Se connecterShare
บทที่ 729
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 730
เกาเล่อคิดไม่ถึงว่าหลิวตงหานจะใส่ร้ายเขาจริง ๆ!“ไอ้เวร! หลิวตงหาน เจ้ากล้าดียังไงมาใส่ร้ายข้า!”เกาเล่อโกรธมาก การลอบสังหารอ๋องเจิ้นตงไม่ใช่เรื่องเพียงเล็กน้อย!“ใต้เท้าเกา ข้าเคยใส่ร้ายท่านที่ไหน ทั้งเจ็ดคนนี้เป็นคนของท่าน ข้าแค่ช่วยท่านแอบเอาพวกเขาไปไว้ในกลุ่มองค์รักษ์เงา ข้าไม่เคยเห็นคนเจ็ดคนนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ”“ยิ่งกว่านั้น ทำไมกระหม่อมต้องฆ่าพระองค์ล่ะพ่ะย่ะค่ะ!”พอพูดแบบนี้ก็มีเหตุผลเข้าท่า!เกาเล่อยังพูดอีกว่า: "เจ้าไม่มีเหตุผลเหรอ แล้วข้ามีเหตุผลงั้นหรือ? เห็นชัดๆว่าทั้งเจ็ดคนนั้นเป็นคนของเจ้า แต่ตอนนี้พวกเขาปรากฏตัวที่จวนอ๋องและท่านมาบอกว่าข้าทำ!"“หลิวตงหาน เจ้าเป็นคนของใครกันแน่?”เกาเล่อโกรธมาก!หลิวตงหานย่อมรู้ดีว่าเขาเป็นคนใส่ร้าย และจะระลึกอยู่เสมอว่าเขาเป็นคนใส่ร้าย!แต่เขาต้องรอดไปให้ได้!ไม่ว่ายังไงก็ตาม วันนี้ต้องให้เกาเล่อตายที่นี่เท่านั้น!“ท่านอ๋อง กระหม่อมเอาชีวิตเป็นประกันเลยว่าทั้งเจ็ดนี้หลิวตงหานเป็นคนสั่งการ ที่เขาทำต้องมีผู้บงการอยู่เบื้องหลัง!”“หลิวตงหาน บอกข้ามาใครบงการเจ้า?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น อ๋องเจิ้นตงก็หรี่ตาลงและมองไปที่หลิวตงหานเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 731
“ท่านอ๋อง ท่านได้รับจดหมาย เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาแล้วใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”หลิวตงหานพูดตามตรง หลังจากพูดแล้ว อ๋องเจิ้นตงก็ตกตะลึง!“จดหมายหรือ? จดหมายนั่นมาจากเจ้าหรือ?”หลังจากพูดจบ หลิวตงหานก็พยักหน้าทันที!“ใช่แล้ว ท่านอ๋อง แม้ว่าข้าจะสงสัยเกาเล่อ แต่ข้าไม่กล้าพูดมากกว่านี้ เพราะชีวิตของเขาขึ้นอยู่กับท่าน ดังนั้น... ข้าทำได้เพียงยืมมือของคนอื่น เพื่อส่งจดหมายนี้เผื่อไว้ให้ท่าน!”หลังจากที่หลิวตงหานพูดจบ อ๋องเจิ้นตงก็ลุกขึ้นยืนทันที แล้วมองเกาเล่อด้วยสายตาเย็นชา!“เกาเล่อ! เจ้ากล้าดีอย่างไรมาฆ่าข้า!”มีเพียงเขาและลูกชายเท่านั้นที่รู้เรื่องจดหมายฉบับนั้น แม้แต่อาเจี้ยนก็ไม่รู้ แต่หลิวตงหานรู้เรื่องนี้ ซึ่งสามารถอธิบายได้อย่างเดียวเท่านั้น!เขาเป็นคนส่งมา!“จดหมายหรือ? จดหมายอะไร?”เกาเล่อสับสน มีจดหมายอะไรตั้งแต่เมื่อไหร่?“ตั้งแต่หวังหยวนเข้ามาในเมือง ข้าก็ให้ความสนใจท่านมาก ใต้เท้าเกา ข้ารู้สึกว่าท่านใกล้ชิดกับไทเฮามากเกินไป และใกล้ชิดกับหวังหยวนมากเกินไปด้วย แล้วทั้งเจ็ดคนนั้นก็ยังไม่ตาย ทุกคนมีทักษะการต่อสู้แข็งแกร่ง ดังนั้นข้าจึงแอบส่งจดหมายถึงท่านอ๋อง”“ในจดหมาย ข้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 732
