เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 724
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 725
หลิวตงหานรู้สึกกระวนกระวายใจนัก มาที่นี่อย่างเงียบ ๆ แบบนี้ เขาย่อมไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอนหวังหยวนถือปืนไฟไว้ในมือแล้วยิ้ม“อย่าเพิ่งกระวนกระวายไป ใต้เท้าหลิว ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยชีวิตเจ้า”หวังหยวนพูดไป ในขณะนั่งอยู่บนที่นั่งของเขา และมองเขาด้วยรอยยิ้ม“ช่วยข้า? ทำไมเจ้าถึงต้องช่วยข้าด้วย? ข้ายังมีชีวิตอยู่ บอกมา! เจ้าเป็นใคร!”หลิวตงหานหรี่ตาลงและพูดอย่างเย็นชา“หวังหยวน เจ้าคงเคยได้ยินชื่อของข้าใช่ไหม?”ทันทีที่พูดออกมา หลิวตงหานก็ตกใจ!“หวังหยวน!!”เขาตกใจ แต่ก็พูดขึ้นทันทีว่า "พอดีเลย อ๋องหลงซีอยากจะกำจัดเจ้า เจ้าบุกเข้าบ้านข้าตอนดึกมาทำร้ายข้า ข้าฆ่าเจ้าก็ถือว่าถูกต้อง!"เขาที่พูดอย่างนั้น และกำลังจะลงมือ!แต่หวังหยวนหยิบปืนไฟออกมาแล้วชี้ไปที่เขา“ถ้าก้าวมาแม้แต่ก้าวเดียว ข้าจะยิงเจ้าให้ตาย!”“แล้วก็นะ ใต้เท้าหลิวที่เจ้าพูดมันช่างสวยงามเสียเหลือเกิน เจ้าคือคนของใคร เจ้าไม่รู้ตัวเหรอ?”หวังหยวนพูดอย่างเฉยชา และทันทีที่เขาพูดคำเหล่านี้ออกมา หัวใจของหลิวตงหานก็เต้นระรัวทันทีแต่เขาจะยอมรับได้อย่างไร!ถ้ายอมรับ ไม่เป็นอันจบเห่หรอกเหรอ?“เจ้าพูดอะไร ข้าไม่เข้าใจ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 726
หลิวตงหานไม่ใช่คนโง่!แน่นอนว่าเขาเข้าใจสิ่งที่หวังหยวนพูดหวังหยวนที่อยู่ตรงนั้นก็หัวเราะออกมา จากนั้นมองไปที่โต๊ะแล้วไปเทชามาดื่มสักแก้ว"อืม... ชาของใต้เท้าหลิวไม่เลวเลยจริง ๆ"หลังจากพูดจบ หวังหยวนก็เอนหลังบนเก้าอี้ แล้วมองหลิวตงหานด้วยรอยยิ้ม“ท่านใต้เท้าหลิว ท่านน่าจะเข้าใจสิ่งที่ข้าพูด ตอนนี้ท่านต้องร่วมมือกับข้าเท่านั้น”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ หลิวตงหานก็หายใจเข้าลึก และมองหวังหยวนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“ข้าไม่เชื่อ! ท่านอ๋องเจิ้นตงเชื่อในตัวใต้เท้าเกามาก แล้วใต้เท้าเกาเชื่อในตัวข้า ข้าไม่เชื่อว่าแผนการของเจ้าจะสำเร็จ!”หลิวตงหานกัดฟัน เขารู้ว่าถ้าเขาทรยศ เขาต้องเจอเรื่องลำบากมากแน่!ดังนั้นถ้ามีโอกาส เขาย่อมไม่ทรยศอย่างแน่นอน!“ดูเหมือนเจ้ายังไม่เข้าใจที่ข้าพูด”หวังหยวนยิ้มเมื่อรู้ว่าหลิวตงหานจวนจะแหลกสลายแล้วดังนั้นเขาไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระกับเขาอีก“ใต้เท้าหลิว งั้นข้าบอกเจ้าให้นะ หลังจากการลอบสังหารคืนนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เกาเล่อจะถูกสงสัยอยู่ดี ส่วนความสามารถของอ๋องเจิ้นตง ข้าจะไม่พูดให้มากความ”“ถึงตอนนั้น เจ้าคงเป็นได้แค่เหยื่อที่มารับกรรมในเรื่องนี้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 727
