บททั้งหมดของ ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: บทที่ 621 - บทที่ 630

ใบหน้าของแจ็คดำมืดเป็นขี้เถ้า “เจย์ อย่าบอกนะว่าตอนนี้นายกำลังจะกลับคำพูด นายไม่เต็มใจที่จะปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปเหรอ?”เจย์ตอบว่า “เธอดูหมิ่นคุณ ดังนั้นหากคุณต้องการจะถลกหนังเธอหรือฆ่าเธอ ผมจะไม่หยุดห้ามคุณหรอก แต่ทว่า ผมมีเรื่องจะขอร้อง”สายตาของแจ็คหยุดนิ่ง “พูดมาสิ”“ผมอยากให้พา เซร่า เซเวียร์ ออกไปด้วย”แจ็คโพล่งออกมาด้วยความโกรธ “อย่ากล้าแม้แต่จะคิด”เจย์เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขามีรอยยิ้ม “ในเมื่อเธอดูหมิ่นผม ดังนั้นผมจึงไม่มีเหตุผลที่จะยกโทษให้เธอ เช่นเดียวกับที่คุณไม่มีเหตุผลที่จะยกโทษให้ผู้ดูแลของผม”อารมณ์ผสมปนเปอยู่บนใบหน้าของแจ็คในที่สุด เขาก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่า ๆ ๆ เจย์ โอ้ เจย์ ถ้านายต้องการช่วยเธอ ทำไมต้องพูดอ้อมไปอ้อมมาด้วยล่ะ? นายเป็นลูกชายของฉัน แค่พูดออกมา ฉันก็ยอมปล่อยเธอแล้ว”“คุณพ่อ คุณเข้าใจผมผิดแล้วล่ะ” เจย์มองแองเจลีนด้วยความเกลียดชัง “ผู้ดูแลอย่างเธอไม่คุ้มที่ผมจะต้องใช้สมองมาช่วย”แองเจลีนหันกลับมามองเจย์ด้วยความขุ่นเคืองเห็นได้ชัดว่าไอ้เลวนั่นไม่ต้องการให้เธอตาย แต่ทำไมเขาถึงทำหน้าตาไร้ความปราณีเช่นนี้?แจ็ครู้สึกว่าเจย์กำลังต้องการจัดการเขาให้

“แล้วกางเกงในตัวเล็ก ๆ ล่ะ?” แองเจลีนกล่าว“เธออยากสวมชุดของฉันไหม?” เจย์ขมวดคิ้ว เขาพูดอย่างหมดความอดทน “เธอจะต้องทนใส่มันไปก่อน”แองเจลีนอยากจะร้องไห้แต่ร้องแบบไม่มีน้ำตาเธอเดินออกมาโดยสวมเสื้อยืดตัวใหญ่ตัวนั้น เสื้อตัวหลวม ๆ อย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังเน้นย้ำได้ถึงความเซ็กซี่ในร่างกายของเธอโดยเฉพาะขาทั้งสองข้างของเธอที่เรียวยาวและรูปร่างที่ดูเหมือนแกะสลักราวกับงานศิลปะผมเปียกยาวของเธอพาดอยู่บนผิวที่เรียบเนียนของเธอ มันเพิ่มออร่าของความบริสุทธิ์ให้กับเธออย่างไรก็ตาม เธอยังคงสวมหน้ากากนั้นอยู่เสียงเปล่งจากลำคอของเจย์ดังก้อง ความสง่าของเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาและสูงส่งของเขาแสดงให้เห็นสัญญาณเพียงเล็กน้อยของการถูกสะกดจิตแองเจลีนมีเสน่ห์มากเพียงพอแล้ว เธอเอนตัวนั่งลงบนโต๊ะขณะมองเขาด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์“ท่านประธาน อยากให้ฉันนอนบนเตียงของคุณให้รู้สึกอุ่น ๆ ไหม?”เจย์หายใจไม่ออกเล็กน้อย แม้ว่าเธอไม่เคยรู้จักความคิดเรื่องละอายมาก่อนเลยเพราะทั้งคู่ยังเป็นเด็ก แต่เธอก็ระมัดระวังและเปราะบางมากหลังจากที่เธอเข้าสิงอยู่ในร่างของโรสนิสัยบางอย่างของเธอปรากฏขึ้นในทันใดและทำใ

สตอร์มนึกถึงคำแนะนำของท่านประธาน เขาจึงเปิดช่องทางสื่อสารตามที่ท่านประธานขอไว้และเริ่มสนทนากับแองเจลีนทันที“จะไปไหนเหรอครับ คุณผู้หญิง?”“โรงแรมพินนาเคิล”สตอร์มถึงกับสั่นสะเทือน โรงแรมเลยเหรอ?ไม่น่าแปลกใจที่ท่านประธานมีคำสั่งเช่นนั้นนายหญิงกำลังไปพบกับผู้ชายในตอนกลางคืนเช่นนี้ ท่านประธานคงกำลังควันโขมงอย่างแน่นอน“สภาพอากาศที่เลวร้าย แต่ก็ไม่สามารถหยุดคุณไม่ให้ไปพบเขาได้เลย มันต้องเป็นคนสำคัญสำหรับคุณหรือเปล่า?”“ใช่” แองเจลีนพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจปีเตอร์คือคนที่เปลี่ยนชีวิตเธอ นอกจากเจย์บี้แล้ว เขาเป็นคนเดียวที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอเมื่อสตอร์มได้รับคำตอบทำให้รู้สึกกำลังเหงื่อออกมาทันที เขาสามารถจินตนาการถึงการระเบิดและความโกลาหลที่ฝังลึกอยู่ภายในท่านประธานได้เลย“คุณผู้หญิงครับ ท่านประธานเคลื่อนตัวได้ไม่ดีนัก ดังนั้น มันจะไม่ดีถ้าคุณทิ้งเขาไว้นานเกินไป ถ้าไม่อย่างนั้น คุณก็น่าจะรู้ว่าท่านประธานเป็นยังไง ถ้าคุณทำให้เขาโกรธ ผมก็เกรงว่าคุณจะไม่ได้อยู่ในเมืองอิมพีเรียลอีกต่อไป” สตอร์มบอกใบ้ให้แองเจลีนรู้ตัวแองเจลีนต้องการทำให้เขารู้สึกใจเย็นลง เธอจึงพูดว่า “ฉันจะใช้เวลาไม่