ในเวลานี้ เกาเล่อเข้าใจทุกอย่างแล้ว!นี่คือกลอุบาย!กลอุบายที่จะคร่าชีวิตเขา!ผู้บงการทั้งหมดคือหวังหยวน!ความจริงแล้วอ๋องเจิ้นตงไม่อยากฟังสิ่งที่เกาเล่อพูด เขาแค่อยากจะฆ่าทิ้งทันที!แต่เมื่อเขาคิดว่าเกาเล่อติดตามเขามาหลายปีแล้ว จู่ ๆ ก็ทรยศ เขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยหลังจากครุ่นคิดดูแล้ว เขาก็พูดว่า “เกาเล่อ ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เจ้าพูดมาได้เลย!”เมื่อได้ยินสิ่งที่อ๋องเจิ้นตงพูด เกาเล่อก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามทำจิตใจให้ปลอดโปร่ง“ท่านอ๋อง กระหม่อมจะไม่พูดถึงความจริงใจตลอดหลายปีแล้ว ตอนนี้ต้องพูดเรื่องนี้ก่อน!”“คราวนี้ มันเป็นแผนของหวังหยวนแน่นอน ท่านอ๋อง กระหม่อมขอรับรองด้วยชีวิต ว่าคนทั้งเจ็ดคนนั้นไม่ใช่คนของข้าแน่นอน!”“ปัญหาในครั้งนี้ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นหรอกพ่ะย่ะค่ะ ไม่มีใครรู้ตัวตนของทั้งเจ็ดที่ลอบสังหารท่าน ดังนั้น หากจะบอกว่าพวกเขาเป็นคนของข้า ก็สามารถบอกได้เช่นกันว่าเป็นคนของหลิวตงหาน หรือเป็นคนของหวังหยวน!”“เช่นนั้นมาพูดถึงข้าก่อน ท่านอ๋อง ไม่ต้องพูดถึงเหตุผลที่กระหม่อมไม่โจมตีท่านตั้งแต่แรก แม้ว่าข้าจะแปรพักตร์เป็นฝ่ายไทเฮา แต่กระหม่อมก็รู้ว่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 733
วันนี้เขากำลังจะตกนรก หากไม่ยอมทำลายของเก่า ก็พัฒนาไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยอมบาดเจ็บปางตาย!ยิงธนูไปแล้ว ย่อมเอาลูกศรกลับคืนไม่ได้ หากเกาเล่อไม่ตาย เขาจะต้องตาย!“ท่านอ๋อง กระหม่อมติดตามท่านมาหลายปีโดยไม่เสียใจเลย ในกรณีนี้ กระหม่อมขอยอมตาย!”เกาเล่อหลับตาแล้วหยุดพูดเขายังเป็นคนโหดเหี้ยม ตอนนี้เขารู้สถานการณ์นี้แล้ว ย่อมเข้าใจดีว่าความเป็นความตายเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะทำให้อ๋องเจิ้นตงสงสัย!พูดตามตรง อ๋องเจิ้นตงเริ่มสงสัยจริง ๆ แล้ว!ความสงสัยแบบนั้น ทำให้เขาเกิดความคลางแคลงใจ!ในขณะเดียวกัน อ๋องหลงซีกำลังนั่งตรงข้ามหวังหยวน ใบหน้ามีรอยยิ้มจาง“หวังหยวน หลังจากคืนนี้ เมื่อเกาเล่อตาย สิ่งต่าง ๆ จะจัดการง่ายขึ้นมากแล้ว”อ๋องหลงซีไม่คาดคิดว่าหวังหยวนจะเป็นคนเจ้าแผนการถึงเพียงนี้!แต่ละแผนการเหล่านี้เชื่อมโยงกันมาก จนทำให้จิ้งจอกเฒ่าอย่างเขาต้องทึ่งจริง ๆ!แต่หลังจากที่เขาพูดจบ หวังหยวนก็ส่ายหน้า“คืนนี้หรือ? เกรงว่าเกาเล่อจะยังไม่ตาย”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ดังขึ้น อ๋องหลงซีก็ตกตะลึง!“อะไรนะ!? จะยังไม่ตายหรือ?”อ๋องหลงซีตกใจเล็กน้อย เขาไม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 734