แข็งแกร่งได้น่าหวาดหวั่นยิ่งนัก!สีหน้าของอ๋องเจิ้นตงแย่มาก แต่เขาเองก็ถือเป็นผู้ฝึกยุทธ์ และชักดาบออกมาทันที!เขารู้ดีว่าฝีมือเทียบไม่ได้ แต่ถ้าเขายื้อเวลาได้ ก็จะมีคนมาช่วยเขา!เขาต่อสู้ไปและถอยไปด้วย!แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังถูกดาบฟาดที่แขนจนเลือดไหลออกมา!อ๋องเจิ้นตงโกรธมาก แต่คนทั้งเจ็ดนั้นกลับเย็นชาเป็นอย่างยิ่ง!คำสั่งที่พวกเขาได้รับมาก็คือใช้กำลังทั้งหมดสังหารอ๋องเจิ้นตงให้ได้ หากพวกเขาฆ่าเขาได้จริง ๆ นั่นคงจะดีที่สุด!แม้ว่าจะทำไม่ได้ แต่มันก็ไม่สำคัญสำหรับพวกเขา!แต่เมื่อได้เห็นอย่างนี้ อ๋องเจิ้นตงจะต้องตายด้วยน้ำมือของพวกเขาแน่นอน!ทั้งเจ็ดคนตื่นเต้นมาก แต่ในขณะนั้น มีลูกธนูสองสามดอกยิงเข้ามาจากด้านนอก ฆ่าพวกเขาไปได้สามคนในคราเดียว!อีกสี่คนที่เหลือไม่รีรอ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อสังหารอ๋องเจิ้นตงให้ได้!แต่ในขณะนั้น มีร่าง ๆ หนึ่งพุ่งเข้ามาในห้องด้วยชุดสีขาว ในบรรยากาศที่ไม่ธรรมดาเลย ดาบอยู่ในมือเปล่งประกาบเย็นวาบ ด้วยสีหน้าที่โหดเหี้ยมเปี่ยมไปด้วยจิตสังหารอย่างรุนแรง!หลังจากเห็นคนผู้นี้แล้ว อ๋องเจิ้นตงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก"เหลือไว้เค้นคำสารภาพคนนึง!"หลัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 728
อาปู้ชาตกใจมาก เมื่อได้ยินเสด็จพ่อตรัสแบบนี้ แต่ละคนต่างตกตะลึงไปทั้งหมด!เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะกล้าทำเช่นนี้!“เรียกเกาเล่อมา!”อ๋องเจิ้นตงโกรธมาก และสั่งการทันทีหลังจากนั้นเขาก็พันผ้าพันแผลและรอคอยอย่างเงียบ ๆ!อาเจี้ยนนักดาบในชุดขาวยืนอยู่ข้างหลัง ถือดาบอย่างเงียบ ๆ และหลับตาพักผ่อนเอาแรงสักครู่!ในขณะนั้น เกาเล่อก็ดูสับสนเช่นกัน เขาไม่รู้ว่าทำไมท่านเจิ้นตงหวงจึงเรียกหาเขาในเวลาดึกดื่นเช่นนี้แต่พอได่ลองสอบามดูแล้วก็ตกใจ!มีคนลอบสังหารอ๋องเจิ้นตง!ช่างบังอาจจริง ๆ!เขารีบพาคนไปที่จวนของอ๋องเจิ้นตง ทันทีที่เขาเข้าไปก็รีบถามด้วยความร้อนใจว่า“ท่านอ๋องไม่เป็นอะไรใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ?”อ๋องเจิ้นตงเหลือบมองเกาเล่อ ยังไม่แสดงอาการโกรธออกทันทีและพูดว่า "ไม่เป็นไร แค่ถาก ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะอาเจี้ยน ข้าคงตายไปแล้ว"อาเจี้ยน องค์รักษ์ส่วนตัวของเขา!ในราชสำนักหวงตอนนี้ เขามีฝีมือมากพอติดหนึ่งในสามอันดับแรก!นี่เป็นหนึ่งในกองหนุนที่ใหญ่ที่สุดสำหรับอ๋องเจิ้นตง!ตอนนั้นเองที่เกาเล่อเห็นนักดาบในชุดขาวยืนอยู่ข้างหลังอ๋องเจิ้นตง เขาก็ตกใจมาก เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าแม้แต่คนคนนี้จะทำให้ตื่นตระ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 729
