บททั้งหมดของ ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: บทที่ 1131 - บทที่ 1140

ครูคอร์นีเลียสพ่อของวิทนีย์มองเธออย่างไม่พอใจ “นี่ลูกร้องไห้ทำไม? พ่อว่าถ้าชายหนุ่มอย่างเจนสันมีทักษะการต่อสู้ที่สูงได้ขนาดนี้ทั้งที่เพิ่งเริ่มฝึกได้ไม่นาน พ่อว่าอีกไม่กี่ปี เขาก็แซงหน้าลูกได้แล้ว”วิทนีย์ทำท่าเชิด “พ่อ หนูหาลูกเขยที่โดดเด่นไม่เบาเลยใช่ไหมล่ะคะ?”ครูคอร์นีเลียสพูดไม่ออก “จะพูดตอนนี้ก็เร็วไป เรื่องต่าง ๆ ยังไม่ได้เข้าที่เข้าทางเลย เมื่อเขาได้กลับไปมีชีวิตหรูหราฟู่ฟ่าในเมืองอิมพีเรียล ตอนนั้นเขาก็ต้องเจอสาว ๆ มากหน้าหลายตา พอเขามองลูกอีกหนเขาก็จะเห็นแค่สาวที่รู้แต่ต่อสู้ทั้งวัน พ่อยังคิดอยู่ว่าเขาจะต้องตาลูกอยู่อีกเหรอ”วิทนีย์ดูสิ้นท่า “แล้วหนูควรทำยังไงดีคะ?”ครูคอร์นีเลียสขมวดคิ้วเมื่อเห็นท่าทางสิ้นหวังของลูกสาว “มันก็ยังมีทางอยู่ พ่อจะกักเขาไว้ที่สถาบันเยาวชนแห่งตำนานเพื่อลูก ถ้าเจนสันโตขึ้นมาโดยที่ไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับสาวอื่นเลย เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแต่งงานกับลูก”ดวงหน้างดงามของวิทนีย์ดูราวกับจะร้องไห้ “ทำไมมันฟังดูน่าเศร้าจังคะพ่อ? ถ้าพ่อทำแบบนั้นก็แปลว่าเจนสันต้องแต่งงานกับหนูเพราะว่าเขาไม่มีทางเลือก ไม่ใช่เพราะว่าเขาชอบหนู”ขณะที่พ่อและลูกกำลังคุยก

”เธอโดนแม่หลอกแล้ว ยัยโง่” เจนสันมองวิทนีย์อย่างกระอักกระอ่วนก่อนจะหาทางหนีไปวิทนีย์มองแผ่นหลังของเจนสันที่กำลังเดินจากไปด้วยรอยยิ้มสดใส แต่รอยยิ้มบนหน้าเธอก็เปลี่ยนเป็นแข็งค้างอย่างช้า ๆจากนั้นเธอก็เดินคอตกกลับบ้าน พ่อของเธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ในห้องนั่งเล่น ดาคมกริบดุจอินทรีของเขามองลูกสาวออกปรุโปร่ง “มานี่”วิทนีย์หยิบแส้ขึ้นมาจากพื้นแล้วเดืนเข้ามาหา เธอส่งแส้ให้พ่อก่อนพูดเสียงหม่นเศร้า “หนูทำผิดกฎของตระกูลค่ะพ่อ หนูควรได้รับการลงโทษ”ครูคอร์นีเลียยโมโหมาก เขาหยิบแส้มาชี้หน้าของวิทนีย์อย่างฉุนเฉียวพร้อมตะคอกอย่างมีโทสะ “แกเพิ่งเอาสมบัติที่มีค่าทึ่สุดของสถาบันเยาวชนแห่งตำนานไปให้เจนสัน แกคิดบ้างไหมว่าจะมีคนมากแค่ไหนที่มาคุกคามสถาบันเยาวชนแห่งตำนานหากว่าข้อมูลในหนังสือนี้หลุดรอดออกไป? ถึงตอนนั้นเราจะเอาอะไรมาป้องกันตัวเอง?”วิทนีย์บอก “ไม่ต้องพูดแล้วค่ะพ่อ ลงโทษหนูเถอะ”ครูคอร์นีเลียสว่า “โบยร้อยครั้ง แกคิดว่าถึงตอนนั้นแกจะยังมีชีวิตรอดอยู่เหรอ?”วิทนีย์ตอบ “ถ้าหนูตาย ก็ถือว่านั่นเป็นชะตาของหนูเอง”ครูคอร์นีเลียสยืนขึ้น ดวงตาฉายแววเจ็บปวด จากนั้นเขาก็เหวี่ยงแส้เข้าใส่ร่างบอบ

