เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 740
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 741
“ไทเฮา กระหม่อมจะไม่ยอมให้เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เกิดขึ้นอีก! โปรดมั่นใจเถอะพ่ะย่ะค่ะ! โปรดให้โอกาสกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”อาปู้ชารีบพูด เพื่อเห็นแก่เรื่องยึดต้าเย่ของพ่อของเขา และแผนการของพ่อของเขา เขาจะต้องไม่สูญเสียตำแหน่งผู้กำกับการไปในขณะนี้!“เจ้าเด็กคนนี้ เหตุใดเจ้าถึงคุกเข่าอีก ข้าแค่บอกเจ้าว่าตำแหน่งผู้กำกับการมันไม่ง่ายเลย ข้าไม่ได้ตำหนิเจ้า ข้ารู้ดีว่ามันไม่ง่ายสำหรับเจ้า ยิ่งกว่านั้น ข้าก็รู้ด้วยว่ามีคนจงใจสร้างปัญหาให้เจ้า”ทันใดนั้น เซียวฉู่ฉู่ก็เข้าไปช่วยพยุงอาปู้ชาให้ลุกขึ้นอย่างอ่อนโยน“ไทเฮา นี่เป็นการละทิ้งหน้าที่ของกระหม่อมเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับใครอีกพ่ะย่ะค่ะ”เขาจะไม่โง่พอที่จะทำตามคำพูดของไทเฮา“เจ้าเด็กโง่ เจ้ายังขาดประสบการณ์ นี่เป็นเพราะว่าคนอื่นมายุ่งเกี่ยวกับเจ้า ไม่อย่างนั้น จู่ ๆ จะมีเรื่องเกิดขึ้นมากมายกับเมืองหลวงของเมืองหวงได้อย่างไร”“แต่ข้าสนับสนุนเจ้า และหวังว่าเจ้าจะสามารถดำรงตำแหน่งนี้ได้ดี แต่หากมีผู้อื่นจัดการอยู่เบื้องหลัง ข้าก็ไม่สามารถทำให้พวกเขาขุ่นเคืองได้”“เจ้าคงจะเข้าใจข้า อาปู้ชา ข้าเรียกเจ้ามาที่นี่ในวันนี้ไม่ใช่เพื่อลงโทษเจ้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 742
หวังหยวนหรี่ตา พอจะคาดเดาในใจได้แล้ว!แต่การคาดเดานี้น่ากลัวจริง ๆ!เป็นไปได้หรือไม่ว่าอ๋องเจิ้นตงผู้นี้ ต้องการผนึกกำลังกับอ๋ององค์อื่น...เพื่อก่อกบฏหรือ?“ท่านอ๋อง ปกติแล้วท่านย่อมรู้จักอ๋องเจิ้นตงมากกว่าข้า ท่านรู้หรือไม่ว่าจุดประสงค์ของเขาในการทำเช่นนี้คืออะไร?”หวังหยวนไม่กล้าคาดเดา เขาจึงทำได้เพียงถามอ๋องหลงซีหลังจากได้ยินดังนั้น อ๋องหลงซีก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ความเย็นชาฉายแววในดวงตาของเขา“ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานนี้ เขาจะทำอะไรได้บ้าง? แน่นอนว่าต้อง…”“ก่อกบฏ!”หวังหยวนขมวดคิ้ว แม้ว่าจะเป็นอย่างที่เขาคิด แต่เขาไม่ได้มีความสุขเลย!ก่อกบฏ!นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก!“หากอ๋องเจิ้นตงและอ๋องเซ่อเป่ยสมคบคิดกันก่อกบฏจริง ๆ ผลที่ตามมาจะต้องเป็นหายนะ!”“ตราบใดที่ปล่อยให้เกิดขึ้น เมืองหวงของพวกท่านจะต้องย่อยยับ!”หวังหยวนพูดตามตรงแน่นอนว่าเขาไม่ได้มีใจฝักใฝ่เมืองหวง แต่เขาใช้ความคิดไปกับเรื่องเมืองหวงอย่างเต็มเปี่ยม!เพราะหากมีความขัดแย้งในเมืองหวง ต้าเย่จะลงมือแน่นอน!เมื่อลงมือทำ ย่อมเกิดสงคราม!เมื่อมีสงคราม ทุกชีวิตจะถูกทำลาย!แม้แต่ตัวเขาเอง ญาติมิตรและเพื่อนฝูงของเขา ก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 743
