All Chapters of Beyond The Lines: Chapter 251 - Chapter 260

Naging maayos ang takbo ng trabaho ko sa mga nakalipas na araw. Magdadalawang-Linggo pa lamang ang A.M.C Gallery pero inuulan na ng biyaya. Palaging matao sa bawat maghapon at nakakalikom kami ng malaking halagang higit pa sa inaasahan. Nakatulong din ang maayos kong pakiramdam kaya walang naging problema. I am able to entertain visitors and art collectors, talk to them for a moment at the same time. Sa unang tatlong araw ay nahirapan akong mag-adjust sa gampanin ko bilang CEO, manager, ina ni Alias, at asawa ni Russel. Nahirapan akong i-manage ang atensyon ko. Malaking bagay iyong hindi ako masyadong napapagod sa trabaho kaya may sapat na enerhiya pa ako pag-uwi sa bahay. Pinagninilayan ko naman kada gabi ang mga nangyari sa maghapon, at narerealize kong sa bawat araw ay mayroon akong natututunan. Ngayon lang tuluyang nag-sink in sa akin ang lahat. Pakiramdam ko nga'y nagagahol ako sa oras sa tuwing humihingi ng atensyon si Alias. Don't get me wrong, sapat ang oras na inilalaan ko s

Tulala ako habang nag-aalmusal. Hindi ko namalayang tumutulo na pala ang luha ko at halos humalo na iyon sa pagkain. Agad ko iyong pinalis bago pa ako mahuli ni Nanay. Tiyak na pagagalitan ako no'n.“Y-you want more?” sinikap kong magsalita sa kabila ng panunuyo ng lalamunan. Akmang susubuan kong muli si Alias nang tanggihan niya iyon. Naibaba ko ang kutsara.“Why are you crying, Mama?”Napalunok ako. Oo nga pala. Hindi lang si Nanay ang marunong makiramdam. Oo nga pala, malaki na ang aking anak. He became smarter now. Day by day, I can notice his progress. Aside from that, he's also observant. Imposibleng maitago ko sa kanya ang lungkot ko. I don't think I can alibi.“I'm okay, baby. Let's just eat, okay?” I smiled, wiping the falling tears. No matter how hard I hold them, they keep on escaping.“I'm full, Mama,” my son said, shaking his head. “Alright.” Nagpakawala ako ng malalim na paghinga. Pinainom ko na lang siya ng tubig subalit hindi nawala ang makahulugang tingin niya sa aki

Umuuga ang mga balikat ko habang umiiyak. Yakap ko ang unan na nagsilbing kakampi ko sa mga sandaling ito. Wala akong pakialam kung mabasa man ito ng mga luha ko, ang mahalaga'y makapaglabas ako ng sama ng loob.“Ano bang nangyari?” Nasa likuran ko si Nanay, nakaupo sa gilid ng kama. Kanina pa siya nariyan, sinasamahan ako rito. Nang makita nya akong umiiyak pag-uwi ko'y agad niya akong sinundan at hindi na umalis pa sa tabi ko. “Aba't kanina ka pa iyak nang iyak riyan, Alliyah!” Iritado na sya dahil hindi ako nagsasalita. “Sabihin mo nga sa akin kung anong iniiyak mo. Si Russel ba? Anong ginawa sa 'yo ng asawa mo?” Humikbi ako't malalim na huminga. Tuloy-tuloy ang pag-agos ng luha ko nang magsalita ako. “'Nay... M-may anak si Russel kay Alodia.”“Ano kamo?” gulat niyang tanong. “Paanong may anak sila?”“N-nabuntis ni Russel si Alodia noon pero hiwalay na sila nang malaman ni Alodia. Bago pa nya masabi kay Russel ay nakunan sya. Hindi na nya ipinaalam pa...”“At kanino mo naman nalam

Nabulabog ang lahat nang tuluyang kumalat ang balitang nawawala si Venus. Hindi ko alam kung paano nabalitaan ni Olive pero nadatnan ko sya sa sala pagbaba ko, umagang-umaga. Kasama niya si Kleen na mukhang inistorbo niya para magdrive ng auto.Napatayo siya bago pa man ako makababa ng hagdan. “What the hell is happening? Bakit nawawala si Venus?” Iyon ang bungad niya sa akin.“Hindi ko rin alam. We already contacted Daimler. Hindi rin nya mahanap si Venus.”“Jesus! Naitanong mo na ba sa agency nya?”“No. Ngayon pa lang ako pupunta roon.”“Sasama ako! Let's go!”“Ate, may trabaho pa ako.” Napakamot sa ulo si Kleen.“Oh, sige, umuwi ka na. Sasama ako kay Alliyah. Sabihin ko kay Mama mabilis lang ako.”“Ihahatid ko na lang ang ate mo pauwi, Kleen.”Kausap ko si Russel habang nagmamaneho. Umaalingawngaw ang boses niya sa bluetooth speaker ng aking sasakyan.“Nasaan kayo?” I asked.“Hindi ko alam kung saan papunta si Daimler. I'm just following his car.”“Mag-ingat kayo. Si Arcel, kasama b

These problems have to be solved as soon as possible. Sa bawat paglipas ng minuto ay mga buhay na mas nalalagay sa alanganin, may mga bagay na patuloy na nagbabago at mas lumalaki ang problema.“Calm down, Alliyah! We're on a highway!” natatarantang awat sa akin ni Olive. “Kalmado ako, Olive.”“Bumibilis ang takbo ng sasakyan! Damn it!” Kung wala kami sa gitna ng mga suliranin, baka tinawanan ko sya. Subalit alam naming pareho kung saan kami pupunta, there's no room for jokes especially when we're heading at Callanda Villa where Denise is currently residing. I had series of thoughts last night, thinking how would I solve something without messing up the initials plans and here we go, trusting our guts. Bahala na kung anong mangyari. Binagalan ko ang pagmamaneho nang makarating kami sa bukana ng village. Alerto ang gwardyang naroon, agad kinatok ang bintana ng aking sasakyan. I rolled the window down, exposing my face Upang wala nang maraming tanong, ipinakita ko na sa kanya ang ID