All Chapters of ไลฟ์สดสยองขวัญ: Chapter 81 - Chapter 90

คิดอยู่พักหนึ่ง ฉันก็ตอบตกลงไป วันต่อมาป้าหลี่ก็พาฉันมายังคลับส่วนตัวแห่งหนึ่งที่ประดับตกแต่งอย่างหรูหรา พร้อมกับความบันเทิงทุกรูปแบบที่ควรมีที่นี่ เป็นสถานบันเทิงของคนรวยฉันพยายามดึงหมวกลงมาเพื่อปกปิดใบหน้าของตนเองกว่าครึ่งหน้าไว้เมื่อมาถึงห้องครัวด้านหลัง ป้าหลี่ก็เอ่ย “อาหลิง คนที่เธอให้ฉันตามหา ฉันหามาได้แล้วนะ เธอมาดูสิว่าโอเคไหม”หญิงสาวสวยคนที่ชื่ออาหลิงนั่นย่างเข้ามา เธอแต่งหน้าอย่างประณีต สวมชุดกี่เพ้าสีแดง เอวเรียวบาง และช่องว่างระหว่างคิ้วนั้นชวนมองอย่างเย้ายวนใจหล่อนมองฉันอย่างประเมินคร่าว ๆ พร้อมกับเอ่ย “นี่คือเชฟที่ป้าหามาเหรอ?”“ใช่จ่ะ” ป้าหลี่เอ่ยอย่างสุภาพ “ทำไมกลางค่ำกลางคืนถึงได้ใส่หมวกปิดแมส? คงไม่ได้ป่วยเป็นอะไรหรอกนะ?” อาหลิงมองฉันด้วยความรังเกียจ“ไม่มีหรอกจ่ะ ไม่มี ไม่มีแน่นอน” ป้าหลี่ส่งสายตามาทางฉัน “รีบถอดแมสออกเร็วเข้า”หยวนจุนเหยาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วถอดแมสกับหมวกออกอาหลิงชะงักไป หล่อนมองมาที่ฉันอยู่สักพักกว่าที่จะเรียกสติกลับคืนมาได้ป้าหลี่รีบว่าต่อทันที “ดูแล้วโอเคไหมจ๊ะ?”“แล้วฝีมือเป็นไง?” อาหลิงเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ดูจากท่าทางของหล่อ

“เดี๋ยวก่อน” หยินเฉิงเหยายกมือห้ามเขา จากนั้นก็ก้าวยาว ๆ ออกไปทันทีที่เขาออกไป ผู้คนรอบข้างก็เผยสีหน้าเป็นอันรู้กัน“เหอะ ๆ พระเอกอกหักพ่ายแพ้ราบคาบ” ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น “ยิ่งฐานะของคุณชายหยินสูงเท่าไหร่ ก็ยิ่งไม่เชียดใกล้ผู้หญิงมากเท่านั้น เขาก็เป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง ถ้าเขาเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อม ก็คงไม่หวั่นไหวหรอกกับเรื่องแบบนี้หรอก”“เถ้าแก่เจิ้ง โดยรวมแล้วงานเลี้ยงต้อนรับในครั้งนี้ถือว่าดูดีมากนะ คุณนี่มีของดีอยู่กับตัวเยอะจริง ๆ” สีหน้าของเถ้าแก่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ “ทุกท่านสบายใจได้นะครับ ทุกคนล้วนเป็นเหมือนพี่เหมือนน้อง แน่นอนว่าจะขาดทุกท่านไปไม่ได้หรอกครับ”หยวนจุนเหยากลับมายังห้องครัวด้วยความโกรธเคือง ส่วนเชฟคนอื่น ๆ ก็ไม่รู้หายไปไหนกันหมด ฉันจึงรีบจัดการเก็บของเตรียมกลับ ทว่าอยู่ ๆ ภาพตรงหน้าก็พร่ามัว หยินเฉิงเหยายืนอยู่ตรงหน้าฉัน พลางก้มหน้ามามองฉันเงียบ ๆแค่เห็นหน้าเขา ความโกรธในใจฉันก็เริ่มแผดเผาขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป “คุณหยิน หลีกทางด้วยค่ะ”หยินเฉิงเหยายังคงไม่ขยับ เขาแน่นิ่งราวกับภูเขาลูกใหญ่ ฉันกัดฟันกรอด “คุณหยินคงไม่ได้อยากจ

