All Chapters of Embracing Imperfections: Chapter 11 - Chapter 20

“Wake up, Tri.”    Dahan-dahan ko ulit minulat ang mga mata nang hindi ko namalayan na naipikit ko. He smiled as I turn my gaze at him. “Kain ka muna,” malumanay na aniya.     I felt his hands on my back para tulungan akong tumayo. He even held my arms para hindi ako mabigla sa pagbangon ko. I'm fine, really. Pero kumikirot minsan ang ulo ko kapag binibigla ko ang katawan ko.     Nilagyan niya ng unan ang likod ko bago inayos ang kumot sa legs ko. Pumunta siya sa may lamesa at binuhat ang tray ng mga pagkain. Akala ko ay ibibigay niya sa akin ito pero laking gulat ko nang umupo siya sa gilid ng kama at binaba ang tray sa may lap niya.     “Kaya kong kumain,” bulalas ko.  

“Hindi ko talaga in-expect na makakakuha ako ng mataas na grado,” masayang aniya.     I can't stop myself from smiling lalo na ngayon na ang laki ng ngiti sa labi niya. We're now here infront of my apartment building, hinatid niya ako ulit. But this time, because of his excitement.     Kanina pa siya hindi mapakali. Even in restobar, naki-table siya sa isang grupo ng mga kalalakihan at nilibre ang mga iyon.     Kahit hindi niya sila kakilala.    “Kaya mo naman talaga eh, tinatamad ka lang talaga,” natatawang sambit ko.     “Kahit na, thank you pa rin.”    I just shook my hea

“Oh, Tri anak, napaaga ka ata? Halika, pumasok ka.”    Ngumiti ako kay tito Jhas bago pumasok sa loob. As usual, malinis na naman ang munting bahay ni tito. Simple lamang ang bahay niya. Meron isang palapag at ang mga gamit ay halos iba-iba ang kulay.    Konektado ang bahay ni tito sa parlor niya sa may gilid. Bukas ito ngayon base sa nakita ko kanina.     “Nag-almusal kana ba, anak?” tanong agad ni tito sabay punta sa may kusina.     Umupo muna ako sa may sofa at binaba sa gilid ang bagpack ko. “Kumain na po ako, tito. Salamat po.”    Kapatid ni tito Jhas si tatay. Namatay na ang kaniyang asawa at wala silang anak kaya siguro sa amin magkakap

“Ate? Gising na, kakain na tayo ng tanghalian.”    Dahan-dahan na dumilat ang mga mata ko nang maramdaman ang tapik ni Val sa braso ko. I closed my eyes when sunlight hits me. Anong oras na ba?    “Anong oras na?” tanong ko habang umuupo mula sa pagkakahiga.     My eyes are still close while waiting for him to respond. “Alas dose na ate.”    Alas dose . . . twelve o'clock? Wait, what!?    Napadilat ako ng wala sa oras habang hinahanap ang phone sa ilalim ng unan ko. I can't see it.     “Dala ng kambal, naglalaro sa baba,” aniya na parang alam kung ano ang hinahanap ko.&nbs

“Huy, tulala kana diyan.”    Bumalik ako sa wisyo at nilingon si Charles. Ngumiti ako sa kaniya. “May sinasabi ka ba?” I asked.     Hapon na ngayon, malapit nang lumubog ang araw. We're here at one of the famous spot para magbisikleta. Malapit sa may dagat. We rent two bicycles for the both of us. Kanina pa kami paikot-ikot kaya ngayon ay napagdesisyunan naming magpahinga.     Nakaupo kami ngayon dito sa may sea side. Dinadama ang simoy ng hangin.     “Mukhang malungkot ka ngayon ah,” he chuckled. “Dahil ba hindi nakasama sa atin si Liam?” he teased.     Umirap lamang ako sa kaniya at tinuon ang pansin sa lumulubog na ara