เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 732
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 733
วันนี้เขากำลังจะตกนรก หากไม่ยอมทำลายของเก่า ก็พัฒนาไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยอมบาดเจ็บปางตาย!ยิงธนูไปแล้ว ย่อมเอาลูกศรกลับคืนไม่ได้ หากเกาเล่อไม่ตาย เขาจะต้องตาย!“ท่านอ๋อง กระหม่อมติดตามท่านมาหลายปีโดยไม่เสียใจเลย ในกรณีนี้ กระหม่อมขอยอมตาย!”เกาเล่อหลับตาแล้วหยุดพูดเขายังเป็นคนโหดเหี้ยม ตอนนี้เขารู้สถานการณ์นี้แล้ว ย่อมเข้าใจดีว่าความเป็นความตายเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะทำให้อ๋องเจิ้นตงสงสัย!พูดตามตรง อ๋องเจิ้นตงเริ่มสงสัยจริง ๆ แล้ว!ความสงสัยแบบนั้น ทำให้เขาเกิดความคลางแคลงใจ!ในขณะเดียวกัน อ๋องหลงซีกำลังนั่งตรงข้ามหวังหยวน ใบหน้ามีรอยยิ้มจาง“หวังหยวน หลังจากคืนนี้ เมื่อเกาเล่อตาย สิ่งต่าง ๆ จะจัดการง่ายขึ้นมากแล้ว”อ๋องหลงซีไม่คาดคิดว่าหวังหยวนจะเป็นคนเจ้าแผนการถึงเพียงนี้!แต่ละแผนการเหล่านี้เชื่อมโยงกันมาก จนทำให้จิ้งจอกเฒ่าอย่างเขาต้องทึ่งจริง ๆ!แต่หลังจากที่เขาพูดจบ หวังหยวนก็ส่ายหน้า“คืนนี้หรือ? เกรงว่าเกาเล่อจะยังไม่ตาย”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ดังขึ้น อ๋องหลงซีก็ตกตะลึง!“อะไรนะ!? จะยังไม่ตายหรือ?”อ๋องหลงซีตกใจเล็กน้อย เขาไม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 734
อ๋องหลงซีขมวดคิ้ว หากจัดการเรื่องนี้ไม่สำเร็จ เช่นนั้นพวกเขาจะไม่ขาดทุนครั้งใหญ่หรือ เพราะยอมลงทุนเสียสละไปมาก รวมถึงยังได้ใช้สายลับเช่นนี้ด้วย มันคือความล้มเหลวครั้งใหญ่ไม่ใช่หรือ?แถมยังเสี่ยงต่อการถูกเปิดโปงอีกด้วย!หวังหยวนคนนี้กำลังทำอะไรอยู่!“ผิดแล้วท่านอ๋อง ในเมื่อได้ดำเนินการไปแล้ว แน่นอนว่าเขาต้องตาย!”“เหลือเพียงรอให้ฟ้าร้องอีกครั้งเดียว เสียงฟ้าร้อง... น่าจะมาเร็ว ๆ นี้!”หวังหยวนยิ้มอ่อน หลังจากพูดจบ อ๋องหลงซีก็ตกตะลึงและสับสน“หมายความว่าอย่างไร?”อ๋องหลงซีไม่เข้าใจว่าหวังหยวนต้องการจะสื่ออะไรด้วยคำพูดนั้น“ความหมายนั้นง่ายมาก ไม่ใช่แค่พวกเราที่ต้องการฆ่าเกาเล่อเท่านั้น แต่ยังมีคนอื่น ๆ ด้วย!”หลังจากที่หวังหยวนพูดเช่นนี้ อ๋องหลงซีก็ตกตะลึง!“เจ้าหมายถึง... อ๋องเซ่อเป่ยหรือ? เขาจะลงมือหรือ?”อ๋องหลงซีไม่ค่อยเชื่อ แต่หวังหยวนยิ้มมีเลศนัย“เมื่อก่อนเขาอาจจะไม่เชื่อ แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาขาดคืออำนาจ หลังจากที่เกาเล่อตายเท่านั้น เขาจึงจะมีโอกาสได้รับส่วนแบ่งผลประโยชน์จากทหารองครักษ์เมืองหวง แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยให้เกาเล่อมีชีวิตต่อไป!”“เขามีศักยภาพพอจะครอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 735
