บททั้งหมดของ ใต้หล้าสยบรัก: บทที่ 411 - บทที่ 420

ฉู่หมิงชุ่ยกดไหล่ของนางลง แล้วเอ่ยด้วยเสียงต่ำว่า "ในยามสําคัญเช่นนี้ เจ้าอย่าทําให้ท่านปู่โกรธ ข้าขอบอกเจ้า เรื่องท่านย่าเสียงไปจนพูดไม่ได้นั้น เป็นเพราะพูดผิดเพียงคำเดียว สามีภรรยากันยังเป็นเช่นนี้ เจ้าอย่าคิดว่าตัวเองพิเศษ หากทําให้ท่านปู่โกรธขึ้นมาจริง ๆ เจ้าจะได้แต่งสามีที่เป็นพวกพ่อค้า ถึงตอนนั้นเจ้าก็ทำได้เพียงแต่ร้องไห้ขึ้นเกี้ยวแต่งงาน"ฉู่หมิงหยางส่ายหน้า ใบหน้าซีดเผือด มองฉู่หมิงชุ่ยด้วยความหวาดกลัว "ข้าไม่เชื่อ ข้าไม่เชื่อ…"ฉู่หมิงชุ่ยกดเสียงลงต่ำแล้วเอ่ย "ยังจำได้หรือไม่ตอนที่ข้ากลับมาจวน แล้วบอกกับเจ้าเรื่องที่ท่านปู่ต้องการให้เจ้าแต่งเป็นพระชายารองให้อ๋องฉู่หรือไม่? เจ้าบอกว่าเจ้าเห็นถึงความรอบคอบของข้าแต่ว่าทำไมข้าถึงคาดเดาความคิดของท่านปู่ไม่ได้? อ๋องฉีเป็นหลานของท่านปู่ ท่านปู่จะต้องสนับสนุนให้เขาได้เป็นรัชทายาทเป็นแน่ แต่ว่าอ๋องฉีไร้ประโยชน์เจ้าก็เห็นอยู่กับตา และท่านปู่ไม่คิดจะสนับสนุนอ๋องฉีอีก เจ้าคิดว่าท่านจะเลือกใคร?""ใคร?" ฉู่หมิงหยางเอ่ยถามอย่างไม่รู้ตัว"อ๋องจี้!" ฉู่หมิงชุ่ยยิ้มเศร้า "มันน่าขำที่ข้าเดิมพันสิ่งสำคัญผิดไป คิดว่าในฐานะลูกของพระสนม เพียงแค่

ฉู่หมิงหยางสั่นเทาด้วยความโกรธ อ๋องฉู่ทำเยี่ยงนี้ตั้งใจให้นางอับอาย นางอดไม่ได้จึงเอ่ยออกไป "ท่านอ๋อง ข้าน้อยทำผิดครั้งนี้มีเหตุผล ท่านอ๋องได้โปรดพิจารณาด้วยเพคะ"มหามหาเสนาบดีฉู่กวาดสายตาเย็นชาไปมอง ฉู่หมิงหยางรู้ดีว่าทำเยี่ยงนี้ท่านปู่ต้องไม่พอใจแน่ แต่ตอนนี้นางไม่สามารถรักษาศักดิ์ศรีไว้ได้แล้ว "ท่านอ๋อง เป็นพระชายาฉู่ที่พูดจาดูหมิ่นพี่สาวข้าก่อน ข้าน้อยทนดูไม่ไหวจึงได้เอ่ยกับนางออกไปเพื่อรักษาความชอบธรรมของพี่สาวแม้ว่ามันไม่ถูกต้องก็ตาม แต่ว่ายังสามารถอภัยให้ได้"นางรู้ว่าเป็นพี่หญิงเปลี่ยนใจก่อน และไม่ต้องการแต่งให้กับอ๋องฉู่ แต่อ๋องฉู่เป็นคนโง่เขลา เขาไม่รู้จนกระทั่งตอนนี้ ก็ยังคงรักปักใจรักกับพี่หญิง ถ้าเกิดเขารู้ว่าหยวนชิงหลิงทำให้พี่หญิงขุ่นเคือง และดูถูกพี่หญิงก่อน เรื่องนี้จะเป็นใครที่ต้องทุกข์ทรมานกันแน่อวี่เหวินห่าวรู้สึกกังวลที่หาวิธีจัดการกับนางไม่ได้ และเมื่อได้ยินนางกล่าวเยี่ยงนี้ ตอนนี้อวี่เหวินห่าวสีหน้าบึ้งตึง เอ่ยด้วยเสียงเย็นชา "เข้ามา เชิญนางข้างหลวงสี่มา"มหาเสนาบดีฉู่เดิมที่ตั้งใจจะดุด่าฉู่หมิงหยางแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำพูดของอวี่เหวินห่าว เขาก็ปิดปากลงแล้วจิ