ฉันยิ้มพลางเก็บกวาดโต๊ะไปด้วย “น้ำยาสำหรับอาบเตรียมไว้พร้อมแล้ว นายรีบไปแช่เถอะ”ถังหมิงหลีมองไปยังแผ่นหลังของร่างบางที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดเก็บโต๊ะ พลันเกิดความรู้สึกเปี่ยมล้นขึ้นในใจ มันเป็นความคิดที่อยากจะคอยดูแลซึ่งกันและกันตลอดไป จุนเหยาใช้โอกาสตอนที่อีกฝ่ายกำลังแช่น้ำยาอยู่ ค้นหาพวกกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องสยองขวัญในอินเตอร์เน็ต แต่หามาสักพักก็ไม่เจอกระทู้ดี ๆ ที่น่าสนใจ พอดีกับตอนนั้นเอง ฉันเจอข้อความหนึ่งที่เกินมาในทีวี มันเป็นฉายาทางเน็ตที่มีชื่อว่า ‘ใคร ๆ ก็เรียกฉันว่าหญิงห้าวแห่งโรงเรียนศิลปะ’ในข้อความนั้นบอกไว้ว่า เมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน ณ วิทยาลัยสอนศิลปะแห่งหนึ่งในเมืองซานเฉิง เคยมีหญิงสาวคนหนึ่งมากระโดดตึก หญิงสาวคนนี้เป็นตัวตลกของโรงเรียน ว่ากันว่าหล่อนเคยแสดงเป็นตัวประกอบเล็ก ๆ สองสามเรื่องในบทนางสนมวังหลัง ต่อมาหล่อนก็ได้รับการโหวตผ่านเว็บไซต์หนึ่งให้เป็นหญิงงามสี่พันปีแห่งหว๋าเซี่ยขณะที่ชีวิตหล่อน ณ ตอนนั้นกำลังพุ่ง มันไม่มีทางที่หล่อนจะกระโดดตึกฆ่าตัวตายได้เลยเพื่อนร่วมห้องของหล่อนเล่าว่า บ่ายวันนั้นหล่อนได้รับซีดีแผ่นหนึ่ง และเมื่อไม่กี่วันก่อนหล่อนได้เช

ฉันตกใจมาก จึงรีบรวบรวมพลังงานจิตแล้วเอามาบังไว้ตรงหน้า ผีผู้หญิงเลยถือโอกาสตอนนั้นหายเข้าไปในความมืดไม่เหลือให้เห็นแม้แต่เงา แม้ว่าจะดึงพลังงานจิตมาบังไว้ได้ทันเวลา แต่ก็ยังมีพลังหยินบางส่วนพุ่งเข้ามาโดนตัว ฉันรู้สึกหนาวสั่นและตัวแข็งไปทั้งตัว“จุนเหยา” ถังหมิงหลีรีบวิ่งเข้ามาแล้วคว้าตัวฉันเข้าสู่อ้อมอก “ตัวเธอเย็นมาก”ฉันสั่นสะท้านจนได้ยินเสียงฟันกระทบกัน ทันใดนั้นราชาตัวจริงแห่งเจิ้งหยางก็ติดต่อมา ฉันจึงกดรับสายด้วยความสั่นเทา“สาวน้อย ที่พลังหยินเข้าสู่ตัวเธอ เพราะการฝึกฝนของเธอยังต่ำอยู่ มันสามารถเข้าไปทำลายวิชาของเธอได้” เขาเอ่ยอย่างจริงจัง “ว่าตามฉัน ลมปราณปกป้องตันเถียน จงนำพาพลังงานจิตมาสู่หัวใจ….” ฉันพูดตามที่เขาบอก โดยการนำพลังงานจิตเข้าไปหมุนเวียนในเส้นลมปราณ จากนั้นก็พ่นลมสีขาวออกมายาว ๆ ลมหายใจที่พ่นออกมานั้นเย็นจัดจนอุณหภูมิรอบตัวเหมือนจะเย็นตัวลงไปด้วยร่างเล็กถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ไม่เป็นไรแล้ว”ราชาตัวจริงแห่งเจิ้งหยางว่าต่อ “เธอเป็นผู้หญิง พลังหยินจึงเข้มข้น เพราะฉะนั้นทำเท่านี้ยังไม่พอ ต้องใช้คนที่มีพลังหยางที่แข็งแกร่งส่งพลังหยางให้เธอหนึ่งลมปราณ ฉัน

หมัดนี้ฉันใช้แรงทั้งหมดที่มีพร้อมกับพลังงานจิตเล็กน้อย จนทำให้เขาถึงกับกระเด็นออกไป ในเวลาเดียวกันวิญญาณร้ายก็หลุดออกมาจากร่างเขา วิญญาณตนนั้นแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น ก่อนจะหายวับไปนี่มันจะทำกันเกินไปแล้ว!ถึงแม้จะเห็นใจในสิ่งที่วิญญาณตนนี้เคยเจอมา แต่ตอนนี้หล่อนได้กลายเป็นวิญญาณอาฆาตแค้นที่ทำแต่เรื่องเลวทรามและทำร้ายคนไม่มีทางสู้ หล่อนจึงสมควรถูกฆ่า!ถังหมิงหลีขยับคิ้วขึ้นลงเล็กน้อย พลางเอามือกุมหน้าแล้วลุกขึ้นยืน “เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?”ฉันหน้าแดงเล็กน้อย ไม่พูดอะไร ทว่าเมื่อเขาเห็นเสื้อผ้าที่ยับเยินของฉันก็เข้าใจในทันที“ฉันขอโทษ…”“ไม่ต้องขอโทษหรอก นี่ไม่ใช่ความผิดของนาย” ฉันถอนหายใจออกมา และหยิบยารักษาชนิดเจือจางออกมาหนึ่งเม็ด “กินยานี่ซะ”เขาอ้าปาก แล้วเอายาที่อยู่บนนิ้วของฉันใส่เข้าปากเมื่อกลืนลงท้องไปแล้ว ไม่ถึงสิบนาที กรามเขาที่ถูกฉันชกจนหักก็กลับมาคงสภาพเดิม ถึงแม้จะยังรู้สึกเจ็บอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มีอะไรน่ากังวลแล้วหมิงหลีตกใจกับผลของยามาก พลันสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเคร่งขรึมทันที “จุนเหยา ยาแบบนี้ อย่าให้ใครใช้ง่าย ๆ นะ”ฉันพยักหน้าเข้าใจ ด้วยเหตุผลเรื่องผลประโ