เมื่อได้ยินเช่นนี้ อาปู้ชาก็พยักหน้า "สิ่งที่เสด็จพ่อกล่าว ถึงแม้เราจะพึ่งพาเกาเล่ออย่างมาก แต่เราต้องระวังจริง ๆ หรือ!"อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น ทหารรักษาการณ์ที่อยู่นอกประตูมารายงานว่า "ท่านอ๋อง ใต้เท้าเกามาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ"อ๋องเจิ้นตงและลูกชายมองหน้ากันและพยักหน้า "ให้เขาเข้ามา"เกาเล่อไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเดินเข้าไปในห้องหนังสือ และได้พบอ๋องเจิ้นตงและอาปู้ชา เขาพูดถวายบังคมว่า “ท่านอ๋อง องค์ชาย”อ๋องเจิ้นตงยิ้มแล้วพูดว่า "เกาเล่อ มานี่แต่เช้า มีเรื่องอะไรรึ?"เกาเล่อรีบพูดว่า “ท่านอ๋อง วันนี้ในวังไทเฮามีรับสั่งลงมา ว่าวันไหว้บรรพบุรุษที่ใกล้จะถึงนี้ จะให้ทหารองค์รักษ์หวงจัดการดูแลเรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ”อ๋องเจิ้นตงพยักหน้ารับ “ใช่ เรื่องแบบนี้ ทหารองค์รักษ์หวงเป็นคนจัดการดูแลมาโดยตลอด”เกาเล่อยิ้มแล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้น กระหม่อมจะกลับรายงานที่วังหลวงก่อน"หลังจากพูดจบ เกาเล่อก็ไม่คิดสนใจอะไร ท้ายที่สุด เรื่องแบบนี้หารองค์รักษ์หวงเป็นผู้จัดการทุกปี และเขาก็เป็นคนที่คอยจับตาดู แต่ในขณะนั้น อาปู้ชาก็พูดขึ้นมาว่า “เสด็จพ่อ เช่นนั้นแล้ว... หากข้าไปกับใต้เท้าเกาด้วยกันเ
อาปู้ชาที่เหลือบตามองและเห็นทั้งหมดนี้ ก็มองกลับไปทางเกาเล่อสายตาจากด้านหลังที่เต็มไปด้วยแรงข่มขู่ พร้อมกับความหวาดระแวงนี้!ทั้งสองรู้ถึงปัญหาทันที!อย่างไรก็ตาม ความโกรธปรากฏขึ้นมาในใจของอาปู้ชาครู่เดียวนั้น ทำให้เกาเล่อกังวลใจ!เหตุผลก็ไม่ใช่เหตุผลใดอื่น นอกจากการกระทำเพียงเล็กน้อยของไทเฮา!การให้ของขวัญนี้!หากว่ากันแล้วมันมีปัญหามากเกินไป!อย่างแรก ง่ายที่สุดคือไทเฮาได้เตรียมของให้กับเกาเล่ออย่างใส่ใจ!แถมยังใส่กล่องของขวัญไว้ล่วงหน้าอีกด้วย!แม้ว่านี่จะไม่ได้อธิบายปัญหาทุกอย่าง แต่ก็มีประเด็นที่สอง!ประเด็นที่สองคือไทเฮาได้เตรียมกล่องของขวัญในฐานะโอรสของอ๋องเจิ้นตง สถานะของอาปู้ชาย่อมสูงกว่าเกาเล่อ!แต่ไทเฮาทรงมอบกล่องของขวัญที่เตรียมไว้ให้เกาเล่อก่อน แล้วค่อยมอบให้กับเขา!นี่ก็อธิบายปัญหาที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจนแล้ว!สีหน้าเกาเล่อดูแย่มาก ถ้าอาปู้ชาเห็น เขาเองก็เห็น!นี่จะทำอะไรกันแน่?กำลังใช้อุบายแยกตัวออกจากอ๋องเจิ้นตงงั้นหรือ?คงจะดีถ้ามันเป็นการเคลื่อนไหวที่ใหญ่กว่า แต่นี่เป็นการเคลื่อนไหวแบบเล็กน้อย!การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ มักเป็นการกระทำที่เผยให้เห็นใจผู
