Semua Bab ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: Bab 601 - Bab 610

เซ็ตตี้น้อยวิ่งกลับขึ้นไปชั้นบนและยืนอยู่ที่ทางเข้าห้องเรียนของเธอ เธอแสดงด้วยท่าทีที่เอามือเล็ก ๆ ของเธอจับไปที่สะโพกขณะมองแองเจลีนอย่างมีจุดประสงค์แรงกล้า “คุณพ่อของหนุบอกให้คุณลงไป เขาต้องการคุยกับคุณ”แองเจลีนกลืนน้ำลาย “คุยเรื่องอะไร?”การแสดงออกที่เย่อหยิ่งของเซ็ตตี้น้อยบอกเธอว่าเจย์จะทำให้เธอเจอเรื่องยุ่งยากอย่างแน่นอนแองเจลีนลุกขึ้นยืนด้วยความรำคาญใจและเดินลงบันไดไปอย่างเศร้าใจเซ็ตตี้น้อยเอามือเช็ดน้ำตาของเธอออกจากดวงตาทันทีและอวดร็อบบี้น้อยอย่างภาคภูมิใจ “ลองเดาดูสิ คุณน้าอะไรก็ได้คนนี้ จะอยู่ได้กี่วัน?”ร็อบบี้น้อยกล่าวว่า “ดูจากกรณีก่อนหน้านี้แล้ว ฉันขอเดาว่าสามวัน”ในส่วนของเจนสันกำลังหมกมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือราวกับว่าเขาไม่สนใจกับเกมคาดเดานี้“เจนส์ เดามาเร็ว!” เซ็ตตี้น้อยเร่งเร้าเจนสันเงยหน้าขึ้นมองเธอ “เธอคิดไว้ว่ากี่วัน?”เซ็ตตี้น้อยยกนิ้วขึ้น “ฉันอยากให้เธอเก็บของแล้วออกไปพรุ่งนี้เลย”เจนสันส่ายหัว “ฉันเดาว่าเธอจะไม่ออกไป”ทั้งร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยไม่พอใจอย่างมากกับคำตอบของเจนสัน“เจนส์ นายลืมแม่ของเราไปแล้วเหรอ? เพราะผู้หญิงคนนี้สวยและมีบุคลิกแบบ

ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยใช้เวลาและความพยายามอย่างมากในการหาสิ่งที่ยากให้แองเจลีน พวกเขาได้รวบรวมคำถามที่ยากที่สุดสิบข้อที่จะถามแองเจลีนเมื่อเซ็ตตี้น้อยยื่นหนังสือคำถามให้แองเจลีน เธอยังเตือนหล่อนอย่างจริงจังและพูดว่า “คุณน้าอะไรก็ได้คะ หนูหวังว่าคุณจะสามารถตอบคำถามทั้งสิบข้อนี้ได้ด้วยตัวเอง คุณห้ามถามคุณพ่อของหนูเด็ดขาด”แองเจลีนหยิบหนังสือเล่มเล็กมาดู และเอ่อ คำถามสิบข้อเกี่ยวกับฟิสิกส์ เคมี คณิตศาสตร์ ชีววิทยา ดนตรีและกีฬา สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือมีคำถามเกี่ยวกับทักษะการออกเดทด้วยแองเจลีนตบหน้าอกของเธอเองและพูดว่า “อย่ากังวลไปเลย คำถามเหล่านี้ง่ายสำหรับฉัน สำหรับพ่อของเธอแล้วล่ะก็ ในเรื่องอีคิวของเขานั่นต่ำมาก บางทีเขาอาจต้องถามคำถามข้อสุดท้ายกับฉันด้วยซ้ำ”เซ็ตตี้น้อยกลอกตาไปมามองไปที่เธอโดยไม่พูดอะไรมากนัก “คนหลงตัวเอง”“นี่เรียกว่าความมั่นใจต่างหาก!” แองเจลีนแก้ไขเซ็ตตี้น้อยโต้เถียงด้วยเหตุผลว่า “คุณพ่อของหนูดีที่สุด การเปรียบเทียบคุณกับคุณพ่อของหนูก็เหมือนการเปรียบเทียบกบกับหงส์ขาว”แองเจลีนยิ้ม “ฉันคือหงส์ขาว ส่วนพ่อของเธอคือกบ ใช่ไหม?”เซ็ตตี้น้อยไม่ต้องการคุยก