“ท่านไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าอ๋องทั้งสอง หรือว่าทำให้เกิดความขัดแย้งในราชสำนักของพวกท่านหรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยความโมโหอ๋องหลงซีหัวเราะ แล้วพูดว่า “หากมีความขัดแย้งในราชสำนักเมืองหวง เจ้าก็จะไม่มีจุดจบที่ดีเช่นกัน”หวังหยวนก็เชื่อในเรื่องนี้!เมื่อสงครามเกิดขึ้น อ๋องเจิ้นตงจะเป็นคนแรกที่สังหารเขาแน่นอน!และอ๋องเซ่อเป่ยก็จะพยายามจะฆ่าเขาด้วยดังนั้น...กำลังตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ!“เฮ้อ... ไทเฮาของพวกท่านเป็นจิ้งจอกเฒ่า! จิ้งจอกพันปี!”หวังหยวนพูดด้วยความโกรธ ดวงตาของเขาแทบจะลุกเป็นไฟ!หลังจากตัดสินใจเรื่องนี้แล้ว ก็ไม่มีทางออกอื่น หวังหยวนจึงทำได้แค่ยอมกัดฟันเห็นด้วย“เรื่องนี้จัดการได้ง่าย แค่ไปพบเขา ดูว่าพวกเขาจะพูดอย่างไร”หวังหยวนส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจ อ๋องเจิ้นตงคนนี้คิดไม่ได้จริง ๆ!อ๋องหลงซียกยิ้ม ไม่เอ่ยคำใดอีก!ยามค่ำคืนมาถึงในไม่ช้าขณะนี้ ในโรงเตี๊ยมที่เงียบสงบแห่งหนึ่งในเมือง ไฟถูกปิดหมดแล้ว แต่ภายใต้โรงเตี๊ยมแห่งนี้กลับมีแสงไฟสว่างจ้า!อ๋องเจิ้นตงกำลังเฝ้ารอ เตรียมสุราและอาหารรสเลิศไว้เต็มโต๊ะ มีเพียงเขาและอาปู้ชาเท่านั้นที่อยู่ที่นั่น“ท่านพ่อ พวกเขาจะมาจริ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 744
อ๋องเซ่อเป่ยหรี่ตา ความประหลาดใจปรากฏขึ้นในสายตาของเขา!ชายคนนี้คิดจะทำอะไรอยู่?เรียกทุกคนมารวมตัวกัน!“ฮึ่ม! ข้าอยากจะถามก่อนว่าคิดจะทำอะไรกันแน่ อ๋องเจิ้นตง ท่านไม่ได้คิดจะฆ่าพวกเราทั้งหมดที่นี่ใช่หรือไม่?”อ๋องหลงซีอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอากู่ฉาก็เช่นเดียวกัน “ท่านลุง หลานเองก็อยากจะถามให้ชัดเจนเหมือนกัน ว่าท่านกำลังจะทำอะไรหรือขอรับ?”อ๋องเซ่อเป่ยก็นั่งอยู่ในที่นั่งของเขา มองอ๋องเจิ้นตงด้วยสีหน้าเย้ยหยัน!อ๋องทั้งสี่มาถึงแล้ว อดไม่ได้ที่จะจ้องมองอ๋องเจิ้นตง เพราะเขาเป็นคนเรียกพวกเขาแต่ละคนมา!อ๋องเจิ้นตงยกยิ้ม แล้วพูดอย่างใจเย็น “พวกท่านอย่ากังวล วันนี้ข้าจะเรียกพวกท่านมาเพื่อขอความคิดเห็น”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา อีกสามคนก็ตกตะลึง“ขอความเห็นของเรา อ๋องเจิ้นตง ท่านหมายความว่าอย่างไร? บอกมาเถิด” อ๋องเซ่อเป่ยสับสน ไม่เข้าใจว่าชายคนนี้ต้องการทำอะไร!อ๋องหลงซีและอากู่ฉาพอจะคาดเดาบางอย่างได้ แต่พวกเขาก็ยังแสร้งทำเป็นสับสน“มันง่ายมาก ข้าอยากก่อกบฏ!”อ๋องเจิ้นตงพูดตามตรงด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาน่าเกรงขาม!แต่หลังจากพูดออกมาแล้ว ทั้งสามคนก็ตกใจ!“อะไรนะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 745
หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงพูดจบ อ๋องเซ่อเป่ยก็คลี่ยิ้มทันที“ปรากฏว่าท่านมีความคิดจะแบ่งเมืองหวงนี้ออกเป็นสี่ส่วน และเราแต่ละคนก็จะครองแต่ละส่วน”“แม้ว่าความคิดของท่านจะดี แต่ก็มีช่องว่างระหว่างฐานะของคนในเมืองหวงแห่งนี้ใหญ่มาก ใครจะไปครองพื้นที่ทุรกันดาร? แล้วใครจะได้ครอบครองสถานที่สำคัญอย่างเมืองหลวง?”นี่ก็เป็นปัญหาเช่นกัน!เพราะกลุ่มคนหลายเผ่า ที่อาศัยอยู่ที่เมืองหลวงของเมืองหวงนั้นร่ำรวยมาก แต่เผ่าอื่น ๆ ก็ยากจนข้นแค้นและล้าหลังมากหากได้ครอบครองดินแดนของเผ่าที่ยากจน ก็อย่าได้ครองเลยดีกว่า!มันคงจะง่ายกว่าที่จะเป็นอ๋องในเมืองหลวงแห่งนี้!ความจริงแล้ว แม้แต่อ๋องเจิ้นตงก็ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย! แต่เขาก็พูดต่อไป“แม้ว่าเรื่องนี้จะจัดการยากสักหน่อย แต่ก็ยังสามารถพูดคุยกันได้ หากเจรจาไม่ได้ผลก็แค่จับสลาก!”“แต่ตอนนี้ พวกท่านไม่อยากโค่นล้มไทเฮาจริงหรือ? อ๋องเซ่อเป่ย ข้ารู้ว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่!”“ทหารองครักษ์เมืองหวงของข้าไม่ดีอีกต่อไป ท่านคิดว่าอำนาจของท่านจะแข็งแกร่งขึ้น ดังนั้นในใจของข้า ท่านเป็นคนที่มีความสามารถมากที่สุดที่จะสั่งการ!”“แต่อย่าลืมว่าตอนนี้พวกท่านทุกคนกำล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 746
อ๋องเจิ้นตงหน้าบึ้งตึง แต่เขาพูดอะไรไม่ออก!เพราะตอนนี้เขาไม่มีความแข็งแกร่งมากพอ ที่จะแข่งขันกับอ๋องเซ่อเป่ย เพื่อสิ่งที่เรียกว่าเมืองหลวง!แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจจะยอมแพ้ แต่เขาไม่มีทางเลือก!“ได้! เช่นนั้นข้าจะมอบเมืองหลวงให้ท่าน!”หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงพูดจบ เขาก็พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า “ตอนนี้เรามาคุยกันดี ๆ เพื่อหาวิธีวางแผนกบฏได้แล้วใช่หรือไม่?”อ๋องหลงซีส่ายหน้า “ข้าจะไม่มีส่วนร่วมในการกบฏใด ๆ ในวันที่พวกท่านลงมือทำ ข้าจะปิดประตูบ้าน ไม่ออกไปข้างนอก”ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา อ๋องเซ่อเป่ยและอ๋องเจิ้นตงต่างก็ยิ้มอ่อน เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้ดีว่าจะเป็นเช่นนี้เพราะอ๋องหลงซีไม่เคยสนใจร่วมแบ่งผลประโยชน์ในราชสำนักเช่นนี้!แต่พวกเขาก็ไม่สนใจเช่นกัน คืนนี้ถูกกำหนดให้เป็นค่ำคืนที่ไร้ซุ่มเสียง!อ๋องเจิ้นตงยิ้มเล็กน้อย และหลังจากกลับมา ดวงตาของเขายังมีความภาคภูมิใจอีกด้วย!แต่เรื่องทั้งหมดนี้ หวังหยวนย่อมรู้ข่าวทันทีหากต้องการยุติสงครามครั้งนี้ ความจริงแล้วมันเป็นเรื่องง่ายมาก นั่นคือยุยงให้ฝ่ายหนึ่งที่กบฏจัดการอีกฝ่ายเอง!แต่หวังหยวนคิดแล้วก็ตัดสินใจว่าเขาต้องเลือกมาหนึ่งคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 747
ต้าหู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และยังคงสับสน“ใช่แล้ว เป็นสหายผู้รู้ใจ!”“เอ่อ... พี่หยวน คนผู้นี้เป็นใครหรือ?”ต้าหู่อยากรู้อยากเห็นมาก เพราะในสายตาของต้าหู่ พี่หยวนแข็งแกร่งมาก คนธรรมดาจะกลายเป็นสหายผู้รู้ใจของเขาได้อย่างไร?แม้ว่าพวกเขาจะอยู่กับพี่หยวนมาเป็นเวลานาน แต่พวกเขาก็ยังเป็นแค่พี่น้องกัน เพราะหลายครั้ง พวกเขาไม่เข้าใจสิ่งที่พี่หยวนทำในความเข้าใจของต้าหู่ อย่างน้อยสหายผู้รู้ใจก็ต้องถูกจริตกัน และไม่ว่าจะทำสิ่งใด อีกฝ่ายก็จะเข้าใจได้!และเมื่อมองทั้งเมืองหวงแล้ว มีคนน้อยมากจริง ๆ ที่จะสามารถเป็นสหายผู้รู้ใจของพี่หยวนได้!