“เกาเล่อ เจ้ามีอะไรจะพูดไหม”หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงพูดจบ อาเจี้ยนก็ลืมตาขึ้นมองเกาเล่อด้วยสายตาเย็นชาเกาเล่อที่เพิ่งได้สติก็อุทานด้วยความตกใจว่า “ท่านอ๋อง ท่าน... ท่านสงสัยในตัวกระหม่อมหรือ?”อ๋องเจิ้นตงจิ้ปากอย่างเย็นชา “แล้วไม่ควรรึไง? เจ้าเป็นหัวหน้าลอบสังหารหวังหยวน เจ้าบอกข้าเกี่ยวกับทั้งเจ็ดคนนั้น และยังบอกข้าว่าล้มเหลวอีกด้วย!”“ตอนนี้ทั้งเจ็ดนี้มาปรากฏตัวในจวนของข้า และจะฆ่าข้า ข้าไม่ควรสงสัยเจ้างั้นหรือ?”อ๋องเจิ้นตงตบโต๊ะอย่างแรงจนเกาเล่อทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น“ท่านอ๋อง นี่มันไม่ถูกต้อง กระหม่อม...กระหม่อมไม่มีเหตุผลที่จะฆ่าพระองค์! ถ้ากระหม่อมอยากจะฆ่าพระองค์ ทำไมกระหม่อมต้องบอกเรื่องเจ็ดคนนี้พระองค์ฟังกันล่ะพ่ะย่ะค่ะ? ต้องเป็น... ต้องเป็นหลิวตงหานพ่ะย่ะค่ะ!”แม้ว่าเกาเล่อจะไม่เข้าใจว่าทำไมหลิวตงหานถึงทำเช่นนี้ แต่เขาพูดได้แค่นี้เท่านี้!“หลิวตงหาน? ดี! ข้าจะส่งคนไปจับกุมเขาเดี๋ยวนี้เลย พวกเจ้าต้องเจอข้า!”อ๋องเจิ้นตงโบกมือ ผู้คนมากมายออกจากจวนของอ๋องเจิ้นตงทันที และมุ่งหน้าไปยังจวนของหลิวตงหานในขณะนี้ หวังหยวนยิ้มและพูดอย่างเรียบเฉยว่า "ใต้เท้าหลิว ใกล้ได้เวลาแ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 730
เกาเล่อคิดไม่ถึงว่าหลิวตงหานจะใส่ร้ายเขาจริง ๆ!“ไอ้เวร! หลิวตงหาน เจ้ากล้าดียังไงมาใส่ร้ายข้า!”เกาเล่อโกรธมาก การลอบสังหารอ๋องเจิ้นตงไม่ใช่เรื่องเพียงเล็กน้อย!“ใต้เท้าเกา ข้าเคยใส่ร้ายท่านที่ไหน ทั้งเจ็ดคนนี้เป็นคนของท่าน ข้าแค่ช่วยท่านแอบเอาพวกเขาไปไว้ในกลุ่มองค์รักษ์เงา ข้าไม่เคยเห็นคนเจ็ดคนนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ”“ยิ่งกว่านั้น ทำไมกระหม่อมต้องฆ่าพระองค์ล่ะพ่ะย่ะค่ะ!”พอพูดแบบนี้ก็มีเหตุผลเข้าท่า!เกาเล่อยังพูดอีกว่า: "เจ้าไม่มีเหตุผลเหรอ แล้วข้ามีเหตุผลงั้นหรือ? เห็นชัดๆว่าทั้งเจ็ดคนนั้นเป็นคนของเจ้า แต่ตอนนี้พวกเขาปรากฏตัวที่จวนอ๋องและท่านมาบอกว่าข้าทำ!"“หลิวตงหาน เจ้าเป็นคนของใครกันแน่?”เกาเล่อโกรธมาก!หลิวตงหานย่อมรู้ดีว่าเขาเป็นคนใส่ร้าย และจะระลึกอยู่เสมอว่าเขาเป็นคนใส่ร้าย!แต่เขาต้องรอดไปให้ได้!ไม่ว่ายังไงก็ตาม วันนี้ต้องให้เกาเล่อตายที่นี่เท่านั้น!“ท่านอ๋อง กระหม่อมเอาชีวิตเป็นประกันเลยว่าทั้งเจ็ดนี้หลิวตงหานเป็นคนสั่งการ ที่เขาทำต้องมีผู้บงการอยู่เบื้องหลัง!”“หลิวตงหาน บอกข้ามาใครบงการเจ้า?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น อ๋องเจิ้นตงก็หรี่ตาลงและมองไปที่หลิวตงหานเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 731
