All Chapters of คุณชาย แห่ง ประตูมังกร: Chapter 701 - Chapter 710

“อ๋อ เอ่อ ฉันจะมาถามว่าซิ่งเหว่ยอยู่ที่นี่กับเธอหรือเปล่า หรือว่าพวกเธอเห็นซิ่งเหว่ยบ้างไหม?” กู้เจี้ยนกั๋วถามอย่างกินปูนร้อนท้อง “ผมเจอเขาในช่วงก่อนเที่ยงคืนนะครับ แต่เขาถูกกลุ่มเพื่อนของเขาพาไปแล้ว ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขาไปที่ไหน” หลี่โม่กล่าวด้วยรอยยิ้มบาง “เพื่อนของเขา? ไอ้เจ้าเด็กนั่นมันไปเถรไถลที่ไหนอีก? ไม่รู้จักบอกกันสักคำ” กู้เจี้ยนกั๋วบ่นพึมพำเล็กน้อยทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น กู้เจี้ยนกั๋วหยิบมือถือออกมาดูหมายเลขโทรเข้าเล็กน้อย มันเป็นหมายเลขหนึ่งที่ไม่คุ้นเคย “สวัสดีครับผมกู้เจี้ยนกั๋ว ไม่ทราบว่าใครโทรมาครับ” "จากโรงพยาบาลศูนย์ค่ะ คุณกู้ซิ่งเหว่ยเป็นลูกชายของคุณใช่ไหมคะ?” “ใช่ครับ ลูกชายผมเอง เขาไปอยู่โรงพยาบาลศูนย์ได้ยังไง เขาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” กู้เจี้ยนกั๋วถามอย่างเคร่งเครียด “เขามีเลือดออกภายในรุนแรงมาก จำเป็นต้องได้รับการผ่าตัดด่วน คุณรีบมาที่โรงพยาบาลเพื่อเซ็นยินยอมก่อนการผ่าตัดด่วนเลยค่ะ มาให้เร็วที่สุดเลยนะคะ “ทำไมถึงมีเลือดออกภายในได้? มันคงไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตใช่ไหมครับ?” กู้เจี้ยนกั๋วตื่นตระหนกอย่างสมบูรณ์ “ไม่มีใครร

นักฆ่าอารมณ์ร้อนหลายคนตะโกนขึ้นว่าต้องการฆ่าหลี่โม่เพื่อระบายโทสะในใจ ฉินจี้เย่มองไปทางหลี่โม่ด้วยรอยยิ้ม “คุณหลี่ช่างสร้างเรื่องเก่งจริง ๆ คุณทักทายพวกเขาดี ๆ ไม่ได้เหรอครับ” “ก็แค่พวกกระจอก ทำไมฉันต้องทักทายด้วย” หลี่โม่กล่าวอย่างเรียบเฉย เว่ยหย่งส่งเสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว เขาหยิบมีดผ่าตัดออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วสะบัดข้อมือ มีดผ่าตัดกลายเป็นประกายแสงเย็นเยือกพุ่งไปยังหลี่โม่ เว่ยหย่งถือเป็นหนึ่งในสามอันดับต้นของนักฆ่ากลุ่มนี้ เมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ ที่ชอบใช้อาวุธร้อนอย่างพวกปืนแล้ว เว่ยหย่งชอบใช้อาวุธเย็นมากกว่า ซึ่งเขาชอบใช้อาวุธลับเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าเขาได้รับอิทธิพลมาจากเรื่องฤทธิ์มีดสั้นหรือเปล่า ทำให้เว่ยหย่งหมั่นฝึกฝนทักษะการใช้มีดบินอย่างหนัก แทบจะเรียกได้ว่าอัตราเข้าเป้าเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ โดยพื้นฐานหากได้สะบัดมีดบินออกไปแล้วก็ต้องได้เห็นเลือดกันบ้างล่ะ ครั้งนี้เว่ยหย่งรู้สึกว่ามันก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน ชั่วขณะที่มีดผ่าตัดพุ่งออกไป เว่ยหย่งก็เกิดรู้สึกว่าคราวนี้เขาโจมตีโดนหลี่โม่ได้อย่างแน่นอน และสั่งสอนบทเรียนให้กับไอ้เจ้าคนโอหังนี่สักหน่อย มีดผ่าตัดมีควา

สำหรับเย่จงเทียน หลี่โม่ก็ประหลาดใจเล็กน้อย เพราะว่าคนที่มีชีวิตอยู่แล้วมีตำนานได้มากขนาดนี้มีไม่กี่คนตึง ตึง ตึงเสียงฝีเท้าดังเป็นระเบียบราวกับเสียงกลองรบดังขึ้น คนกลุ่มหนึ่งใส่ชุดลายพราง พวกชายฉกรรจ์ที่มีกลิ่นอายสังหารกระจายไปทั่วทั้งตัวเดินเข้ามากลุ่มชายฉกรรจ์อีกด้านใส่ชุดฮาวาย เย่จงเทียนย่ำสเก็ตบอร์ด สูบไปป์และเดินอย่างช้า ๆภายใต้จังหวะการเดินที่เป็นระเบียบเรียบร้อยของพวกชายฉกรรจ์ เย่จงเทียนราชาทหารผู้นี้เห็นได้ชัดว่าเป็นราวกับนักเลง“โธ่ ทุกคนมาเร็วกันเอง เราไม่ได้มาสายใช่ไหม?”เย่จงเทียนหัวเราะร่าพลางพูดฉินจี้เย่รีบลุกขึ้น วิ่งเหยาะ ๆ ไปต้อนรับเย่จงเทียน“พี่เย่ พี่มาทันพอดีเลย ไม่เร็วไม่ช้าจนเกินไปหรอกครับ”ฉินจี้เย่พูดอย่างเอาใจนี่คือคนที่ผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลังส่งมา ฉินจี้เย่ไม่ต้องใช้สมองคิดก็รู้ว่าต้องประจบเย่จงเทียนให้ดีเย่จงเทียนตบแก้มของฉินจี้เย่เบา ๆ หัวเราะแล้วพูด “นายคือเสี่ยวฉินสินะ ใช่แล้ว ๆ พูดจาได้ดี คนของนายมาหมดแล้วสินะ พวกเขาไม่ศรัทธาในตัวฉันใช่ไหม?”“เอ่อ… ผมไปพูดกับพวกเขาได้ครับ พวกเขาต้องเชื่อฟังคำสั่งของพี่แน่นอน”ฉินจี้เย่พูดอย่างกังวล

