“ครับ”ลูกน้องหยิบโแล็ปท็อปออกมา เริ่มเข้าสู่ระบบค้นหากล้องวงจรปิดของเมือง ตรวจสอบหลี่โม่รวมถึงทิศทางของผู้คุ้มกันแดนมังกรด้วยไม่นานข้อมูลก็สรุปและตำแหน่งของหลี่โม่ก็ปรากฏออกมา“หลี่โม่อยู่ที่โรงงานร้างแห่งหนึ่งแถวชานเมือง โรงงานร้างนี้เป็นของตระกูลฉินที่เมืองหลวง จากข้อมูลแสดงให้เห็นว่าโรงงานร้างนั้นถูกใช้เป็นที่กบดานของนักฆ่าและทหารรับจ้าง”“กล้องวงจรปิดเมืองที่อยู่แถว ๆ โรงงานร้างเผยให้เห็นว่าคนที่เข้าไปกลุ่มแรกวันนี้คือฉินจี้เย่กับบอดี้การ์ดของเขา กลุ่มที่สองคือนักฆ่าสิบกว่าคน กลุ่มที่สามคือหลี่โม่คนเดียว และสุดท้ายคือเย่จงเทียนราชาทหารเทียนหนานที่พาทีมทหารรับจ้างมาด้วยครับ”“ตำแหน่งที่ผู้คุ้มกันแดนมังกรอยู่ตอนนี้ ห่างจากหลี่โม่ยี่สิบกว่ากิโลเมตร จากข้อมูลตัดสินได้ว่าพวกเขาน่าจะกำลังคุ้มกันกู้หยุนหลานภรรยาของหลี่โม่”เขาอ่านข้อมูลออกมาทีละบรรทัด ท่านปาสูบบุหรี่แล้วครุ่นคิดอย่างเงียบ ๆ “ผู้คุ้มกันแดนมังกรไม่ได้อยู่ข้างกาย แต่กลับไปอยู่กับกลุ่มนักฆ่ากับทหารรับจ้าง หรือว่าเขาคิดจะพึ่งนักฆ่ากับทหารรับจ้างมาจัดการฉัน? ช่างอ่อนต่อโลกจริง ๆ ฉันว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์ในเมืองมังกรท
เหลียงอวี้เป็นนินจาแห่งแดนซากุระ ท่านปาจ่ายเงินไปก้อนโตจึงได้เหลียงอวี้มาเป็นบอดี้การ์ดอยู่ข้างกายเขาเงาเทา ๆ เมื่อกี้ที่เหมือนเงาของท่านปา เป็นเคล็ดลับในวิชานินจาของแดนซากุระ เงาเทา ๆ นั้นในช่วงเวลาสำคัญสามารถช่วยป้องกันการโจมตีท่านปาได้ เท่ากับว่าท่านปามีชีวิตเพิ่มอีกหนึ่งชีวิตแต่เคล็ดลับที่แสดงออกไปนั้น ทำให้เหลียงอวี้อ่อนแอมาก สีหน้าของเธอกลายเป็นขาวซีดเดินไปถึงมุมของคฤหาสน์ขึ้นไปนั่งในรถเอสยูวีคันหนึ่ง เหลียงอวี้พักผ่อนไปสักพักแล้วจึงขับรถตามขบวนรถของท่านปาไปท่านปาหลับตาสงบสติอยู่ในรถ ในใจคิดว่าอีกสักครู่จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นจากแผนการที่ลูกน้องกำหนดไว้ อีกสักพักไปครอบครองจุดครอบคลุมของโรงงานร้างก่อน หลังจากยึดพื้นที่ที่ได้เปรียบได้แล้ว จึงจะคุ้มกันท่านปาเข้าไปในโรงงานร้างได้ ......ในโรงงานร้างฉินจี้เย่ดูเวลา ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว"นายคงไม่ให้พวกฉันรออยู่ที่นี่หนึ่งวันหรอกนะ นี่มันใกล้จะผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว ทางท่านปาไม่เห็นมีความเคลื่อนไหวอะไรเลย”เย่จงเทียนยิ้มเย็นชาแล้วพูด “ไอ้ปัญญาอ่อนนี่ต้องฝันกลางวันอยู่แน่ ๆ ถึงจะรอยันเที่ยงคืน ท่านปาก็ไม่มีทางมาที่นี่
