Umuuga ang mga balikat ko habang umiiyak. Yakap ko ang unan na nagsilbing kakampi ko sa mga sandaling ito. Wala akong pakialam kung mabasa man ito ng mga luha ko, ang mahalaga'y makapaglabas ako ng sama ng loob.“Ano bang nangyari?” Nasa likuran ko si Nanay, nakaupo sa gilid ng kama. Kanina pa siya nariyan, sinasamahan ako rito. Nang makita nya akong umiiyak pag-uwi ko'y agad niya akong sinundan at hindi na umalis pa sa tabi ko. “Aba't kanina ka pa iyak nang iyak riyan, Alliyah!” Iritado na sya dahil hindi ako nagsasalita. “Sabihin mo nga sa akin kung anong iniiyak mo. Si Russel ba? Anong ginawa sa 'yo ng asawa mo?” Humikbi ako't malalim na huminga. Tuloy-tuloy ang pag-agos ng luha ko nang magsalita ako. “'Nay... M-may anak si Russel kay Alodia.”“Ano kamo?” gulat niyang tanong. “Paanong may anak sila?”“N-nabuntis ni Russel si Alodia noon pero hiwalay na sila nang malaman ni Alodia. Bago pa nya masabi kay Russel ay nakunan sya. Hindi na nya ipinaalam pa...”“At kanino mo naman nalam
“Welcome po sa A.M.C!” rinig kong bati ni Gil sa mga bagong dating na visitors.Matatapos na ang work hours pero may mga humahabol pa rin. Nagliligpit na rin ako ng mga gamit bilang paghahanda sa pag-alis. Natapos ko nang isalansan ang mga form at document, malinis na ang aking mesa. Balak kong mag-early out dahil pupuntahan ko si Venus. Ilang araw na syang hindi nagpaparamdam sa akin at nag-aalala na ako nang husto. Ang huling balita nya'y tatlong araw na raw buhat nang makalabas ng hospital si Tiyo Banny. Ang sabi pa niya ay sa dating bahay nila nakatira ngayon si Tiyo Banny, malapit sa farm.Ang ipinag-aalala ko lang ay kung nasaan si Venus ngayon. Ilang araw ko na syang kinukulit sa text ngunit wala syang ni isang tugon. She missed all my calls these past few days. Hanggang ngayon ay wala syang paramdam.Nang makuntento sa nakikitang hitsura ng aking opisina'y nagpasya na akong umalis. Mabilis lang ako nagpaalam sa mga kasama ko. Tinapik ko si Gil na kasalukuyang naglilinis din n
Nabulabog ang lahat nang tuluyang kumalat ang balitang nawawala si Venus. Hindi ko alam kung paano nabalitaan ni Olive pero nadatnan ko sya sa sala pagbaba ko, umagang-umaga. Kasama niya si Kleen na mukhang inistorbo niya para magdrive ng auto.Napatayo siya bago pa man ako makababa ng hagdan. “What the hell is happening? Bakit nawawala si Venus?” Iyon ang bungad niya sa akin.“Hindi ko rin alam. We already contacted Daimler. Hindi rin nya mahanap si Venus.”“Jesus! Naitanong mo na ba sa agency nya?”“No. Ngayon pa lang ako pupunta roon.”“Sasama ako! Let's go!”“Ate, may trabaho pa ako.” Napakamot sa ulo si Kleen.“Oh, sige, umuwi ka na. Sasama ako kay Alliyah. Sabihin ko kay Mama mabilis lang ako.”“Ihahatid ko na lang ang ate mo pauwi, Kleen.”Kausap ko si Russel habang nagmamaneho. Umaalingawngaw ang boses niya sa bluetooth speaker ng aking sasakyan.“Nasaan kayo?” I asked.“Hindi ko alam kung saan papunta si Daimler. I'm just following his car.”“Mag-ingat kayo. Si Arcel, kasama b
“Are you okay?” Lumapit sa akin si Derby. Inayos niya ang upuang nasa harapan ng aking desk at naupo roon. “You look so stressed.”Yes, I am. I'm massaging my temples because I'm having a migraine right now. Napakasakit ng bawat pagtusok ng kirot sa sentido ko. Mariin akong nakapikit. Mas nahihilo kasi ako kapag nagmumulat. “Water? Ikukuha kita,” he insisted.“Yes, please...” I said without opening my eyes. “Alright, give me a second.” Mabilis siyang nawala sa aking harapan.I can't focus on my work because of anxiety. Marahan kong hinawi ang mga papel sa desk ko at ipinalit ang aking cellphone. I've been waiting for Russel's call. He's in a meeting at this hour, I don't know what time will it end. Basta't ang sabi niya'y hintayin ko lang ang tawag nya. Ayaw ko naman syang kulitin at baka makaistorbo lang ako. So this is the reason why I'm feeling this way. Pakiramdam ko'y babaliktad ang sikmura ko anumang oras kapag hindi ko kinaya ang kaba. I badly need updates! Hindi lang pag-aa