แต่ว่า...เรื่องนี้ไม่ได้ถูกปกปิด ขณะนี้หลายคนในเมืองหลวงเมืองหวงรู้เรื่องนี้แล้ว!ไทเฮาเซียวฉู่ฉู่ย่อมรู้แผนการในวันนี้ อ๋องเซ่อเป่ยรู้เรื่องนี้ และแม้แต่เจิ้งไท่ชิงก็รู้เรื่องนี้!ในขณะนี้อ๋องเซ่อเป่ยกำลังนั่งอยู่อย่างภาคภูมิ พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า“หวังหยวนผู้นี้พอมีความสามารถอยู่บ้าง แต่ยังไม่เพียงพอ... เกาเล่อยังคงไม่อาจกำจัดเขาออกไปได้ ช่างเถอะ ข้าจะช่วยจัดการเอง!”อ๋องเซ่อเป่ยยกยิ้มแล้วพูด หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ยกมือพูดว่า“ไปแจ้งข่าวแก่อ๋องเจิ้นตง บอกไปว่า... มีสำนวนที่ว่าควบคุมตัวฮ่องเต้สั่งการใต้ฟ้า”“บอกเขาไปเพียงเท่านี้”หลังจากพูดจบ เงาร่างที่อยู่ข้างนอกก็ตอบสนองทันที ก่อนจะหายลับไปท่ามกลางความมืดมิดยามราตรีไม่นาน ที่ด้านนอกประตูจวนอ๋องเจิ้นตง ชายชุดดำก็ปรากฏตัวขึ้น ใช้ดาบสังหารคนรับใช้หลายคนในจวนอ๋องเจิ้นตง ขณะคนกำลังแตกตื่น เขาก็พูดอย่างแช่มช้า“ไปทูลท่านอ๋องของพวกเจ้าว่า มีสำนวนที่ว่าควบคุมตัวฮ่องเต้สั่งการใต้ฟ้า”พูดจบ ร่างในชุดดำก็หายไปทันทีต่อมามีข่าวแพร่มาถึงห้องตำรา!“อะไรนะ มือสังหารฆ่าคนในจวนของข้า แล้วหลบหนีไปแล้วงั้นหรือ?”สีหน้าของอ๋อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 736
เช้าวันรุ่งขึ้น ในราชสำนัก อ๋องเจิ้นตงมาเข้าเฝ้า เพื่อทูลว่าเกาเล่อป่วยหนักเมื่อคืนนี้ จนเสียชีวิตกะทันหันวันนี้จึงขอให้ไทเฮาทรงมอบตำแหน่งผู้กำกับทหารองครักษ์เมืองหวง ให้แก่อาปู้ชา โอรสของเขาเอง!อ๋องเจิ้นตงคิดว่าจะไม่มีใครคัดค้านคำพูดของเขา!แต่คนแรกที่ลุกขึ้นคืออ๋องเซ่อเป่ย!“อ๋องเจิ้นตง ตำแหน่งผู้กำกับนั้นไม่ง่ายถึงเพียงนั้น หลานชายของข้าเป็นหนึ่งในคนที่เก่งที่สุด แต่อย่างไรเสีย เขาก็ยังเด็กเกินไป การป้องกันเมืองหลวงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ข้าไม่อาจเชื่อใจเขาได้!”“อีกทั้งอาปู้ชาจะสืบทอดตำแหน่งของท่านในอนาคตด้วย เมื่อถึงเวลานั้น เป็นไปได้หรือที่หลานชายของข้า จะสืบทอดตำแหน่งผู้กำกับทหารองครักษ์อีก? ไม่เช่นนั้นทหารองครักษ์เมืองหวง ก็จะกลายเป็นคนของจวนอ๋องเจิ้นตงของท่านไปด้วย!”หน้าท้องของอุปราชขยับ เผยรอยยิ้มกริ่มเมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของอ๋องเจิ้นตงก็เปลี่ยนไปเป็นบูดบึ้งทันทีไทเฮาเซียวฉู่ฉู่ไม่ได้พูด แต่มีร่องรอยของความขบขันในดวงตานาง“แม้ว่าลูกชายของข้าจะไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ แต่ด้วยความช่วยเหลือของข้า เหตุใดเขาจะจัดการดูแลเมืองหลวงทั้งหมดไม่ได้?”“และตอนนี้ข้าแค่จะให้ลูก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 737
อ๋องเจิ้นตงหรี่ตาลง แล้วพยักหน้า และอ๋องเซ่อเป่ยก็เห็นด้วยทันทีนี่ถือเป็นการประนีประนอม พวกเขาทำได้เพียงยอมรับโดยเร็วที่สุดเท่านั้น!หลังจากเสร็จสิ้น หวังหยวนก็กลับมาที่วังหลวงอีกครั้งเซียวฉู่ฉู่ อ๋องหลงซี และหวังหยวนนั่งด้วยกันในห้องตำราหลวง“เมื่อสิ่งต่าง ๆ มาถึงจุดนี้ สิ่งที่เราต้องทำคือรอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น อ๋องเจิ้นตงกับอ๋องเซ่อเป่ยจะต่อสู้กันอย่างแน่นอน”“แม้ว่าพวกเขาไม่ต้องการลงมือ เราก็สามารถลงมือได้เงียบ ๆ!”