บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 371 - บทที่ 380

เพราะเหตุนี้ จื่ออันจึงได้ให้เสี่ยวซุนคอยดูแลจัดการตาวเสี่ยวเอ้อให้เป็นอย่างดี และนำตาวเหล่าต้ากลับมายังจวนจื่ออันไม่รู้ว่าในตอนนี้นั้น ผู้ที่ใช้สำเนียงท้องถิ่นเสียงเข้ม อย่างตาวเหล่าต้านั้น ขยับเพียงนิดก็จะฟาดลงไปที่ผู้คน หลังจากที่บุกเข้ามาอยู่ในชีวิตของนางโดยมิได้ตั้งใจแล้วนั้น เขาก็จะอยู่กับนางไปอีกทั้งชีวิตเมื่อกลับมาถึงจวนแล้วนั้น ก็เป็นช่วงที่พระอาทิตย์กำลังอยู่ทางด้านทิศตะวันตกแล้วฮูหยินผู้เฒ่าทำตามคำพูดได้ส่งสัญญาขายตัวของกุ้ยหยวนมาแล้ว ในที่สุดกุ้ยหยวนหลังจากที่ถูกพวกเขาทำร้ายมาแล้วหนึ่งวัน ก็สามารถกลับมายังเซี่ยจื่อหย่วนได้แต่ว่าจื่ออันรู้ดีว่าหากกุ้ยหยวนยังคงอยู่ในจวน ยังคงอยู่ข้างกายนางก็คงจะยังไม่ปลอดภัย นางจึงคิดวิธี หาทางออกที่ดีให้แก่กุ้ยหยวนเช้าวันรุ่งขึ้น มีพระราชเสาวนีย์ออกมาจากในวัง เป็นพระราชเสาวนีย์ของฮวงไท่โฮ่ว ผู้ที่นำพระราชเสาวนีย์มานั้นเป็นอ๋องหลี่ ไม่ใช่พระราชเสาวนีย์อภิเษกของจื่ออัน แต่เป็นพระราชเสาวนีย์แต่งตั้งหยวนซื่อให้เป็นเสี้ยนจู่ฮวงไท่โฮ่วนั้นมิได้ชอบพอหยวนซื่อมากนัก แต่ที่นางออกพระราชเสาวนีย์ออกมาด้วยพระองค์เองนั้น เป็นเพราะว่าผู้สำเร็จรา

ในตอนนี้เรื่องที่ทำให้มหาเสนาบดีเซี่ยยุ่งยากใจนั่นก็คือจะพาต้องหยวนซื่อไปด้วยหรือไม่หากพาไปแล้ว ก็ไม่รู้ว่าหยวนซื่อจะเอ่ยคำพูดใดที่ไม่เหมาะสมออกมาหรือไม่ โดยเฉพาะในช่วงนี้เมื่อได้พูดคุยกับนางนั้น นางจะมีท่าทีหยิ่งผยองและเย็นชาออกมาแต่ถ้าหากไม่นำนางมาด้วย นางอย่างไรแล้วก็เป็นถึงเสี้ยนจู่ และยังเป็นฮูหยินใหญ่ของมหาเสนาบดีเซี่ย ซีเหมินเสี่ยวเยว่แต่งเข้ามาแล้วนั้น ถึงแม้จะเป็นภรรยารอง แต่ว่าเพราะว่าสถานะเสี้ยนจู่จึงมิอาจให้ผู้อื่นล่วงเกินได้ ดังนั้นฮูหยินเสี่ยวเยว่จึงยังคงเป็นอนุภรรยาท่านกั๋วกงเชิญจวนมหาเสนาบดีนั้น ไม่ได้รวมถึงสะใภ้ แม้จะพูดว่าเชิญคนทั้งจวน ถ้าไม่นำหยวนซื่อไปด้วย ก็จะพูดไม่ได้แล้วในตอนที่มหาเสนาบดีเซี่ยกำลังลำบากใจอยู่นั้น จื่ออันได้สั่งให้เสี่ยวซุนมาแจ้งข่าวว่า หยวนซื่อร่างกายไม่ค่อยจะสบาย คงไปจวนกั๋วกงไม่ได้แล้วมหาเสนาบดีเซี่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาสั่งเสี่ยวซุนว่า “เช่นนั้นเจ้าให้คุณหนูใหญ่เตรียมตัวให้พร้อม อีกประเดี๋ยวก็จะออกเดินทางกันแล้ว”ที่จริงเขาไม่หวังให้จื่ออันไปด้วย แต่ว่าวันนี้เป็นเพียงการร่วมทานอาหารกันมื้อนึงเท่านั้น นางคงจะไม่ก่อเรื่องเดือดร้อ