“เอาล่ะ เตรียมอาหารเย็นเถอะ คืนนี้ข้าอยากดื่มกับใครบางคน!”หวังหยวนมีความสุขมาก เก็บจดหมายไว้ แล้วเฝ้ารอเงียบ ๆยามค่ำคืน หวังหยวนอยู่คนเดียวในห้องตำรา ขณะนี้เขาได้เตรียมหม้อไฟและสุรา เฝ้ารออย่างเงียบเชียบไม่นานหลังจากนั้น ก็มีคนมาเคาะประตูห้องตำรา หวังหยวนคลี่ยิ้มทันที“ประตูไม่ได้ลงกลอน เข้ามาสิ”หลังจากพูดจบ ประตูก็ส่งเสียงดังเอี๊ยด จากนั้นชายในชุดคลุมสีดำก็เดินเข้ามา!หวังหยวนมองชายคนนี้ด้วยสีหน้ายินดีมาก“บอกตามตรง มันทำให้ข้าประหลาดใจจริง ๆ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 748
เกาเล่อสับสนเล็กน้อย มองหวังหยวนแล้วพูดว่า“ตั้งแต่สมัยโบราณ ผู้หญิงต้องไม่กุมอำนาจ นี่คือหลักการที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเรา หวังหยวนในเมื่อเจ้าฉลาดมาก เจ้าไม่รู้หรือว่าปัญหาจะเกิดขึ้น หากผู้หญิงได้ครองอำนาจ?”หลังจากที่เกาเล่อพูดเช่นนี้ หวังหยวนก็หัวเราะทันทีอันที่จริงเรื่องเช่นนี้ไม่สามารถสรุปได้!เมื่อผู้ชายและผู้หญิงครองอำนาจ ก็ยากที่จะบอกว่าใครเก่งกว่ากัน!เนื่องจากเขามาจากโลกสมัยใหม่ ย่อมรู้ดีว่าในโลกนี้ชายและหญิงมีความเท่าเทียมกัน ทั้งยังรู้ด้วยว่าไม่เพียงแต่ชายและหญิงจะเท่าเทียมกันเท่านั้น แต่ผู้หญิงยังมีสถานะสูงกว่าผู้ชายด้วยซ้ำ!ในครอบครัวธรรมดาทั่วไป ผู้หญิงมีอำนาจทางการเงิน มีคำกล่าวว่า หากอยากมีชีวิตที่ดี ต้องเชื่อฟังภรรยา!เรื่องเช่นนี้เป็นทางเลือกของผู้ชายส่วนใหญ่เองจริง ๆ โดยภรรยาจะมีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องการเก็บเงินเดือน และการใช้จ่ายอื่น ๆต้องบอกว่าชีวิตแบบนั้นค่อนข้างดีมาก ไม่สุรุ่ยสุร่ายเกินไปแน่นอนว่านั่นสำหรับในครอบครัวเล็กจะเกิดอะไรขึ้น หากเป็นเรื่องการปกครองที่สำคัญกว่ามาก?ไม่ได้หมายความว่าผู้หญิงจะแย่กว่าผู้ชายเสมอไป ความจริงแล้วผู้หญิงจะระมัด
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1884
สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปยังตงฟางฮั่นพลางเอ่ยถามขึ้นแม้เขาจะได้รับฟังเรื่องราวของเมืองอู่เจียงจากเกาเล่อมาบ้าง แต่ก็รู้เพียงผิวเผินเท่านั้นในเมืองอู่เจียงมีสี่ตระกูลใหญ่ ทั้งตระกูลเฉินและตระกูลซูล้วนรวมอยู่ในนั้น!แม้ทั้งสองตระกูลไม่ใช่ตระกูลที่รุ่งเรืองที่สุด แต่ก็มีบทบาทสำคัญในเมืองอู่เจียง!“ท่านหวังทราบหรือไม่ว่าตระกูลซูทำธุรกิจด้านใด?”ตงฟางฮั่นเอ่ยถามอย่างเชื่องช้า“ข้าได้ยินเกาเล่อรายงานว่าตระกูลซูทำธุรกิจขนส่งทางบก”“ว่ากันว่าในอดีต ซูหนานอัน หัวหน้าตระกูลซู เริ่มต้นจากการใช้รถเข็นสามล้อ แล้วค่อย ๆ สร้างฐานะขึ้นมา”“ต่อมาตระกูลซูก็เจริญรุ่งเรืองจนมีอำนาจดังเช่นทุกวันนี้”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตบหน้าผากตนเองอย่างแรง ราวกับนึกอะไรบางอย่างออกธุรกิจขนส่งทางบก!หากมีการสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ผลประโยชน์ของตระกูลซูย่อมเสียหาย พวกเขาจึงเป็นผู้ที่ต้องการขัดขวางโครงการนี้มากที่สุด!“ท่านตงฟางช่างเฉียบแหลมนัก!”หวังหยวนเอ่ยชมตงฟางฮั่นส่ายหน้ากล่าวว่า “บัดนี้ยังไม่อาจยืนยันได้ว่าสิ่งที่ข้าคิดนั้นถูกต้องหรือไม่”“แต่ก็ควรไปดูให้เห็นกับตาสักครั้ง”“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นถึงเจ้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1883