“เสด็จพ่อข้าให้ตำแหน่งเจ้า เขาไม่ได้บอกหรือว่าเป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ?”หลังจากที่อาปู้ชาพูดเช่นนี้ เขาก็หยุดพูดและมุ่งหน้ากลับไปยังจวนอ๋องเจิ้นตงเมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็ดูย่ำแย่ทันที!เขารู้ว่านี่เป็นอุบายเพื่อฆ่าเขา!เป็นการปลุกเร้าความสงสัยระหว่างเขากับอ๋องเจิ้นตง!หากความสงสัยนี้บาดลึกยิ่งขึ้น เขาต้องตายอย่างแน่นอน!เกาเล่อหายใจเข้าลึก หรี่ตาลง คิดใคร่ครวญสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นทันใดนั้นเขาก็นึกถึงใครบางคน!หวังหยวน!ข้าเกรงว่าคงมีเพียงหวังหยวนเท่านั้นที่สามารถคิดแผนแบบนี้ได้"แม้ว่าวิธีที่ดีที่สุดในจัดการกระหม่อมคือการหว่านความสงสัยให้เกิดความแตกแยก แต่... มันเป็นแค่ความสงสัย อ๋องเจิ้นตงจะไม่ทำอะไรกระหม่อม ท้ายที่สุดกระหม่อมจงภักดีต่อพระองค์มาหลายปีแล้ว ความจงรักภักดีของกระหม่อมก็เป็นที่ชัดเจน!”เกาเล่อหายใจเข้าลึก ๆ คิด ๆ แล้วก็รู้สึกสงบใจลงได้บ้างตอนนี้อาปู้ชาได้กลับมาถึงจวนอ๋องเจิ้นตงแล้ว และไปหาเสด็จพ่อของเขาที่ห้องหนังสือ!และเล่าเรื่องทั้งหมดให้อ๋องเจิ้นตงฟัง!หลังจากที่ได้ฟัง สีหน้าของอ๋องเจิ้นตงก็เคร่งเครียดทันทีเขาไม่พูดแต่เอาพรมนิ้วบนโต๊ะและ
ถูกต้อง!พ่ายแพ้!ตอนนี้หวังหยวนได้ลงมือแล้ว เขาจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ แน่นอน!เจ้าต้องการสร้างความขัดแย้ง ข้าก็จะทำให้อ๋องเจิ้นตงเชื่อในตัวข้า!นี่คือแผนของเกาเล่อ!นี่เป็นการตอบโต้ของเขาด้วย!ในขณะนี้ เขามาถึงจวนที่ประทับของอ๋องเจิ้นตงแล้ว และสมุดบัญชีรายชื่อก็วางไว้ตรงหน้าอ๋องเจิ้นตง!อ๋องเจิ้นตงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เหลือบมองเกาเล่อด้วยความประหลาดใจ แล้วถามว่า "เกาเล่อ นี่หมายความว่าอย่างไร?"เกาเล่อพูดทันทีว่า "ท่านอ๋อง กระหม่อม เกาเล่อไม่เคยมีความสัมพันธ์ใด ๆ กับไทเฮา เรื่องนี้เป็นแผนของหวังหยวน รายชื่อนี้จึงเป็นรายชื่อทหารทั้งหมดขององครักษ์หลวง และแม้แต่สายลับของกระหม่อม เกาเล่อ ที่ซ่อนตัวอยู่ในจวนอื่น ๆ ด้วย!”สมุดบัญชีรายชื่อนี้ไม่ธรรมดา นี่คือการมอบทุกสิ่งทุกอย่างของเกาเล่ออย่างแท้จริง!ด้วยสมุดบัญชีรายชื่อนี้ มันเหมือนกับการควบคุมทหารหวงไว้ได้ทั้งหมด!ถึงจะเป็นอ๋องเจิ้นตง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะรู้จักเขาทหารหวงทุกคน!แต่เกาเล่อนั้นต่างออกไป เขาเป็นหัวหน้าองค์รักษ์และย่อมต้องรู้จักทุกคน!เป็นการยากที่จะตรวจสอบว่าคนเหล่านี้เป็นสายลับของเขาหรือไม่ แต่สมุดบัญชีรายชื่อนี้แตก