การเคลื่อนไหวของหวังหยวน เป็นการเคลื่อนไหวครั้งที่สอง!ตราบใดที่นกกระยางสู้กับหอยกาบ ชาวประมงก็จะได้ประโยชน์!“ถูกต้อง ปล่อยให้พวกเขาต่อสู้กันเอง!”อ๋องหลงซีก็มีรอยยิ้มเช่นกัน!ไทเฮาเซียวฉู่ฉู่เหลือบมองหวังหยวน รู้สึกขอบคุณอยู่ในใจแม้ว่าจะจัดการเกาเล่อเพียงคนเดียว แต่เกิดความเปลี่ยนแปลงมากมาย นี่มันน่าตกตะลึงจริง ๆ!แม้แต่นางก็ไม่เคยมีความคิดที่ดีถึงเพียงนี้มาก่อน!เมื่อปรับให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงของยุคสมัย กลยุทธ์ดังกล่าวก็ไม่ธรรมดาจริง ๆ!“วางกำลังคนบางส่วนไว้ในกลุ่มทหารองครักษ์ เพราะจะทำให้เราดำเนินการได้ง่ายขึ้นในอนาคต”ในเวลานี้ อ๋องหลงซีพูดขึ้นทันท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 738
ไทเฮาเซียวฉู่ฉู่มีความสุขมากที่นางตัดสินใจได้!บังคับให้หวังหยวนมาจากต้าเย่!เขามาที่นี่และบรรลุผลดังกล่าวในเวลาเพียงสิบวัน ซึ่งทำให้นางประหลาดใจมาก!นางอาศัยอำนาจในการตัดสินใจมาโดยตลอด อดไม่ได้ที่จะชื่นชมวิธีการอันยอดเยี่ยมของหวังหยวน!หวังหยวนก็ยกยิ้ม การติดตามผลจะง่ายกว่ามาก และเขาจะสามารถผ่อนคลายได้เป็นเวลาสองวันแต่เขายังคงเสียใจมาก เพราะเรื่องการเสียชีวิตของเกาเล่อ น่าเสียดายมากที่คนเช่นนี้ต้องตาย!หากไม่ต้องตาย เขาควรใช้คนเช่นนี้เพื่อประโยชน์ของตัวเองได้จริง ๆ!แม้ว่าอ๋องเจิ้นตงจะสังหารเกาเล่อ แต่ก็ยังคงจัดหาโลงศพดี ๆ ให้เขา และทำพิธีฝังศพให้อย่างดี เพราะว่าอยู่กันมาหลายปีแม้ว่าจะแอบจัดการเรื่องนี้ แต่องครักษ์เงาก็รู้ได้ทันที และเหตุผลที่พวกเขารู้เรื่องนี้ ก็เพราะหวังหยวนขอไว้กลางดึกคืนนี้ ดวงจันทร์ฉายแสงเย็นยะเยือก บนภูเขาอันโดดเดี่ยว หวังหยวนเดินมา ตามด้วยต้าหู่ทั้งสองยืนอยู่หน้าหลุมศพ“ต้าหู่ เจ้าเอาสุรามาด้วยหรือเปล่า?”หวังหยวนถอนหายใจ แล้วพูดอย่างแช่มช้าต้าหู่หยิบไหสุราออกมาทันที แล้วมอบให้หวังหยวนหวังหยวนนั่งบนพื้น มองหลุมศพของเกาเล่อ และยังคงถอนหายใจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 739
นัยน์ตาของเขาฉายแววประหลาด“หวังหยวน เจ้าน่าสนใจมาก…”…การตายของเกาเล่อ ทำให้ทหารองครักษ์เมืองหวงทั้งหมดกลายเป็นท้องปลามัน ทุกคนจับตาดูอย่างใกล้ชิด และใช้วิธีการของตนเอง เพื่อนำทหารองครักษ์เมืองหวงนี้ไปอยู่ในมือของพวกเขาเอง!แต่มีไทเฮาเพียงผู้เดียว ที่ไม่ได้เข้ามาแทรกแซง!แต่ทั้งอ๋องหลงซีและอ๋องถูหนานก็ต่างยื่นมือเข้าไป!แน่นอนว่าอ๋องเซ่อเป่ยคือผู้ที่ยื่นมือยาวที่สุด!ด้วยอำนาจทั้งหมดของเขา เขาอยากจะครอบครองราชองครักษ์ไว้ในมือ!ไม่เพียงเท่านั้น เขายังจงใจก่อปัญหาอีกด้วย อาจกล่าวได้ว่าทันทีที่เกาเล่อเสียชีวิต ทหารองครักษ์เมืองหวงก็วุ่นวายมาก!“บัดซบ!”ใบหน้าของอ๋องเจิ้นตงมืดมนมาก แม้ว่าเขาจะจัดการกับเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่เขาก็ยังโกรธมาก!“ท่านพ่อ ในเวลาเพียงสองวัน มีผู้นำคนสำคัญของทหารองครักษ์เมืองหวง ราวเจ็ดหรือแปดคน ถูกอ๋องเซ่อเป่ยติดสินบนไปแล้ว ราคาที่จ่ายนั้นแพงมาก เรารู้แค่ประมาณเจ็ดหรือแปดคน และคนที่ไม่รู้ว่าถูกติดสินบนหรือไม่ ก็มีอีกไม่รู้เท่าไหร่!”อาปู้ชาก็โกรธมากเช่นกัน แต่เขาทำอะไรไม่ได้!นี่คือความจริง!พวกเขาอยากป้องกันเรื่องนี้ แต่ก็ทำไม่ได้!ในเวลาเดียวกั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 740
