราะและพยักหน้า “ก็ดี ทว่าการเพิ่มความรื่นรมย์เช่นนี้กลับไม่น่าสนใจเท่าไหร่ ไม่สู้ดวลวรรณกรรมกันเสียดีกว่า ผู้ชนะจะได้รับรางวัลใหญ๋จากข้า ทุกท่านคิดเห็นอย่างไรเล่า?” ทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ เหล่าขุนนางที่อยู่ด้านล่างต่างก็ตื่นเต้นยิ่งนัก “ข้อเสนอแนะของไทเฮา ช่างดียิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ!” ไทเฮาก็หัวเราะเช่นกัน “เช่นนั้นก็เริ่มกันเลยเถอะ” เมื่อหวังหยวนได้ยินดังนั้น เขาก็กระพริบตา ดูเหมือนว่านี่เป็นโอกาสที่ตัวเองจะเอ่ยขอแต่งงาน! ไทเฮาผู้นี้เชื่อใจตัวเขามากจริง ๆ ในวันเฉลิมฉลองยิ่งใหญ่เช่นนี้ ให้เขาเอ่ยขอแต่งงาน นางต้องมีเหตุผลเป็นแน่ และรางวัลใหญ่นี้ก็คือเหตุผล อย่างไรก็ตาม นางจะมั่นใจ

ไทเฮาเคยบอกแล้วว่าเขาต้องแสร้งทำตัวเป็นศัตรูตัวฉกาจของหวังหยวน ดังนั้นเขาจึงพูดทันที “ทูลไทเฮา ความเกลียดชังที่ฆ่าเสด็จพ่อของข้า ข้าจะยุติความบาดหมางในอดีตได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ!!” “หากเป็นเช่นนี้จริง ข้าจะไม่กลายเป็นคนทรยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุดหรือพ่ะย่ะค่ะ?” เสียงของอากู่ฉาต่ำลง หลังจากนั้นทุกคนก็ประหลาดใจ! นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่อากู่ฉากล้าหักหน้าไทเฮา! เจ้าผู้น้อยคนนี้... เป็นไปได้ไหมที่เขาจะไม่มีวันเปลี่ยนใจ? พวกเขาทั้งหมดต่างตกตะลึง อ๋องเจิ้นตงและอ๋องเซ่อเป่ยกลับยิ้ม และแอบมองอากู่ฉาอย่างเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ ไทเฮาเซียวฉู่ฉู่กระแอมเบา ๆ อย่างเย็นชาและหยุดพูด คำพูดของอากู่ฉาไม่มีอะไรผิด มันยากจริง ๆ ที่จะละทิ้งความเกลียดชังที่ฆ่าพ่อของตัวเอง! ดังนั้นนางจึงไม่สามารถเอ่ยพูดได้อีก เพื่อหลีกเลี่ยงคำวิจารณ์จากทุกคน “ไทเฮา ในเมื่ออากู่ฉาไม่เห็นด้วย เช่นนั้น... กระหม่อมทำได้เพียงร้องขออย่างอื่นเท่านั้นแล้วพ่ะย่ะ่ค่ะ!” หวังหยวนรู้ว่าอากู่ฉาไม่มีทางเห็นด้วย และเมื่อครู่นี้ก็เป็นเพียงข้ออ้างที่จะแสดงให้พวกเขาเห็นเท่านั้น ไม่ว่าพวกเขาจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม หวังหยวนก็ไม่สน

ทันทีที่พูดออกมา อ๋องหลงซีก็พยักหน้า“ใช่ มันเป็นความลับสุดยอด บางครั้งข้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นสมาชิกขององค์รักษ์เงา นี่เป็นกฎขององค์รักษ์เงาเช่นกัน จะไม่มีใครรู้รายชื่อองค์รักษ์เงาทุกคนทั้งหมด องค์รักษ์เงาจะได้ปลอดภัยตลอดไป!”“แต่ต้องมีคนทำอะไรบางอย่างอยู่เสมอ!”คำพูดของอ๋องหลงซีทำให้หวังหยวนประหลาดใจ จากนั้นเขาก็หยิบป้ายเจ็ดอันที่เป็นสัญลักษณ์ขององค์รักษ์เงาออกมา“คนเจ็ดคนนี้คือคนที่มาจัดการข้า ข้าอยากถาม...มีใครรู้เกี่ยวกับคนเจ็ดคนนี้ หรือสมาชิกคนอื่น ๆ ในกลุ่มองค์รักษ์เงาพวกเจ้าบ้างไหม?”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ อ๋องหลงซีก็กล่าวอย่างมั่นใจว่า“ไม่! ทั้งเจ็ดคนนี้ ข้าไม่รู้ว่าพวกเขามาจากไหนด้วยซ้ำ”หวังหยวนกระพริบตาปริบ ๆ “ท่านไม่รู้... คงเป็นเรื่องปกติใช่ไหม? ท่านหมายความว่าข้อมูลองค์รักษ์เงารั่วไหลอย่างนั้นเหรอ? อาจมีคนอื่นมาจัดการยุ่มย่ามงั้นรึ?”“เจ้าคิดว่าข้า อ๋องหลงซีเป็นพวกกระจอกจริง ๆ งั้นหรือ? ชิ ข้าจงใจทั้งนั้น ข้ารู้ดีว่าเขาเป็นคนของใคร และทำอะไร!”จู่ ๆ อ๋องหลงซีก็เย้ยหยันออกมา หวังหยวนก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับท่าทางเช่นนั้น“ข้าไม่รู้ว่าคนทั้งเจ็ดนี้ปราก

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อาปู้ชาก็พยักหน้า "สิ่งที่เสด็จพ่อกล่าว ถึงแม้เราจะพึ่งพาเกาเล่ออย่างมาก แต่เราต้องระวังจริง ๆ หรือ!"อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น ทหารรักษาการณ์ที่อยู่นอกประตูมารายงานว่า "ท่านอ๋อง ใต้เท้าเกามาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ"อ๋องเจิ้นตงและลูกชายมองหน้ากันและพยักหน้า "ให้เขาเข้ามา"เกาเล่อไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเดินเข้าไปในห้องหนังสือ และได้พบอ๋องเจิ้นตงและอาปู้ชา เขาพูดถวายบังคมว่า “ท่านอ๋อง องค์ชาย”อ๋องเจิ้นตงยิ้มแล้วพูดว่า "เกาเล่อ มานี่แต่เช้า มีเรื่องอะไรรึ?"เกาเล่อรีบพูดว่า “ท่านอ๋อง วันนี้ในวังไทเฮามีรับสั่งลงมา ว่าวันไหว้บรรพบุรุษที่ใกล้จะถึงนี้ จะให้ทหารองค์รักษ์หวงจัดการดูแลเรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ”อ๋องเจิ้นตงพยักหน้ารับ “ใช่ เรื่องแบบนี้ ทหารองค์รักษ์หวงเป็นคนจัดการดูแลมาโดยตลอด”เกาเล่อยิ้มแล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้น กระหม่อมจะกลับรายงานที่วังหลวงก่อน"หลังจากพูดจบ เกาเล่อก็ไม่คิดสนใจอะไร ท้ายที่สุด เรื่องแบบนี้หารองค์รักษ์หวงเป็นผู้จัดการทุกปี และเขาก็เป็นคนที่คอยจับตาดู แต่ในขณะนั้น อาปู้ชาก็พูดขึ้นมาว่า “เสด็จพ่อ เช่นนั้นแล้ว... หากข้าไปกับใต้เท้าเกาด้วยกันเ