ในขณะนี้ มีเพียงอ๋องหลงซี, หวงเจียวเจียว และหวังหยวนภายในห้องหนังสือ รวมเป็นสามคน!ตอนนี้ข่าวได้แพร่ออกไปทันทีอ๋องเจิ้นตงก็ได้รับข่าวทันทีเช่นกันในห้องหนังสือ อ๋องหลงซี, หวังหยวน และหวงเจียวเจียว พวกเขาทั้งสามคุยกันอย่างลับ ๆ!ส่วนคุยเรื่องอะไรนั้น ไม่มีใครรู้อ๋องเจิ้นตงไม่แปลกใจเลยที่ได้ยินเช่นนี้ เขาแค่ยิ้มและไม่พูดอะไร“มาอย่างเอิกเกริกขนาดนี้ให้ทุกคนเห็น ไม่บุ่มบ่ามไปหน่อยรึ?”ในห้องหนังสือ อ๋องหลงซีมองไปที่หวังหยวนและถามอย่างเรียบเฉย“ไม่เป็นไร ข้าจะมาหรือไม่นั้น คนอื่นก็ไม่คิดอยู่ว่าข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับจวนอ๋องหลงซี ความสัมพันธ์ตอนนี้ได้รับการเปิดเผยแล้ว ก็สู้เปิดเผยอย่างโจ้งแจ้งไปเลยดีกว่า”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มบาง ๆ“แต่ไม่ใช่ทุกคนที่รู้ว่าข้าจงรักภักดีต่อไทเฮา และไม่มีใครรู้ว่าข้าร่วมมือกับเจ้า”อ๋องหลงซีขมวดคิ้วและพูดอีกครั้งเดิมทีมันเป็นความสัมพันธ์อย่างลับ ๆ แต่หลังจากที่หวังหยวนทำเช่นนี้ ทุกคนก็จะรู้เรื่องนี้ ดังนั้นจะต้องมีการคาดเดาไปต่าง ๆ นานาอย่างแน่นอน!“ท่านบอกว่าพวกเขาจะคาดเดาไปต่าง ๆ นานาสินะ ข้าก็แค่ปล่อยให้พวกเขาคาดเดากันไป!”หวังหยวนหัวเ
อ๋องหลงซีไม่เข้าใจว่าทำไมหวังหยวนถึงพูดแบบนั้น!แต่หวังหยวนหัวเราะและพูดออกมาอย่างช้า ๆ“ในเวลานี้เขาย่อมไม่พูดอะไรอยู่แล้ว แต่... ข้าจะให้เขาพูดความจริงเอง คนผู้นี้ ข้าต้องไปพบอย่างลับ ๆ สักหน่อย!”ทันทีที่พูดออกมา อ๋องหลงซีก็หายใจเข้าลึก แม้เขาจะไม่รู้ว่าหวังหยวนจะทำอะไร แต่เขาก็ตกลงด้วยอยู่ดี“เอาล่ะ ข้าจะไปจัดการเอง!”อ๋องหลงซีพยักหน้าหลังจากนั้นหวังหยวนก็กลับไป หลังจากคืนนี้ไปจะมีเรื่องบางอย่างจะเกิดขึ้นกับเกาเล่อ นี่เป็นแผนการของหวังหยวน!เขาคือคนที่จัดการเรื่องนี้หวงเจียวเจียวพาหวังหยวนออกไปส่งที่ประตูใหญ่“คุณชาย เมื่อไหร่เราจะแต่งงานกันรึ?”ทันใดนั้นหวงเจียวเจียวก็ยิ้มขึ้นมา เมื่อนางพูดแบบนี้ หวังหยวนก็รู้สึกเลิ่กลั่กเล็กน้อย “นั่น...เป็นความคิดของไทเฮา...”แม้ว่าเขาจะพูดเรื่องเหลวไหลออกมาที่พระตำหนัก แต่หากว่ากันตามจริงแล้ว เขาไม่ได้คิดอะไรกับหวงเจียวเจียวตอนที่หวงเจียวเจียวพูดแบบนี้ ก็รู้สึกกังวลทันที“หึ หึ ท่านพูดต่อหน้าพระตำหนักว่าเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว คุณชาย ท่านต้องรับผิดชอบนะ”จู่ ๆ หวงเจียวเจียวก็มาแหย่เล่นแบบนี้ พูดมาถึงตรงนี้ หวังหยวนก็กระแอมไอแ
