บทที่ 711

“คุณคิดว่าไงล่ะ?” หลี่โม่ยิ้มพลางพูด

เย่จงเทียนก้าวไปทางหลี่โม่ ส่ายหน้าแล้วพูด “พูดตามตรง ฉันมองแกไม่ออกเลยว่ะ ฉันรู้สึกว่าแกไม่น่าจะว่าง่าย ฉันก็เลยตัดสินใจให้ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ กับแก หวังว่าแกจะให้ความร่วมมืออย่างดี

"คุณจะลองดูก็ได้ว่าผใจะให้ความร่วมมือดี ๆ ไหม”

หลี่โม่นั่งอย่างเหนื่อยหน่าย ไม่ได้แสดงท่าทางว่าจะลงมือเลยแม้แต่น้อย แต่คำที่พูดออกมากลับทำให้ทุกคนรู้สึกว่าหลี่โม่ไม่ยอมให้จับแต่โดยดีแน่ ๆ

พวกทหารรับจ้างค่อย ๆ หันปากกระบอกปืน ลำแสงสีแดงจำนวนมากกว่ายี่สิบอันไปรวมกันอยู่บนร่างท่อนบนของหลี่โม่

ถ้าเป็นคนอื่นที่เจอเหตุการณ์แบบนี้ก็คงจะตกใจกลัวจนแย่แล้ว แต่หลี่โม่มองไปที่เย่จงเทียนอย่างไม่สะทกสะท้านอะไรกับการถูกลำแสงสีแดงเล็งมาเลยแม้แต่น้อย

ฉินจี้เย่ที่อยู่ด้านข้างมอง กังวลว่าพวกคนใหญ่คนโตทะเลาะกันแล้วจะเดือดร้อนผู้น้อย เขาจึงรีบหันไปมองบอดี้การ์ด

มองบอดี้การ์ดที่ทยอยถอยหลังไป ฉินจี้เย่ก็มีความคิดจะฆ่า “ตอนที่พวกแกถอยหลังไม่นึกถึงฉันบ้างหรือไงวะ! รีบพาฉันถอยไปที่ปลอดภัยสิ ขาของฉันเป็นตะคริวแล้วโว้ย!”

ขาของฉินจี้เย่เป็นตะคริว อยากจะเดินไปก็เดินไม่ไหวทำได้แค่เรียกพวกบ