All Chapters of ใต้หล้าสยบรัก: Chapter 431 - Chapter 440

เหล่าไท่ไท่กับหยวนชิงหลิงเพิ่งจะกลับมาหลังมื้อค่ำ เดิมทีต้องการที่จะรออวี่เหวินห่าวกลับมาก่อน แต่ว่าไม่กี่วันมานี้อวี่เหวินห่าวยุ่งมาก จึงไม่สามารถรอได้พวกนางได้ จึงต้องทานกันก่อนตกเย็นเหล่าไท่ไท่ไม่ต้องการค้างคืนอยู่ที่จวนอ๋อง มืดค่ำหยวนชิงหลิงจึงให้ซูยี่ไปส่งนางกลับไปหยวนชิงหลิงคิดว่าคืนนี้จะรออวี่เหวินห่าวกลับมา ก่อนหน้านี้ทุกคืนล้วนสาบานว่าจะรอเขา แต่ทุกครั้งก็ล้วนรอจนกระทั่งหลับไป ดังนั้นคืนนี้นางจึงพาตัวเป่าเข้ามาในห้อง พูดคุยแลกเปลี่ยนกันครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งในที่สุด นางก็รั้แม้กระทั่งว่าในเมืองหลวงมีสุนัขเร่ร่อนมากเท่าไร แต่ก็ยังคงง่วงนอนไม่ง่ายเลยที่จะอดทนให้ถึงเวลา นางข้าหลวงสี่เข้ามาตามเธอเป็นครั้งที่ห้าแล้ว "ควรจะนอนได้แล้วนะเพคะ ท่านอ๋องเกรงว่าคืนนี้คงไม่กลับมาเร็วนัก"หยวนชิงหลิงปีนขึ้นเตียงอย่างสะลึมสะลือ "ได้ งั้นข้าจะนอนรอ"นางข้าหลวงสี่ยิ้มด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก ในความจริงพระชายาก็ง่วงเป็นอย่างมากแล้ว ตั้งแต่ยังไม่ถึงช่วงค่ำก็เห็นนางนั่งสัปหงก เปลือกตาก็หรี่ปรือไม่มีแรงจะลืม แต่ฝืนรออยู่สองชั่วโมงนางเดินไปข้างหน้าเพื่อจัดผ้านวมให้หยวนชิงหลิง และกำล

นางข้าหลวงสี่เอ่ยปลอบโยน "องค์ชายแปดจะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน ท่านก็อย่าคิดมากเลยเพคะ รีบนอนเถอะ"หยวนชิงหลิงจำต้องเอนตัวลงนอน ไม่เช่นนั้นนางข้าหลวงจะต้องไม่หยุดบ่นเป็นแน่ความรู้สึกสับสน หลังจากครุ่นคิดอยู่นานเธอจึงค่อย ๆ ผล็อยหลับไปเพียงแต่นางเพิ่งจะหลับไปไม่นานก็ได้ยินนางข้าหลวงสี่เอ่ยเรียก "พระชายา รีบตื่นเถอะเพคะ มีคนในวังมาเพคะ"หยวนชิงหลิงลืมตาขึ้นอย่างมึนงงได้ยินมามีคนอยู่มาที่วังนางก็ตกใจกลัวลุกขึ้นนั่งทันที จับมือของนางข้าหลวงสี่ "ใช่ องค์ชายแปดหรือไม่…"นางข้าหลวงสี่ปิดปากของเธอแล้วเอ่ยเสียงเบา "ชู่ อย่าพูดจาเหลวไหลเพคะ เป็นมู่หรูกงกงที่มาบอกว่า ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ท่านเข้าวังหลวงตอนนี้"ใบหน้าของหยวนขิงหลิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย "สถานการณ์องค์ชายแปดไม่ดีแล้วเป็นแน่" เธอลุกขึ้น นางข้าหลวงสี่และลวี่หยาเข้ามาช่วยผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า หวีผมแล้วมวยขึ้นอย่างง่าย ๆ อากาศค่อนข้างหนาว ดังนั้นนางข้าหลวงสี่จึงเปิดตู้หยิบเอาเสื้อคลุมตัวหนึ่งออกมาให้หยวนชิงหลิงคลุมไว้ แล้วพาเดินออกไปมู่หรูกงกงรออยู่ด้านนอกอย่ากระวนกระวาย เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงออกมาก็เอ่ยขึ้นทันที "พระชายา หวงซ่างมีรับสั่งให

องค์ชายเก้าก้มศีรษะลง แล้วค่อย ๆ เดินออกไปหยวนชิงหลิงรู้ว่านี้เป็นช่วงเวลาความเป็นความตาย ทางที่ดีที่สุดคือไม่ควรยั่วยุฮองเฮา แต่ว่าหลังการปิดม่านการแสดงนี้ ยังมีหางตาที่โค้งขึ้นเล็กน้อย กําลังจะหลั่งน้ำตาออกมา ฉากนี้สะเทือนใจหยวนชิงหลิงเป็นอย่างมากองค์ชายเก้าเป็นห่วงพี่ชายผู้นี้มาก ดังนั้นถึงจะรู้แน่ชัดว่าฮองเฮานั้นไม่ชอบเขา แต่เขาก็ยังจะยังมุ่งมาที่นี่หยวนชิงหลิงเอ่ยด้วยเสียงหนักแน่น "สถานการณ์คับขัน เลือดของพี่น้องนั้นเข้ากันได้ง่าย น่าจะดีกว่าถ้าลองตรวจสอบดูสักหน่อย"ขณะที่หยวนชิงหลิงเอ่ยออกมา นางมองไปทางจักรพรรดิหมิงหยวนจักรพรรดิหมิงหยวนพยักหน้าช้า ๆองค์ชายเก้าเดินกลับมาแล้วมองหยวนชิงหลิง "รบกวนพี่สะใภ้ห้าแล้ว"เขาน่าจะเพิ่งผ่านช่วงเวลาเสียงเปลี่ยนไปได้ไม่นาน เสียงของเขานั้นจึงดูเหมือนว่าจะต่ำเป็นพิเศษหยวนชิงหลิงตรวจสอบเขาแล้วนิ่งไปชั่วขณะ นัยน์ตามีความสุข "เข้ากันได้!"ฮองเฮาชะงักไปครู่หนึ่ง ลมหายใจถี่กระชั้นอย่างไม่ยินยอม นางมององค์ชายเก้าด้วยความเคียดแค้นจักรพรรดิหมิงหยวนได้เอ่ยออกมา "อย่างนั้นยังไม่รีบพาเข้าไปอีกหรือ?"หยวนชิงหลิงเอ่ยกับองค์ชายเก้า "น้องเก้า

