บทที่ 95

ฉันเอ่ยแทรก “เขาป่วยขนาดนี้ โรงพยาบาลก็รักษาไม่ได้หรอก ทำแบบนี้มันเสียเวลาเปล่า”

ชายร่างสูงใหญ่ชะงักก่อนเอ่ย “เธอรู้เหรอว่านี่คือโรคอะไร?”

จุนเหยาเดินไปข้างหน้าและคว้าแขนชายชราไว้ จากนั้นก็ม้วนแขนเสื้อขึ้น ทันใดนั้นใบหน้าของวิญญาณก็ปรากฏขึ้นบนแขนของเขาราวกับว่าเป็นรอยสักที่มีชีวิต

นี่มันคือคำสาปมารที่กล่าวถึงในสมุดของราชาตัวจริงแห่งเจิ้งหยาง!

นี่เป็นคาถาที่โบราณมาก ๆ ใช้สำหรับลอบสังหารพวกตระกูลสูงศักดิ์ที่เก่าแก่โดยเฉพาะ นึกไม่ถึงว่าปัจจุบันยังมีคนใช้คาถาแบบนี้อยู่อีก?

เด็กสาวผลักฉันอีกครั้งแล้วพูดอย่างโกรธเคือง “เธอจับมือจับแขนเพื่ออะไร คุณปู่ของฉันเป็นผู้สูงศักดิ์ เธอสมควรที่จะสัมผัสตัวเขาหรือไง?”

ตาคมหันไปมองด้วยความไม่พอใจ คาถานี้ ในสมุดมีวิธีแก้คำสาปอยู่ แต่คนอื่นไม่เชื่อฉันเลย ถ้าอย่างนั้น ทำไมฉันจะต้องคนพวกนี้ด้วยล่ะ?

คิดแบบนั้น ร่างเล็กก็กลับหลังหันเดินออกไปทันที

“รอเดี๋ยวสิ” ชายร่างสูงโพล่งขึ้น “ถ้าเธอรู้ว่านี่มันคือโรคอะไร ได้โปรดบอกให้ฉันรู้เถอะ ถึงยังไงนี่ก็เป็นชีวิตชายชราคนหนึ่งเลยนะ”

ฉันลังเลสองจิตสองใจ ถ้าไม่ช่วยก็รู้สึกผิด แต่ถ้าช่วยก็มีบทเรียนของเว้ยหลานให้เห