All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 361 - Chapter 370

“ดี​ เจ้าเข้าไปด้านในห้องกับข้าเถอะ” ฮูหยินผู้เฒ่า​ลุกขึ้น​ยืน​ ผายมือให้ป้าหลานยู่เดินเข้าไปประคองหยวนซื่อป้าหลานยู่เดินเข้ามาก็ตรงเข้าลากแขนของหยวนซื่อ​ ออกแรงอย่างหยาบคาย​ หยวนซื่อโดนนางลากจนซวนเซไปมา​ เกือบจะล้มลงไปกับพื้นจื่ออันคิดก็ไม่ทันได้คิด ก้าวไปข้างหน้าตบลงบนใบหน้าของป้าหลานยู่ เอ่ยเสียงเข้ม “เจ้าคอยรับใช้อยู่ข้างกายฮูหยินผู้เฒ่ามานานแล้ว ยังกล้าที่จะกระทำการไม่เคารพแก่เจ้านายอีก? หากไม่สั่งสอนเจ้าสักเล็กน้อย วันหน้าเจ้าคงจะลากฮูหยินผู้เฒ่าลงไปบนพื้น?”หลานยู่โดนตบหน้าเข้าโมโหเป็นอย่างมาก แต่มองเห็นแววตากรุ่นโกรธของจื่ออันแล้ว นางตกใจจนไม่กล้าเถียงออกมาฮูหยินผู้เฒ่าหันกลับมา เอ่ยอย่างไม่ชอบใจนัก “เกิดเรื่องอะไรกันขึ้น? จื่ออัน หลานยู่เป็นคนข้างกายของข้า ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ชอบใจนาง แต่ก็มิอาจลงมือตีนางได้”จื่ออันลืมตาขึ้นพร้อมเอ่ยออกมา “ฮูหยินผู้เฒ่า หลานสาวแค่ช่วยท่านสั่งสอนนาง นางเมื่อครู่อีกเพียงนิดก็จะดึงจนท่านแม่ล้มลง ผู้ที่รู้ก็จะบอกว่านางประมาทไม่ทันระวัง แต่ผู้ที่ไม่รู้ ก็จะคิดว่าเป็นท่านตั้งใจที่จะให้นางทำร้ายท่านแม่”ฮูหยินผู้เฒ่าคิ้วค่อย ๆ ขมวดขึ้น นัยน์ต

หยวนซื่อเอ่ยอย่างสงบเยือกเย็น “เพราะว่าท่านไม่เคยคิดถึงดูแลจื่ออัน หลายปีมานี้ก็เป็นเช่นนี้มาตลอด ในตอนที่จวนมหาเสนาบดีบังคับให้นางแต่งงานนั้น ท่านที่เป็นท่านย่า ไม่เคยคิดถึงสายสัมพันธ์ที่มี มองเพียงผลประโยชน์ที่จะเกิดขึ้นจากการแต่งงาน คิดเพียงแต่ที่ช่วยให้เซี่ยหว่านเอ๋อได้ก้าวสู่ตำแหน่งพระชายาขององค์รัชทายาท​ แต่กลับเลือกที่จะลืมความสุขในชีวิตของจื่ออัน”ฮูหยินผู้เฒ่าส่ายศรีษะ​ “ไม่​ ที่เจ้าโกรธเกลียดข้ามิใช่เพราะเหตุผลนี้ แต่เป็นเพราะในตอนที่เฉินหลิงหลงเข้าจวนมานั้น​ ข้าไม่ได้ช่วยเจ้าไล่นางออกไป​ แต่เก็บนางไว้ในจวนแล้วยึดอำนาจนายหญิงของเจ้าไป”หยวนซื่อยิ้มอ่อน​ มีความแดกดันเล็กน้อย​ “เกี่ยวข้องอันใดกันกับเฉินหลิงหลงกัน? หากมิใช่เป็นเพราะนางที่บังคับให้จื่ออันแต่งงานแล้ว​ นางก็คงไม่ดึงดูดความเกลียดชังจากข้าได้​ ส่วนเรื่องที่จะไล่เฉินหลิงหลงออกจากจวนนั้น​ ข้าทำไมต้องให้ฮูหยินผู้เฒ่าช่วยเหลือข้าด้วย?​ ด้วยแรงพลังของข้าเพียงคนเดียวนั้น ก็สามารถไล่นางออกไปได้​ ส่วนเรื่องอำนาจนายหญิงของจวน​ สำหรับข้าแล้วนั้น เป็นดั่งความไม่แน่นอน ข้าไม่เคยเห็นมันอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ”“เจ้ากล่าวว่าสามาร