“ข้าคิดว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เราควรพิจารณาว่าการสร้างเขื่อนกั้นน้ำไปขัดผลประโยชน์ของผู้ใด”“หากไม่ใช่เรื่องผลประโยชน์ อีกฝ่ายคงไม่ลงมือเช่นนี้”“เช่นนั้นพวกเราก็จะพบเป้าหมายได้โดยเร็ว”สมแล้วที่ตงฟางฮั่นเป็นบุคลากรที่ใคร ๆ ก็ต้องการ คำพูดของเขาทำให้หวังหยวนรู้สึกกระจ่าง!“เช่นนั้นเอง”“ตอนนี้พวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่ม!”“กลุ่มแรกให้ฉุนอวี๋อันไปสืบหาตัวคนที่แอบเข้าใกล้บ่อน้ำเมื่อคืน!”“เพื่อตามหาตัวคนวางยา แล้วเค้นถามข้อมูลจากมันให้ได้!”“อีกกลุ่มหนึ่งต้องไปสืบในเมือง ดูว่าใครได้รับผลกระทบ ก็จะทำให้เรามุ่งเป้าหมายได้ถูกต้อง!”“ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องปลอบขวัญชาวบ้าน หากไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่พวกเขา พวกเขาก็คงจะอ้างเรื่องศาลเจ้ามังกรแล้วหยุดการทำงาน!”“เช่นนั้นจะทำให้การก่อสร้างล่าช้า!”ความคิดของหวังหยวนตรงกับคนอื่น ๆเพราะแท้จริงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือการสร้างเส้นทางคมนาคมทางน้ำเพื่อให้เมืองอู่เจียงพัฒนาจากนั้นก็จะสามารถพัฒนาเมืองหลิงได้!“ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนั้นหรอก!”“ที่จริงข้าพอจะเดาออกแล้วว่าเป็นใคร”“ไม่ทราบว่าท่านหวังจะไปกับข้าหรือไม่?”ตงฟางฮั่นมองหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1882
ช่างเป็นเรื่องเหลวไหล!สิ่งที่เรียกว่าศรัทธาและเทพเจ้าก็เป็นเพียงที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เชื่อก็มี ไม่เชื่อก็ไม่มีสรรพสิ่งล้วนมีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ มีที่มาที่ไป หากมีเทพเจ้าและศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นจริง เหตุใดจึงมีผู้คนอดอยากยากไร้อยู่ทั่วทุกหนแห่ง?“ไร้สาระ!”หวังหยวนตำหนิ ฉุนอวี๋อันจึงไม่กล้าพูดต่อ“เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเป็นแน่”“หรือไม่ทุกคนติดโรคระบาดจึงเป็นเช่นนี้!”“รอข้าไปถึงแล้วค่อยว่ากัน!”หวังหยวนหลับตา ไม่พูดกับฉุนอวี๋อันอีกเพื่อไม่ให้ตนเองโมโหฉุนอวี๋อันงุนงง เขาเคยได้ยินชื่อโรคมากมาย แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องโรคระบาดมาก่อน!หรือจะเป็นโรคประหลาด?เมื่อเห็นหวังหยวนไม่สนใจ เขาก็เช็ดเหงื่อ ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบไม่นานพวกหวังหยวนก็มาถึงเขตก่อสร้าง ชาวบ้านที่ได้ยินข่าวต่างมามุงดู สถานที่แห่งนี้ช่างคึกคักทางด้านตงฟางฮั่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน กำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างตงฟางฮั่นเห็นหวังหยวนเดินเข้ามาจึงลุกขึ้นเดินไปหาหวังหยวน“ท่านตงฟาง ข้าได้ยินเรื่องที่นี่แล้วจึงรีบมา”“ท่านมาก่อน พบเบาะแสอะไรหรือไม่?”ตงฟางฮั่นส่ายหน้า พลางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ข้าให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1881
