All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 311 - Chapter 320

งานเลี้ยงตอนเที่ยงนั้นอยู่ในลานบ้าน ตอนเย็นจึงจะเป็นงานเลี้ยงอย่างเป็นทางการโต๊ะหนึ่งร้อยโต๊ะจัดวางราวสายน้ำไหล จำต้องรอให้ญาติสนิทนั่งลงก่อน แล้วแขกคนอื่น ๆ จึงนั่งลงได้ฝั่งจิ้นกั๋วกงที่มาร่วมนั้นเป็นท่านลุงรอง อาสะใภ้รอง และคนหนุ่มสาวทั้งหลายในสกุล เพราะว่าในตอนที่กราบไหว้ฟ้าดินนั้น คนของบ้านฝั่งมารดามิอาจเข้าร่วมได้ เมื่อครู่เรื่องที่เกิดในห้องโถงนั้น คนของสกุลซีเหมินจึงมิได้รู้เรื่องราว เพียงแต่รู้สึกว่าใช้เวลานาน ยังมิอาจออกมากินดื่มได้ เพราะว่าผู้ที่มาส่งเจ้าสาวแต่งงานนั้นจะต้องกินและดื่มแล้วจึงจะกลับได้ เหล้ายังมิได้ดื่ม ก็มิอาจจะจากไปได้ผู้ที่มาส่งเจ้าสาวแต่งงานนั้นส่วนมากแม้แต่ข้าวเช้าก็ยังมิได้กินมา เข้าประตูจวนในตอนเที่ยง แม้แต่ในตอนที่ทำพิธีก็มิอาจกินข้าวเที่ยงได้ คนเหล่านั้นหิวจนหน้าอกพลิกกลับหลังไปแล้ว แต่รัชทายาทกับผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิก็ยังไม่ออกมา และไม่อาจไปเร่งรัดได้ไม่ง่ายเลยที่จะรอจนเริ่มงาน พวกเขาจึงลืมที่จะเข้าไปสอบถามจากซีเหมินเสี่ยวเย่ว รีบตรงเข้าไปนั่งกินข้าวในทันทีซีเหมินเสี่ยวเย่วเองมิยินยอมที่จะดื่มเหล้ามงคลแล้ว แม้ว่าซีเหนียงจะพูดอยู่ตล

จื่ออันเดิมคิดว่ามู่หรงเจี๋ยเมื่อร่วมกินอาหารในงานเลี้ยงตอนเที่ยงเสร็จแล้วก็จะกลับไป คาดไม่ถึงว่าเขากลับอยู่ในศาลาพูดคุยกับเหล่าขุนนางและญาติ　　เหล่าสตรีสูงศักดิ์ที่ก่อนหน้านี้คอยรินเหล้าให้กับเขา เกือบครึ่งหนึ่งของร่างตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขากลับไม่หลบหลีกยังจะพูดว่าไม่ชอบให้สตรีเข้าใกล้ ไร้สาระทั้งนั้นจื่ออันโกรธเบือนหน้าหนีมาพูดคุยกับมู่หรงจ้วงจ้วงเซียวท่าในตอนนี้นั้นก็ได้มาถึง เขาเพิ่งจะเข้ามา แม่ทัพเฉินทั้งหลายเร่งรีบพากันล้อมรอบไว้ ทำให้เซียวตกใจกลัวจื่ออันมองดูแล้วจึงเอ่ยกับเฉินหลิวหลิ่ว “หลิวหลิ่ว เซียวท่าหากถูกทำให้ตกใจ งานแต่งครั้งนี้คงจะต้องยกเลิกแล้ว”เฉินหลิวหลิ่วกระโดดขึ้นมาโดยทันที อยากจะพุ่งเข้าไปไล่พวกพี่ชายออกไป แต่ว่าตัวเองจะดูดุร้ายเกินไป อาจจะทำให้เซียวท่าตกใจ จึงโผล่ไปหาจ้วงจ้วง“องค์หญิง ท่านช่วยหม่อมฉันไล่พวกแมลงวันเหล่านั้นออกไปหน่อยเถิดเพคะ”มู่หรงจ้วงจ้วงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แม่ทัพเฉินทั้งหลาย พวกท่านทั้งหลายมาช่วยข้าทำอะไรสักหน่อยเถิด”เหล่าแม่ทัพเฉินดูจะไม่ค่อยสนใจจ้วงจ้วงอย่างชัดเจน มีอะไรที่น่าสนใจไปกว่าการได้พูดคุยกับว่าที่คู่ครองของข้องสาวกัน

