บทที่ 86

ฉันยิ้มพลางเก็บกวาดโต๊ะไปด้วย “น้ำยาสำหรับอาบเตรียมไว้พร้อมแล้ว นายรีบไปแช่เถอะ”

ถังหมิงหลีมองไปยังแผ่นหลังของร่างบางที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดเก็บโต๊ะ พลันเกิดความรู้สึกเปี่ยมล้นขึ้นในใจ มันเป็นความคิดที่อยากจะคอยดูแลซึ่งกันและกันตลอดไป

จุนเหยาใช้โอกาสตอนที่อีกฝ่ายกำลังแช่น้ำยาอยู่ ค้นหาพวกกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องสยองขวัญในอินเตอร์เน็ต แต่หามาสักพักก็ไม่เจอกระทู้ดี ๆ ที่น่าสนใจ พอดีกับตอนนั้นเอง ฉันเจอข้อความหนึ่งที่เกินมาในทีวี มันเป็นฉายาทางเน็ตที่มีชื่อว่า ‘ใคร ๆ ก็เรียกฉันว่าหญิงห้าวแห่งโรงเรียนศิลปะ’

ในข้อความนั้นบอกไว้ว่า เมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน ณ วิทยาลัยสอนศิลปะแห่งหนึ่งในเมืองซานเฉิง เคยมีหญิงสาวคนหนึ่งมากระโดดตึก หญิงสาวคนนี้เป็นตัวตลกของโรงเรียน ว่ากันว่าหล่อนเคยแสดงเป็นตัวประกอบเล็ก ๆ สองสามเรื่องในบทนางสนมวังหลัง ต่อมาหล่อนก็ได้รับการโหวตผ่านเว็บไซต์หนึ่งให้เป็นหญิงงามสี่พันปีแห่งหว๋าเซี่ย

ขณะที่ชีวิตหล่อน ณ ตอนนั้นกำลังพุ่ง มันไม่มีทางที่หล่อนจะกระโดดตึกฆ่าตัวตายได้เลย

เพื่อนร่วมห้องของหล่อนเล่าว่า บ่ายวันนั้นหล่อนได้รับซีดีแผ่นหนึ่ง และเมื่อไม่กี่วันก่อนหล่อนได้เช