ทันทีที่โจเซฟินเข้าสู่ ซีคามอร์ แอนเน็กซ์ แจ็คก็ดุโจเซฟินอย่างโกรธจัด “โจเซฟิน ใครอนุญาตให้เธอทำเรื่องแบบนี้กับเซร่า?”โจเซฟินยังคงเย่อหยิ่งและพูดว่า “คุณพ่อคะ ก่อนที่คุณจะอารมณ์เสียใส่ฉัน คุณไม่ถามฉันหน่อยเหรอว่าทำไมฉันถึงตบเธอ ผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอาย เธอถึงกับพยายามจะเข้าหาพี่ชาย แล้วเธอก็ทำเรื่องน่าอายและดูถูกพี่ชายเมื่อเธอได้ทำเรื่องล้มเหลวจากสิ่งที่กระทำก่อนหน้านี้ เธอสมควรโดนตบไม่ใช่เหรอ?”“เธอกล่าวหาฉันผิด ๆ ฉันคิดจะเข้าหาพี่ชายของเธอได้ยังไง? ตอนนี้เขาพิการไปแล้ว” เซร่าพูดโจเซฟินเดินพุ่งไปข้างหน้าด้วยความโกรธสุดขีด “เธอกล้าเรียกพี่ชายฉันว่าคนพิการงั้นเหรอ? ฉันจะฉีกปากเธอเอง”แจ็คสั่งลูกน้องว่า “หยุดนายหญิงรองเดี๋ยวนี้”ลูกน้องของเขาหลายคนเข้าไปจับโจเซฟินทันที แจ็คจึงเดินเข้าไปตบหน้าโจเซฟินอย่างแรงโดยไม่พูดจาอะไรเลยโจเซฟินมองไปที่แจ็คอย่างไม่เชื่อ “คุณพ่อ ไม่ได้ยินหรือไง? ว่าผู้หญิงคนนี้เรียกพี่ชายว่าคนพิการ แทนที่จะสอนบทเรียนให้หล่อน กลับเลือกที่จะมาเฆี่ยนตีฉัน? แล้วความรักของพ่อล่ะ แล้วความเข้มงวดและความยุติธรรมของพ่อล่ะ? พ่อไม่เคยตบฉันมาก่อนเลยนะ”น้ำตาไหลในดวงตาของเธอ
โจเซฟินร้องไห้และพูดว่า “คุณพ่อ พี่ชายไม่ใช่ผู้ปกครองของฉัน พ่อเตะฉันไปหาพี่ชายเหมือนลูกบอลและเมินฉันมาหลายปีขนาดนี้ พ่อไม่คิดว่านี่จะโหดร้ายกับฉันไปหน่อยเหรอ?”“โจเซฟิน เธอหมายความว่ายังไง? เธอจะกล่าวหาว่าเราดูแลเธอไม่ดีเหรอ?” แจ็คตะคอกใส่โจเซฟินตกใจกับรัศมีอันดุดันของแจ็ค เธอจึงไม่กล้าสู้กับแจ็ค เธอหดคอกลัวอย่างอับอายและพูดว่า “คุณพ่อคะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”ทว่า ความโกรธของแจ็คแทบไม่หายไปเลย “ดูตัวเธอเองสิ เธอเป็นคนดื้อรั้นมาก เธอเคยทำลายร่างกายผู้ไร้เดียงสาเพื่อชายคนหนึ่ง เหตุผลที่เรามอบเธอให้พี่ชายของเธอก็คือเราหวังว่าเขาจะนำเธอไปสู่เส้นทางที่ถูกต้อง “แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ผิดจริง ๆ เขาได้เลี้ยงดูเธอให้เป็นคนดีโดยเปล่าประโยชน์ที่ไม่มีการปรับปรุงใด ๆ เลย”นี่เป็นความทรงจำที่น่าอับอายและเจ็บปวดที่สุดในชีวิตของโจเซฟินแจ็คพูดโดยไม่ใส่ใจ ทำให้หน้าของโจเซฟินซีด ร่างกายของเธอสั่นสะท้านอย่างรุนแรงราวกับว่ารอยแผลเป็นและสะเก็ดของเธอถูกเปิดออกอย่างไม่ลดละและเผยให้เห็นบาดแผลที่เปื้อนเลือดของเธออีกครั้งเซร่ายิ้มเยาะหลังจากได้ยินข่าวที่น่าตกใจ รอยยิ้มดูเ