“ท่านอ๋อง ท่านได้รับจดหมาย เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาแล้วใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”หลิวตงหานพูดตามตรง หลังจากพูดแล้ว อ๋องเจิ้นตงก็ตกตะลึง!“จดหมายหรือ? จดหมายนั่นมาจากเจ้าหรือ?”หลังจากพูดจบ หลิวตงหานก็พยักหน้าทันที!“ใช่แล้ว ท่านอ๋อง แม้ว่าข้าจะสงสัยเกาเล่อ แต่ข้าไม่กล้าพูดมากกว่านี้ เพราะชีวิตของเขาขึ้นอยู่กับท่าน ดังนั้น... ข้าทำได้เพียงยืมมือของคนอื่น เพื่อส่งจดหมายนี้เผื่อไว้ให้ท่าน!”หลังจากที่หลิวตงหานพูดจบ อ๋องเจิ้นตงก็ลุกขึ้นยืนทันที แล้วมองเกาเล่อด้วยสายตาเย็นชา!“เกาเล่อ! เจ้ากล้าดีอย่างไรมาฆ่าข้า!”มีเพียงเขาและลูกชายเท่านั้นที่รู้เรื่องจดหมายฉบับนั้น แม้แต่อาเจี้ยนก็ไม่รู้ แต่หลิวตงหานรู้เรื่องนี้ ซึ่งสามารถอธิบายได้อย่างเดียวเท่านั้น!เขาเป็นคนส่งมา!“จดหมายหรือ? จดหมายอะไร?”เกาเล่อสับสน มีจดหมายอะไรตั้งแต่เมื่อไหร่?“ตั้งแต่หวังหยวนเข้ามาในเมือง ข้าก็ให้ความสนใจท่านมาก ใต้เท้าเกา ข้ารู้สึกว่าท่านใกล้ชิดกับไทเฮามากเกินไป และใกล้ชิดกับหวังหยวนมากเกินไปด้วย แล้วทั้งเจ็ดคนนั้นก็ยังไม่ตาย ทุกคนมีทักษะการต่อสู้แข็งแกร่ง ดังนั้นข้าจึงแอบส่งจดหมายถึงท่านอ๋อง”“ในจดหมาย ข้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 732
ในเวลานี้ เกาเล่อเข้าใจทุกอย่างแล้ว!นี่คือกลอุบาย!กลอุบายที่จะคร่าชีวิตเขา!ผู้บงการทั้งหมดคือหวังหยวน!ความจริงแล้วอ๋องเจิ้นตงไม่อยากฟังสิ่งที่เกาเล่อพูด เขาแค่อยากจะฆ่าทิ้งทันที!แต่เมื่อเขาคิดว่าเกาเล่อติดตามเขามาหลายปีแล้ว จู่ ๆ ก็ทรยศ เขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยหลังจากครุ่นคิดดูแล้ว เขาก็พูดว่า “เกาเล่อ ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เจ้าพูดมาได้เลย!”เมื่อได้ยินสิ่งที่อ๋องเจิ้นตงพูด เกาเล่อก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามทำจิตใจให้ปลอดโปร่ง“ท่านอ๋อง กระหม่อมจะไม่พูดถึงความจริงใจตลอดหลายปีแล้ว ตอนนี้ต้องพูดเรื่องนี้ก่อน!”“คราวนี้ มันเป็นแผนของหวังหยวนแน่นอน ท่านอ๋อง กระหม่อมขอรับรองด้วยชีวิต ว่าคนทั้งเจ็ดคนนั้นไม่ใช่คนของข้าแน่นอน!”“ปัญหาในครั้งนี้ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นหรอกพ่ะย่ะค่ะ ไม่มีใครรู้ตัวตนของทั้งเจ็ดที่ลอบสังหารท่าน ดังนั้น หากจะบอกว่าพวกเขาเป็นคนของข้า ก็สามารถบอกได้เช่นกันว่าเป็นคนของหลิวตงหาน หรือเป็นคนของหวังหยวน!”“เช่นนั้นมาพูดถึงข้าก่อน ท่านอ๋อง ไม่ต้องพูดถึงเหตุผลที่กระหม่อมไม่โจมตีท่านตั้งแต่แรก แม้ว่าข้าจะแปรพักตร์เป็นฝ่ายไทเฮา แต่กระหม่อมก็รู้ว่า
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2082
“ปกติพวกเจ้าล้วนองอาจกันไม่ใช่หรือ?”“ก่อนหน้านี้ ตอนที่คิดจะโจมตีราชวงศ์ต้าเย่ พวกเจ้าต่างก็อยากจะแบ่งปันดินแดนกันไม่ใช่หรือ? แล้วตอนนี้ล่ะ? แค่ทหารที่พวกนั้นเชิญมาก็ทำให้พวกเจ้าหวาดกลัวได้ถึงเพียงนี้แล้วหรือ?”“พวกเจ้าอย่าลืมว่าภูมิประเทศของที่นี่อันตราย หากพวกเราไม่ยอมออกจากภูเขา แม้หวังหยวนจะเก่งกาจและมียอดฝีมือมากมายก็ทำอะไรเราไม่ได้! หรือว่าเขาจะสามารถคุกคามเราได้จริง ๆ?”ทุกคนมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดการหลบอยู่ในหุบเขา ไม่ใช่แผนการระยะยาว!