มหาเสนาบดีเซี่ยถึงกับชะงัก “อะไรกัน? ต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่าตบตีเจ้าหรือ?”“ใช่เจ้าค่ะ นายท่านช่วยให้ความเป็นธรรมแก่บ่าวด้วยนะเจ้าคะ!” หลานยู่เอ่ยทั้ง ๆ ที่ยังร้องไห้ซีเหมินเสี่ยวเยว่นั้นไม่ได้เป็นห่วงในเรื่องนี้ ถึงอย่างไรแล้ว นางก็เป็นแค่ทาสรับใช้ “ท่านแม่ได้เอ่ยกับนางเรื่องที่จะให้ย้ายออกจากเรือนเซี่ยจื่อหย่วนหรือยังเจ้าคะ?”ฮูหยินผู้เฒ่าใบหน้าดูมืดมน “ยังมิได้เอ่ย และมิอาจเอ่ยขึ้นมาได้ เจ้าพักอาศัยอยู่ที่เรือนเซี่ยวเซียงหย้วนเป็นการชั่วคราวก่อน”ซีเหมินเสี่ยวเยว่ทำหน้าตึง “เรื่องนี้ก่อนหน้านี้ก็ตกลงกันไว้ดีแล้ว”ฮูหยินผู้เฒ่าสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เปลี่ยนแปลงความเมตตาที่เคยมีให้ซีเหมินเสี่ยวเย่วก่อนหน้านั้น เปลี่ยนเป็นรังเกียจและขยะแขยง “ที่นั่นคนมิอาจอยู่อาศัยได้งั้นรึ? สิ่งที่เซี่ยจื่อหย่วนมี เรือนเซี่ยวเซียงหย้วนก็มีเหมือนกัน สิ่งที่เซี่ยจื่อหย่วนไม่มี เรือนเซี่ยวเซียงหย้วนกลับมีครบ”ซีเหมินเสี่ยวเยว่เมื่อพบว่าจู่ ๆ ฮูหยินผู้เฒ่าใบหน้าเริ่มเปลี่ยนแปลง ทั้งโมโหทั้งน้อยเนื้อต่ำใจ แต่มิอาจที่จะมีเรื่องมีราวกับนางในวันนี้ได้ ทำได้เพียงเอ่ยเสียงเบา “ข้าพักอยู่ที่นั้นมิได้เป

ประตูทางเข้ามีคนเข้ามาสองคน หนึ่งคนนั้นเป็นเด็กรับใช้ที่ก่อนหน้านี้อยู่ข้างกายของอ๋องเหลียง อีกผู้หนึ่งนั้นสวมใส่เสื้อผ้าเนื้อหยาบเล็กน้อย ตรงเอวนั้นมีมีดเล่มหนึ่งเหน็บติดเอาไว้ มีคิ้วหนาดวงตากลมโต รูปร่างสูงใหญ่ สวมใส่รองเท้าผ้าหยาบขาดรุ่งริ่งจนนิ้วเท้าโผล่ออกมาสองนิ้วจื่ออันเหลือบมองดู ไม่พบว่าบนมือของทั้งสองนั้นมีของขวัญอะไรอยู่“ตาวเหล่าต้า ยื่นสองมือเจ้าให้คุณหนูใหญ่ดูเร็วเข้า!”เด็กรับใช้ผู้นั้นจู่ ๆ ก็ดึงมีดออกมาจากเอว “ขอรับ!”เขาส่งเสียงท้องถิ่นอันเข้มแข็งออกมา แล้วจึงพบว่าเขาค่อย ๆ หมอบนั่งลง ดาบในมือฟันออกไปข้างหน้า ได้ยินเพียงเสียง “โครม” โต๊ะด้านหน้าของอ๋องเหลียงแตกแยกออกเป็นสองส่วน อาหารเช้าบนโต๊ะตกกระจายลงบนพื้นอ๋องเหลียงเอ่ยเสียงโกรธ “ไม่ได้ให้เจ้ามาผ่าโต๊ะข้าให้แยกออกจากกันเสียหน่อย”ตาวเหล่าต้านั้นไม่ได้สนใจเขา ย่อตัวลงเก็บอาหารเช้านั้นขึ้นมา ใช้เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งนั้นห่อมัน เผยยิ้มแสดงฟันใหญ่สองซี่ออกมา “สกปรกเสียแล้ว กินไม่ได้ ทั้งหมดนี้ให้ข้าได้หรือไม่?”“เอาไป เอาไป!” อ๋องเหลียงโบกมือออกไป ใบหน้าหมดความอดทนจื่ออันเบิกตากวาง “ของขวัญที่ท่านอยากจะให้ข้

“ข้าไม่กลัวโดนหัวเราะ มีข้าวกินก็ไม่กลัวที่จะโดนหัวเราะเยาะเย้ยหรอกขอรับ”เสี่ยวซุนมองมายังเขา “เจ้ากินอาหารเช้าพวกนี้เถอะ อากาศร้อนเช่นนี้ เจ้าห่อมันตลอด เดี๋ยวจะเน่าเสียได้ ล้วนแต่เป็นของหวาน เน่าเสียได้โดยง่าย”“ไม่กิน ไม่กิน เก็บเอาไว้ให้น้องสาว” ตาวเหล่าต้าส่ายศีรษะมองไปยังสิ่งของในอ้อมแขนของตน น้ำลายก็ไหลออกมา“เจ้ายังมีน้องสาวอีกหนึ่งคนหรือ?” จื่ออันเอ่ยถาม“มีขอรับ อยู่ในวัดร้างทางตะวันออกของเมือง ข้าเข้ามาขอทานอยู่ที่นี่ขอรับ” ตาวเหล่าต้าใช้ภาษาเมืองหลวงอยู่ตลอดเวลา​ คงจะยากมากแล้ว​ “น้องสาวหิว นางรอข้าอยู่​ ข้าจะต้องส่งไปให้น้องข้า”“นางก็คงจะกินไม่หมดหรอก​ เยอะขนาดนี้” เสี่ยวซุนเอ่ยออกมา“กินหมด​ กินหมด​” ตาวเหล่าต้าคิดว่าเสี่ยวซุนจะแย่งไปกิน เร่งรีบกอดเอาไว้อย่างแน่นหนา​ “สามวันกินหมดแน่”“สามวันก็เหม็นเน่าแล้ว”“เหม็นก็ต้องกิน”จื่ออันในใจนั้นรู้สึกประทับใจ​ มองดูชายผู้หยาบกร้านนี้​ ทั้งร่างเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง​ ไม่มีแม้แต่รองเท้าสักคู่​ ได้ยินเสียงท้องของเขาร้องดังโครกคราก ๆ แต่ก็ไม่ยอมกินแม้แต่คำเดียว“เจ้ากินก่อนเถอะ​ พวกเราไปรับน้องสาวของเจ้ากัน​ นำนางไปทานอาห