อวี่เหวินห่าวรู้สึกงุนงงไปหมดแล้วหลังจากผ่านไปสักพักจึงกลับมารับรู้ "มารดาเจ้าเถอะ เจ้าเอ่ยเรื่องบ้าอะไรออกมา? ข้าให้เจ้ารับโทษแทนอะไร?"กู้ซีเอ่ยอย่างเย็นชา "ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพระชายากำลังตั้งครรภ์ และข้าเกรงว่านางจะสะเทือนจิตใจจากการที่จะต้องรับศพจนกระทบต่อสองชีวิต ข้าจะยอมรับโทษเพื่อเศษเดนมนุษย์เช่นเจ้าได้อย่างไร?"เขากระชากคอเสื้อของอวี่เหวินห่าวด้วยมือข้างเดียว แล้วพ่นเลือดใส่หน้าของเขา แล้วเอ่ยอย่างโหดเหี้ยม "ให้ตายเถอะ อวี่เหวินห่าว ข้าจะบอกว่าเจ้าบ้าไปแล้วใช่หรือไม่? เจ้าถึงขั้นอดใจไว้ไม่ไหว แต่ทำไมไม่คิดว่าซู่ผินคือผู้หญิงของเสด็จพ่อของเจ้า เจ้ามีสมองเท่าไรกัน ทำไมไม่ตัดทิ้งไปซะ? เจ้าสติฟั่นเฟือนไปแล้วจริง ๆ เจ้าแปดเห็นเรื่องงามหน้าของพวกเจ้า คาดไม่ถึงเจ้าจะให้มือสังหารจัดการเขา เขาเป็นน้องของเจ้า เจ้าเสียสติไปแล้วใช่หรือไม่?"อวี่เหวินห่าวใช้มือข้างหนึ่งปิดปากเขา กู้ซีจึงกัดมือของเขา อวี่เหวินห่าวโกรธเป็นอย่างมากจึงซัดหมัดออกไป ส่วนกู้ซีก็ไม่ได้ยอมจึงซัดหมัดสวนกลับมา อวี่เหลินห่าวยกโต๊ะขึ้นแล้วจะทุบลงไปแต่เมื่อเห็นใบหน้าของกู้ซีที่มีคราบเลือดเขาก็ไม่สามารถที่จะทุบมันลงไปได้

ท่านกู้โฮ่วรีบร้อนเข้าวังแล้วร้องไห้ยกใหญ่ อ้อนวอนขอพระเมตตาจากฮ่องเต้ ให้ทรงสอบสวนให้ชัดเจนก่อนที่จะตัดสินลงโทษในเรื่องนี้ ถ้าตรวจสอบแล้วกู้ซีมีความผิดจริง เขาจะเป็นคนลงมือฆ่าบุตรชายด้วยมือของเขาเองเดิมทีกู้โฮ่วและจักรพรรดิหมิงหยวนนั้นมีความรักผูกพันกันตั้งแต่เด็ก เมื่อเห็นเพื่อนเก่าร้องไห้เสียใจเช่นนี้ ต่อให้จักรพรรดิหมิงหยวนก็โกรธขนาดไหนก็ต้องใจอ่อนขึ้นมาบ้างอวี่เหวินห่าวรอจนท่านโฮ่วออกจากวังแล้วจึงเข้าไปกราบทูลว่า กู้ซีไม่ยอมเอ่ยสิ่งใดออกมา ดูเหมือนจะกำลังปกป้องคนผิด หรือมีสถานการณ์บางอย่างได้ยินเยี่ยงนี้จักรพรรดิก็ทรงกริ้วเป็นอย่างมาก แต่เมื่อคิดถึงกู้โฮ่วจึงยอมให้ตรวจสอบอย่างเข้มงวดว่าเป็นผู้ใดที่เขากำลังปกป้องอ๋องจี้ที่อยู่ด้านข้างได้ยินก็เอ่ยอย่างเย็นชา "กู้ซีเป็นรองราชองครักษ์ของเสด็จพ่อ หน้าที่ของเขาคือปกป้องจักรพรรดิ มองดูทั่วทั้งเมืองหลวงแล้วคนที่เขามีมิตรภาพที่ลึกซึ้งที่สุดก็คือเจ้าแล้วน้องห้า ถ้าบอกว่าเขากำลังต้องการที่จะปกป้องชีวิตคนผิด ก็มีเพียงเสด็จพ่อและน้องห้าเท่านั้นที่คู่ควรให้เขาทำเช่นนี้อวี่เหวินห่าวเอ่ยอย่างเย็นชา "พี่ใหญ่ ท่านเอ่ยวาจาเยี่ยงนี้ช่างหยาบ