“ถ้าอย่างนั้น ฉันแค่หลับตาก็พอแล้วใช่ไหม?” หลังจากที่แองเจลีนพูดจบ เธอก็ตั้งใจที่จะหลับตาลงเจย์หาเหตุผลที่จะให้เธอออกไปไม่ได้ เขาจึงปล่อยเธอทำแบบนั้นไปแองเจลีนเข็นเขาเข้าไปในห้องน้ำและได้ยินเสียงถอนหายใจของเจย์แองเจลีนรู้โดยไม่ต้องคิดเลยว่าเขาจะถอดเสื้อได้อย่างแน่นอน แต่เขาถอดกางเกงออกไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงพูดออกไปอย่างเกรงใจว่า “ท่านอาเรส ให้ฉันช่วยถอดเสื้อผ้าให้คุณดีกว่านะ”แววตารังเกียจตัวเองปรากฏขึ้นในดวงตาของเจย์ เสียงที่ไม่เต็มใจเล็ดลอดออกมาจากลำคอของเขา “อืม”แองเจลีนหลับตาและเดินเข้าไปหาเขาในขณะที่แตะ ๆ ไปตรงรถเข็นการถอดเสื้อผ้าเป็นไปอย่างราบรื่นโดยไม่คาดคิดอย่างไรก็ตาม เมื่อเธอกำลังจะถอดกางเกงของเขา มือของเธอได้ไปสัมผัสที่ที่เธอไม่ควรแตะ ดังนั้นเธอจึงรีบดึงมือของเธอออกด้วยความตกใจเจย์ใช้โอกาสนี้มองเธออย่างใกล้ชิดโดยไม่กระพริบตา ในตอนแรก เขาคิดว่าใบหน้าของเธอต้องทนบาดแผลมากมาย เมื่อมองเข้าไปใกล้ ๆ ก็น่าจะมีรอยแผลเป็นอีกมาก ถึงอย่างนั้น รูปลักษณ์ของเธอแทบจะไม่มีข้อบกพร่องหลงเหลืออยู่เลยแองเจลีนเอื้อมมือออกไปอีกครั้ง และครั้งนี้ เธอระมัดระวังเป็นพิเศษ เธอสัมผัสหน้าท

เมื่อแองเจลีนสวมชุดสีดำเดินออกมา เจย์ก็จ้องมองมาที่เธอโดยไม่คลาดสายตาท่าทางของเธออ่อนโยนและสง่างามเธอดูสง่างามและละเอียดอ่อนเขาไม่สามารถเทียบเธอกับโรสได้อีกต่อไปเพราะเธอเป็นแบบนี้ไปแล้ว เธอเป็นแองเจลีน เซเวียร์เหมือนคนเดิมคนก่อนหน้านี้ ดวงตาของเธอนุ่มนวลราวกับสายน้ำ ในขณะที่สายตาของเธอได้แสดงออกมาเหมือนในตอนนั้นอย่างไรก็ตาม การสวมหน้ากากปิดปากสีน้ำเงินมันไม่เข้ากับความสง่างามบนใบหน้าของเธอ“เธอไม่จำเป็นต้องใส่ชุดสีดำเลย” เจย์พูดขึ้นในทันใดเขาสวมชุดสีดำเพื่อไว้อาลัยต่อพ่อแม่ที่เสียชีวิตของเขาเธอไม่มีเหตุผลที่จะต้องแสดงความเคารพต่อฆาตกรเช่นนี้แองเจลีนยิ้มจนดวงตาของเธอเป็นเส้นโค้ง “ฉันอยากแต่งตัวเหมือนคุณ”เด็กน่ารักสามคนกำลังนั่งอยู่รอบโต๊ะอาหารเพลิดเพลินกับอาหารเช้าที่ปรุงโดยนักโภชนาการอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อได้ยินคำพูดไร้ยางอายของแองเจลีน เซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยก็วางช้อนส้อมที่อยู่ในมือทันทีทั้งสองดูรู้สึกหมดความอร่อย“คุณน้าอะไรก็ได้คะ ทำไมคุณยังไม่ออกไปจากที่นี่อีก?” เซ็ตตี้น้อยพูดอย่างไม่ปรานีแองเจลีนหยิบหนังสือคำถามออกมาจากข้างหลังเธอราวกับว่าเธอกำลังใช้ท่าทางเ

จากนั้น ดวงตาสองสามคู่ก็กวาดไปมองทางเจย์ พวกเขากำลังรอดูว่าเขาจะลงโทษแองเจลีนคนที่ก่อปัญหาคนนี้อย่างไรแองเจลีนตบริมฝีปากและพึมพำเบา ๆ “มันก็แค่กล้วยไม้ไม่ใช่เหรอ?”ใบหน้าเหมือนตัวการ์ตูนในหนังสือการ์ตูนของเจย์ช่างเป็นสีหน้าที่ดูน่าเกลียดมาก ผู้หญิงคนนี้คงลืมต้นกำเนิดของกล้วยไม้นี้ไปแล้วเป็นเธอเองในตอนนั้นที่ร้องไห้คร่ำครวญและต้องการช่วยชีวิตต้นกล้วยไม้เมื่อ 15 ปีที่แล้ว เขาปลอบเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วพูดว่า “มันก็แค่กล้วยไม้”แต่กระนั้น เธอ​ก็​ร้องไห้​สะอื้น​สะเทือน​หัวใจ ดัง​กว่า​คน​ที่​ไว้​ทุกข์​ร้องไห้เสียอีก เธอยังคงร้องไห้อยู่นานมากในตอนนั้นในที่สุด เขาก็หมดปัญญา ดังนั้นเขาจึงค้นหาความรู้มากมายเกี่ยวกับการเพาะเลี้ยงกล้วยไม้ ในที่สุดด้วยมืออันมหัศจรรย์ของเขา กล้วยไม้ก็รอดตายแล้วเธอก็ทิ้งมันไว้แค่นั้นเมื่อนึกถึงฉากที่เธอร้องไห้จนแทบพังทลายตอนที่เธอยังเป็นเด็ก ตอนนี้เขาก็รู้สึกว่าความกลัวนั้นยังไม่หายไป“เก็บมันซะ หรือจะเก็บของแล้วออกไป” เจย์พูดอย่างเย็นชาและเขาก็เข็นรถเข็นออกไปร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยแสดงรอยยิ้มให้แองเจลีนอย่างเต็มเปี่ยม “คุณน้าอะไรก็ได้ ตอนนี้คุณอยู่ต