“หากผู้ใดกล้าพูดจาบั่นทอนกำลังใจอีก อย่าหาว่าข้าใจร้ายแล้วกัน!”เจียงเซี่ยวตวาดอีกครั้ง ทุกคนจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก เพียงแค่พยักหน้าเห็นด้วยคนเราเมื่ออยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่นย่อมต้องยอมก้มหัว!รุ่งเช้า หวังหยวนและกองทัพเริ่มมุ่งหน้าสู่ภูเขาแห่งนี้!ชนเผ่าต่าง ๆ ล้วนได้รับข่าว บัดนี้หวาดผวาไปหมด เพียงแค่เสียงลมพัดก็คิดว่าเป็นศัตรู!ทุกคนต่างเกรงกลัวอำนาจของหวังหยวน ใครจะกล้าต่อกรกับเขา?แม้จะหลบอยู่ในภูเขา แต่หากหวังหยวนตีฝ่าแนวป้องกันมาได้จะทำเช่นไร?ผลลัพธ์สุดท้ายย่อมเดาได้!เมื่อคิดได้เช่นนี้ เหล่าหัวหน้าเผ่าจึงมารวมตัวกัน“พวก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2081
“ส่วนเรื่องของตานสยงเฟย ข้าจะจัดการภายหลัง”ตานสยงเฟยเป็นคนดื้อรั้นและแข็งแกร่งอย่างแท้จริง ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่อาจไต่เต้าสร้างพรรคทมิฬขึ้นมาได้!หวังหยวนเข้าใจเรื่องนี้ดี จึงไม่โทษต่งอวี่“ขอบพระคุณท่านผู้นำขอรับ!”ต่งอวี่รับคำ แล้วเดินออกไปพรุ่งนี้มีศึกใหญ่ ต้องพักผ่อนให้เต็มที่ จึงจะมั่นใจได้ว่าจะไม่พลาด!แม้ว่าจะเลยเที่ยงคืนไปแล้ว หวังหยวนและคนอื่น ๆ นั้นหลับสนิท แต่ในเวลานี้ ชนเผ่าต่าง ๆ ที่เป็นศัตรูกับหวังหยวนกลับยังไม่พักผ่อน เหล่าหัวหน้าเผ่ารวมตัวกันเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับมาตรการตอบโต้!แต่ทุกคนล้วนมีสีหน้ากังวล!“พวกท่านคงได้ยินแล้วกระมัง?”“หวังหยวนนำทัพมาเอง บัดนี้ใกล้จะเปิดศึกกับพวกเราแล้ว จะทำเช่นไรดี?”“ทุกคนคงรู้จักชื่อเสียงของหวังหยวนดี เขาไม่ใช่คนอ่อนแอเลย!”“หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แม้มีความกล้าหาญกว่านี้สิบเท่า ข้าก็ไม่กล้าไปยั่วยุราชวงศ์ต้าเย่!”ตอนนี้ทุกคนต่างเสียใจ อยากถอนตัวกลับกันทั้งนั้นช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก!เดิมทีคิดว่าราชวงศ์ต้าเย่ใกล้สิ้นอำนาจ แผ่นดินจะวุ่นวาย!แต่ไม่คาดคิดเลยว่าพวกเขายังมีแผนสำรอง ยอมทุ่มเทกำลังคนและทรัพย์สินเพื่อเชิญหวังหย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2080
หวังหยวนโบกมือ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “กองทัพไม่ได้อยู่ที่จำนวนมาก แต่อยู่ที่ความแข็งแกร่ง พวกนั้นเป็นแค่ชนเผ่าป่าเถื่อน จะทำอะไรข้าได้?”“เพียงทหารห้าหมื่นนายของข้าก็เพียงพอแล้ว!”“ท่านขุนพลแค่ประจำการอยู่ในเมือง รอฟังข่าวดีจากข้าก็พอ!”หวังหยวนกล่าวด้วยความมั่นใจแน่นอนว่าหวังหยวนไม่ใช่คนโง่ เขาย่อมรู้ดีว่าหากให้ซือฟางนำทหารออกรบพร้อมกัน เมื่อถึงเวลาแบ่งปันดินแดนจะทำเช่นไร?ช่างยุ่งยากยิ่งนัก!สู้ให้เขานำทัพไปปราบชนเผ่าต่าง ๆ เอง เมื่อสำเร็จ ดินแดนเหล่านั้นก็ตกเป็นของเขาย่อมดีกว่า!แม้มีผู้ใดคิดแย่งชิงก็คงไม่มีโอกาส!ยิ่งกว่านั้น คาดว่าซือฟางคงไม่กล้าเช่นนั้น!