ถังหยางหยิบขึ้นมาดูแล้วลองดมดู จากนั้นก็ส่ายหัวแล้วกล่าว "ข้าน้อยไม่ทราบจริง ๆ ข้าน้อยเคยได้ยินเพียงชื่อยาไร้กังวล แต่กลับไม่เคยมีวาสนาได้เห็นพ่ะย่ะค่ะ"อวี่เหวินห่าวคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ย "เชิญหมอหลวงใหญ่และหมอหลวงเฉามา"หมอหลวงใหญ่และหมอหลวงเฉามาถึงพร้อมกัน เมื่อได้ฟังว่าเป็นยาเม็ดไร้กังวล จึงรีบแยกแยะด้วยความระมัดระวังทันทีหมอหลวงนำชามใส่น้ำร้อนมาใบหนึ่ง แล้วใช้มีดขูดยาลงไปเล็กน้อยผสมกับน้ำร้อน แล้วค่อยจิบช้า ๆ จากนั้นยื่นให้หมอหลวงเฉา หมอหลวงเฉารับมาก็จิบเล็กน้อยค่อย ๆ แยกแยะรสชาติของยาในปากจากนั้นทั้งสองก็พยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้นพร้อมกันว่า "เป็นยาไร้กังวลพ่ะย่ะค่ะ"อวี่เหวินห่าวถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางข้าหลวงสี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน"ท่านอ๋อง สามารถมอบยานี่ให้พระชายาได้ทันที" หมอหลวงกล่าวอวี่เหวินห่าวเอ่ยอย่างกระตือรือร้น "ตกลง หมอหลวงให้พระชายาเสวยยาได้"เมื่อหยวนชิงหลิงได้ยินว่าเป็นยาที่มหาเสนาบดีฉู่นำมาให้ ก็รู้สึกกังวลใจอยู่บ้าง แต่ว่ามีหมอหลวง หมอหลวงเฉาและยังมีนางข้าหลวงสี่พยายามแนะนำอย่างหนัก นางจึงตกลงกินมัน อวี่เหวินห่าวรู้สึกกังวลอย่างมาก หลังจากนั

หยวนชิงหลิงคิดว่าความเจ็บฝังใจเหล่านี้ ส่งผลต่อการมองโลกในแง่ดีของคนมากจริง ๆการกลั่นแกล้งอวี่เหวินห่าวครั้งนั้น นางรู้สึกละอายใจเหลือเกินนางข้าหลวงสี่ได้ยินว่าพรุ่งนี้จะมีแขกมาที่นี่ ในวังเองก็ประทานเนื้อมาให้ทุกวันก็น่าจะเกินพอ จึงสั่งในคนซื้อของอย่างอื่นอีกสักเล็กน้อย ทำอาหารเพิ่มอีกสักสองสามอย่างก็ไม่เป็นการเสียมารยาทแล้ววันรุ่งขึ้นยามเช้า หยวนชิงหลิงก็แต่งตัวเรียบร้อย คาดว่าฮูหยินหยวนกับพระชายารองหยวนคงมาสักประมานตอนเที่ยง จึงเรียกให้คนเตรียมอาหารให้นางกินก่อนเช้าขนาดนี้เพิ่งกินข้าวเช้าเสร็จ ได้ยินคนข้างนอกเข้ามารายงานว่า “พระชายา พระชายารองหยวนพาคนในจวนของท่านแม่ทัพใหญ่หยวนมาคารวะเจ้าค่ะ”หยวนชิงหลิงตกใจ “เช้าขนาดนี้เลยรึ? รีบเชิญไปห้องโถงด้านข้าง ข้าจะไปที่ห้องโถงด้านข้าง”ห้องโถงหลักดูเป็นทางการมากกว่า ดังนั้นเวลาอวี่เหวินห่าวต้อนรับแขกเรื่อจะใช้ห้องโถงหลัก ส่วนนางรับแขกผู้หญิงส่วนมากจะใช้ห้องโถงด้านข้างที่ดูนุ่มนวลกว่ามาก คนรับใช้พูดอย่างยากลำบากใจว่า “ห้องโถงด้านข้างเกรงว่าจะนั่งไม่พอเจ้าค่ะ”หยวนชิงหลิงตกใจกระโดดขึ้นมา “นั่งไม่พอ? มากันกี่คน?”คนรับใช้กล่าวว่า

ฮูหยินหยวนยิ้มและกล่าวว่า “พระชายาเชิญตามสบายเถอะเพคะ ที่จริงหญิงมีครรภ์มักไปห้องน้ำบ่อยครั้ง”หยวนชิงหลิงมองลวี่หยาและฉีหลัว “พวกเจ้าทั้งคู่มาประคองข้าที ขาข้ามันอ่อนแรง... ไม่ แค่ชานิดหน่อย นั่งนานไปแล้วเลือดลมไหลเวียนไม่ค่อยสะดวก”ลวี่หยาและฉีหลัวตัวสั่นงก ๆ ก้าวไปประคองหยวนชิงหลิงเดินออกไป ขาของหยวนชิงหลิงก้าวออกไปอย่างรวดเร็วและทรุดตัวกับผนัง มือนางกุมหน้าอกและสูดหายใจเข้าลึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ตกใจหมดเลย ตกใจหมดเลย” นางคิดว่าลูกธนูนั้นเกือบจะบินมาปักหัวนางแล้วในที่สุดนางก็เข้าใจแล้วว่า ทำไมอวี่เหวินห่าวถึงบอกว่าฉู่หมิงชุ่ยไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยวนหยงอี้หรอก ใครก็สู้นางไม่ได้อ๋องฉี เจ้านี่ช่างน่าอนาถแท้ หากเจ้ากล้ารังแกหยวนหยงอี้ล่ะก็ ชีวิตน้อย ๆ ของเจ้าคงไม่อาจรักษาไว้ได้แล้วหยวนชิงหลิงเข้าห้องน้ำกลับมาแล้ว มวยผมก็เกล้าหวีขึ้นเรียบร้อย คุณหนูหยวนพึ่งดึงลูกศรออกจากกำแพงและนำปิ่นที่ติดอยู่ตรงนั้นมาคืน “พระชายา ปิ่นปักผมของท่านเพคะ”หยวนชิงหลิงยิ้มเมื่อเห็นนาง “ข้าให้เจ้า”คุณหนูหยวนร้องอุทานด้วยความดีใจ และพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “จริงหรือเพคะ?”“จริงสิ ชอบหรือไม่?” หยวนชิงหลิ