“ท่านปายังมาไม่ถึง จะถือว่านายชนะได้ยังไง นับถือสมองทึ่ไม่ปกติของนายจริง ๆ ”“อีกเดี๋ยวเขาคงไม่คิดว่าเขาเป็นพระผู้ช่วยชีวิตแบบพระพุทธเจ้าอะไรแบบนั้นหรอกเหรอ คนแบบนี้น่าจะส่งเข้าโรงพยาบาลประสาทจริง ๆ”“ถ้าไม่ใช่เพราะสู้เขาไม่ได้ ฉันก็อยากจะอัดเขาแรง ๆ สักที ทำให้เขารู้ว่าเลือดตกยางออกมันเป็นยังไง”กลุ่มคนพวกนั้นพูดไปด่าไป คิดว่าหลี่โม่เสียสติจนเกิดภาพหลอน เอาแต่พูดเรื่องไร้สาระเต็มไปหมดหลี่โม่ส่ายหัว มองฉินจี้เย่อย่างไม่พอใจ “นายส่งคนไปดูที่อยู่ของท่านปาเหรอ? ถ้าส่งคนไปก็ไปถาม ถ้าไม่ได้ส่งคนไปก็รีบส่งไปสิ” ฉินจี้เย่อึ้งเพิ่งนึกได้ว่าไม่ได้ส่งคนไปจับตาดูที่ที่อยู่ของท่านปน เขาคิดว่าตลอดว่าท่านปาไม่มีทางออกมา เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ยามที่ลาดตระเวนพบเข้า ดังนั้นจึงไม่ได้ส่งคนไปคอยจับตาดู“ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ส่งคนไปคอยดู แต่มีความจำเป็นต้องไปคอยเฝ้าด้วยเหรอ ท่านปาไม่มีทางออกนอกคฤหาสน์หรอก นายอย่าฝันเลย!” พูดจบ มือถือของฉินจี้เย่ก็ดังขึ้นเขาควักมือถือออกมารับสาย หลังจากที่ฉินจี้เย่ส่งเสียงอืมสองครั้งก็เบิกตาโต“แกไม่ได้มองผิดใช่ไหม ขบวนรถท่านปากำลังขับมาทางนี้แล้ว?”ฉินจี้เย่ตะโกนอ
พวกเย่จงเทียนมองหลี่มั่วอย่างหมดคำพูด ใคร ๆ ก็รู้ว่าแกคือแก สิ่งที่อยากรู้ก็คือเบื้องหลังตัวตนของแก เข้าใจไหมเนี่ย?!เย่จงเทียนมองหลี่โม่อย่างจนใจ โมโหแต่ไม่กล้าพูด ชีวิตยังอยู่ในมือของหลี่โม่หลี่โม่เขย่ากล่องสีเงิน มองฉินจี้เย่ที่กังวลมาก“นายแพ้แล้ว ควรจะเป็นฝ่ายมาทำให้การเดิมพันสมบูรณ์นะ”“ฉัน เอ่อ… ฉัน”ฉินจี้เย่กังวลจนจะร้องไห้แล้ว ยังมีเหลืออีกตั้งสิบกว่าเม็ด ถ้ากินเข้าไปในท้องหมด มันจะเข้าไปกระทบกันเองแล้วระเบิดไหมเนี่ย!ฉินจี้เย่คิดไปถึงภาพอันงดงามที่ระเบิดเซนเซอร์จะฆ่าตนเอง ชั่วพริบตาก็ทรุดลงอย่างใจสั่น“ฉันไม่กินระเบิดได้ไหม ฉันจะให้เงินนาย ให้เงินนายแบบเยอะมาก ๆ เลย” ฉินจี้เย่พูดพลางร้องไห้“คิดจะเดิมพันก็ต้องยอมรับความสูญเสียให้ได้ ถ้านายไม่กิน อาจจะต้องไปเจอบรรพบุรุษนายตอนนี้เลยนะ” น้ำเสียงของหลี่โม่ที่เย็นชาทำให้ฉินจี้เย่สั่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ฉินจี้เย่ก็ค่อย ๆ ลุกขึ้น เดินไปหาหลี่โม่ช้า ๆ ยังไม่ต้องเปิดไพ่ตายเลย?ฉินจี้เย่เดินไปพลางคิดไป แต่ตอนที่เดินไปถึงตรงหน้าหลี่โม่ ฉินจี้เย่ก็ไม่เข้าใจหลี่โม่เปิดกล่องสีเงิน ให้ฉินจี้เย่หยิบระเบิดเซนเซอร์ไปเองฉินจ