อ๋องหลงซีขมวดคิ้ว หากจัดการเรื่องนี้ไม่สำเร็จ เช่นนั้นพวกเขาจะไม่ขาดทุนครั้งใหญ่หรือ เพราะยอมลงทุนเสียสละไปมาก รวมถึงยังได้ใช้สายลับเช่นนี้ด้วย มันคือความล้มเหลวครั้งใหญ่ไม่ใช่หรือ?แถมยังเสี่ยงต่อการถูกเปิดโปงอีกด้วย!หวังหยวนคนนี้กำลังทำอะไรอยู่!“ผิดแล้วท่านอ๋อง ในเมื่อได้ดำเนินการไปแล้ว แน่นอนว่าเขาต้องตาย!”“เหลือเพียงรอให้ฟ้าร้องอีกครั้งเดียว เสียงฟ้าร้อง... น่าจะมาเร็ว ๆ นี้!”หวังหยวนยิ้มอ่อน หลังจากพูดจบ อ๋องหลงซีก็ตกตะลึงและสับสน“หมายความว่าอย่างไร?”อ๋องหลงซีไม่เข้าใจว่าหวังหยวนต้องการจะสื่ออะไรด้วยคำพูดนั้น“ความหมายนั้นง่ายมาก ไม่ใช่แค่พวกเราที่ต้องการฆ่าเกาเล่อเท่านั้น แต่ยังมีคนอื่น ๆ ด้วย!”หลังจากที่หวังหยวนพูดเช่นนี้ อ๋องหลงซีก็ตกตะลึง!“เจ้าหมายถึง... อ๋องเซ่อเป่ยหรือ? เขาจะลงมือหรือ?”อ๋องหลงซีไม่ค่อยเชื่อ แต่หวังหยวนยิ้มมีเลศนัย“เมื่อก่อนเขาอาจจะไม่เชื่อ แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาขาดคืออำนาจ หลังจากที่เกาเล่อตายเท่านั้น เขาจึงจะมีโอกาสได้รับส่วนแบ่งผลประโยชน์จากทหารองครักษ์เมืองหวง แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยให้เกาเล่อมีชีวิตต่อไป!”“เขามีศักยภาพพอจะครอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 735
แต่ว่า...เรื่องนี้ไม่ได้ถูกปกปิด ขณะนี้หลายคนในเมืองหลวงเมืองหวงรู้เรื่องนี้แล้ว!ไทเฮาเซียวฉู่ฉู่ย่อมรู้แผนการในวันนี้ อ๋องเซ่อเป่ยรู้เรื่องนี้ และแม้แต่เจิ้งไท่ชิงก็รู้เรื่องนี้!ในขณะนี้อ๋องเซ่อเป่ยกำลังนั่งอยู่อย่างภาคภูมิ พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า“หวังหยวนผู้นี้พอมีความสามารถอยู่บ้าง แต่ยังไม่เพียงพอ... เกาเล่อยังคงไม่อาจกำจัดเขาออกไปได้ ช่างเถอะ ข้าจะช่วยจัดการเอง!”อ๋องเซ่อเป่ยยกยิ้มแล้วพูด หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ยกมือพูดว่า“ไปแจ้งข่าวแก่อ๋องเจิ้นตง บอกไปว่า... มีสำนวนที่ว่าควบคุมตัวฮ่องเต้สั่งการใต้ฟ้า”“บอกเขาไปเพียงเท่านี้”หลังจากพูดจบ เงาร่างที่อยู่ข้างนอกก็ตอบสนองทันที ก่อนจะหายลับไปท่ามกลางความมืดมิดยามราตรีไม่นาน ที่ด้านนอกประตูจวนอ๋องเจิ้นตง ชายชุดดำก็ปรากฏตัวขึ้น ใช้ดาบสังหารคนรับใช้หลายคนในจวนอ๋องเจิ้นตง ขณะคนกำลังแตกตื่น เขาก็พูดอย่างแช่มช้า“ไปทูลท่านอ๋องของพวกเจ้าว่า มีสำนวนที่ว่าควบคุมตัวฮ่องเต้สั่งการใต้ฟ้า”พูดจบ ร่างในชุดดำก็หายไปทันทีต่อมามีข่าวแพร่มาถึงห้องตำรา!“อะไรนะ มือสังหารฆ่าคนในจวนของข้า แล้วหลบหนีไปแล้วงั้นหรือ?”สีหน้าของอ๋อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 736