แองเจลีนตอบอย่างเรียบ ๆ “คุณเป็นคนอยากให้ดิฉันออกไปจากที่นี่ไม่ใช่หรือคะ?”เจย์ปฏิเสธอย่างเกรี้ยวกราด “ถ้าเธออยากไปก็ไปเลย เธอมันเกะกะสายตาชะมัด!”เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นบ้า เพียงเพราะเขาบอกให้เธอทำ เธอก็เชื่อฟังคำพูดของเขางั้นสินะ? แล้วทำไมเธอไม่เชื่อฟังในตอนที่เขาขอร้องให้เธออยู่และไม่ทิ้งเขาไว้ตามลำพังบ้าง?เป็นคนที่อยู่ด้วยยากอะไรแบบนี้การบังคับให้เธออยู่เคียงข้างเขาจะทำให้อารมณ์อันเลวร้ายของเขาแย่ลงไปอีกแองเจลีนเริ่มรู้สึกขุ่นเคืองโดยการแสดงออกมาจากหางตาคู่นั้น จู่ ๆ เธอก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ข้างเตียงเธอไม่อยากจากไปเลยเพื่อที่จะโน้มน้าวให้ท่านประธานเปลี่ยนใจ แองเจลีนจึงตัดสินใจแสดงความสามารถพิเศษของเธอออกมา “ดิฉันยังไปไหนไม่ได้หรอกค่ะ ท่านประธาน สถานการณ์ที่บ้านของฉันยังไม่ค่อยดีนัก สามีของฉันป่วยและต้องจ่ายค่ายาและค่าผู้ดูแลของเขาเป็นจำนวนมาก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเด็ก ๆ ... ฉันยังต้องจ่ายค่าธรรมเนียมการศึกษาของพวกเขาด้วย ครอบครัวของฉันจะจบสิ้นลงถ้าคุณไล่ฉันออก”ความสิ้นหวังเพียงน้อยนิดภายในใจของเจย์ก็หายไปทันทีหลังจากได้ยินคำวิงวอนของเธอที่ขอร้องให้เธออยู่ต่อดวงต
แองเจลีนหน้าแดงด้วยความเขินอาย “ท่านอาเรส ดิฉันเป็นแค่ผู้ดูแลของคุณ ดิฉันรับผิดชอบกิจวัตรประจำวันของคุณเท่านั้น”ใบหน้าของเจย์มืดลงแองเจลีนสังเกตว่าเขาดูไม่มีความสุขและพูดว่า “ท่านอาเรส ตอนนี้คุณต้องการผู้หญิงเป็นของตัวเอง ใช่ไหม?”เขาเหลือบมองเธอและด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอไม่มีความรู้สึกที่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ตามที่คาดไว้ แองเจลีนพูดติดตลกไปว่า “ฉันช่วยคุณได้นะ ถ้าคุณต้องการผู้หญิง?”เจย์สังเกตเห็นแววตาที่ดูเป็นอันตรายเล็กน้อยในดวงตาของเธอ“ใช่” เจย์ตอบโดยไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดีเขาต้องการดูว่าเธอจะพยายามทำอะไรต่อเธอลุกขึ้นยืน จับมือเขาและวางไว้บนคอของเธอ“ฉันช่วยคุณได้นะ ท่านอาเรส” เธอกล่าว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหลงใหลเจย์รู้สึกโกรธจัด เขาผลักมือเธอออกและดุว่า “เธอช่วยสงวนตัวไว้ให้มากกว่านี้ได้ไหม?”ใบหน้าของแองเจลีนแดงขึ้นอีกครั้งขณะที่เธอตอบว่า “ได้ค่ะ”จากนั้น เธอก็นั่งลงบนเก้าอี้อย่างไร้เดียงสาเหมือนเด็กการกระทำของเธอทำให้หัวใจของเจย์เต้นแรงเขาลังเลว่าถึงเวลาแล้วที่จะยุติการลงโทษของเธอและทำความรู้จักกับเธอ พวกเขาคงจะมีช่วงเวลาที่ดีอย่างแน่นอนในขณะนั้นเอง เสีย