รู้สึกได้ว่าจู่ ๆ ร่างกายของหลี่โม่ก็ปรากฏกลิ่นอายสังหาร พวกเย่จงเทียนกับเว่ยหย่งล้วนตกใจจนใจเต้นรัวกลิ่นอายสังหารที่รุนแรง แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนโหดเหี้ยมที่ฆ่าคนมานับไม่ถ้วนก็รู้สึกใจสั่นสายตาของเย่จงเทียนจ้องหลี่โม่นิ่ง ๆ รู้สึกถึงกลิ่นอายสังหารบนตัวของหลี่โม่อย่างละเอียด หลังจากผ่านไปสักพักสีหน้าของเย่จงเทียนก็เป็นราวกับขี้เถ้า พูดเสียงแหบ “นี่ นี่ไม่ใช่กลิ่นอายสังหาร”“คุณพูดอะไร?” เว่ยหย่งมองเย่จงเทียนอย่างสงสัยสายตาที่เย่จงเทียนมองหลี่โม่เปลี่ยนเป็นเลื่อมใส ความทรงจำในอดีตที่ฝุ่นจับถูกเปิดออก การต่อสู้ของภูเขาเหล่าวาเข้ามาในหัวของเย่จงเทียนตอนนี้คนลึกลับที่มีกลิ่นอายสังหารในแบบที่เหมือนกันกับบนตัวของหลี่โม่ ช่วยเย่จงเทียนป้องกันภูเขาเหล่าวาไว้ถ้าไม่ใช่คนลึกลับคนนั้นที่มาปรากฏตัวในช่วงเวลาสำคัญ เย่จงเทียนก็คงกลายเป็นศพไปนานแล้ว“ฉันไม่รู้ว่าคุณจะใช่เขาหรือเปล่า แต่คุณกับเขามีกลิ่นอายที่เหมือนกัน ฉันเย่จงเทียนจะเชื่อฟังคำสั่งของคุณ ให้ตายยังไงก็ไม่มีทางให้ผู้คุ้มกันของท่านปาเข้ามาได้แม้แต่ก้าวเดียว ยกเว้นว่าพวกเขาจะข้ามศพฉันไป”ทัศนคติที่เย่จงเทียนมีต่อหลี่โม่เปลี่ยนไปท
ขบวนรถของท่านปาหยุดลงอย่างช้า ๆ เสียงเปิดและปิดประตูก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เหล่าผู้คุ้มกันลงจากรถราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ และมองไปยังแนวป้องที่พวกของเย่จงเทียนตั้งขึ้นด้วยสายตาระแวดระวัง "ระวังตัว!" หัวหน้าผู้คุ้มกันส่งเสียงคำราม พวกผู้คุมต่างใช้รถเป็นที่กำบังและเล็งปืนไปที่แนวป้องกันของพวกเย่จงเทียน ถึงขั้นยกเครื่องยิงบาซูก้าขึ้นมาจากรถคันด้านหลัง ทำให้เปลือกตาของฉินจี้เย่กระตุกยิก ฉินจี้เย่ยกมือขึ้นเหนือศีรษะ พยักหน้าและโค้งตัวมองไปที่รถเบนซ์กันกระสุนที่ห่างไปไม่ไกล รถเบนซ์กันกระสุนเสริมความยาว ความสูงและความหนา ใหญ่กว่ารถยนต์ทั่วไปขึ้นมาเท่าตัวและดูเหมือนกับสัตว์ร้ายตัวหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น “อย่าเพิ่งยิงครับ ไม่ต้องตึงเครียดไปครับ ผมขอคุยกับท่านปาสักหน่อยได้ไหม? ผมมาส่งข้อความแทนคุณหลี่ หลี่โม่ พวกเรามีอะไรพูดคุยกันดี ๆ เถอะครับ ถ้าต่อสู้กันขึ้น คนที่บาดเจ็บล้มตายไปก็มีแต่พี่น้องของตัวเองทั้งนั้นไม่ใช่เหรอครับ?” ฉินจี้เย่เข้าสู่การแสดงอย่างรวดเร็ว แม้ว่าขาทั้งสองข้างจะสั่นไม่หยุดแต่ปากของเขาก็กลับพูดได้อย่างคล่องแคล่ว การเผชิญหน้ากับท่านปา โดยเฉพาะอย่างยิ
“นายคงจะไม่กล้าหรอก ภายในประเทศนี้เป็นเขตอิทธิพลของแดนมังกร เดี๋ยวฉันจะคิดบัญชีเรื่องที่นายเป็นหนอนบ่อนไส้อีกที ไหนบอกมาสิว่าหลี่โม่ให้นายมาบอกอะไร” "หลี่โม่บอกว่าให้คุณพาผู้คุ้มกันเข้าไปพบเขาได้แค่สองคนเท่านั้น เกินมาแค่คนเดียวก็ไม่ได้ แน่นอนว่าข้างในมีหลี่โม่อยู่แค่คนเดียวครับ ไม่มีใครอีกแม้แต่คนเดียว ผมสาบานกับพระเจ้าได้เลย” หลังจากฉินจี้เย่พูดจบก็มองไปที่ท่านปาอย่างระมัดระวังและรอคำตอบจากท่านปา ท่านปาหลับตาพลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าไหน