หลิวตงหานรู้สึกกระวนกระวายใจนัก มาที่นี่อย่างเงียบ ๆ แบบนี้ เขาย่อมไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอนหวังหยวนถือปืนไฟไว้ในมือแล้วยิ้ม“อย่าเพิ่งกระวนกระวายไป ใต้เท้าหลิว ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยชีวิตเจ้า”หวังหยวนพูดไป ในขณะนั่งอยู่บนที่นั่งของเขา และมองเขาด้วยรอยยิ้ม“ช่วยข้า? ทำไมเจ้าถึงต้องช่วยข้าด้วย? ข้ายังมีชีวิตอยู่ บอกมา! เจ้าเป็นใคร!”หลิวตงหานหรี่ตาลงและพูดอย่างเย็นชา“หวังหยวน เจ้าคงเคยได้ยินชื่อของข้าใช่ไหม?”ทันทีที่พูดออกมา หลิวตงหานก็ตกใจ!“หวังหยวน!!”เขาตกใจ แต่ก็พูดขึ้นทันทีว่า "พอดีเลย อ๋องหลงซีอยากจะกำจัดเจ้า เจ้าบุกเข้าบ้านข้าตอนดึกมาทำร้ายข้า ข้าฆ่าเจ้าก็ถือว่าถูกต้อง!"เขาที่พูดอย่างนั้น และกำลังจะลงมือ!แต่หวังหยวนหยิบปืนไฟออกมาแล้วชี้ไปที่เขา“ถ้าก้าวมาแม้แต่ก้าวเดียว ข้าจะยิงเจ้าให้ตาย!”“แล้วก็นะ ใต้เท้าหลิวที่เจ้าพูดมันช่างสวยงามเสียเหลือเกิน เจ้าคือคนของใคร เจ้าไม่รู้ตัวเหรอ?”หวังหยวนพูดอย่างเฉยชา และทันทีที่เขาพูดคำเหล่านี้ออกมา หัวใจของหลิวตงหานก็เต้นระรัวทันทีแต่เขาจะยอมรับได้อย่างไร!ถ้ายอมรับ ไม่เป็นอันจบเห่หรอกเหรอ?“เจ้าพูดอะไร ข้าไม่เข้าใจ!”
หลิวตงหานไม่ใช่คนโง่!แน่นอนว่าเขาเข้าใจสิ่งที่หวังหยวนพูดหวังหยวนที่อยู่ตรงนั้นก็หัวเราะออกมา จากนั้นมองไปที่โต๊ะแล้วไปเทชามาดื่มสักแก้ว"อืม... ชาของใต้เท้าหลิวไม่เลวเลยจริง ๆ"หลังจากพูดจบ หวังหยวนก็เอนหลังบนเก้าอี้ แล้วมองหลิวตงหานด้วยรอยยิ้ม“ท่านใต้เท้าหลิว ท่านน่าจะเข้าใจสิ่งที่ข้าพูด ตอนนี้ท่านต้องร่วมมือกับข้าเท่านั้น”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ หลิวตงหานก็หายใจเข้าลึก และมองหวังหยวนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“ข้าไม่เชื่อ! ท่านอ๋องเจิ้นตงเชื่อในตัวใต้เท้าเกามาก แล้วใต้เท้าเกาเชื่อในตัวข้า ข้าไม่เชื่อว่าแผนการของเจ้าจะสำเร็จ!”หลิวตงหานกัดฟัน เขารู้ว่าถ้าเขาทรยศ เขาต้องเจอเรื่องลำบากมากแน่!ดังนั้นถ้ามีโอกาส เขาย่อมไม่ทรยศอย่างแน่นอน!“ดูเหมือนเจ้ายังไม่เข้าใจที่ข้าพูด”หวังหยวนยิ้มเมื่อรู้ว่าหลิวตงหานจวนจะแหลกสลายแล้วดังนั้นเขาไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระกับเขาอีก“ใต้เท้าหลิว งั้นข้าบอกเจ้าให้นะ หลังจากการลอบสังหารคืนนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เกาเล่อจะถูกสงสัยอยู่ดี ส่วนความสามารถของอ๋องเจิ้นตง ข้าจะไม่พูดให้มากความ”“ถึงตอนนั้น เจ้าคงเป็นได้แค่เหยื่อที่มารับกรรมในเรื่องนี้