จากนั้นเด็กน้อยที่น่ารักทั้งสามคนก็หันหลังและวิ่งกลับขึ้นไปชั้นบนโจเซฟินร้องไห้และพูดว่า “ฉันไม่ได้ขอให้พวกหนูสามคนแก้แค้นพ่อของฉันสักหน่อย แต่พวกหนูสามารถช่วยฉันแก้แค้นยัยจิ้งจอกตัวนั้นได้”เพื่อเพิ่มความโกรธแค้นให้กับเซร่า เธอเสริมว่า “พวกหนูสามคนไม่รู้หรอกว่าเธอล้ำเส้นมามากแค่ไหน เธอยังเรียกพ่อของพวกหนูว่าคนพิการอีกด้วยนะ”เมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งนี้ เด็กน้อยที่น่ารักทั้งสามคนก็หยุดชะงักตรงทางเดินทันทีร็อบบี้น้อยหันหลังกลับมาและพูดให้มีกำลังใจว่า “คุณอาครับ คุณอาห่วงใยเรามาตลอด ดังนั้นเราจะไม่อยู่เฉยโดยที่ไม่ทำอะไรในขณะที่คุณอาถูกรังแก บอกเราหน่อย คุณอาต้องการให้จิ้งจอกตัวนั้นตายยังไงครับ?”เซ็ตตี้น้อยยืนอยู่ข้างร็อบบี้น้อยและพูดพร้อมกับครุ่นคิด “คุณอาคะ หนูจะช่วยคุณฉีกผิวหนังของจิ้งจอกตัวนั้นเอง”เจนสันมองไปที่ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยซึ่งทั้งคู่แสดงอารมณ์โกรธจัดอยู่ จากนั้นเขาก็พูดว่า “ฉันจะสนับสนุนน้องทั้งสองคนด้วยแล้วกัน”โจเซฟินหยุดร้องไห้และหัวเราะ “ค่อยยังชั่วหน่อย”แองเจลีนกำลังเข็นเจย์ที่กำลังนั่งรถเข็นและหยุดที่ไหนสักแห่งที่ไม่ไกลเกินไปจากพวกเขาเมื่อร็อบบี้น้อยเห็
เซร่าเดินไปหาแองเจลีน ปรับท่าทีของเธอขึ้นทันที แล้วอ้าปากค้างด้วยความตกใจเธอดูคุ้น ๆ จริง ๆเซร่าพูดพร้อมขมวดคิ้ว “เธอ… แองเจลีน เซเวียร์ เหรอ?”ก่อนที่เธอจะตอบ เซร่าก็หัวเราะออกมาแล้วพูดว่า “ไม่ใช่สิ เธอไม่ใช่แองเจลีน แองเจลีนตายไปแล้ว เธอคือ… โรส?”แองเจลีนมองเธออยู่เงียบ ๆเซร่ายื่นมือไปข้างหน้าและสัมผัสส่วนต่าง ๆ ของใบหน้าซึ่งตอนนี้ไม่ได้ปิดบังไว้ แล้วเธอพูดว่า “เธอคงไปทำศัลยกรรมมาให้เหมือนพี่สาวของฉันสินะ เธอดูเหมือนหล่อนจริง ๆ”แองเจลีนปัดมือของเธอออกและพูดว่า “อย่าแตะต้องฉัน”เซร่าอยู่ในตำแหน่งที่น่าอึดอัดใจจากการกระทำของเธอ ความอึดอัดนั้นกลายเป็นความโกรธในไม่ช้า “โรส ลอยล์ เธอคิดว่าเธอเป็นใครกัน? เธอเป็นแค่ลูกสาวนอกสมรสที่โง่เขลาของครอบครัวลอยล์ เธอคิดว่าตัวเองสูงส่งนักสินะ”หลังจากที่เธอพูดจบ เธอแสดงท่าทางถูมือของเธอ อย่างน้อยเธอก็สามารถกลับมาแก้แค้นหล่อนได้แองเจลีนมองไปที่ท้องตั้งครรภ์ของเซร่าและถามด้วยความประหลาดใจ “ใครเป็นพ่อ?”เซร่าจ้องเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและตอบว่า “ไม่ใช่เรื่องของเธอก็แล้วกัน”เด็กที่เธอตั้งท้องเป็นความอัปยศของเธอ ถ้าไม่ใช่เ