ในเวลานี้ อาปู้ชาก็พูดต่อ“แต่ท่านพ่อ ตอนนี้ไม่อาจรับประกันได้ว่าอ๋องถูหนานและอ๋องหลงซี จะมีความคิดที่จะอยากแบ่งแยกแผ่นดิน!”อาปู้ชากังวลว่าไม่เพียงแต่อ๋องทั้งสอง จะไม่ต้องการแบ่งแยกแผ่นดินเท่านั้น แต่พวกเขายังเป็นคนของไทเฮาอีกด้วย!อ๋องเจิ้นตงย่อมเข้าใจ แต่กลับยกยิ้ม“หากสามารถเป็นฮ่องเต้ได้ ใครจะเป็นอ๋อง? ดังนั้นไม่จำเป็นต้องคิดมาก เมื่อมีผลประโยชน์ที่แท้จริง ย่อมไม่มีใครพ้นจากสิ่งล่อใจได้!”ในเวลานี้อ๋องเจิ้นตงกล่าวพลางยิ้มเย้ยอาปู้ชารีบพูดว่า “ท่านพ่อ เมื่อทำเช่นนี้แล้ว อาจจะไม่มีทางออก ท่านต้องคิดให้ดีนะขอรับ!”นี่เป็นโทษร้ายแรง เป็นการกบฏ!“แพ้เป็นเจ้าชนะเป็นโจร นี่เป็นเรื่องจริงมาตั้งแต่สมัยโบราณ!”อ๋องเจิ้นตงตัดสินใจแล้วแต่ในเวลานี้ทหารองครักษ์เมืองหวงเผชิญกับปัญหาอีกแล้ว“ท่านอ๋อง นายน้อย โจรปรากฏตัวทางทิศตะวันตกของเมือง พวกมันบุกปล้นบ้านเรือนของชาวบ้าน ทหารองครักษ์เมืองหวงไม่สามารถต่อสู้ได้... พวกมันจึงหนีไปได้พ่ะย่ะค่ะ!”“รายงาน! ท่านอ๋อง นายน้อย มีขโมยมากมายในเมืองนี้ ข้าวของของเจ้าหน้าที่หลายคนถูกขโมยไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”“ท่านอ๋อง นายน้อย เกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1884
สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปยังตงฟางฮั่นพลางเอ่ยถามขึ้นแม้เขาจะได้รับฟังเรื่องราวของเมืองอู่เจียงจากเกาเล่อมาบ้าง แต่ก็รู้เพียงผิวเผินเท่านั้นในเมืองอู่เจียงมีสี่ตระกูลใหญ่ ทั้งตระกูลเฉินและตระกูลซูล้วนรวมอยู่ในนั้น!แม้ทั้งสองตระกูลไม่ใช่ตระกูลที่รุ่งเรืองที่สุด แต่ก็มีบทบาทสำคัญในเมืองอู่เจียง!“ท่านหวังทราบหรือไม่ว่าตระกูลซูทำธุรกิจด้านใด?”ตงฟางฮั่นเอ่ยถามอย่างเชื่องช้า“ข้าได้ยินเกาเล่อรายงานว่าตระกูลซูทำธุรกิจขนส่งทางบก”“ว่ากันว่าในอดีต ซูหนานอัน หัวหน้าตระกูลซู เริ่มต้นจากการใช้รถเข็นสามล้อ แล้วค่อย ๆ สร้างฐานะขึ้นมา”“ต่อมาตระกูลซูก็เจริญรุ่งเรืองจนมีอำนาจดังเช่นทุกวันนี้”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตบหน้าผากตนเองอย่างแรง ราวกับนึกอะไรบางอย่างออกธุรกิจขนส่งทางบก!หากมีการสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ผลประโยชน์ของตระกูลซูย่อมเสียหาย พวกเขาจึงเป็นผู้ที่ต้องการขัดขวางโครงการนี้มากที่สุด!“ท่านตงฟางช่างเฉียบแหลมนัก!”หวังหยวนเอ่ยชมตงฟางฮั่นส่ายหน้ากล่าวว่า “บัดนี้ยังไม่อาจยืนยันได้ว่าสิ่งที่ข้าคิดนั้นถูกต้องหรือไม่”“แต่ก็ควรไปดูให้เห็นกับตาสักครั้ง”“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นถึงเจ้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1883
