All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 331 - Chapter 340

จื่ออันรู้ดี ตอนนี้มิใช่ช่วงที่ดีที่สุดที่ไปหาเซี่ยฉวน แต่ว่าหากกุ้ยหยวนจากเซี่ยจื่อหย่วนไปแล้ว ก็อาจจะเกิดเรื่องขึ้นได้　　ได้ข้าวมื้อเดียวก็ถือเป็นพระคุณ นางจดจำไว้ในใจ และกุ้ยหยวนยังเป็นเพราะนางที่มีส่วนร่วมในครั้งนี้ด้วย หากไม่ใช่เพราะซีเหมินเสี่ยวชิ่งต้องการจะจัดการกับนาง ก็คงจะไม่ทำให้ลำบากไปถึงกุ้ยหยวนในตอนที่จื่ออันตามหาเซี่ยฉวนเจอนั้น เขากำลังอยู่ในสวนดอกไม้สั่งการให้ทาสรับใช้เคลื่อนย้ายโต๊ะเก้าอี้และจัดวางเครื่องครัวจื่ออันเข้ามาเอ่ย “เซี่ยฉวน คนในเรือนของข้าไม่เพียงพอ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปให้กุ้ยหยวนมาช่วยงานในเรือนของข้า”“คุณหนูใหญ่ เรื่องนี้บ่าวมิอาจตัดสินใจได้ขอรับ ท่านควรจะไปหาฮูหยินผู้เฒ่าด้วยตนเองจะดีกว่า ตอนนี้ฮูหยินคนใหม่ยังไม่ได้เริ่มจัดการงานในจวน ภายในจวนจึงมีฮูหยินผู้เฒ่าเป็นผู้ดูแลเป็นการชั่วคราวขอรับ” เป็นดั่งที่จื่ออันคาดการไว้ เซี่ยฉวนไม่ได้ตอบรับ อีกทั้งยังมีท่าทางก้าวร้าวหยิ่งผยองจื่ออันจ้องมองมายังเขา จึงเอ่ยออกมา “ข้ามิได้มาขอร้องเจ้า ข้าเพียงแค่มาบอกเจ้าสักคำ กุ้ยหยวนตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะย้ายไปรับใช้ยังเรือนของข้า และจะไม่รับเงินค่าแรงจากจวนม

เฉินหลิวหลิ่วส่ายศีรษะ “แพงหรือ? ข้าไม่รู้ว่าทำไมถึงได้แพงเช่นนี้”คุณหนูใหญ่ผู้ที่ไม่รู้ว่าของบนโลกนี้แพง แน่นอนว่าต้องไม่รู้ว่าทำไมมังกรไฟถึงได้แพงนัก จริง ๆ แล้วนางเองก็ไม่รู้ว่าในตอนที่เหล่าไท่จวินได้มอบเงินหนึ่งพันตำลึงให้ไปนั้น ฟันแทบจะกัดกันจนแตกแล้วภายหลังทำไมถึงได้ไม่เชิญมานั้น ไม่ใช่เพราะว่านางไปเล่นกับไฟ แต่เป็นเพราะราคาแพงเกินไปซูชิงเดินเข้ามา เอ่ยเสียงเรียบ “การระบำมังกรไฟนั้นจะต้องใช้ผ้าแพรที่ดีที่สุดนำมาพับกันแปดครั้ง จากนั้นจึงแช่ในเหล้าหมัก เติมเหล้าไม้สนลงไป บวกกับน้ำมันตะเกียงชนิดพิเศษ เพียงแค่ได้ฟังก็รู้ได้ว่าราคาแพงแน่นอน”จื่ออันรู้ว่าผ้าแพรนั้นราคาแพงมาก ผ้าหนึ่งผืนอาจขายกันที่ราคามากกว่าหนึ่งร้อยตำลึง ต่อให้เพียงเล็กน้อย ก็ไม่ใช่ถูก ๆพับกันถึงแปดครั้ง ถึงแปดตัว เพิ่มเหล้าไม้สนและน้ำมันตะเกียง ก็แพงมากแล้ว“ข้านึกว่าใช้ฟางข้าวกัน!” จื่ออันเอ่ยอย่างละอายสิ่งที่ตระกูลสูงศักดิ์เล่นกันเหมือนกับการเผาเงินเสียจริง นางรู้สึกว่าตนนั้นมิใช่คนชนชั้นสูงนัก“เป็นราษฎรที่ใช้ฟางข้าวกัน แต่ว่าฟางข้าวนั้นไม่ทนต่อการเผาไหม้ และทั่วทิศยังมีควันไฟอีกด้วย หากทำร้ายคนอื่น

จื่ออันมองกลับไป พบว่าใบหน้าของเซียวท่าดูซีดเซียวจริงนางเดาว่าเป็นเพราะในตอนที่เข้าไปในป่าไผ่โดนงูพิษกัดเอา ป่าไผ่แห่งนั้นมีงูเขียวตัวเล็กอยู่ พิษร้ายแรงนัก แต่ว่าพวกเขาในเมื่อกล้าเข้าไปแล้ว คงจะนำยาถอนพิษติดตัวไปด้วยหากว่ายังไม่ได้ถอนพิษ มู่หรงเจี๋ยก็คงจะมาหานางแล้ว แต่กลับนั่งอยู่ตรงนั่นดุจภูเขาไท่ซานรอดื่มเหล้าอยู่จื่ออันจริง ๆ แล้วไม่ได้คิดว่าเซี่ยหว่ายจุนจะบ้าคลั่งได้ถึงกับแอบคนไว้ในจวนมหาเสนาบดีได้ โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าจวนมหาเสนาบดีจะจัดงานเลี้ยงแต่งงาน ก็ไม่ควรจะทำเยี่ยงนี้มู่หรงเจี๋ยทำเยี่ยงนี้ ใช่ไม่ใช่ว่าทำเกินไป?มู่หรงจ้วงจ้วง ฮูหยินผู้เฒ่า ชุยไท่เฟย เหล่าไท่จวิน และเหลียงซื่อนั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน นางพบจื่ออันและหลิวหลิ่ว จึงได้ทักทายพวกนางกลับไปจื่ออันนำหลิวหลิ่วเดินเข้ามา เดิมคิดเพียงว่าจะเข้ามาทำความเคารพชุยไท่เฟยและเฉินไท่จวิน แต่ว่าจ้วงจ้วงกลับให้พวกนางทั้งสองนั่งลงความหมายของจ้วงจ้วงนั้นจื่ออันเข้าใจเป็นอย่างดี มีเหล่าไท่จวิน และชุยไท่เฟยอยู่ด้วยแล้ว ต่อให้ฮูหยินผู้เฒ่าต้องการจะเอาเปรียบนาง ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้วจื่ออันนั่งด้านข้างของเหล่าไท่จวิน เฉินไท่จว