ๆ ก็มาแล้วถ้าไม่กล้าไปพบหลี่โม่ในเวลานี้ก็คงจะกลายเป็นตัวตลกที่น่าหัวเราะแน่ "จู๋รื่อกับฮั่นซานไปกับฉัน พวกนายที่เหลือคอยคุ้มกันอยู่ข้างนอก" หัวหน้าผู้คุ้มกันพูดอย่างเคร่งเครียด "ท่านปา ไม่ได้นะครับ ให้พวกเราบุกเข้าไปดีกว่าครับ" “บุกอะไรกัน เรื่องเล็ก ๆ แค่นี้มีอะไรน่ากลัวล่ะ” ท่านปาเปิดประตูรถออกมา จู๋รื่อกับฮั่นซานยืนคุ้มกันขนานอยู่ข้าง ๆ ท่านปา ทั้งสองร่างสูงใหญ่กำยำ ดวงตาส่องประกายวูบวาบราวกับเสือดุ "ผมจะนำทางให้เองครับ" ฉินจี้เย่เดินนำอยู่ข้างหน้าพร้อมกับโค้งตัวเล็กน้อย คอยนำทางอยู่ข้างหน้าท่านปาเหมือนกับคนรับใช้อย่างไ
หลี่โม่ส่ายหัว เขาไม่สนใจสิ่งที่ท่านปาพูดเลยแม้แต่น้อย สำหรับหลี่โม่แล้วความแตกแยกของแดนมังกรนั้นเป็นไปไม่ได้เลย “ผมจะให้โอกาสคุณมาภักดีต่อผม หวังว่าคุณจะคว้ามันไว้ได้” หลี่โม่กล่าวเอ่ยอย่างเรียบเฉย "กล้านัก! พูดอย่างนั้นกับท่านปาได้ยังไง!” จู๋รื่อเผยสายตาดุร้ายจ้องเขม็งไปที่หลี่โม่อย่างเอาเป็นเอาตาย หลังของเขาโค้งลงเล็กน้อยเหมือนกับเสือชีตาห์ที่เตรียมออกล่า "ฮ่าฮ่าฮ่า" ท่านปาแหงนหน้าหัวเราะลั่น “คำพูดที่โง่เขลาแบบนี้นายก็ยังเอ่ยออกมาได้ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่านายไปเอาความมั่นใจมาจากไหน หรือจะบอกว่านายเป็นไอ้ขยะมาหลายปีจนสมองมีปัญหาไปแล้วจริง ๆ” “คนที่สมองมีปัญหาก็คือคุณ ถ้าหากคุณไม่มาภักดีตอบผม ต่อไปคุณจะต้องเสียใจกับการเลือกในวันนี้แน่” หลี่โม่กล่าวอย่างหนักแน่น ท่านปาเบ้ปากอย่างดูถูก พร้อมกับส่ายหัวแล้วพูดว่า "นายมันช่างไร้เดียงสาจริง ๆ ดูการ์ตูนมากเกินไปหรือเปล่า? คิดว่านายมีอำนาจบารมี แค่ไปข่มขู่ใครก็ทำให้คนอื่นยอมก้มหัวบูชาได้จริง ๆ งั้นเหรอ?" “จู๋รื่อ นายไปสั่งสอนเขาสักหน่อยซิ อัดจนกว่าเขาจะคุกเข่าร้องหาพ่อไปเลย” ท่านปามองไปที่หลี่โม่อย่างเย็นชา สีหน้าพลันเย็นเยื
คังหย่งอันกดหมายเลขของคังหย่งเฉียน แล้วพูดเสียงเข้ม "หย่งเฉียน ฉันได้ยินมาว่า แกกับเหวินซินมีปัญหากันเรื่องวิลล่าบนยอดเขาเหรอ?" “พี่ใหญ่ มีปัญหากันน่ะสิ ศิษย์พี่เกิ่งยังถูกทำร้ายจนเข่าหักแล้ว! ศิษย์พี่เกิ่งติดต่อกับอาจารย์โอวหยางไปแล้ว เรื่องนี้อภัยให้ไม่ได้แน่นอน!” คังหย่งเฉียนโกรธแค้นคังเหวินซิน ถ้าไม่ใช่เพราะคังเหวินซินพาหลี่โม่ไปที่นั่น เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น แต่ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว คังหย่งเฉียนเองก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ทำได้เพียงเอาความโมโหไปลงที่คังเหวินซินเท่านั้น “หย่งเฉียน ไม่ว่ายังไงก็ตาม แกต้องรับรองความปลอดภัยของเหวินซิน ฉันไม่สนว่า อาจารย์โอวหยางพวกเขาจะทำอะไรกับเพื่อนของเหวินซิน