“ข้าคิดว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เราควรพิจารณาว่าการสร้างเขื่อนกั้นน้ำไปขัดผลประโยชน์ของผู้ใด”“หากไม่ใช่เรื่องผลประโยชน์ อีกฝ่ายคงไม่ลงมือเช่นนี้”“เช่นนั้นพวกเราก็จะพบเป้าหมายได้โดยเร็ว”สมแล้วที่ตงฟางฮั่นเป็นบุคลากรที่ใคร ๆ ก็ต้องการ คำพูดของเขาทำให้หวังหยวนรู้สึกกระจ่าง!“เช่นนั้นเอง”“ตอนนี้พวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่ม!”“กลุ่มแรกให้ฉุนอวี๋อันไปสืบหาตัวคนที่แอบเข้าใกล้บ่อน้ำเมื่อคืน!”“เพื่อตามหาตัวคนวางยา แล้วเค้นถามข้อมูลจากมันให้ได้!”“อีกกลุ่มหนึ่งต้องไปสืบในเมือง ดูว่าใครได้รับผลกระทบ ก็จะทำให้เรามุ่งเป้าหมายได้ถูกต้อง!”“ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องปลอบขวัญชาวบ้าน หากไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่พวกเขา พวกเขาก็คงจะอ้างเรื่องศาลเจ้ามังกรแล้วหยุดการทำงาน!”“เช่นนั้นจะทำให้การก่อสร้างล่าช้า!”ความคิดของหวังหยวนตรงกับคนอื่น ๆเพราะแท้จริงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือการสร้างเส้นทางคมนาคมทางน้ำเพื่อให้เมืองอู่เจียงพัฒนาจากนั้นก็จะสามารถพัฒนาเมืองหลิงได้!“ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนั้นหรอก!”“ที่จริงข้าพอจะเดาออกแล้วว่าเป็นใคร”“ไม่ทราบว่าท่านหวังจะไปกับข้าหรือไม่?”ตงฟางฮั่นมองหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1882
ช่างเป็นเรื่องเหลวไหล!สิ่งที่เรียกว่าศรัทธาและเทพเจ้าก็เป็นเพียงที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เชื่อก็มี ไม่เชื่อก็ไม่มีสรรพสิ่งล้วนมีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ มีที่มาที่ไป หากมีเทพเจ้าและศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นจริง เหตุใดจึงมีผู้คนอดอยากยากไร้อยู่ทั่วทุกหนแห่ง?“ไร้สาระ!”หวังหยวนตำหนิ ฉุนอวี๋อันจึงไม่กล้าพูดต่อ“เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเป็นแน่”“หรือไม่ทุกคนติดโรคระบาดจึงเป็นเช่นนี้!”“รอข้าไปถึงแล้วค่อยว่ากัน!”หวังหยวนหลับตา ไม่พูดกับฉุนอวี๋อันอีกเพื่อไม่ให้ตนเองโมโหฉุนอวี๋อันงุนงง เขาเคยได้ยินชื่อโรคมากมาย แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องโรคระบาดมาก่อน!หรือจะเป็นโรคประหลาด?เมื่อเห็นหวังหยวนไม่สนใจ เขาก็เช็ดเหงื่อ ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบไม่นานพวกหวังหยวนก็มาถึงเขตก่อสร้าง ชาวบ้านที่ได้ยินข่าวต่างมามุงดู สถานที่แห่งนี้ช่างคึกคักทางด้านตงฟางฮั่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน กำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างตงฟางฮั่นเห็นหวังหยวนเดินเข้ามาจึงลุกขึ้นเดินไปหาหวังหยวน“ท่านตงฟาง ข้าได้ยินเรื่องที่นี่แล้วจึงรีบมา”“ท่านมาก่อน พบเบาะแสอะไรหรือไม่?”ตงฟางฮั่นส่ายหน้า พลางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ข้าให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1881
