บทที่ 90

หมัดนี้ฉันใช้แรงทั้งหมดที่มีพร้อมกับพลังงานจิตเล็กน้อย จนทำให้เขาถึงกับกระเด็นออกไป ในเวลาเดียวกันวิญญาณร้ายก็หลุดออกมาจากร่างเขา วิญญาณตนนั้นแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น ก่อนจะหายวับไป

นี่มันจะทำกันเกินไปแล้ว!

ถึงแม้จะเห็นใจในสิ่งที่วิญญาณตนนี้เคยเจอมา แต่ตอนนี้หล่อนได้กลายเป็นวิญญาณอาฆาตแค้นที่ทำแต่เรื่องเลวทรามและทำร้ายคนไม่มีทางสู้ หล่อนจึงสมควรถูกฆ่า!

ถังหมิงหลีขยับคิ้วขึ้นลงเล็กน้อย พลางเอามือกุมหน้าแล้วลุกขึ้นยืน “เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

ฉันหน้าแดงเล็กน้อย ไม่พูดอะไร ทว่าเมื่อเขาเห็นเสื้อผ้าที่ยับเยินของฉันก็เข้าใจในทันที

“ฉันขอโทษ…”

“ไม่ต้องขอโทษหรอก นี่ไม่ใช่ความผิดของนาย” ฉันถอนหายใจออกมา และหยิบยารักษาชนิดเจือจางออกมาหนึ่งเม็ด “กินยานี่ซะ”

เขาอ้าปาก แล้วเอายาที่อยู่บนนิ้วของฉันใส่เข้าปาก

เมื่อกลืนลงท้องไปแล้ว ไม่ถึงสิบนาที กรามเขาที่ถูกฉันชกจนหักก็กลับมาคงสภาพเดิม ถึงแม้จะยังรู้สึกเจ็บอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มีอะไรน่ากังวลแล้ว

หมิงหลีตกใจกับผลของยามาก พลันสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเคร่งขรึมทันที “จุนเหยา ยาแบบนี้ อย่าให้ใครใช้ง่าย ๆ นะ”

ฉันพยักหน้าเข้าใจ ด้วยเหตุผลเรื่องผลประโ