แต่พวกเขาจะทำร้ายเหวินซินไม่ได้เด็ดขาด!” “พี่ใหญ่ ฉันไม่กล้ารับประกันหรอก รับประกันได้แค่ลูกชายของพี่จะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงตายเท่านั้น ถ้าอาจารย์โอวหยางต้องการลงโทษลูกชายของพี่จริง ๆ ฉันจะไปขวางได้ยังไง ฉันขวางไม่ได้หรอก ไม่กล้าขวางด้วย!" คังหย่งอันขมวดคิ้วแน่น หากคังหย่งเฉียนอยู่ต่อหน้าคังหย่งอันในตอนนี้ คังหย่งอันจะต้องตบเขาให้ตายคามือแน่นอน “หย่งเฉียน! แกเป็นอาข
“ไอ้บัดซบเอ๊ย! ใครกล้ามาต่อกรกับฉันโอวหยางจื้อ มันผู้นั้นจะต้องตาย!” โอวหยางจื้อพึมพำอย่างด้วยความอาฆาตแค้น แล้วสั่งให้ลูกศิษย์ไปจองตั๋วเครื่องบิน ...... คังเหวินซินมาส่งหลี่โม่และคนอื่น ๆ ที่บ้าน หลังจากมองดูทั้งสามเดินเข้าไปข้างในแล้ว จึงสตาร์ทรถและขับออกไปอย่างช้า ๆ “อาเล็กถูกจัดการจนหมดท่าแล้ว ต้องบอกพ่อสักคำไหมนะ อาเล็กจะได้ไปตีไข่ใส่สีอีก” หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง คังเหวินซินก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดหมายเลขพ่อของเขาคังหย่งอัน “ฮัลโหล พ่อครับ ผมเพิ่งจะขายวิลล่าบนยอดเขาที่สวนหนานชุ่ยให้เพื่อผมไป ขายราคาต้นทุนน่ะครับ” คังหย่งอันขมวดคิ้ว "นั่นเป็นวิลล่าที่อาเล็กของแกจะเอาไม่ใช่เหรอ แกเอาไปให้เพื่อนได้ยังไง? ผู้จัดการฝ่ายขายว่ายังไงบ้าง?" คังเหวินซินอึ้งครู่หนึ่ง รู้สึกถึงความผิดปกติในคำพูดของคังหย่งอัน "พ่อ พ่อรู้ได้ยังไงว่าอาเล็กอยากได้วิลล่านั่น?” “อาเล็กของแกเคยบอกพ่อว่า วิลล่าหลังนั้นเป็นของขวัญที่เขาจะเก็บไว้ให้กับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในต่างประเทศโอวหยางจื้อ แกคงเคยได้ยินเกี่ยวกับโอวหยางจื้อมาบ้างใช่ไหม? เขาเคยรับหน้าที่เป็นผู้กำกับฉากแอ็คชั่นให้กับภาพย
ในแผนกดูแลพิเศษของโรงพยาบาล คังหย่งเฉียนและคนอื่น ๆ นั่งล้อมรอบเตียง มองดูพี่เกิ่งค่อย ๆ ฟื้นคืนสติ เข่าที่หักของพี่เกิ่งได้รับการผ่าตัดแล้ว แต่หลังการผ่าตัด พี่เกิ่งจะได้แต่นั่งอยู่บนรถเข็นเท่านั้น “ซี๊ด ขากับเข่าฉันเป็นยังไงบ้าง?” พี่เกิ่งถามอย่างร้อนใจ “ศิษย์พี่ไม่ต้องกังวล ผ่าตัดเสร็จแล้ว เพียงแต่ระดับการรักษาของที่นี่ยังต่ำไปหน่อย หลังจากฟื้นตัวแล้วพี่ต้องนั่งรถเข็น” คังหย่งเฉียนพูดเสียงเบาหวิว “ไอ้บัดซบ! ฉันไม่อยากนั่งรถเข็น! ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้!” พี่เกิ่งคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว รู้สึกเลวร้ายไปทั้งร่างกาย ชีวิตบนรถเข็น ไม่ใช่ชีวิตที่พี่เกิ่งต้องการเลย ถ้าต้องนั่งรถเข็นแล้ว ต่อไปจะฝึกศิลปะการต่อสู้ หรือออกไปรังแกคนอื่นอย่างไร แล้วจะไปจีบสาว ๆ ได้อย่างไร! “ฉันจะย้ายโรงพยาบาล ฉันจะไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลที่ดีที่สุด!” “พี่เกิ่งอย่าเพิ่งตื่นตูม หมอบอกว่า รอพี่ฟื้นตัวดีแล้ว ก็สามารถทำการผ่าตัดครั้งที่สองในโรงพยาบาลที่ดีกว่านี้เพื่อเปลี่ยนข้อต่อเทียมได้” คังหย่งเฉียนปลอบใจพี่เกิ่งไปพลางก็ขยิบตาให้กับพวกพี่น้องคนอื่น ๆ ส่งสัญญาณให้พวกเขารีบมาช่วยกันโน้มน้าว ศิษย์พี่ห