ยามตะวันโด่งฟ้า หวังหยวนกับภรรยายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ“ท่าน!”“เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”“ท่านรีบออกมาเถิดขอรับ!”เสียงของฉุนอวี๋อันเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขาเคาะประตูไม่หยุดปกติฉุนอวี๋อันเป็นคนรอบคอบ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียก่อนเสมอด้วยเหตุนี้ฉุนอวี๋อันจึงถูกมองว่าอ่อนแอ ไร้ความสามารถ เมืองอู่เจียงไม่เคยได้รับการจัดการอย่างดี และสี่ตระกูลใหญ่ก็มีอำนาจอยู่เหนือเขา!วันนี้เขากลับกล้ามาหาหวังหยวนถึงห้อง ทั้งยังมารบกวนการนอนของพวกเขา แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริง ๆ!หวังหยวนค่อย ๆ ยืดตัวบิดขี้เกียจ จากนั้นสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูมองไปที่ฉุนอวี๋อันเมื่อเห็นเขามีสีหน้าร้อนรนก็ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ฟ้าถล่มหรืออย่างไร?”อย่างไรเสียฉุนอวี๋อันก็เคยเป็นผู้ว่าราชการเมือง จึงจำเป็นต้องสงบนิ่ง ไม่หวั่นไหว แม้ภูผาจะถล่มก็ตามไม่เช่นนั้นหากเกิดเรื่องใดขึ้นมา ฉุนอวี๋อันจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้!แต่น่าเสียดายที่ฉุนอวี๋อันไม่ได้รับการฝึกฝน!โชคดีที่เขาเห็นข้อนี้ จึงให้ฉุนอวี๋อันลาออกจากตำแหน่ง เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1880
“ต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว”เกาเล่อรีบพยักหน้า“อีกอย่าง”“เจ้าไปเมืองผีครั้งนี้ต้องระวังตัวด้วย”“คำพูดของหลิ่วหรูเยียนเชื่อได้ แต่ก็ไม่ควรเชื่อทั้งหมด”“เมืองผีอาจไม่ใช่สถานที่ที่เราจะอยู่ได้ง่าย ๆ...”“หากพบเจอเรื่องยุ่งยากก็ปรึกษาข้าได้ตลอด อย่าได้ทำอะไรบุ่มบ่าม!”หวังหยวนกำชับอีกสองสามประโยคเกาเล่อเป็นมือขวาของเขา เขาย่อมไม่อยากให้เกาเล่อเป็นอันตราย ไม่เช่นนั้นหวังหยวนจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากบ่ายวันนั้น เกาเล่อเดินทางไปเมืองผีด้วยตัวเองส่วนหวังหยวนก็กลับไปที่พักหลี่ซื่อหานรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นหวังหยวนเดินเข้ามา นางก็ยิ้มหวานเดินเข้ามาหา แล้วควงแขนหวังหยวนขณะกล่าวว่า “ข้าได้ยินเรื่องที่ท่านกำลังทำอยู่ในช่วงนี้”“จะรับอนุภรรยาอีกแล้วหรือ?”หวังหยวนถึงกับหน้าเสียใครปากมาก เอาเรื่องนี้ไปบอกหลี่ซื่อหาน?ที่เขาไปหอนางโลมนั้นไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อสถานการณ์บ้านเมืองต่างหาก!“ในสายตาเจ้า ข้าเป็นผู้ชายที่เห็นผู้หญิงแล้วอดใจไม่ได้หรือ?”หวังหยวนจิบชา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์หลี่ซื่อหานยิ้มก่อนกล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน แต่คนอื่นไม่รู้จักนิสัยของท่าน อาจทำให้เกิด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1879