ทุกคนที่ได้เห็นเหตุการณ์ต่างตกตะลึงไปชั่วขณะเซร่าตะโกนอย่างโกรธเคือง “ทำไมพวกแกถึงยังยืนมองกันอยู่อีกล่ะ? จับเธอสิ!”คนรับใช้กลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาหาพวกเขา แองเจลีนทำให้พวกเขาล้มลงด้วยท่ากวาดเตะรวบเซร่าแสดงท่าทางด้วยการวางมือไปสัมผัสบนใบหน้าทั้งสองข้างของเธอซึ่งกำลังร้อนไหม้ด้วยความเจ็บปวด “เธอกล้าตบฉันเหรอ?”“ไปสิ! วิ่งไปหาชายชราคนนั้นที่สนับสนุนคอยช่วยเหลือเธอเลย” แองเจลีนพูดขณะยืนจับเล่นนิ้วมืออยู่เธอเน้นคำว่า ‘ชายชรา’ เหยียบย่ำความเย่อหยิ่งภายในหัวใจของเซร่าใบหน้าของเซร่าแดงขึ้น“เธอรอเลยนะ แองเจลีน เซเวียร์” เธอพูดด้วยความโกรธ“ฉันกำลังรออยู่เนี่ย ถ้าเธอไม่ไปพาแจ็ค อาเรสมา ฉันจะออกไปแล้ว” เธอตอบเซร่าจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ดุร้ายแองเจลีนรู้จักน้องสาวคนนี้ของเธอดี หล่อนเห็นคุณค่าในศักดิ์ศรีของหล่อนมากเกินกว่าจะไปหาคนมาช่วยหล่อน แม้ว่าสิ่งนี้อาจไม่เป็นความจริงในเรื่องส่วนตัวมากนักหลังจากลงโทษเซร่าแล้ว แองเจลีนก็หันหลังกลับและเริ่มเดินจากไปนั่นคือตอนที่เธอเห็นแจ็ค อาเรสยืนโกรธจัดอยู่ข้างหลังเธอ“แองเจลีน เซเวียร์ เธอเป็นคนกล้ามากที่เข้ามาเหยียบถึงบ้านของฉันและทำให้เก
แจ็คมองเจย์อย่างเย็นชาและพูดว่า “นายมาทันเวลาพอดีเลยนะ”โจเซฟินหยุดรถเข็นของเจย์ตรงหน้าแจ็คและแองเจลีนได้เดินตามหลังเขามาทันทีการกระทำของเธอคล้ายกับนกน้อยที่ต้องการความคุ้มครองจากนกอินทรีโจเซฟินจ้องสายตาอันแหลมคมไปที่แองเจลีนและพูดว่า “ตัวสร้างปัญหา”แองเจลีนเพียงแค่ยิ้มให้เธอโจเซฟินเห็นท่าทีแบบนี้แล้วกลับรู้สึกสับสน ผู้หญิงคนนี้มีความกล้าที่จะท้าทายและดูหมิ่นผู้คนใน ซีคามอร์ แอนเน็กซ์ ได้เพียงนี้เลยเหรอ แต่เธอคนนี้ก็ยอมที่จะเชื่อฟังเหมือนกับสัตว์ตัวเล็ก ๆ ต่อหล่อน ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?เมื่อได้ยินในสิ่งที่โจเซฟินพูด คนในซีคามอร์ แอนเน็กซ์ก็คิดว่าเธอพาเจย์เข้ามาเพื่อขอโทษแม้แต่แจ็คก็คิดอย่างนั้น เขาแสดงท่าทางเย่อหยิ่งเพื่อรอรับฟังการขอโทษของเจย์หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ริมฝีปากบางของเจย์ก็พูดขึ้นว่า “คุณพ่อ เธอทำอะไรผิดกับคุณทำไมถึงต้องสั่งให้พวกเขาฆ่าเธอด้วย?”เสียงของเขาอาจจะเบา แต่ก็หนักแน่นด้วยการท้าทายในตอนนี้แจ็คได้คิดไว้แล้วว่า ถ้าเจย์ยังไม่ยอมขอโทษเขาอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน เขาอาจจะไม่ปล่อยให้แองเจลีนหลุดพ้นอย่างอิสระได้อย่างง่ายดายเขาไม่คาดคิดว่าคำแรกที่เจย์พูดจะเต็