พี่เกิ่งร้องโหยหวนออกมา รู้สึกว่าขาซ้ายพลิกกลับไปด้านหลัง พลันสูญเสียการทรงตัวและล้มหงายไปข้างหลังทันที พลั่ก พี่เกิ่งล้มหงายลงกับพื้น ปากก็ร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา คังหย่งเฉียนถูกกระตุ้นด้วยเสียงร้องของพี่เกิ่งจนตัวสั่นไปทั้งตัว เสียงวิ้ง ๆ ที่ดังอยู่ในหัวยิ่งชัดเจนขึ้นมาทันใด คังหย่งเฉียนกุมใบหน้าที่บวมแดงไปครึ่งหนึ่งมองไปทางศิษย์พี่เกิ่ง ดวงตาของคังหย่งเฉียนก็แทบจะหลุดออกจากเบ้า ศิษย์พี่เกิ่งที่คังหย่งเฉียนเคยคิดว่า แข็งแกร่งไร้เทียมทานนั้น ตอนนี้กำลังร้องคร่ำครวญราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังจะตาย เมื่อมองขาขวาของพี่เกิ่งหักงอในองศาที่ผิดธรรมชาติ คังหย่งเฉียนก็รู้สึกว่า เลือดทั่วร่างกายเย็นเฉียบขึ้นมา นี่เป็นเรื่องที่มนุษย์สามารถทำได้อย่างนั้นเหรอ? นี่เป็นผลลัพธ์ที่สามารถใช้กำปั้นทำได้เหรอ? นี่มันซูเปอร์ไซย่าในตำนานหรืออย่างไรกัน?! พวกศิษย์น้องของพี่เกิ่งหลายคนต่างหวาดกลัวกับความเผด็จการของหลี่โม่ ทั้งกลุ่มพลันหมดความโอหังไปโดยสิ้นเชิง พวกเขาลากพี่เกิ่งขึ้นมาจากพื้นแล้ววิ่งตะบึงออกไปข้างนอกอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่คำพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในที่นี้คือศิษย์
คังเหวินซินรออยู่สามวินาที แต่ละวินาทีราวกับยาวนานเป็นปี รออยู่นานฝ่ามือของพี่เกิ่งก็ยังไม่ตบลงมาสักที คังเหวินซินจึงลืมตาขึ้น เมื่อเอียงหน้ามองเห็นฝ่ามือของพี่เกิ่งอยู่ห่างจากหน้าตนแค่เฉียดฉิว หัวใจของคังเหวินซินแทบจะกระโดดออกมาจากปาก หลังจากที่เห็นข้อมือของพี่เกิ่งถูกหลี่โม่คว้าไว้ คังเหวินซินถึงได้รู้สึกว่า หัวใจของตัวเองกลับเข้าที่ได้แล้ว คังเหวินซินที่สงบลงแล้ว รีบถอยไปหลบด้านหลังหลี่โม่ แล้วร้องตะโกนด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง "อาจารย์!" “นายอย่าร้องไห้น่าสมเพชนักสิ มันทำฉันขายหน้านะ” หลี่โม่พูดด้วยรอยยิ้ม คังเหวินซินตะลีตะลานเช็ดเบ้าตา ไม่ยอมให้ตัวเองร้องไห้ออกมา พี่เกิ่งจ้องมองหลี่โม่อย่างโมโห แอบพยายามดึงข้อมือของตัวเองกลับมาอย่างลับ ๆ แต่ไม่ว่าพี่เกิ่งจะพยายามออกแรงแค่ไหน มือของหลี่โม่ก็ราวกับคีมปากเสือหนีบข้อมือของพี่เกิ่งเอาไว้แน่น จนข้อมือของพี่เกิ่งไม่มีทางสลัดหลุดได้เลย “ปล่อยมือฉัน!” พี่เกิ่งตวาดด้วยความโกรธเกรี้ยว “แกบอกให้ปล่อยก็ต้องปล่อยเหรอ? แกน่าจะอธิบายเรื่องที่จะลงไม้ลงมือกับลูกศิษย์ฉันเมื่อกี้นี้มาสักหน่อยไหม?” หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา คังเหวินซินส