“ข้าบอกก็ได้...”“เหตุใดต้องโหดเหี้ยมกับข้าด้วย?”“ข้าเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”หลิ่วหรูเยียนมองหวังหยวน ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหวานมีเสน่ห์ “เจ้ารู้จักสถานที่แห่งหนึ่งทางตะวันตกที่ชื่อว่าเมืองผี หรือไม่?”“เมืองผี?”หวังหยวนส่ายหน้า ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่สายตาของเขามองไปที่เกาเล่อเกาเล่อเป็นหัวหน้าองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ ข้อมูลทั่วหล้าล้วนอยู่ในมือเขา หากแม้แต่เกาเล่อยังไม่รู้จัก แสดงว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ลับจริง ๆ!แต่ก็มีความเป็นไปได้อีกอย่าง คือหลิ่วหรูเยียนกำลังหลอกลวง!ทั้งหมดเป็นเพียงกลลวงของนาง!เกาเล่อเดินไปข้าง ๆ หวังหยวนแล้วกระซิบ “ข้ารู้จักเมืองผี...”“เดิมทีมันไม่ได้ชื่อเมืองผี ปัจจุบันมีชื่ออื่นแล้ว แต่เพราะเมื่อก่อนมีคนอดตายที่นั่นมากมาย มีข่าวลือว่ากลางดึกมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ จึงเรียกที่นั่นว่าเมืองผี”“แต่ที่จริงแล้วก็แค่เรื่องเล่าลือขอรับ”ฟังคำอธิบายของเกาเล่อแล้วหวังหยวนก็พยักหน้าจากนั้น ฃเขาก็มองไปที่หลิ่วหรูเยียนอีกครั้ง ก่อนกล่าวอย่างใจเย็น “เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าฐานทัพใหญ่ของพรรคทมิฬอยู่ในเมืองผีหรือ?”หลิ่วหรู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1878
ทันใดนั้นหวังหยวนก็ให้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อถอยไป ส่วนเขามานั่งยอง ๆ ตรงหน้าหลิ่วหรูเยียนมุมปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้ม ก่อนกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าเจ้ามีสิทธิ์ต่อรองกับข้าหรือ?”“ตอนนี้เจ้าอยู่ในมือข้า ตราบใดที่เจ้าทำตามที่ข้าต้องการ ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ไม่ให้ใครมารังแกเจ้าได้”“แต่ถ้าเจ้ายังกล้าต่อรอง เจ้าก็ลองดู ว่าข้าจะทำเรื่องโหดร้ายอะไร”“แต่อย่าหาว่าข้าไม่เตือน หากเจ้าท้าทายข้า ทำให้ข้าหมดความอดทน ผลลัพธ์สุดท้ายคงคาดเดาได้...”“เจ้าจะต้องเสียใจแน่นอน”เมื่อเห็นแววตาจริงจังของหวังหยวน หลิ่วหรูเยียนก็อยากจะฆ่าเขานักเหตุใดนางจึงต้องมาเจอกับปีศาจตนนี้ด้วย?ช่างโชคร้ายเสียจริง!“ตกลง!”“เช่นนั้นเจ้าต้องปล่อยข้าก่อน”“เจ้าจับข้าไว้ด้วยตาข่ายเช่นนี้ ข้าอึดอัดจะตายแล้ว!”หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วพูดหวังหยวนรับมีดสั้นจากสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อมาตัดตาข่ายใหญ่ตรงหน้าออก หลิ่วหรูเยียนจึงเป็นอิสระหวังหยวนกล่าวต่อ “ตอนนี้ข้าทำตามที่เจ้าต้องการแล้ว เจ้าควรจะบอกสิ่งที่ข้าอยากรู้ได้แล้วกระมัง?”เขาเองก็ใจกว้างพอหากไม่ใช่เพราะเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนเป็นผู้หญิง คงลงมือกับนางไปแล้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1877