นางเห็นใบหน้าของซีเหมินเสี่ยวเยว่ก็ชะงักไปเล็กน้อย "บาดแผลรุนแรงถึงเพียงนี้เชียวหรือ?" วันนั้นที่เกิดเหตุเพลิงไหม้ นายท่านรองซีเหมินได้กลับมาเล่าให้ฟังแล้ว คนที่จวนก็รู้เรื่องนี้ซีเหมินเสี่ยวเยว่กล่าว "ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ หมอหลวงบอกว่ารอยแผลเป็นนี้สามารถกำจัดออกไปได้"หลี่ซื่อก็รู้สึกวางใจ "เช่นนั้นก็ดี" หน้าตาเป็นอาวุธที่ร้ายกาจที่สุดของผู้หญิง หากเสียโฉมแล้ว ตำแหน่งของซีเหมินเสี่ยวเยว่ในจวนมหาเสนาบดีก็จะไม่มั่นคง"ฮูหยินผู้เฒ่า!" หลี่ซื่อที่เห็นฮูหยินผู้เฒ่าลงจากรถม้ามา ก็รีบเข้าไปช่วยพยุงทันทึฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มตอบ "คืนนี้ต้องรบกวนจวนกั๋วกงแล้ว คนกลุ่มใหญ่มาที่นี่ ข้านั้นรู้สึกเกรงใจเสียจริง""ฮูหยินผู้เฒ่าอย่าได้พูดเช่นนั้น พวกเราคือครอบครัวเดียวกันแล้ว ที่ท่านสามารถมาได้ พวกเราก็รู้สึกยินดีต้อนรับเป็นอย่างยิ่ง" หลี่ซื่อกล่าวอย่างให้เกียรติเหลียงซื่อยืนอยู่ข้างหลังพวกเขา มองทุกอย่างเบื้องหน้าด้วยท่าทีที่สงบ ตอนที่หลี่ซื่อพยุงฮูหยินผู้เฒ่าเข้ามา นางก็ไม่ได้หลบเลี่ยงอะไร เผชิญกับดวงตาของหลี่ซื่อที่มองมาอย่างมีชัย"ฮูหยินผู้เฒ่าเดินทางมาเหน็ดเหนื่อยแล้ว" เหลียงซื่อกล่าวเบา ๆฮูห

จิ้นกั๋วกงยกย่องนางต่อหน้าทุกคน เดิมทีอยากให้นางไว้หน้ากัน เชื่อฟัง และควรจะรู้ถึงความเหมาะสมแต่ว่าเห็นได้ชัดวันนี้เหลียงซื่อดื้อรั้นมาก นางเงยหน้าขึ้นมองซีเหมินเสี่ยงเยว่ "ตอนที่เรือนด้านข้างเกิดไฟไหม้ ข้ากับคุณหนูใหญ่ตระกูลเซี่ยตรวจนับสินสอดกันอยู่ แต่ว่า พูดไปแล้วมันก็แปลกประหลาดนัก ตั้งแต่ที่ข้าดื่มสุราที่บ่าวรับใช้ข้างกายฮูหยินผู้เฒ่านำมาให้ ก็รู้สึกไร้ซึ่งเรี่ยวแรง หลังจากเข้าไปในเรือนด้านข้างแล้ว ขนาดจะยืนยังยืนแทบไม่ไหว ท่านว่านี่มันแปลกหรือไม่?"ฮูหยินผู้เฒ่าชะงักไปในทันที "ที่ฮูหยินรองพูดหมายความว่าอย่างไร? ท่านจะบอกว่าข้าเป็นคนวางยาท่านหรือ?"รอยยิ้มของเหลียงซื่อมืนมน "ฮูหยินผู้เฒ่าก็อย่ามารับตำแหน่งผู้วางยาสิเจ้าคะ อันที่จริง นอกจากข้าจะดื่มสุราแล้ว ข้าก็ยังทานอาหารไปเยอะมาก"ใต้เท้าไท่เป่ารู้จักนิสัยของเหลียงซื่อดี ถ้านางไม่ได้คำตอบที่นางต้องการ นางก็จะทำตัวหยาบคายไร้เหตุผลไม่จบไม่สิ้น แต่นางก็ไว้หน้าจวนจิ้นกั๋วกงมาโดยตลอด สำหรับนางแล้ว เรื่องทุกอย่างของจวนจิ้นกั๋วกงก็เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของนาง วันนี้กลับไม่ไว้หน้ากัน ถามคำถามที่ไม่ควรถาม หรือว่ามีเรื่องที่ปิดบังไว้อยู

จื่ออันพอได้ยินดังนั้น ก็ค่อย ๆ ยิ้มขึ้นมา คนนอกที่หลี่ซื่อพูดถึงคงจะหมายถึงตัวนางกระมัง?เหล่าผู้อาวุโสที่ได้ยินดังนั้น ต่างก็มองหน้ากัน นิสัยของเหลี่ยงซื่อก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร จะมีใจริษยาบ้างก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ อีกทั้งครั้งนี้ก็ถูกไฟเผาจนเกือบจะต้องตาย ก็เลยเกิดความคิดที่ไม่ดีเช่นนี้หรืออาจจะเป็นเพราะ ถูกคนหลอกใช้จริง ๆ อันที่จริงคนนอกก็พูดกันว่าเซี่ยจื่ออันเป็นคนที่มีแผนการสูงซีเหมินเสี่ยวเยว่มองไปที่เหลียงซื่ออย่างมีชัย ก็นึกว่านางจะมีหลักฐานอะไร ก็แค่วางมาดใหญ่โตเพื่อตบตาผู้คน พูดขึ้นมาลอย ๆใครเขาจะไปเชื่อ?แต่ว่านางก็ไม่ได้แสดงออกถึงการที่ตนถือไพ่เหนือกว่าออกมาให้ใครเห็น นางลุกขึ้น แล้วเดินไปคุกเข่าลงต่อหน้าไท่เป่า "ท่านปู่ห้า เรื่องนี้จะโทษอาสะใภ้รองก็คงไม่ได้ เดิมทีก็เป็นเพราะข้าจัดการได้ไม่ดีพอ ในวันแต่งงานตอนนั้น เนื่องจากบุตรสาวคนโตของจวนมหาเสนาบดีไม่ยอมคำนับข้าเป็นแม่ นางไม่ได้คุกเข่าโขกศีรษะและยกน้ำชาให้ข้า ดังนั้นจึงทำให้ข้ารู้สึกไม่สบายใจ ก็เลยบ่นให้อาสะใภ้รองฟัง ซึ่งท่านอาก็เห็นว่าที่นางทำเช่นนั้นเป็นการไม่ไว้หน้าจวนกั๋วกงของเรา จึงอยากช่วยระบายความคั