ยามตะวันโด่งฟ้า หวังหยวนกับภรรยายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ“ท่าน!”“เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”“ท่านรีบออกมาเถิดขอรับ!”เสียงของฉุนอวี๋อันเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขาเคาะประตูไม่หยุดปกติฉุนอวี๋อันเป็นคนรอบคอบ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียก่อนเสมอด้วยเหตุนี้ฉุนอวี๋อันจึงถูกมองว่าอ่อนแอ ไร้ความสามารถ เมืองอู่เจียงไม่เคยได้รับการจัดการอย่างดี และสี่ตระกูลใหญ่ก็มีอำนาจอยู่เหนือเขา!วันนี้เขากลับกล้ามาหาหวังหยวนถึงห้อง ทั้งยังมารบกวนการนอนของพวกเขา แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริง ๆ!หวังหยวนค่อย ๆ ยืดตัวบิดขี้เกียจ จากนั้นสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูมองไปที่ฉุนอวี๋อันเมื่อเห็นเขามีสีหน้าร้อนรนก็ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ฟ้าถล่มหรืออย่างไร?”อย่างไรเสียฉุนอวี๋อันก็เคยเป็นผู้ว่าราชการเมือง จึงจำเป็นต้องสงบนิ่ง ไม่หวั่นไหว แม้ภูผาจะถล่มก็ตามไม่เช่นนั้นหากเกิดเรื่องใดขึ้นมา ฉุนอวี๋อันจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้!แต่น่าเสียดายที่ฉุนอวี๋อันไม่ได้รับการฝึกฝน!โชคดีที่เขาเห็นข้อนี้ จึงให้ฉุนอวี๋อันลาออกจากตำแหน่ง เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1880
“ต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว”เกาเล่อรีบพยักหน้า“อีกอย่าง”“เจ้าไปเมืองผีครั้งนี้ต้องระวังตัวด้วย”“คำพูดของหลิ่วหรูเยียนเชื่อได้ แต่ก็ไม่ควรเชื่อทั้งหมด”“เมืองผีอาจไม่ใช่สถานที่ที่เราจะอยู่ได้ง่าย ๆ...”“หากพบเจอเรื่องยุ่งยากก็ปรึกษาข้าได้ตลอด อย่าได้ทำอะไรบุ่มบ่าม!”หวังหยวนกำชับอีกสองสามประโยคเกาเล่อเป็นมือขวาของเขา เขาย่อมไม่อยากให้เกาเล่อเป็นอันตราย ไม่เช่นนั้นหวังหยวนจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากบ่ายวันนั้น เกาเล่อเดินทางไปเมืองผีด้วยตัวเองส่วนหวังหยวนก็กลับไปที่พักหลี่ซื่อหานรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นหวังหยวนเดินเข้ามา นางก็ยิ้มหวานเดินเข้ามาหา แล้วควงแขนหวังหยวนขณะกล่าวว่า “ข้าได้ยินเรื่องที่ท่านกำลังทำอยู่ในช่วงนี้”“จะรับอนุภรรยาอีกแล้วหรือ?”หวังหยวนถึงกับหน้าเสียใครปากมาก เอาเรื่องนี้ไปบอกหลี่ซื่อหาน?ที่เขาไปหอนางโลมนั้นไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อสถานการณ์บ้านเมืองต่างหาก!“ในสายตาเจ้า ข้าเป็นผู้ชายที่เห็นผู้หญิงแล้วอดใจไม่ได้หรือ?”หวังหยวนจิบชา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์หลี่ซื่อหานยิ้มก่อนกล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน แต่คนอื่นไม่รู้จักนิสัยของท่าน อาจทำให้เกิด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1879
