Embracing Imperfections のすべてのチャプター: チャプター 31 - チャプター 40

 “I'm fine, bumalik kana roon,” giit ko sa kaniya.   I heard him took a deep breath habang sinusubukan ulit akong alalayan. “You're drunk, Tri. Hindi mo kayang umuwi ng ganiyan.”  Nagpumiglas ako sa mga hawak niya. Gusto ko nang umuwi, ayoko na rito. Ayokong ma-spoil ang kasiyahan nila nang dahil lang sa akin.   Nagsimula na ulit akong maglakad hanggang sa may waiting shed, with Khael still at my side, hinahanda ang sarili kung sakaling mawalan ako ng balanse.   I already told him several times na ayos lang ako. But he insisted, sumama pa rin siya sa akin at iniwan ang iba roon sa restobar.   Umupo ako sa may waiting shed, gano'n din ang ginawa niya. But he give space between us, as if hindi kami magkakilala. Nakatulala lamang ako habang nakaupo, thinking sa n

“Ikaw na bahala sa kaniya, Tri ah? Pasensya kana.”    Tumango lamang ako kay James bago sumampa sa ambulansya. Ngumiti ako sa kaniya ng bahagya habang dahan-dahan na nagsara ang pinto ng sasakyan.     I look at Khael na grabe pa rin kung labasan ng pawis. “Ayos lang naman po siya, hindi ba?”    The nurse nod at me habang may kung ano-anong ginawa kay Khael. I'm still holding his hand to let him feel na hindi siya nag-iisa rito. His hands are still cold kaya kinukulit ko ang nurse na kasama namin kung maayos lang ba talaga ang lagay ni Khael.     Buti na nga lang at hindi siya nainis sa kakulitan ko. But at least, medyo hindi na namimilipit sa sakit si Khael nang makarating kami sa hospital.  

“Tri!” Lumingon ako sa tumawag ng pangalan ko.     I smiled at him as he reached my direction. Agad niya akong sinalubong ng yakap, I just hug him back although hindi gano'n ka-higpit dahil baka magusot ko ang suot niyang suit.    “Bakit ka napadaan dito? Wala ka nang pasok sa work mo? Dapat sinabi mo sa akin para sinundo kita,” dire-diretsong aniya.     Ngumiti ako bago siya tiningnan mula ulo hanggang paa. He's wearing a formal attire. Pati ang buhok niya ay nakaayos. He's like attending a formal seminar at isa siya sa mga board members, isa sa mga pinakama-impluwemsya sa company.     “Nakaistorbo ba ako?”     Ang tanga mo kasi Tri

“A-Ayos lang ako, Liam. Puwede naman akong umuwi sa amin”    Huminto siya sa pagkaladkad sa akin. I flinch when he suddenly turn around to face me. Napayuko na lamang ako dahil sa sama ng tingin niya sa akin. How can I look at him kung ganyan siya tumingin, damn.     I really can't handle staring at him kapag masama ang timpla niya.     He took a deep breath. “Ihahatid na kita sa inyo.”    I shook my head nang hahawakan na niya sana ulit sa pulso. “Kaya ko nang umuwi mag-isa. Masyado nang gabi, Liam, baka mapagod ka pa.”    Kukunin ko na sana ang mga bagahe sa kamay niya nang iiwas niya iyon. He glared at me pero tinanggal niya rin iyon sa muk

“Love!” he smiled at me.     Ngumiti rin ako bago tuluyan bumaba sa hagdan. Sinigurado kong wala nang luha sa mga mata ko nang makababa ako.     I don't know how many minutes did I wasted staying on the stairs. Hinintay kong makatulog si tatay sa kalasingan.     I look at tatay. Inayos na siya ni Liam pahiga sa sofa. He's now sleeping comfortably.     “Ayos ka lang ba?” I asked at Liam.     Tumango siya sabay nang pagbuka ng mga braso niya, inviting me to hug him. I chuckled as I walked towards him. Pinaupo niya ako sa isa niyang binti habang nakakulong ako sa mga bisig niya.