บทที่ 431

"ไม่ใช่หรือ? โชคดีแล้วที่ไม่มีผู้ใดได้ยิน" หยวนชิงผิงทั้งกลัดกลุ้มและทำอะไรไม่ถูก "เขาหยอกล้อข้าใช่หรือไม่ ทําไมเขาถึงแย่นัก? ข้าหลงคิดไปว่าเขาเป็นคนดีเสียอีก"

"ไม่ใช่คนดี!" หยวนชิงหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หยวนชิงผิงทำเสียงอ่าแล้วนัยน์ตาก็พลันมีรอยแดงเกิดขึ้นในทันที "นั่น...นั่นแสดงว่าเขารังแกข้า แล้วก็หยอกล้อข้าเล่นเช่นนั้นหรือ?"

นางเคยคิดว่าเขานั้นจริงจัง สองสามวันที่ผ่านมานั้นพลิกผันเปลี่ยนแปลงไปมาตลอด เมื่อคิดถึงเขาที่จ้องตาเขม็ง และถามความคิดเห็นกันเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ทำให้ใจของคนคนหนึ่งแทบจะกระโดดออกมา

"ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่ว่าเขาไม่จำเป็นที่จะต้องรังแกเจ้าหรือหยอกล้อเจ้า"

หยวนชิงผิงเขย่าแขนของเธอแล้วเอ่ยอย่างร้อนใจ "อย่างนั้นท่านรีบช่วยข้าขบคิดหน่อยเถอะว่า เขาทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?"

หยวนชิงหลิงจับมือของนางไว้แล้วเอ่ย "ดี งั้นเจ้าบอกข้ามา เจ้ามีความรู้สึกอย่างไรต่อเขา? ถ้าเขามาสู่ขอเจ้าจริง เจ้ายินดีที่จะแต่งงานกับเขาหรือไม่?"

หยวนชิงผิงหันกลับมา แล้วชำเลืองมองว่าไม่มีผู้ใดอยู่แล้ว จึงขบริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย "ข้าไม่ใช่คนโง่ต้องยินดีอยู่แล้ว เขาคนนั