ในตอนที่ฮูหยินผู้เฒ่ามิได้สนใจนั้น เหล่าไท่จวินได้รีบเร่งใส่ผงยาลงไปในถ้วยเหล้าของจื่ออัน จากนั้นจึงเอาเหล้าจากถ้วยของตนเทลงไปในถ้วยของจื่ออัน เอ่ย “ข้าดื่มเหล้ามิค่อยได้ เจ้าดื่มเถอะ เลี่ยงมิให้สิ้นเปลืองเหล้าชั้นดีของจวนมหาเสนาบดี”เหล่าไท่จวินใส่ยานั้นการกระทำค่อนข้างจะว่องไว ไม่เหมือนหญิงชราอายุเจ็ดสิบแปดแม้เพียงนิด เพียงแค่ชั่วระยะสะบัดแขนเสื้อเท่านั้น ผงยาก็ตกลงไปในถ้วยของจื่ออันหลังจากที่นางเทเหล้าลงไปนั้น เหลือบมองสีเหล้าในถ้วยอยู่ครู่นึง จากนั้นก็พูดออกมาราวกับว่าไม่เหมาะสม “มิต้องแล้ว ข้าเหมือนจะมีไอเล็กน้อย เจ้าก็อย่าได้ดื่มเหล้าของข้าเลย”พูดจบ ก็นำเหล้าขึ้นมาดมชั่วครู่ จากนั้นจึงเททิ้งแต่ว่าเพียงแค่ครู่เดียว จื่ออันเห็นว่าเหล้าในถ้วยนั้นเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อน ในถ้วยมีเหล้าเดิมตกค้างอยู่หนึ่งสองหยด เหล่าไท่จวินใส่ยาลงไปในเหล้าแล้วเทเหล้าออกไป คงต้องการจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วคือยาอะไรผงยาตัวนี้นั้น คงจะเป็นผงยาทดสอบสารพิษ“ไท่จวินเมื่อก่อนดื่มเหล้าได้เยอะนัก ทำไมมาคราวนี้แม้แต่แก้วเดียวก็ดื่มมิได้ซะแล้ว?” ไท่เฟยเอ่ยถามไท่จวินเอ่ยยิ้มยิ้ม “ตอนนี้มิได้แล้ว แก่แล้ว เพ

ซีเหนียงออกไปแล้วนั้น​ เซี่ยฉวนมองจื่ออันอย่างใจร้อน “คุณ​หนู​ใหญ่​มีเรื่องอะไรกัน?”จื่ออันเอ่ย “ข้าเหมือนจะเหนื่อยล้าไม่มีแรง​ เจ้าเข้ามาประคองฮูหยินไปนั่งทางด้านโน้นที”เสียงฆ้องและกลองยิ่งดังขึ้น​ ดูท่าแล้วมังกรไฟคงจะเข้ามาใกล้แล้วเซี่ยฉวนดูเหมือนจะตื่นเต้นขึ้น​ จึงเอ่ย “ข้าออกไปเรียกคนมา”พูดจบ​ หมุนตัวก็ออกไปจื่ออันยกเก้าอี้โยนออกไป​ เก้าอี้ชนเข้ากับหลังของเซี่ยฉวน​ เซี่ยฉวนโซเซล้มลงบนพื้นจื่ออันรีบเร่งเข้าไปปิดประตู​ กีดขวางฝีเท้าเขาเอาไว้​ เอ่ยเสียงเย็น “พ่อบ้านเซี่ย ช่างไม่เห็นคุณหนูใหญ่ผู้นี้อยู่ในสายตาซะจริง!”เซี่ยฉวนร้อนรน แล้ว​ปีนขึ้นมาจากพื้น​ “บ่าวผิดไปแล้ว​ คุณ​หนู​ใหญ่​ระงับโทสะด้วย​ บ่าวจะไปตามคนมาเดี๋ยวนี้ขอรับ”ประตูด้านนอกและภายในเรือนล้วนเต็มไปด้วยน้ำมันตะเกียง​ เพียงแค่มังกรไฟผ่านมา​ เกิดอุบัติเหตุขึ้นเพียงเล็กน้อย​ เรือนแห่งนี้เพียงชั่วครู่ก็จะกลายเป็นทะเลเพลิงดังนั้น​เขาจึงจำต้องออกไปจากที่แห่งนี้ในชั่วขณะนี้เขารีบเร่งปีนขึ้นมา คิดที่จะเปิดประตูแต่ว่าจื่ออับกลับขัดขวางอยู่เบื้องหน้าเขา​ ท่าทางเย็นชา“คงจะมิทันการแล้ว​ เซี่ยฉวน​ เจ้าช่วยพวกเขา