บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 341 - บทที่ 350

“ใช่แล้ว​ หากว่าเกิดเรื่องขึ้นกับฮูหยินรอง​ สินสอดทองหมั้นพวกนั้นสามารถเอากลับมาเก็บไว้ที่นี่ได้หรือไม่เจ้าคะ？” ซือหลิวเอ่ยถามอย่างกะทันหัน“ไม่ต้องรีบร้อน​ เก็บมาไว้ในห้องคลังของจวนก่อน​ รอหยวนซื่อกลับมา​ ให้นางจัดเก็บสิ่งของแล้วออกจากเซี่ยจื่อหย่วนไปแล้วค่อยว่ากัน​ ส่วนที่นี่นั้น​ ข้าคงจะอยู่ไม่นานนัก​ อาศัยช่วงที่ต้องตกแต่งเรือนรับรอง​ ยึดเซี่ยจื่อหย่วนมาเปลี่ยนเครื่องเรือนใหม่”“เจ้าค่ะ”นางลุกขึ้นยืนเดินไปยังริมหน้าต่างมองดูเรือนด้านข้างที่มีเปลว​เพลิงลุกโหมทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า​ ถอนหายใจ พร้อมเอ่ยออกมา​ “เพลิงไหม้ครั้งนี้ใหญ่โตเกินไป​ เรือนด้านข้างนั้นเกรงว่าคงจะมิอาจเก็บไว้ได้แล้ว​ ดีเหมือนกัน​ รื้อแล้วสร้างออกมาใหม่​ ทำเป็นห้องพักรับรองก็ดีเหมือนกัน”“ใช่เจ้าค่ะ​ สถานที่แห่งนั้นดียิ่งนัก​ อยู่ใกล้กับสวนดอกไม้” ซือหลิวเผยรอยยิ้มออกมาหงฮัวสูดดมกลิ่นในอากาศเข้าไป​ จู่ ๆ ก็เอ่ยถาม​ “พวกเจ้าได้กลิ่นอะไรบ้างหรือไม่? เหมือนกับกลิ่นเผาไหม้”“แน่นอนอยู่แล้ว” ซือหลิวยิ้มก่อนที่จะพูด “เพลิงไหม้ใหญ่โตเยี่ยงนี้​ จะต้องมีกลิ่นเผาไหม้เป็นแน่”“ไม่ใช่​ ไม่ใช่” หงฮัวมองไปรอบ ๆ ทิศ​ วิ่งออ

“หลังจากที่เพลิงดับลงแล้ว​ ท่านร่วมกับกรมอาญาตรวจสอบสาเหตุของการเกิดเพลิงไหม้ขึ้น​ ทุกเบาะแสห้ามมิให้ปล่อยผ่าน​ ข้าอยากรู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้เกิดไฟไหม้ขึ้น” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยเสียงดังมหาเสนาบดีเซี่ยเบ้มุมปาก​ เชิญตรวจสอบกันไปเถอะ​ เปลวเพลิงใหญ่โตขนาดนี้​ ร่องรอยอันใดก็ตรวจสอบมิได้​ คานนั้นก็วางไว้ข้างบนนานแล้ว​ เพียงแค่ขยับมันเล็กน้อยเท่านั้น​ เขาถามอะไรจากปากช่างไม่ได้หรอกส่วนน้ำมันเชื้อเพลิงบนพื้นนั้น​ หลังจากเผาไหม้ไปแล้วก็ไม่มีหลงเหลือแล้ว​ แม้แต่ร่องรอยต่าง ๆ ก็ไม่มีหลงเหลือไว้​ น้ำมันของน้ำมันเชื้อเพลิงชนิดนี้บางเบามาก​ แต่ว่าความสามารถในการเผาไหม้นั้นแข็งแกร่งนัก​ แล้วยังถูกน้ำสาดเข้าไปอีก​ บนพื้นนั้นสกปรกเละเทะ​ ต่อให้หลงเหลือร่องรอยไว้เพียงเล็กน้อย​ ก็มิอาจจะพบมันได้ส่วนเรื่องที่มังกรไฟเกิดอุบัติเหตุที่นี่นั้น​ ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา เป็นเพราะเหล่าคุณชายเหล่านั้นเล่นสนุกเสียงดังกัน​ จนทำให้ฝีเท้าของคนเชิดมังกรไฟถูกลากไว้จนไม่มั่นคงนัก​ บน​ตัวมังกรไฟมีน้ำมันสนกับน้ำมันเชื้อเพลิง​ แน่นอนว่าทำให้เกิดการเผาไหม้ขึ้นมู่เหรงเจี๋ยมองไปยังเปลวเพลิงที่ค่อยมอดลง​ เพลิงเร