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเธอเห็นเครื่องปั้นดินเผาแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยบนพื้น เธอยืนยันความคิดของเธอได้เลยแองเจลีนเดินช้า ๆ และวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ จากนั้นเธอก็เดินไปที่เตียงอย่างระมัดระวัง“ท่านประธาน เมื่อคืนนี้คุณนอนหลับไม่สนิทหรือเปล่าคะ?” เธอถามเบา ๆสายตาเย็นชาของเจย์อาจทำให้กระทิงถึงตายได้ในตอนนี้ ดวงตาคู่นั้นจ้องมาที่เธอเขาต้องการจะดูว่าเธอจะปฏิบัติต่อ ‘อดีต’ ซึ่งเป็นตัวเขาอย่างไรหลังจากที่เธอได้พบกับชายอื่นเขาไม่ได้พูดอะไร ดังนั้นแองเจลีนจึงคิดว่าคงเป็นคำตอบที่ใช่ ดังนั้นเธอจึงเกลี้ยกล่อมเขาอย่างอดทน “ทำไมคุณไม่นอนต่ออีกสักหน่อยล่ะ ดิฉันจะร้องเพลงกล่อมให้——”สีหน้าของเจย์ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดแองเจลีนจึงพูดว่า “คุณไม่ชอบเพลงกล่อมเด็กสินะ งั้นฉันจะเล่าเรื่องให้คุณฟังดีไหม?”“แองเจลีน เซเวียร์” เจย์พูดขึ้นทันทีทุกครั้งที่เขาเรียกเธอด้วยชื่อเต็มของเธอคือช่วงเวลาที่เธอกลัวที่สุดแองเจลีนเบิกตากว้างและพึมพำ “นายจำฉันได้ตั้งแต่แรก แล้วใช่ไหม?”แล้วเธอก็คร่ำครวญว่า “แล้วทำไมนายถึงไม่บอกฉัน?”น้ำเสียงของเจย์เย็นชาอีกครั้ง “ฉันควรถามคำถามนี้กับเธอดีไหม?”“ที่รัก ฉัน——”

โจเซฟินเบิกตากว้างและตะโกนด้วยความไม่พอใจ “เฮ้ คุณผู้ดูแล ที่นี่คือบ้านของฉัน ไม่ใช่บ้านของเธอ เธอช่วยตระหนักถึงสิ่งรอบ ๆ ตัวเธอสักครู่ได้ไหม?”“พระเจ้าคงตาบอดที่ทำให้เธอมีรูปร่างที่ดีและใบหน้าที่สวยงาม ตอนนี้เธอบอกฉันหน่อย ถ้าเธอไม่ได้เสแสร้งขนาดนั้น ทำไมพี่ชายของฉันถึงใจร้ายกับเธอได้ล่ะ?”แองเจลีนเงยหน้าขึ้นจากโซฟา ดวงตาที่เศร้า รอยน้ำตาบนใบหน้าที่ยังเปียกอยู่ เธอดูเจ็บปวด “ทำไมพี่ชายของคุณถึงไม่ชอบฉัน?”โจเซฟินกลอกตา “ถึงจะเป็นผู้ชายคนอื่น พวกเขาก็ไม่อาจต้านทานพฤติกรรมแปลก ๆ ของเธอได้หรอก เธอดูไม่เป็นผู้หญิงเอาเสียเลย”“ผู้หญิง?” แองเจลีนนั่งตัวตรงและถามอย่างจริงจังว่า “ความเป็นผู้หญิงหมายความว่ายังไง?”โจเซฟินแสดงท่าทีของผู้หญิงว่า “เธอต้องเขินเวลาพูด น้ำเสียงต้องอ่อนโยน เดินต้องเชื่องช้า เอวต้องพริ้วห้ามดึงความสนใจทั้งหมดให้ไปอยู่ที่ตัวเธอเอง ไม่มีผู้ชายคนไหนชอบเวลาที่ผู้หญิงแย่งความสนใจของเขาไปหรอก”แองเจลีนมีอาการขนลุกโจเซฟินสังเกตว่าเธอไม่ค่อยเข้าใจ เธอจึงเลิกช่วยหล่อน “ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอเลย ทำไมฉันถึงต้องสอนเธอทั้งหมดนี้ด้วย”ในขณะนั้น ฝนเตกเบาลง ลมหยุดพัดแรงแล