บททั้งหมดของ ใต้หล้าสยบรัก: บทที่ 401 - บทที่ 410

อ๋องฉีรักฉู่หมิงชุ่ยมาก แต่ทำไมเขาถึงไม่ขัดขวางการรับพระชายารอง?นางคิดเคยคิดว่าความรักของอ๋องฉีที่มีต่อฉู่หมิงชุ่ยนั้น ทั้งในเมืองหลวงนี้ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาเทียบได้ แต่ความรักเช่นนี้ในสุดท้ายแล้วก็ยังมีบุคคลที่สามเข้ามาหยวนชิงหลิงรู้สึกว่าไม่สามารถทนอยู่ตรงนี้ต่อไปได้อีก นางจึงเอ่ยกับพระชายาซุน "ข้ารู้สึกไม่ค่อยดีต้องขอตัวกลับก่อน""ทำไมรีบกลับขนาดนี้?" พระชายาซุนตกใจแล้วมองดูนาง และสงสัยว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ "เจ้ารู้สึกไม่สบายใจแทนพระชายาฉีงั้นรึ? เจ้าไม่ต้องกังวล นางทำเหมือนโดนบังคับ แต่ว่าใจจริงนางก็ดีใจ เจ้าเชื่อหรือไม่?"หยวนชิงหลิงมองนาง "เพราะอะไรถึงต้องดีใจ?"พระชายาซุนเยาะเย้ย "แม่ทัพหยวนเป็นคนเที่ยงธรรมเสมอ และเขาไม่ได้สนับสนุนชินอ๋องคนใด แต่ตอนนี้อ๋องฉีแต่งงานกับหลานสาวของแม่ทัพหยวนแล้ว แม่ทัพหยวนไม่เลือกก็ไม่ได้ ก็ต้องเลือกยืนอยู่ข้างอ๋องฉี แล้วอย่างนี้พระชายาฉีจะไม่ดีใจได้อย่างไร? นางรู้อยู่แล้วว่าอ๋องฉีไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากนาง ถึงจะแต่งพระชายารองเข้ามามันก็เป็นแค่การแสดง แต่นางกลับได้รับการช่วยเหลือที่จะทำให้นางได้เป็นพระชายาของรัชทายาทโดยตรง เจ้าไม่จำเป็นต้อ

นางข้าหลวงสี่ ลวี่หยา และซูยี่พานางเข้าวังหลวงวันนี้นอกจากพระชายาของชินอ๋องที่เข้าวังถวายพระพร ยังมีพระราชโองการเรียกสตรีสูงศักดิ์ให้เข้าวังหลวงหยวนชิงหลิงไม่ค่อยสนใจเรื่องในวังหลวงมากนัก ดังนั้นจึงไม่รู้ว่ากำลังมีแผนการใหญ่อะไรเกิดขึ้นในวัง แต่ว่ามองเห็นเหล่าหญิงสาววัยเยาว์ทั้งหมดนางก็รู้สึกตกใจไปครู่หนึ่งขณะที่รออยู่นอกตําหนักของไทเฮา ก็เห็นฉู่หมิงชุ่ยพาหยวนหย่งอี้ และหยวนหมิงหยางเข้ามาฉู่หมิงชุ่ยสวมชุดผ้าดิ้นเงินดิ้นทองสีแดงค่อนข้างโบราณดูและเรียบร้อย อย่างไรก็ตามหยวนชิงหลิงตรวจสอบอย่างละเอียด ก็จะเห็นถึงความแตกต่าง ชุดนี้น่าจะเป็นชุดราชสำนักของพระชายาชินอ๋องฉู่หมิงสวมชุดกระโปรงจีบลายหรูอี้ที่มีความหมายเป็นสิริมงคล และสวมสร้อยคอปะการังสีแดงสดราวกับไฟแวววาวสะดุดตาเช่นเดียวกับรูปลักษณ์ของนางและใบหน้าที่บอบบางราวลูกพลับส่วนหยวนหย่งอี้นั้นแต่งกายน้อยไปเล็กน้อย ชุดสีเหลืองคู่กับสีเขียว มวยผมเดี่ยวเป็นรูปทรงก้นหอยและปักปิ่นปักผม การแต่งตัวนี้ไม่เหมือนหญิงสาวที่แต่งงานแล้ว แต่เหมือนหญิงสาวที่ยังไม่มีคู่หมั้นหมายเมื่อนางมองเห็นหยวนชิงหลิง ดวงตาของนางก็เปล่งประกายออกมา นางรีบ

ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าดูเหมือนจะมีฮูหยินคนหนึ่งที่เดินทางมาพร้อมกับฮูหยินเหยียง และพระชายารุ่ยชิง มือของฮูหยินคนนั้นได้รับบาดเจ็บ เธอจึงได้ช่วยนางห้ามเลือดเอาไว้"ท่านแม่ของเจ้าคือคนที่มือบาดเจ็บคนนั้นหรือ?" หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม"ใช่ ใช่แล้ว!" หยวนหย่งอี้เมื่อเห็นว่านางคิดได้แล้ว ก็มองนางอย่างตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง "พี่หญิงฉู่หวาง ท่านพบท่านแม่ของข้าได้หรือไม่"หยวนชิงหลิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "ได้สิ เช่นนั้นอีกวันเชิญเจ้าพาฮูหยินมาด้วย ข้าจะให้การต้อนรับในจวน”"ดีจริง ดีมากจริง ๆ!" หยวนหย่งอี้ดีใจจนเอ่ยอะไรไม่ออกอีกครั้งที่หยวนชิงหลิงไร้ซึ่งคำพูดหากจะบอกว่าหยวนหย่งอี้คนที่ไม่ธรรมดาอย่างที่คิดจริง ๆ จะต้องยุ่งยากมากเป็นแน่ในสถานการณ์ตอนนี้ ทุกคนก็ล้วนใส่หน้ากากเข้าหากัน นางจะต้องระวังไว้เป็นการดี ให้ฮูหยินท่านนี้มาสักครั้งก็พอแล้ว หลังจากนี้เคารพแต่ก็อยู่ห่างไว้หยวนหย่งอี้กระโดดโลดเต้นออกไปอย่างไม่ค่อยเรียบร้อยนัก จากนั้นอ๋องฉีก็เข้าวังเพื่อถามสาทุกข์สุกดิบของไท่ซ่างหวง แล้วพบเข้ากับหยวนหย่งอี้ หยวนหย่งอี้กระโดดอยู่สองสามรอบแล้วกอดเขาไว้แล้ว ทำปากขมุขมิบและจูบเขาไปหนึ่งครั้งแ