เช้าวันรุ่งขึ้น ในราชสำนัก อ๋องเจิ้นตงมาเข้าเฝ้า เพื่อทูลว่าเกาเล่อป่วยหนักเมื่อคืนนี้ จนเสียชีวิตกะทันหันวันนี้จึงขอให้ไทเฮาทรงมอบตำแหน่งผู้กำกับทหารองครักษ์เมืองหวง ให้แก่อาปู้ชา โอรสของเขาเอง!อ๋องเจิ้นตงคิดว่าจะไม่มีใครคัดค้านคำพูดของเขา!แต่คนแรกที่ลุกขึ้นคืออ๋องเซ่อเป่ย!“อ๋องเจิ้นตง ตำแหน่งผู้กำกับนั้นไม่ง่ายถึงเพียงนั้น หลานชายของข้าเป็นหนึ่งในคนที่เก่งที่สุด แต่อย่างไรเสีย เขาก็ยังเด็กเกินไป การป้องกันเมืองหลวงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ข้าไม่อาจเชื่อใจเขาได้!”“อีกทั้งอาปู้ชาจะสืบทอดตำแหน่งของท่านในอนาคตด้วย เมื่อถึงเวลานั้น เป็นไปได้หรือที่หลานชายของข้า จะสืบทอดตำแหน่งผู้กำกับทหารองครักษ์อีก? ไม่เช่นนั้นทหารองครักษ์เมืองหวง ก็จะกลายเป็นคนของจวนอ๋องเจิ้นตงของท่านไปด้วย!”หน้าท้องของอุปราชขยับ เผยรอยยิ้มกริ่มเมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของอ๋องเจิ้นตงก็เปลี่ยนไปเป็นบูดบึ้งทันทีไทเฮาเซียวฉู่ฉู่ไม่ได้พูด แต่มีร่องรอยของความขบขันในดวงตานาง“แม้ว่าลูกชายของข้าจะไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ แต่ด้วยความช่วยเหลือของข้า เหตุใดเขาจะจัดการดูแลเมืองหลวงทั้งหมดไม่ได้?”“และตอนนี้ข้าแค่จะให้ลูก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 737
อ๋องเจิ้นตงหรี่ตาลง แล้วพยักหน้า และอ๋องเซ่อเป่ยก็เห็นด้วยทันทีนี่ถือเป็นการประนีประนอม พวกเขาทำได้เพียงยอมรับโดยเร็วที่สุดเท่านั้น!หลังจากเสร็จสิ้น หวังหยวนก็กลับมาที่วังหลวงอีกครั้งเซียวฉู่ฉู่ อ๋องหลงซี และหวังหยวนนั่งด้วยกันในห้องตำราหลวง“เมื่อสิ่งต่าง ๆ มาถึงจุดนี้ สิ่งที่เราต้องทำคือรอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น อ๋องเจิ้นตงกับอ๋องเซ่อเป่ยจะต่อสู้กันอย่างแน่นอน”“แม้ว่าพวกเขาไม่ต้องการลงมือ เราก็สามารถลงมือได้เงียบ ๆ!”การเคลื่อนไหวของหวังหยวน เป็นการเคลื่อนไหวครั้งที่สอง!ตราบใดที่นกกระยางสู้กับหอยกาบ ชาวประมงก็จะได้ประโยชน์!“ถูกต้อง ปล่อยให้พวกเขาต่อสู้กันเอง!”อ๋องหลงซีก็มีรอยยิ้มเช่นกัน!ไทเฮาเซียวฉู่ฉู่เหลือบมองหวังหยวน รู้สึกขอบคุณอยู่ในใจแม้ว่าจะจัดการเกาเล่อเพียงคนเดียว แต่เกิดความเปลี่ยนแปลงมากมาย นี่มันน่าตกตะลึงจริง ๆ!แม้แต่นางก็ไม่เคยมีความคิดที่ดีถึงเพียงนี้มาก่อน!เมื่อปรับให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงของยุคสมัย กลยุทธ์ดังกล่าวก็ไม่ธรรมดาจริง ๆ!“วางกำลังคนบางส่วนไว้ในกลุ่มทหารองครักษ์ เพราะจะทำให้เราดำเนินการได้ง่ายขึ้นในอนาคต”ในเวลานี้ อ๋องหลงซีพูดขึ้นทันท
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