“เจ้าช่างเป็นคนต่ำทรามชั่วช้าเหลือเกิน!” หลิ่วหรูเยียนจะไม่เข้าใจสิ่งที่หวังหยวนจะสื่อได้อย่างไร ใบหน้านางซีดเผือดราวกับกระดาษ นัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกลัวขณะตวาด!หญิงงามผู้มีชื่อเสียงในสถานเริงรมย์ แม้จะอยู่ในที่เช่นนั้น แต่ก็รักษาความบริสุทธิ์ไว้เสมอ ไม่เคยยอมให้ชายใดแตะต้องเรือนร่างอันงดงามของตน!แต่บัดนี้บุรุษผู้มีนามว่าหวังหยวนกลับใช้เรื่องนี้มาข่มขู่นาง เป็นการกระทำที่ชั่วช้าที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา!เหตุใดไม่รู้มาก่อนเลยว่าหวังหยวนน่ารังเกียจถึงเพียงนี้?“เจ้าไม่สมควรเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!” “เจ้าเป็นแค่คนเลวทรามต่ำช้า!”“เช่นนั้นก็สังหารข้าเสีย การที่เจ้ามาล่วงละเมิดสตรีเช่นนี้ เจ้ายังถือว่าตนเป็นบุรุษผู้กล้าหาญได้อยู่หรือ?” “หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป ชื่อเสียงของเจ้าจะต้องเสื่อมเสียอย่างแน่นอนใช่หรือไม่?”นางพยายามอย่างตะโกนเพื่อที่จะเปลี่ยนใจหวังหยวนให้ได้ ทว่าใบหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใด เขายืนกอดอกเอ่ยเสียงเรียบเฉย “เป็นเรื่องปกติที่จะใช้วิธีการที่แตกต่างกันเพื่อปฏิบัติต่อผู้คนที่แตกต่างกัน”“หากเจ้าไม่ดื้อดึง ข้าก็คงไม่ต้องทำรุนแรงเช่นนี้ ข้าจะทำเช่นนี้กับ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1876
“ข้าอยากรู้ว่าปากของนางกับมือของข้า อะไรจะแข็งกว่ากัน!”แม้จะเป็นเด็กกำพร้าก็ต้องหาวิธีง้างปากนางให้ได้!ไม่บรรลุเป้าหมายย่อมไม่หยุดยั้ง!ไม่นานหวังหยวนกับเกาเล่อก็มุ่งหน้าออกนอกเมืองที่หน้าศาลเจ้าเฉิงหวงหลิ่วหรูเยียนนั่งผิงไฟ ครุ่นคิดถึงแผนการต่อไปที่นางมาเมืองอู่เจียงนั้นเป็นเพราะคำสั่งของผู้นำระดับสูงในพรรคทมิฬ!เพื่อแทรกซึมเข้ามาในดินแดนศัตรู แล้วค่อย ๆ แผ่ขยายอำนาจไปยังเมืองหลิง!สาเหตุที่สาวกพรรคทมิฬแทรกซึมเข้ามาในดินแดนของหวังหยวน ไม่ใช่เพียงเพราะดินแดนของหวังหยวนเล็ก แต่เป็นเพราะหวังหยวนผู้นี้เป็นคนชาญฉลาดและรอบคอบ!หากเขาพบเบาะแสใดๆ ก็จะตามสืบจนเจอ และอาจนำพาหายนะมาสู่พวกเขา!แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ!หวังหยวนเพิ่งจะสังเกตเห็นร่องรอยของสาวกพรรคทมิฬ ไม่คิดเลยว่าจะพบตัวหลิ่วหรูเยียน!จากนั้นค่อยสืบหาความลับของพรรคทมิฬ!เรื่องนี้ต้องระวังให้ดี!“เหตุใดนกพิราบสื่อสารยังไม่กลับมาอีกนะ?”“หรือว่าจะเกิดเรื่อง...”หลิ่วหรูเยียนที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ สำรวจสถานการณ์นอกประตูด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักแม้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อจะซ่อนตัวอยู่ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของนาง!แต
