บทที่ 709

เหอปิงจะพาพวกเว่ยหย่งกลับไป ยั่วโมโหก็ไม่ได้ซ่อนตัวก็ไม่ได้ ธุรกิจใหญ่โตตรงหน้าต้องการจะเอาชีวิตคนจริง ๆ อีกทั้งเหอปิงเองก็รู้สึกว่าอัตราความสำเร็จไม่มีเลยแม้แต่น้อย

นักฆ่าทางด้านเหอปิงมีอยู่สิบกว่าคน ทหารรับจ้างที่เย่จงเทียนพามาก็เป็นกลุ่มสู้รบเล็ก ๆ สองกลุ่มรวมแล้วมีแค่สามสิบคนเท่านั้น

คนทั้งหมดสี่สิบกว่าคนไปจัดการคนร้อยกว่าคนที่อยู่ในภูมิประเทศที่สะดวกกว่า อีกทั้งมีอาวุธครบมือ มีอาวุธหนักด้วย คิดอย่างไรก็รู้สึกว่าไร้สาระเหมือนเพ้อฝัน เพียงแค่เข้าร่วมเกรงว่าสุดท้ายแล้วผลที่ได้คือจะจบชีวิตกันทั้งหมด

นี่ไม่ใช่การถ่ายภาพยนตร์ ไม่ได้มีฮีโร่ แม้จะเป็นตัวประกอบในภาพยนตร์ก็ตายได้ เหอปิงไม่ได้คิดว่าตัวเองจะคิดแก้ปัญหาในทุกสถานการณ์ได้ การกลับไปอย่างไม่ลังเลแบบนี้แหละถึงจะถูก

แต่พวกเหอปิงเพิ่งเดินไปได้ก้าวเดียว ทหารรับจ้างที่ถือปืนแก็ปตลิงขึ้นมาทำมุมสี่สิบห้าองศาปิดล้อมไว้ อุปกรณ์เล็งอินฟราเรดที่ติดอยู่บนปืนในมือของทหารรับจ้างเล็งไปที่พวกของเหอปิงแล้ว แสงสีแดงส่ายไปมาอยู่บนตัวของพวกเหอปิง

ในโรงงานร้างเต็มไปด้วยกลิ่นอายสังหารทันที สีหน้าของพวกเหอปิงเปลี่ยนเป็นไม่สู้ดี

การจะพุ่งออกไปข้างน