จากกการคาดเดาของคนรับใช้ ก็มีคนกลับมารายงานมู่หรงเจี๋ย "กราบทูลท่านอ๋อง คนที่ตายก็คือเซี่ยฉวน พ่อบ้านของจวนมหาเสนาบดี พ่ะย่ะค่ะ"มู่หรงเจี๋ยกล่าวด้วยความหดหู่ใจเล็กน้อย "น่าสงสารเสียจริง เขาทำงานอย่างหนักเพื่อจวนมหาเสนาบดีมาทั้งชีวิต กลับลงท้ายด้วยการถูกไฟแผดเผาร่างจนไม่เหลือซาก อุบัติเหตุไฟไหม้ในครั้งนี้ ทำให้คนรู้สึกเศร้าใจจริง ๆ"พอฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินว่าเป็นเซี่ยฉวน ตัวนางก็สั่นเล็กน้อย ใบหน้าแลดูโศกเศร้าและขุ่นเคืองมากยิ่งขึ้น เซี่ยฉวนคือมือขวาของนาง ไม่รู้ว่ามีกี่เรื่องต่อกี่เรื่องแล้วที่เซี่ยฉวนแอบไปดำเนินการแทนนาง ถ้าไม่มีเซี่ยฉวนก็เท่ากับแขนขวาได้ขาดไปแล้วป้าชุ่ยยู่ที่ยืนอยู่ข้างหลังนาง กัดฟัดพูด "ฮูหยินเจ้าคะ บ่าวคอยสังเกตการณ์อยู่บริเวณด้านนอกตลอด คุณหนูใหญ่กับเหลียงซื่อไม่ได้ออกมาจากเรือนด้านข้างเลย อีกทั้งก่อนที่คบไฟมังกรจะหล่นลงมา บ่าวเข้าไปปิดประตู ก็ยังเห็นคุณหนูใหญ่กับเหลียงซื่ออยู่ในนั้น บ่าวไม่รู้จริง ๆ ว่าพวกนางออกมาตอนไหน ไฟโหมแรงถึงเพียงนั้น แต่พวกนางกลับไม่เป็นอะไรเลยสักนิด นี่ช่างเป็นเรื่องอัศจรรย์เสียจริง"ใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าแลดูดุร้าย "ตั้งแต่ครั้งที่นา

หลังจากได้ยินคำพูดของผู้สำเร็จราชการแล้ว เหลียงซื่อก็รู้สึกละอายใจและต้องการจะอธิบายสักสองสามคำ แต่พอนึกถึงสิ่งที่นางทำกับเซี่ยจื่ออัน และที่นึกถึงวันนี้ตอนที่เซี่ยจื่ออันช่วยนางออกมาทั้งที่ตัวนางเองก็ตกอยู่ในอันตรายแล้ว นางก็ไม่มีหน้าแก้ต่างให้ตนเอง ได้แต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เป็นเวลานาน สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป "พอเถิด อย่านอกประเด็น" ซูชิงอยากรู้จริง ๆ ว่าจื่ออันหนีออกมาได้อย่างไร "ท่านรีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเถิด ข้ากับท่านอ๋องได้เข้าไปช่วยคนด้วยกัน แต่ว่าที่ประตูมีคานขวางอยู่ หน้าต่างก็ปิดไว้อย่างแน่นหนา ต่อมาก็เดินวนดูรอบ ๆ แต่หน้าต่างที่อยู่ด้านหลังก็ถูกปิดไว้เช่นกัน หรือว่าจริง ๆ แล้วพวกท่านไม่ได้อยู่ในนั้นตั้งแต่แรก? แต่ว่ามันก็ยังไม่ถูกต้อง ท่านกับฮูหยินรองต่างมีรอยไหม้ นั่นก็แสดงว่าตอนที่เกิดเพลิงไหม้พวกท่านก็ต้องอยู่ในเรือนอย่างแน่นอน"มู่หรงจ้วงจ้วงที่ได้ยินซูชิงพูดเช่นนี้ ก็รู้สึกอยากรู้เป็นอย่างมาก จึงกล่าวเร่ง "ใช่ เจ้ารีบเล่ามา"จื่ออันยิ้มพลางและเชิญทุกคนให้นั่งลง จากนั้นก็สั่งให้เสี่ยวซุนยกชามา จนกระทั่งอ๋องผู้นั้นที่ขณะนี้ใบหน้าดำจนแทบจะเหมือนก้นหม้อแล้ว นางจึงได้กล่

จื่ออันมองไปที่เขา "ตรงนี้เลยเหรอ?""ใช่!" มูหรงเจี๋ยกล่าวอย่างเดือดดาล ความโกรธยังคงติดแน่นอยู่บนใบหน้าของเขาจื่ออันถอยหลังมาหนึ่งก้าว ค่อย ๆ ปลดเสื้อนอกออก พลางพูดด้วยความรู้สึกผิด "เมื่อครู่ตอนที่ปีนขึ้นบนคานหลังคา ไฟมันเผาตรงอกของหม่อมฉัน ท่านดูสิ..."ก่อนที่เสื้อผ้าของนางจะถูกปลดเปลื้องออก มู่หรงเจี๋ยก็ดึงนางออกไปราวกับพายุหมุน จากนั้นก็เข้าไปในห้องถัดไป ซึ่งเป็นห้องส่วนตัวของสตรีปรากฏความโกรธขึ้นในดวงตาของเขาในทันที เขาใช้แรงดึงเสื้อที่หน้าอกของนางให้แน่น และกล่าวเสียงเข้ม “มีอยู่ก็นิดเดียว ยังอยากจะเผยต่อหน้าคนมากมายอีกรึ? ไม่กลัวว่าคนอื่นจะติเตียนว่าน่าเกลียดหรืออย่างไร"จื่ออันทำตาปริบ ๆ "แม้ว่าจะมีไม่เยอะ อย่างไรเสียก็ยังเป็นผู้หญิงคนหนึ่งนะเพคะ""ไปให้พ้น!" มู่หรงเจี๋ยจ้องมองนาง แรงกระตุ้นเมื่อครู่นี้ที่อยากจะบีบคอนางให้ตายจากเหตุเพลิงไหม้ได้เพิ่มขึ้นมาอีกครั้งจื่ออันดึงตัวเขาให้นั่งลง จากนั้นก็พูดอย่างจริงจัง "หม่อมฉันขอโทษนะเพคะ!"มู่หรงเจี๋ยพูดอย่างเย็นชา "ไม่รับ!""ท่านควรจะพูดว่าไม่เป็นไร" จื่ออันแก้ไขให้"เซี่ยจื่ออัน เจ้านี่มันขาดความเป็นระเบียบเสียจริง!"