“ข้าบอกก็ได้...”“เหตุใดต้องโหดเหี้ยมกับข้าด้วย?”“ข้าเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”หลิ่วหรูเยียนมองหวังหยวน ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหวานมีเสน่ห์ “เจ้ารู้จักสถานที่แห่งหนึ่งทางตะวันตกที่ชื่อว่าเมืองผี หรือไม่?”“เมืองผี?”หวังหยวนส่ายหน้า ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่สายตาของเขามองไปที่เกาเล่อเกาเล่อเป็นหัวหน้าองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ ข้อมูลทั่วหล้าล้วนอยู่ในมือเขา หากแม้แต่เกาเล่อยังไม่รู้จัก แสดงว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ลับจริง ๆ!แต่ก็มีความเป็นไปได้อีกอย่าง คือหลิ่วหรูเยียนกำลังหลอกลวง!ทั้งหมดเป็นเพียงกลลวงของนาง!เกาเล่อเดินไปข้าง ๆ หวังหยวนแล้วกระซิบ “ข้ารู้จักเมืองผี...”“เดิมทีมันไม่ได้ชื่อเมืองผี ปัจจุบันมีชื่ออื่นแล้ว แต่เพราะเมื่อก่อนมีคนอดตายที่นั่นมากมาย มีข่าวลือว่ากลางดึกมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ จึงเรียกที่นั่นว่าเมืองผี”“แต่ที่จริงแล้วก็แค่เรื่องเล่าลือขอรับ”ฟังคำอธิบายของเกาเล่อแล้วหวังหยวนก็พยักหน้าจากนั้น ฃเขาก็มองไปที่หลิ่วหรูเยียนอีกครั้ง ก่อนกล่าวอย่างใจเย็น “เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าฐานทัพใหญ่ของพรรคทมิฬอยู่ในเมืองผีหรือ?”หลิ่วหรู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1878
ทันใดนั้นหวังหยวนก็ให้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อถอยไป ส่วนเขามานั่งยอง ๆ ตรงหน้าหลิ่วหรูเยียนมุมปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้ม ก่อนกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าเจ้ามีสิทธิ์ต่อรองกับข้าหรือ?”“ตอนนี้เจ้าอยู่ในมือข้า ตราบใดที่เจ้าทำตามที่ข้าต้องการ ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ไม่ให้ใครมารังแกเจ้าได้”“แต่ถ้าเจ้ายังกล้าต่อรอง เจ้าก็ลองดู ว่าข้าจะทำเรื่องโหดร้ายอะไร”“แต่อย่าหาว่าข้าไม่เตือน หากเจ้าท้าทายข้า ทำให้ข้าหมดความอดทน ผลลัพธ์สุดท้ายคงคาดเดาได้...”“เจ้าจะต้องเสียใจแน่นอน”เมื่อเห็นแววตาจริงจังของหวังหยวน หลิ่วหรูเยียนก็อยากจะฆ่าเขานักเหตุใดนางจึงต้องมาเจอกับปีศาจตนนี้ด้วย?ช่างโชคร้ายเสียจริง!“ตกลง!”“เช่นนั้นเจ้าต้องปล่อยข้าก่อน”“เจ้าจับข้าไว้ด้วยตาข่ายเช่นนี้ ข้าอึดอัดจะตายแล้ว!”หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วพูดหวังหยวนรับมีดสั้นจากสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อมาตัดตาข่ายใหญ่ตรงหน้าออก หลิ่วหรูเยียนจึงเป็นอิสระหวังหยวนกล่าวต่อ “ตอนนี้ข้าทำตามที่เจ้าต้องการแล้ว เจ้าควรจะบอกสิ่งที่ข้าอยากรู้ได้แล้วกระมัง?”เขาเองก็ใจกว้างพอหากไม่ใช่เพราะเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนเป็นผู้หญิง คงลงมือกับนางไปแล้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1877
