บทที่ 609

จากนั้น ดวงตาสองสามคู่ก็กวาดไปมองทางเจย์ พวกเขากำลังรอดูว่าเขาจะลงโทษแองเจลีนคนที่ก่อปัญหาคนนี้อย่างไร

แองเจลีนตบริมฝีปากและพึมพำเบา ๆ “มันก็แค่กล้วยไม้ไม่ใช่เหรอ?”

ใบหน้าเหมือนตัวการ์ตูนในหนังสือการ์ตูนของเจย์ช่างเป็นสีหน้าที่ดูน่าเกลียดมาก ผู้หญิงคนนี้คงลืมต้นกำเนิดของกล้วยไม้นี้ไปแล้ว

เป็นเธอเองในตอนนั้นที่ร้องไห้คร่ำครวญและต้องการช่วยชีวิตต้นกล้วยไม้เมื่อ 15 ปีที่แล้ว เขาปลอบเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วพูดว่า “มันก็แค่กล้วยไม้”

แต่กระนั้น เธอ​ก็​ร้องไห้​สะอื้น​สะเทือน​หัวใจ ดัง​กว่า​คน​ที่​ไว้​ทุกข์​ร้องไห้เสียอีก เธอยังคงร้องไห้อยู่นานมากในตอนนั้น

ในที่สุด เขาก็หมดปัญญา ดังนั้นเขาจึงค้นหาความรู้มากมายเกี่ยวกับการเพาะเลี้ยงกล้วยไม้ ในที่สุดด้วยมืออันมหัศจรรย์ของเขา กล้วยไม้ก็รอดตาย

แล้วเธอก็ทิ้งมันไว้แค่นั้น

เมื่อนึกถึงฉากที่เธอร้องไห้จนแทบพังทลายตอนที่เธอยังเป็นเด็ก ตอนนี้เขาก็รู้สึกว่าความกลัวนั้นยังไม่หายไป

“เก็บมันซะ หรือจะเก็บของแล้วออกไป” เจย์พูดอย่างเย็นชาและเขาก็เข็นรถเข็นออกไป

ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยแสดงรอยยิ้มให้แองเจลีนอย่างเต็มเปี่ยม “คุณน้าอะไรก็ได้ ตอนนี้คุณอยู่ต