หากทั้งสองฝ่ายเปิดศึก ผลลัพธ์ย่อมเป็นหายนะ!ยิ่งไป๋เหยียนเฟยประชวรหนักย่อมกระทบขวัญกำลังใจ ราชวงศ์ต้าเย่จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปสู้รบ?“ในเมื่อท่านหวังกล่าวเช่นนี้ ข้าก็จะรอฟังข่าวดี”“ขอให้ท่านหวังได้รับชัยชนะ!”ซือฟางประสานมือกล่าวทุกคนสนทนากันอีกสักพัก จากนั้นก็แยกย้ายกันไปซือฟางต้องดูแลการป้องกันเมืองจึงกลับไปก่อน ส่วนไป๋ลั่วหลีอยู่ที่ค่าย คอยช่วยเหลือหวังหยวนวางแผนรบ!ต้องมีคนรู้จักภูมิประเทศนำทาง หวังหยวนจึงจะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2079
นอกเมืองหลวงหวังหยวนเดินทางพร้อมกับไป๋ลั่วหลีกลับมายังค่ายของตนทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้ามา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังมาจากด้านนอก ซือฟางในชุดเกราะเดินเข้ามาต้อนรับเนื่องจากไป๋ลั่วหลีได้แนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันแล้ว หวังหยวนจึงยิ้มพลางกล่าวว่า “ข้ากำลังสงสัยว่าเป็นผู้ใด ที่แท้ก็เป็นท่านขุนพลนี่เอง! เชิญเข้ามาเถิด!”“ท่านหวังเกรงใจเกินไปแล้วขอรับ!”“ท่านมาไกล แถมยังช่วยข้าปราบกบฏทางเหนือ เชิญท่านเข้าไปก่อนเถิดขอรับ!”ซือฟางกล่าวตอบอย่างสุภาพไม่นาน ทุกคนต่างเข้าไปในกระโจมใหญ่ต้าหู่และต่งอวี่ยืนขนาบข้างหวังหยวน ดูองอาจน่าเกรงขาม!ซือฟางมองไปที่ทั้งสอง แล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย “ไม่ทราบว่าสองท่านนี้คือใครหรือขอรับ?”ทั้งสองดูสง่างาม เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งความกล้าหาญ คงไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่!ซือฟางเป็นขุนพลมายาวนานย่อมมีสายตาที่เฉียบคม!หวังหยวนแนะนำด้วยรอยยิ้ม “ท่านที่อยู่ทางซ้ายมือข้าคือต่งอวี่ นักธนูมือหนึ่งในใต้หล้า ยิงธนูไม่เคยพลาดเป้า เป็นขุนพลเอกในกองทัพ!”“กองกำลังพลธนูที่ข้าฝึกฝนล้วนอยู่ภายใต้การบัญชาการของเขา!”ต่งอวี่พยักหน้าทักทาย“ส่วนท่านที่อยู่ทางขวาคือพี่น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2078
“หรือว่าแผ่นดินนี้จะต้องตกไปอยู่ในมือของผู้อื่น?”สิ้นคำพูด ซือฟางก็ซัดกำปั้นลงบนกำแพงเมืองอย่างเดือดดาล!เหล่าขุนพลที่ยืนอยู่ด้านหลังต่างไม่กล้าเข้าไปใกล้ หรือแม้แต่จะเอ่ยปาก!“ท่านขุนพลไม่ต้องกังวล!”ทันใดนั้น ขุนนางชราผู้หนึ่งก็เดินออกมา บนใบหน้ามีเคราสีขาวโพลน เพียงดูก็รู้ว่าไม่ใช่บุคคลธรรมดาอย่างแน่นอน!คนผู้นี้คือที่ปรึกษาคนสำคัญของไป๋เหยียนเฟยนามว่า เจี๋ยงโฉ่วอี!ในราชสำนัก ผู้ที่อยู่เหนือเขามีเพียงจักรพรรดินีเท่านั้น!บัดนี้ไป๋เหยียนเฟยป่วยหนัก ขุนนางน้อยใหญ่ล้วนพึ่งพาเจี๋ยงโฉ่วอี ราชกิจสำคัญล้วนตกเป็นภาระให้เขาตัดสินใจทั้งสิ้น!เห็นได้ชัดว่าเขามีอำนาจสูงส่งล้นฟ้า!“ปรากฏว่าเป็นท่านเจี๋ยงนี่เอง!”“ท่านคงได้ยินสิ่งที่ข้าพูดไปเมื่อครู่แล้วกระมัง?”