กู้หยุนหลานมองไปยังหลี่โม่อย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นหลี่โม่ขยิบตาให้ เธอจึงไม่พูดอะไรและเก็บความสงสัยไว้ในใจ ผู้จัดการหวังโบกมือให้พนักงานขายสาว พนักงานสาวที่ถือสัญญาอยู่แล้วเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ผู้จัดการหวัง นี่เป็นสัญญาของวิลล่ายอดเขาค่ะ แต่ราคานี้มัน…” สีหน้าของพนักงานสาวดูบูดเบี้ยวเล็กน้อย ถ้าขายวิลล่านี้ออกไปในราคาต้นทุน เธอคงไม่ได้รับค่าคอมมิชชั่นเลยสักแดง! ที่ผ่านมาเศรษฐีในเมืองฮั่นจำนวนมากต่างก็ถูกใจวิลล่าแห่งนี้ แต่เพราะมีการปิดกั้นการซื้อขาย เลยไม่ได้ขายอย่างเป็นทางการ เดิมทีพวกพนักงานสาวนั้นเตรียมพร้อมที่จะทำกำไรมหาศาลด้วยการขายวิลล่าหลังนี้หลังจากที่เปิดการขายแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ความฝันของพวกเธอกำลังจะมลายหายไปซะแล้ว “พวกเธอมีสิทธิ์พูดงั้นเหรอ? นี่คือการตัดสินใจของคุณชายใหญ่!” ผู้จัดการหวังตำหนิพนักงานขายสาว พนักงานสาวหดคอและปิดปากเงียบไม่กล้าพูดอีก ผู้จัดการหวังเปิดสัญญาตรวจดู หลังจากยืนยันความถูกต้องแล้ว เขาก็ถือสัญญาเดินไปหาหลี่โม่ “อ่านสัญญาดูก่อนนะครับ หากไม่มีปัญหาอะไร เราจะไปเซ็นสัญญาที่สำนักงานของผมกัน ผมไม่สามารถนำตราประทับอะไรพวกนั้นพกติดต
“คุณชาย อย่ามาขู่ผมเลยครับ ผมไม่กลัวหรอกนะ สิ่งที่ผมพูดไปเมื่อครู่ล้วนมีเหตุมีผล หากไม่เชื่อก็ถามซินแสที่มาดูฮวงจุ้ยให้ได้เลยครับ คำพูดพวกนี้เขาเป็นคนพูดเองกับปากทั้งนั้น” ผู้จัดการหวังแข็งขืน ไม่ยอมถอยแม้แต่น้อย หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม "เหวินซิน อย่าหุนหันพลันแล่น ผู้จัดการหวังพูดถูกแล้ว คนที่โชคชะตาบารมีไม่ถึง ไม่มีทางข่มพลังฮวงจุ้ยอันยอดเยี่ยมได้แน่นอน” คังเหวินซินพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "อาจารย์พูดถูกแล้วครับ แต่ด้วยบารมีของอาจารย์ จะต้องสามารถข่มมันได้อย่างแน่นอน พวกเรามาดูกันดีกว่า ที่นี่ล้วนได้รับการตกแต่งอย่างดี คุณหิ้วกระเป๋าเข้ามาอยู่ได้เลย เหลือแค่ดูว่าวิลล่าหลังนี้ถูกใจคุณหรือเปล่าก็พอครับ” เมื่อเห็นคังเหวินซินพยายามเอาอกเอาใจหลี่โม่ ผู้จัดการหวังก็เกิดความสงสัยเล็กน้อย หรือว่าตนจะมองผิดไป? ผู้ชายที่สวมเสื้อผ้าแผงลอยทั้งตัวคนนี้ เป็นคุณชายเศรษฐีที่มาลองสัมผัสประสบการณ์ชีวิตงั้นเหรอ? ไม่อย่างนั้นทำไมคุณชายของตนถึงได้ไปประจบเอาใจเขาขนาดนี้กัน? “คุณชาย ท่านนี้คืออาจารย์ของคุณเหรอครับ?” ผู้จัดการหวังถามอย่างสงสัย “นี่คืออาจารย์ของฉันหลี่โม่ นายสุภาพกับอาจารย์ของฉัน