จริงแล้วจากการตรวจสอบในช่วงที่ผ่านมานั้น​ เขาพบว่าเฉินหลิวหลิ่วไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ข้างนอกพูด​ถึง​กัน​ เพียงแต่ภายนอกดูหยาบคายไปเท่านั้น　ซูชิงค่อนข้างน่าสงสาร​ ดูท่าแล้วคงจะสู่ขอภรรยามิได้​ แม้ทุกวันจะคุยโวว่าตนอยู่กับสตรีนับไม่ถ้วน ต่างก็รู้กันว่าเขาเมื่อใกล้สตรีแล้วทำราวกับจะตายในเมื่อเป็นพี่น้องกันแล้ว เขาต้องการปกป้องซูชิงเฉินหลิวหลิ่วเมื่อได้ฟังคำเขาประโยคนี้แล้ว ชะงักไปครู่นึง แล้วจึงเอ่ยอย่างกะตือรือร้น “ท่านพี่เซียวท่า ท่านเป็นคนดีจริง ๆ ข้ารอเพียงคำท่านประโยคนี้”เซียวท่าตบไหล่นาง “พวกเราพี่น้องกัน ใครอยู่กับใคร?”เซียวท่าพูดจบแล้ว จึงได้ตามมู่หรงเจี๋ยไป “เป็นอย่างไรบ้าง?”คำถามที่ดูเหมือนจะไม่รู้หัวรู้หาง มีเพียงแค่สองคนที่รู้ดีมู่หรงเจี๋ยเอ่ย “วันนี้มอบเหล้าให้ข้านั้นรวมแล้วยี่สิบแปดคน คนเหล่านี้กลับไปแล้วเจ้าจดไว้สักหน่อย พวกเขากล้าที่จะมอบของให้กับข้าต่อหน้าราชครูเหลียง แต่ดูท่าแล้วยังลังเลอยู่”“แต่ว่าในยี่สิบแปดคนนี้ ไม่อาจจะแยกได้ว่ามีผู้ใดบ้างที่จงใจจะเข้าใกล้ท่านอ๋อง บางทีพวกเขาอาจจะแค่ได้รับคำสั่งจากราชครูเหลียงมาให้เข้าใกล้ท่านอ๋อง” เซียวท่าพูดออกมา“ห

ในเมื่อมันไม่สมเหตุสมผล เช่นนั้นจุดประสงค์เพียงหนึ่งเดียวของเขาก็คือต้องการทำให้นางตื่นตระหนก ไม่ก็ยั่วยุให้นางโกรธ“ที่คุณชายซีเหมินกล่าวมาก็มีเหตุผล บางทีผู้สำเร็จราชการอาจเต็มใจที่จะเกี่ยวดองกับตระกูลของจิ้นกั๋วกงก็เป็นได้ อย่างนี้ดีหรือไม่ ท่านก็ลองไปถามเขาดูด้วยตนเองเป็นอย่างไร?" จื่ออันกล่าวอย่างใจเย็นซีเหมินเสี่ยวชิ่งจ้องไปที่จื่ออัน เปลี่ยนจากความสุภาพที่มีเมื่อครู่นี้กลายเป็นความเย็นชา "เซี่ยจื่ออัน ท่านอย่าได้เย่อหยิ่งให้มันมากจนเกินไป คอยดูจุดจบของท่านให้ดีเถิด"พูดจบ เขาก็หันหลังเดินจากไปจื่ออันมองตามหลังเขาไป ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่นางเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเซี่ยหว่านเอ๋อกับองค์รัชทายาทกำลังเดินมาทางนี้จื่ออันไม่ต้องการเผชิญหน้ากับสองคนนั้น ดังนั้นนางจึงเดินไปตามทางเดินที่ทอดผ่านกลางทะเลสาบ จากนั้นก็ข้ามจากทางเดินไปยังภูเขาหินจำลองทางฟากโน้นภูเขาหินจำลองเหล่านี้เชื่อมต่อกับสวนดอกไม้ที่อยู่ทางด้านหลัง แต่จื่ออันไม่ได้คิดที่จะไปที่สวนนั่น แค่ต้องการไปในส่วนที่ค่อนข้างลึกและเงียบสงบหน่อยเท่านั้น เพื่อสงบจิตใจตนเองเสียหน่อยเมื่อจื่ออันเดินมาถึงที่ซึ่งไร

หลังจากที่เจ้ากรมอาญานั่งลง เขาก็ถามออกไป "เมื่อครู่นี้องค์รัชทายาทได้ตำหนิฮูหยินผู้เฒ่าว่าสั่งสอนหลานสาวได้ไม่ดี ความหมายของพระองค์ก็คือ คุณหนูตระกูลเซี่ยเป็นผู้ก่อเรื่องใช่หรือไม่? เรื่องมันเป็นมาอย่างไรกันแน่? องค์รัชทายาทได้โปรดเล่าเรื่องที่ท่านได้พบเห็นมาด้วยพ่ะย่ะค่ะ"องค์รัชทายาทกล่าวว่า "เมื่อครู่นี้ตอนที่ข้ากำลังเดินเล่นกับเซี่ยหว่านเอ๋อ ก็เห็นเซี่ยจื่ออันกับคุณชายซีเหมินเสี่ยวชิ่ง หลานชายของจวนจิ้นกั๋วกงยื้อยึดฉุดกระชากกันไปมาอยู่ที่ริมทะเลสาบ และทั้งสองก็ดูเหมือนกำลังมีปากเสียงกันด้วย ข้าเองก็นึกว่าพวกเขามีเรื่องไม่ลงรอยกัน ก็เลยอยากเข้าไปช่วยไกล่เกลี่ยเสียหน่อย ใครจะรู้ว่าพอเห็นข้าเดินเข้ามา ทั้งสองคนก็รีบแยกย้ายเดินออกไปทันที เซี่ยจื่ออันรีบเดินลงไปที่ทางเดินที่ทอดผ่านทะเลสาบแล้วทะลุไปยังภูเขาหินจำลอง ส่วนซีเหมินเสี่ยวชิ่งก็เดินไปยังบริเวณหลังสวนดอกไม้ "“ข้าคิดว่าพวกเขาแค่มีปากเสียงกันเล็กน้อย ก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก จึงเดินเล่นกับหว่านเอ๋ออยู่รอบ ๆ ริมทะเลสาบ จากนั้นก็เดินลงไปยังทางเดินแล้วเดินต่อไปยังภูเขาหินจำลอง เพื่อไปชมทิวทัศน์ที่นั่น คิดไม่ถึงว่าพอไปถึงภูเขาหินจำลอ