ซือฟางประสานมือคารวะเจี๋ยงโฉ่วอี แล้วเอ่ยถามเจี๋ยงโฉ่วอีพยักหน้า กล่าวอย่างใจเย็นว่า “ข้ารู้ว่าท่านขุนพลจงรักภักดี ย่อมคิดถึงฝ่าบาท แต่พระองค์ก็มีเรื่องที่ต้องกังวลเช่นกัน!”“ครั้งนี้พระองค์ไม่เพียงต้องการให้หวังหยวนช่วยปราบปรามอริทางเหนือเท่านั้น แต่ยัง...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง เจี๋ยงโฉ่วอีก็หยุดพูด พร้อมกับเหลือบมองขุนพลน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2077
“ท่านหวังมาแล้วหรือ?”เมื่อหวังหยวนและพรรคพวกเข้ามาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย แต่แฝงด้วยความอ่อนแอดังมาจากด้านในไป๋ลั่วหลีรีบเข้าไปในกระโจม เปิดม่านทั้งสองข้าง หวังหยวนจึงเห็นไป๋เหยียนเฟยนอนอยู่บนเตียงอาการของไป๋เหยียนเฟยดูย่ำแย่กว่าที่เขาคิด ไม่เพียงแต่ใบหน้าซีดเผือดเท่านั้น แม้แต่ริมฝีปากไร้สีเลือดฝาด ดูอ่อนแรงมาก!หวังหยวนเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ได้พบกันนาน เหตุใดฝ่าบาทจึงเป็นเช่นนี้?”“ไม่ได้เชิญหมอมารักษาหรือ?”“แค่ก แค่ก”ไป๋เหยียนเฟยไอสองสามครั้ง ไป๋ลั่วหลีช่วยพยุงนางขึ้น นางเงยหน้ามองหวังหยวน แล้วส่ายหน้ายิ้มอย่างจนใจก่อนกล่าวว่า “เมื่อฟ้าลิขิตแล้ว จะทำเช่นไรได้?”“ข้าตามหาหมอมารักษา หมอชื่อดังทั่วดินแดนทั้งเก้าต่างบอกว่าหมดหนทาง บางทีนี่อาจเป็นเจตจำนงของสวรรค์ก็ได้ไม่ใช่หรือ?”“เมื่อสวรรค์ต้องการให้ข้าตาย ข้าจะฝืนได้อย่างไร?”“แต่น่าเสียดาย กลุ่มกบฏทางเหนือกลับบุกอาณาจักรข้า! ประกอบกับอาณาจักรต้าเป่ยต่างจ้องมองพวกข้าอยู่ ข้าจึงให้ไป๋ลั่วหลีไปเชิญท่านมา หวังว่าท่านจะช่วยปราบกบฏพวกนั้นได้!”หวังหยวนรู้สึกสงสารในบรรดาสี่อาณาจักรใหญ่ เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับอาณาจักรต้าเย่ และ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2076
“ครั้งนี้คงไม่นาน ข้าจะรีบพาทุกคนกลับมา!”“ยิ่งกว่านั้น ยังมีต้าหู่และขุนพลต่งอยู่กับข้าด้วย พวกเจ้าไม่ต้องกังวล”“แค่รออยู่ที่บ้านก็พอ!”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มเขารู้ว่าตนเองรู้สึกผิดต่อพวกนาง แต่บุรุษเกิดมาแล้วย่อมต้องสร้างฐานะไม่ใช่หรือ?สวรรค์ให้โอกาสเขาเกิดใหม่ จึงต้องใช้ความสามารถสร้างความสำเร็จที่ไม่มีใครเทียบได้!“น้องหรูเยียนยังไม่ค่อยสนิทกับพวกเจ้า ครั้งนี้ข้าจะพานางไปอาณาจักรต้าเย่ก่อน รอให้พวกเรากลับมาแล้วค่อยทำความรู้จักกัน”หลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ ต่างพยักหน้า ไม่เอ่ยคำใดอีกในเมื่อหวังหยวนตัดสินใจแล้ว พวกนางก็ได้แต่ทำตามภรรยาย่อมต้องเชื่อฟังสามี!“ท่านตงฟาง!”หลังจากพูดคุยกับภรรยาแล้ว หวังหยวนก็มองไปที่ตงฟางฮั่น“หลังจากที่ข้าไปแล้ว ต้องรบกวนท่านและท่านถงช่วยดูแลที่นี่ด้วย”“ข้าได้สั่งเอ้อหู่ ให้เขาเชื่อฟังคำสั่งของพวกท่าน ห้ามกระทำการโดยพลการ!”“เมืองหลิงคือรากฐานของข้า จึงมีความสำคัญยิ่ง ต้องไม่เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นเด็ดขาด!”“คนของอาณาจักรต้าเป่ยจ้องมองพวกเราอยู่ หานเทาพร้อมจะสู้รบกับข้าทุกเมื่อ พวกท่านต้องระวังตัว!”หวังหยวนกำชับหลายครั้งตงฟางฮั่นแ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2075