เจย์มองใบหน้าสีแดงระเรื่อของภรรยาแล้วรู้สึกหงุดหงิดใจเล็กน้อยนี่เขาไปคว้าเอาแม่ผีเสื้อแสนสวยปากเก่งนี่มาจากไหนกันนะ? ผีเสื้อที่ไม่ใช่แค่อารมณ์ร้อนแต่ยังชอบกลั่นแกล้งคนอื่นอีกด้วยเจย์รู้สึกด้อยกว่าขึ้นมาเสียอย่างนั้น แล้วก็ถามเธออย่างกระอักกระอ่วน “ทำไมตอนนั้นคุณถึงชอบผมล่ะ?”แองเจลีนยิ้มพร้อมตอบว่า “ตั้งแต่เด็กมาแล้ว ฉันก็ไม่เคยชอบใครมาก่อนเลย พอคุณมาชอบ ฉันก็เลยคิดว่า จะคว้าคุณไว้ให้แน่นแล้วไม่ปล่อยให้หลุดมือเลย”เจย์ “...”เขามองแองเจลีนอย่างระแวงสงสัย ผู้หญิงคนนี้จะไม่เคยมีคนมาตามจีบได้อย่างไร ในเมื่อใบหน้าของเธอนี้นั้นสามารถทำให้ผู้ชายก่อคดีต่อสู้แย่งชิงกันได้เลย?เจย์พูดอย่างปากไม่ตรงกับใจ “คุณอาจจะดูสวยก็จริง แต่นิสัยคุณก็แข็งกระด้าง ก็ไม่แปลกที่จะไม่มีคนมาตามจีบเท่าไร แต่ก็ไม่ต้องกังวลไป ไหน ๆ คุณก็แต่งงานกับผมแล้ว ผมรับรองว่าจะดูแลคุณอย่างดี”…แองเจลีนรู้ดีว่านิสัยของเธอไม่เป็นที่นิยมในหมู่ผู้ชาย แต่เมื่อคำพูดเหล่านี้หลุดออกมาจากปากของเจย์ เธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองด้อยค่าลง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่ผีเสื้อพันธุ์พื้น ๆ ที่หาได้ดาษดื่นทันใดนั้นเธอขุ่นเคืองขึ้นมา “ใค

เมื่อเซ็ตตี้มองราวเสื้อผ้าที่พ่อของเธอเพิ่งกวาดไป ใบหน้าน้อย ๆ ของเธอก็ฉายแววสิ้นหวังพอคิดภาพตัวเองเดินต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นใส่เสื้อผ้าแบบเดิมแค่ต่างสีไปเรียนทุกวัน เหมือนกับว่าเธอไปเดินแฟชั่นโชว์ เซ็ตตี้ก็รู้สึกว่าตัวเองต้องดูงี่เง่าเหลือแสนเซ็ตตี้รู้สึกหมดหวัง เธอเดินไปหาพ่อ “แค่เอาสีชมพูของทุกแบบก็พอค่ะคุณพ่อ ทำไมต้องสื้นเปลืองเงินไปกับสีที่หนูไม่ชอบด้วย”เจย์ถือบัตรเงินสดแล้วบอกอย่างมีอารมณ์ “ก็มันต้องมีคนใช้เงินที่แม่ของลูกทำงานหนักหามาไง”เมื่อเธอรู้สึกได้ว่าพ่อนั้นกำลังโกรธแม่ผู้แสนบ้างานของเธออยู่ เซ็ตตี้น้อยก็หุบปากเงียบทันใดเจย์เขียนที่อยู่ให้พนักงานขายก่อนจ่ายเงินพร้อมบอกว่า “ส่งเสื้อผ้าพวกนี้ไปที่สวนบันทึกรักนะ”“ได้ค่ะ” พนักงานขายตอบด้วยรอยยิ้ม เมื่อออกมาจากร้านเสื้อผ้าเด็กแล้ว เซ็ตตี้น้อยก็เสนอว่า “เราไปที่ห้างของพวกผู้ใหญ่กันดีไหมคะ คุณพ่อ?”เจย์คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า “เอาสิ”เซ็ตตี้คิดว่าบางทีเธอน่าจะเตือนพ่อให้ซื้อเสื้อผ้าให้แม่ด้วย อย่างที่เขาบอกว่าพอได้ดื่มน้ำจากบ่อ ก็อย่าลืมนึกถึงคนขุดบ่อน้ำน่าแปลกใจที่เซ็ตตี้น้อยไม่ต้องเอ่ยปากเตือนด้วยซ้ำ เพราะ

เมื่อตั้งสติได้ เจย์ก็เงยหน้าขึ้น ชั่วขณะนั้นแววตาเหยี่ยวของเขาก็ฉายแววจริงจังขุ่นเคือง “บอกทุกเรื่องที่คุณรู้มาให้หมด ซิดนีย์”ซิดนีย์เช็ดน้ำตาแล้วพร้อมมีสีหน้าว่างเปล่า “บอกคุณไปตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร? เธอไม่มีทางได้กลับมาอีกแล้ว”“บอกผมมา” เจย์คำรามดั่งสิงโตที่เพิ่งตื่นจากการจำศีลซิดนีย์ตัวสั่นพร้อมกล่าว “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ที่ฉันรู้ก็คือว่าแองเจลีนปรากฏตัวขึ้นทันทีที่พี่สาวของฉันหายไป แองเจลีนเป็นลูกสาวสุดที่รักของตระกูลเซเวียร์ ขณะที่พี่สาวของฉันเป็นแค่ลูกนอกสมรสของตระกูลลอยล์ อย่างเธอจะไปแข่งกับแองเจลีนได้ยังไงกัน? ทุกคนก็รู้กันทั้งนั้นว่าพี่สาวของฉันต้องแพ้ แต่เราก็ใสซื่อเกินไปที่คิดว่าแองเจลีนจะใจดีมีเมตตามากพอที่อย่างน้อยจะปล่อยให้พี่สาวของฉันได้กลับมาบ้าน ฉันไม่เคยคิดเลยว่าพี่สาวจะหายตัวไปแบบนั้น”พอพูดมาถึงตอนนี้ซิดนีย์ก็ดูเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอถามเจย์ทั้งน้ำตาว่า “คุณได้ปกป้องลูกเมียของคุณเต็มที่หมดหัวใจหรือเปล่าเจย์? ช่างมันเถอะ ฉันจะโทษคุณไปทำไมกันเพราะคุณเองก็ปกป้องตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ”พอพูดจบซิดนีย์ก็หันหลังแล้วเดินจากไปโดยไม่บอกกล่าว