“เจ้าช่างเป็นคนต่ำทรามชั่วช้าเหลือเกิน!” หลิ่วหรูเยียนจะไม่เข้าใจสิ่งที่หวังหยวนจะสื่อได้อย่างไร ใบหน้านางซีดเผือดราวกับกระดาษ นัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกลัวขณะตวาด!หญิงงามผู้มีชื่อเสียงในสถานเริงรมย์ แม้จะอยู่ในที่เช่นนั้น แต่ก็รักษาความบริสุทธิ์ไว้เสมอ ไม่เคยยอมให้ชายใดแตะต้องเรือนร่างอันงดงามของตน!แต่บัดนี้บุรุษผู้มีนามว่าหวังหยวนกลับใช้เรื่องนี้มาข่มขู่นาง เป็นการกระทำที่ชั่วช้าที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา!เหตุใดไม่รู้มาก่อนเลยว่าหวังหยวนน่ารังเกียจถึงเพียงนี้?“เจ้าไม่สมควรเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!” “เจ้าเป็นแค่คนเลวทรามต่ำช้า!”“เช่นนั้นก็สังหารข้าเสีย การที่เจ้ามาล่วงละเมิดสตรีเช่นนี้ เจ้ายังถือว่าตนเป็นบุรุษผู้กล้าหาญได้อยู่หรือ?” “หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป ชื่อเสียงของเจ้าจะต้องเสื่อมเสียอย่างแน่นอนใช่หรือไม่?”นางพยายามอย่างตะโกนเพื่อที่จะเปลี่ยนใจหวังหยวนให้ได้ ทว่าใบหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใด เขายืนกอดอกเอ่ยเสียงเรียบเฉย “เป็นเรื่องปกติที่จะใช้วิธีการที่แตกต่างกันเพื่อปฏิบัติต่อผู้คนที่แตกต่างกัน”“หากเจ้าไม่ดื้อดึง ข้าก็คงไม่ต้องทำรุนแรงเช่นนี้ ข้าจะทำเช่นนี้กับ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1876
“ข้าอยากรู้ว่าปากของนางกับมือของข้า อะไรจะแข็งกว่ากัน!”แม้จะเป็นเด็กกำพร้าก็ต้องหาวิธีง้างปากนางให้ได้!ไม่บรรลุเป้าหมายย่อมไม่หยุดยั้ง!ไม่นานหวังหยวนกับเกาเล่อก็มุ่งหน้าออกนอกเมืองที่หน้าศาลเจ้าเฉิงหวงหลิ่วหรูเยียนนั่งผิงไฟ ครุ่นคิดถึงแผนการต่อไปที่นางมาเมืองอู่เจียงนั้นเป็นเพราะคำสั่งของผู้นำระดับสูงในพรรคทมิฬ!เพื่อแทรกซึมเข้ามาในดินแดนศัตรู แล้วค่อย ๆ แผ่ขยายอำนาจไปยังเมืองหลิง!สาเหตุที่สาวกพรรคทมิฬแทรกซึมเข้ามาในดินแดนของหวังหยวน ไม่ใช่เพียงเพราะดินแดนของหวังหยวนเล็ก แต่เป็นเพราะหวังหยวนผู้นี้เป็นคนชาญฉลาดและรอบคอบ!หากเขาพบเบาะแสใดๆ ก็จะตามสืบจนเจอ และอาจนำพาหายนะมาสู่พวกเขา!แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ!หวังหยวนเพิ่งจะสังเกตเห็นร่องรอยของสาวกพรรคทมิฬ ไม่คิดเลยว่าจะพบตัวหลิ่วหรูเยียน!จากนั้นค่อยสืบหาความลับของพรรคทมิฬ!เรื่องนี้ต้องระวังให้ดี!“เหตุใดนกพิราบสื่อสารยังไม่กลับมาอีกนะ?”“หรือว่าจะเกิดเรื่อง...”หลิ่วหรูเยียนที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ สำรวจสถานการณ์นอกประตูด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักแม้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อจะซ่อนตัวอยู่ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของนาง!แต