These problems have to be solved as soon as possible. Sa bawat paglipas ng minuto ay mga buhay na mas nalalagay sa alanganin, may mga bagay na patuloy na nagbabago at mas lumalaki ang problema.“Calm down, Alliyah! We're on a highway!” natatarantang awat sa akin ni Olive. “Kalmado ako, Olive.”“Bumibilis ang takbo ng sasakyan! Damn it!” Kung wala kami sa gitna ng mga suliranin, baka tinawanan ko sya. Subalit alam naming pareho kung saan kami pupunta, there's no room for jokes especially when we're heading at Callanda Villa where Denise is currently residing. I had series of thoughts last night, thinking how would I solve something without messing up the initials plans and here we go, trusting our guts. Bahala na kung anong mangyari. Binagalan ko ang pagmamaneho nang makarating kami sa bukana ng village. Alerto ang gwardyang naroon, agad kinatok ang bintana ng aking sasakyan. I rolled the window down, exposing my face Upang wala nang maraming tanong, ipinakita ko na sa kanya ang ID
“Thank you so much for coming tonight!” pagtatapos ko sa munting selebrasyon. Natapos ang giveaway ceremony sa masigabong palakpakan. Hindi nawala ang ngiti ko sa mga dumalo hanggang sa unti-unti silang humupa. Napuno ng mga sasakyan ang malawak na parking lot dahil sa dami ng tao. Ngayon kami nagrelease ng giveaway paintings bilang pagdiriwang ng target sales. Sa nakalipas na mahigit isang buwan, pumalo iyon nang higit pa sa inaasahan. “Congratulations, 'cous!” Saglit akong niyakap ni Olive.“Congrats, Alliyah.” Tipid na ngiti ang iginawad sa akin ni Ruan. He's here together with Luke and Slyghen.Marami pa akong natanggap na pagbati at pasasalamat mula sa mga maswerteng nakatanggap ng paintings.“Sana mas umunlad pa ang negosyo mo, Alliyah. I'm rooting for you!”I smiled at Slyghen. “Salamat sa pagpunta.”“Well, sulit na sulit naman!”Hinintay ko lang matapos ang pagpapasalamat ng mga dumalo bago ako nagtungo sa office upang isaayos na ang mga gamit ko. It's past 7pm at kailangan
Tagaktak ang pawis ko pagkatapos ng matagal na pagsusuka. What's making it harder for me is the dizziness. Hindi ko na kayang tiisin ang sakit ng sikmura ko. Kanina pa ako naduduwal ngunit wala namang lumalabas sa bibig ko. I haven't eaten my breakfast yet. Gusto ko munang ikalma ang katawan ko bago kumain nang sa gayon ay hindi masayang ang pagkaing isusuka ko lang. Ganito kahirap magbuntis.Maagap akong nasambot ni Russel nang bigla akong napaupo, hindi ako tuluyang bumagsak sa sahig.“Damn it! Is this fucking normal?” Kanina pa sya naiinis sa nakikita niya. Akmang papasok na sya sa trabaho nang bigla akong mapasugod sa lababo. Obviously, narito pa rin siya, trenta minutos na ang nakalilipas. Kumukulo ang tiyan ko dahil sa gutom ngunit sumasabay naman ang naduduwal na pakiramdam. Naglalaway rin ako dahil siguro'y napasukan ng lamig ang sikmura ko. Ngayon, hindi ako makapagpasya kung dapat na ba akong kumain o mamaya na lang.“Can I just bring you to the hospital?”I stared at my wo
“May gusto ka bang ipaluto kay Manang?”Seconds had passed, he didn't receive any response from me. Nakatitig lang ako sa puting kisame habang nakahiga sa kama. This is just another day to waste. Nagising na naman akong nasusuka. Ilang minuto akong nasa lababo, wala naman akong inilabas kung 'di tubig lang. Obviously, hindi na naman pumasok si Russel. Habang tumatagal ay mas naaapektuhan na ako ng pagbubuntis ko kaya't mas naaabala sya. Although I'm already expecting this, I still hate the feeling. Sino ba naman ang may gustong manghina ang katawan, mahilo at masuka kada umaga? “Alliyah...” he called out.That's when I decided to speak. “Wala. I will eat whatever is on my plate,” sagot ko nang hindi sya nililingon.“Ang sungit mo na naman.”“I'm not.”“I doubt that. Are you still mad at me?”I sighed. Tumagilid ako paharap sa pader, tinalikuran ko sya. I won't fool myself. Alam kong naiinis na naman ako. Hindi ko nga lang iyan masasabi nang direkta sa kanya. I don't think I can. Bak