“เย่จงเทียน นี่คุณทำเกินไปหรือเปล่า ถ้ามีความสามารถก็มาสู้กับพี่ปิงของเราตัวต่อตัว อย่ามาใช้อาวุธที่ได้เปรียบมาทำร้ายคนอื่น”“ใช่ คุณมีความสามารถก็สู้กันตัวต่อตัวสิ ทำให้พวกเราเห็นว่าคุณเป็นผู้ชายที่กล้าหาญหรือเปล่า อย่าใช้อาวุธมาคุยกันแบบนี้สิ”เย่จงเทียนยิ้มเย็นชาและมองพวกของเหอปิงอย่างดูถูก “ฉันเป็นคนที่อยู่ในกองทัพ ไม่เคยทำเรื่องโง่ ๆ อย่างการสู้ตัวต่อตัวหรอก ถ้าพวกแกสามารถต้านได้ก็มาสู้กับพวกของฉัน แต่ถ้าพวกแกไม่สามารถต้านได้ก็อย่าพูดอะไรส่งเดช”สิ่งที่เย่จงเทียนพูดคือคำพูดทางทหาร ทางทหารไม่โอ้อวดกันเรื่องกำลังส่วนตัว เพราะว่ากำลังส่วนตัวไม่ได้มีประโยชน์มากเท่าไหร่ในกองทัพ ความสามารถในการบัญชาการนั้นสำคัญยิ่งกว่านายพลผู้กล้าหาญของราชวงศ์ก็เป็นแค่ผู้ริเริ่มเท่านั้น นายพลผู้มีชื่อเสียงล้วนใช้สมองหากิน ส่วนกำลังมีไว้เพื่อประดับเท่านั้น สำหรับเรื่องราวความกล้าหาญของนายพลผู้มีชื่อเสียงเหล่านั้นล้วนเป็นการตีความกันไปเองพวกเว่ยหย่งล้วนเป็นพวกในใจขุ่นเคืองแต่ไม่กล้าพูดออกมา ใช้สายตาโกรธเคืองมองเย่จงเทียนแต่กลับไม่กล้าด่าอะไรอีกอีกฝ่ายเอาปืนแก็ตลิงออกมาแล้ว ถ้ายั่วโมโหเย่จงเทียนจร

สีหน้าของพวกเว่ยหย่งเปลี่ยนไปเป็นราวกับเถ้าถ่าน แม้ว่าในใจจะเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่ก็พูดความคิดต่อต้านขึ้นมาไม่ได้ ตอนนี้สถานการณ์แข็งแกร่งยิ่งกว่าคน ทำได้แค่ทนรับการกดขี่ของเย่จงเทียนไปเงียบ ๆ ในตอนที่เย่จงเทียนแบ่งความสนใจไปทางอื่น เหอปิงรู้สึกว่านี่คือโอกาสที่ดีมาก มือขวาที่ไพล่อยู่ข้างหลังสะบัดอย่างแรง นิ้วมือทั้งห้าติดกันพุ่งเข้าไปที่ท้องน้อยของเย่จงเทียนราวกับดาบที่แหลมคมใช้ความเร็วและความแข็งแกร่งทั้งหมด หน้าขาว ๆ ของเหอปิงเปลี่ยนเป็นสีแดงในพริบตา อธิษฐานในใจว่าต้องทำสำเร็จเวลานี้เหอปิงรู้สึกว่าตนเองมีพลังบุกทะลวง กำลังแขนและความเร็วแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อนมากมองปลายนิ้วมือที่ใกล้จะแทงเข้าไปในท้องน้อยของเย่จงเทียน สีหน้าของเหอปิงก็ปรากฏความดีใจในตอนที่เหอปิงรู้สึกว่าจะสำเร็จ จู่ ๆ ตรงหน้าก็พร่าเลือน เข่าของเย่จงเทียนกระแทกเข้าที่แขนของเหอปิงอย่างแรงแขนขวาของเหอปิงถูกกระแทกเด้งขึ้น ปลายนิ้วแหลมคมอยู่ห่างจากท้องของเย่จงเทียนเพียงแค่ไม่กี่มิลลิเมตรเท่านั้นน่าเสียดายเหอปิงคิดเสียดายอยู่ในใจเย่จงเทียนส่งเสียงหึเย็นชา เข่าที่ยกขึ้นยังคงยกสูงขึ้นอีก จากนั้นก็สะบัดน่องขึ้