ทันใดนั้น เสียงไอก็ขัดจังหวะหวังหยวนเขาหันไปมองตามเสียงจึงเห็นตงฟางฮั่นทั้งสองแค่สบตากันก็เข้าใจความคิดของกันและกัน“คุณหนูไป๋”“ข้าขอคิดทบทวนก่อน จึงค่อยให้คำตอบ! วันนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับ อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องหนักใจเช่นนี้เลย รอให้ดื่มกันให้หนำใจก่อน แล้วค่อยพูดคุยกันดีกว่า เจ้าว่าเช่นไร?”หวังหยวนให้เกียรติไป๋ลั่วหลีไป๋ลั่วหลีพยักหน้า “เช่นนั้นข้าจะรอฟังข่าวจากท่านหวังเจ้าค่ะ!”เมื่องานเลี้ยงเลิกราและจัดการเรื่องที่พักของไป๋ลั่วหลีแล้ว หวังหยวนก็รีบออกไปข้างนอกพร้อมกับตงฟางฮั่นริมถนน หวังหยวนและตงฟางฮั่นเดินเล่นไปพลางคุยกัน “ท่านตงฟาง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”“ข้าคิดว่าควรส่งกองกำลังไปช่วย!”“ตอนนี้ไม่ใช่ยุคสงคราม โครงการชลประทานทำให้อาณาจักรอื่น ๆ เห็นถึงประโยชน์ เท่าที่ข้ารู้ แม้แต่อาณาจักรต้าเป่ยก็กำลังเร่งสร้างโครงการชลประทานเหมือนกัน!”“ในเมื่อพวกเราสร้างเสร็จก่อน ก็ควรใช้โอกาสนี้ขยายอาณาเขต!”หืม?หวังหยวนเลิกคิ้ว รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย “ท่านตงฟาง ท่านลืมแล้วหรือ ครั้งก่อนที่พวกเราพบกันที่หอหลิวหลี ต่างให้สัญญากันว่าจะไม่ทำสงครามเพื่อให้โลกสงบสุข!”“หากข้ายกทัพตอน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2074
ดูเหมือนว่าเมืองหลิงจะเป็นเมืองที่รุ่งเรืองและมั่งคั่งที่สุดในดินแดนทั้งเก้า!ประชาชนอยู่เย็นเป็นสุข เป็นที่หมายปองของทุกคน!เมื่อทุกคนกลับถึงบ้านของหวังหยวน พวกหลี่ซื่อหานได้สั่งให้คนเตรียมอาหารไว้แล้ว เมื่อทุกคนนั่งลงที่โต๊ะแล้ว หวังหยวนจึงแนะนำหลิ่วหรูเยียนให้เหล่าภรรยารู้จักพวกนางชินกับเรื่องแบบนี้แล้วบุรุษมีสามภรรยาสี่อนุเป็นเรื่องปกติ ไม่นานพวกนางก็สนิทสนมกันดั่งพี่สาวน้องสาวเนื่องจากไป๋ลั่วหลีอยู่ที่นี่ด้วย หวังหยวนจึงไม่อาจอยู่พูดคุยกับภรรยาได้ เพราะต้องไปดูแลไป๋ลั่วหลีก่อนเพื่อไม่ให้เสียมารยาทหวังหยวนกลับมานั่งที่โต๊ะ หลังจากดื่มกับไป๋ลั่วหลีสองสามจอกแล้วจึงกล่าวว่า “คุณหนูไป๋เดินทางมาไกล คงไม่ใช่แค่มาขอบคุณข้ากระมัง?”“ตอนนี้เราเป็นสหายกันแล้ว หากเจ้ามีเรื่องอยากปรึกษาก็บอกมาตามตรงเถิด ไม่ต้องอ้อมค้อม! ข้าไม่ใช่คนใจแคบ! หากมีสิ่งใดให้ข้าช่วย ข้าก็ยินดี”หวังหยวนเป็นคนใจกว้างไป๋ลั่วหลีได้ยินเช่นนั้นก็ส่ายหน้าและถอนหายใจเป็นเช่นที่ร่ำลือกันจริง ๆ!หวังหยวนมีสายตาเฉียบแหลม แม้จะอายุยังน้อยแต่ก็มองคนได้ทะลุปรุโปร่ง ไม่มีความคิดใดหลบเลี่ยงสายตาเขาไปได้!“ในเมื่อท