หยวนชิงหลิงลูบหน้าอกไปมา เธอรู้ว่าฉู่หมิงหยางจงใจยั่วให้เธอโมโห แต่การโกรธมีผลต่อร่างกาย และเธอเรียนจบปริญญาเอกด้านแพทยศาสตร์ ก็ไม่ควรสนใจโต้เถียงกับผู้หญิงที่ปากร้ายและไม่เคยเรียนชั้นประถมเลยแต่ว่าเธอกดน้ำเสียงไม่ไหวเธอจับมือนางข้าหลวงสี่ไว้เพื่อที่ตัวเองจะไม่โกรธจนสลบไป ดวงตากลมโตมองฉู่หมิงหยางแล้วเอ่ยอย่างเย็นชา "ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะแต่งเข้ามาในจวนอ๋องฉู่จริง หรือเพียงแค่ต้องการยั่วให้ข้าโกรธ แต่ข้าจะทิ้งคำพูดนี้ไว้ในที่นี้ ผู้หญิงคนใดที่คิดอยากจะเข้ามาในจวนอ๋องฉู่ หรือต้องการที่จะใกล้ชิดอวี่เหวินห่าวล้วนต้องถามข้า และข้าจะไม่ยอมให้ก้าวเข้ามาแม้เพียงครึ่ง"หยวนชิงหลิงเอ่ยจบก็รู้สึกเจ็บท้องน้อย เป็นอย่างที่คิดไว้ตบะเธอยังไม่พอเธอหมุนตัวแต่ก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะเหยียดหยามของฉู่หมิงหยาง "ดี ครึ่งก้าวก็อย่ายอมปล่อยไป แต่คนตายไปแล้วก็ต้องยอมไปโดยธรรมชาติ”หยวนชิงหลิงหันกลับมาทันที แล้วคิดอยากจะฟาดฝ่ามือลงไปโดยตรงนางข้าหลวงสี่ขวางอยู่ข้างหน้านาง แล้วเอ่ยอย่างเย็นชา "คุณหนูรองเอ่ยวาจาอย่าได้หยาบช้าเกินไปนัก ระวังความสุขที่มากเกินไปจะนำไปสู่ความทุกข์”ฉู่หมิงหยางกำลังจะเอ่ยปากเยา

เหล่ากว่านโค้งตัวแล้วถอยออกมา ในห้องเหลือเพียงมหาเสนาบดีฉู่กับนางข้างหลวงสี่เพียงสองคนมหาเสนาบดีฉู่นั่งลงเรียบร้อยแล้วมองนาง "นั่งลงแล้วค่อยพูดเอ่ยเถอะ"นางข้าหลวงสี่ส่ายหน้า ในใจมีความคิดที่ว่างเปล่า แล้วมองเขาแล้วเอ่ยอย่างเคร่งขรึม"คราวก่อนที่ท่านเคยให้ข้าวางยาไท่ซ่างหวง และข้าปฏิบัติตามแผนการของท่าย แสดงว่าสิ่งที่ข้าติดหนี้ท่านได้ชำระคืนเรียบร้อยแล้ว"มหาเสนาบดีฉู่ไม่ได้เอ่ยอธิบายว่า นี่เป็นความคิดของฉู่หมิงชุ่ย ไม่ใช่ความคิดของเขา เขาเพิ่งรู้ในภายหลัง เขาเอ่ย "เจ้าไม่ได้ติดหนี้อะไรข้า"นางข้าหลวงสี่ยิ้มอย่างเศร้าสร้อย "ไม่รู้ ติดหนี้ก็ดี หรือไม่ติดหนี้ก็ดี เพราะอย่างไรก็ตาม ก็ได้ชำระกันเรียบร้อยแล้ว"มหาเสนาบดีฉู่มองหน้านาง "เจ้ามาที่นี่เพียงเพื่อเอ่ยประโยคนี้กับข้าหรือ?"นางข้าหลวงสี่ส่ายศีรษะแล้วเอ่ยถาม "เพราะเหตุใดท่านถึงต้องการให้ฉู่หมิงหยางแต่งงานกับอ๋องฉู่?""เรื่องนี้แท้จริงแล้วเป็นความคิดของข้า แต่ที่ข้าทำเช่นนี้เพราะข้ามีเจตนาส่วนตัว" มหาเสนาบดีฉู่กล่าวนางข้าหลวงสี่เอ่ยน้ำเสียงเฉียบขาด "ท่านมีเจตนาจะขัดต่อความต้องของผู้อื่นได้หรือ? อ๋องฉู่ไม่เห็นด้วยที่จะแต่ง