“ไอ้สารเลวคนไหนไม่ดูตาม้าตาเรือ กล้ามาแย่งวิลล่าของอาจารย์ พวกแกยังมัวแต่กินอะไรกันอีก ไปดูด้วยกัน จัดการไอ้พวกสารเลวนั่นซะ” “ศิษย์พี่เกิ่งพูดถูก พวกเราทุกคนต้องไปดูด้วยกัน บ้านของอาจารย์ต้องดีที่สุดเท่านั้น จะผิดพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว” ศิษย์พี่เกิ่งและคนอื่น ๆ พากันลุกขึ้นทีละคน เมื่อเห็นเช่นนี้คังหย่งเฉียนก็เรียกให้พนักงานคิดเงินทันที แล้วจึงพาพวกของศิษย์พี่เกิ่งมุ่งตรงไปยังสวนหนานชุ่ย ... รถเมอร์เซเดสเบนซ์ขับเข้าไปในสวนหนานชุ่ย และขับตรงไปตามทางขึ้นยอดเขา ใกล้กับยอดเขาของเขาหนานชุ่ยนั้นมีที่ราบอยู่บริเวณหนึ่ง ที่ราบนี้ถูกนำมาใช้สร้างวิลล่า พร้อมทั้งปลูกต้นไม้พืชพรรณเขียวชอุ่มรอบ ๆ วิลล่าอีกด้วย ด้านหน้าวิลล่ายังมีลำธารที่ไหลมาจากยอดเขา ทำให้ฮวงจุ้ยของวิลล่านี้ยอดเยี่ยมมากไร้ที่ติ หน้าน้ำหลังเขา ตำแหน่งปากมังกรจัดวางฮวงจุ้ยอย่างดี ทำให้วิลล่าบนยอดเขาหลังนี้เลิศล้ำไม่มีใครเทียม รถเมอร์เซเดสเบนซ์จอดสนิทหน้าประตูวิลล่ายอดเขา ผู้จัดการหวังและพนักงานขายสาวสองคนยืนรอที่ประตูวิลล่าอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นรถเบนซ์จอดนิ่ง ผู้จัดการหวังก็รีบวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปช่วยเปิดประตูรถ
ผู้จัดการหวังหยิบบุหรี่ออกมาคาบที่มุมปาก เตรียมจะสูบบุหรี่เพื่อสงบสติอารมณ์ คำขอของคังเหวินซินทำให้ผู้จัดการหวังตั้งตัวไม่ติด การจะดูบ้านมันไม่มีปัญหาหรอก แต่ถ้าอีกฝ่ายถูกใจขึ้นมาจริง ๆ จะทำอย่างไรล่ะ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เรื่องราคาต้นทุนหรือเปล่า ถ้าคังหย่งเฉียนเข้ามาครอบครองวิลล่าหลังนี้ เขาก็คงไม่ได้เงินเลยสักแดงเดียว พอนึกถึงคังหย่งเฉียนขึ้นมาผู้จัดการหวังรู้สึกปวดจี๊ด ๆ ขึ้นมา เจ้านั่นเป็นปีศาจเจ้าสำราญแห่งตระกูลคัง วัน ๆ เอาแต่เกียจคร้าน กินดื่มเที่ยวเล่น ยิ่งกว่านั้นยังคบค้ากับพวกอันธพาล ก่อนหน้านี้ผู้อาวุโสตระกูลคังก็ยังถูกคังหย่งเฉียนยั่วโมโหจนเส้นเลือดในสมองตีบ แทบทุกคนในตระกูลคังล้วนทำเป็นไม่สนใจคังหย่งเฉียน ตราบใดที่คังหย่งเฉียนไม่ได้ก่อปัญหา ก็ไม่มีใครสนใจว่า คังหย่งเฉียนจะทำอะไร ถ้าหากยกวิลล่าให้เพื่อนของคังเหวินซินจริง ๆ คังหย่งเฉียนคงจะพาคนมาสับเขาเป็นชิ้น ๆ ถึงที่แน่ หลังจากสูบบุหรี่หมดมวน ผู้จัดการหวังก็ขยี้ก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ รู้สึกว่ายังไงก็ควรแจ้งให้คังหย่งเฉียนรู้สักหน่อย ส่วนคังหย่งเฉียนจะต่อสู้กับคังเหวินซินอย่างไรนั้นก็เป็นเรื่องระหว่างพวกเขา