บทที่ 1138

เมื่อเซ็ตตี้มองราวเสื้อผ้าที่พ่อของเธอเพิ่งกวาดไป ใบหน้าน้อย ๆ ของเธอก็ฉายแววสิ้นหวัง

พอคิดภาพตัวเองเดินต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นใส่เสื้อผ้าแบบเดิมแค่ต่างสีไปเรียนทุกวัน เหมือนกับว่าเธอไปเดินแฟชั่นโชว์ เซ็ตตี้ก็รู้สึกว่าตัวเองต้องดูงี่เง่าเหลือแสน

เซ็ตตี้รู้สึกหมดหวัง เธอเดินไปหาพ่อ “แค่เอาสีชมพูของทุกแบบก็พอค่ะคุณพ่อ ทำไมต้องสื้นเปลืองเงินไปกับสีที่หนูไม่ชอบด้วย”

เจย์ถือบัตรเงินสดแล้วบอกอย่างมีอารมณ์ “ก็มันต้องมีคนใช้เงินที่แม่ของลูกทำงานหนักหามาไง”

เมื่อเธอรู้สึกได้ว่าพ่อนั้นกำลังโกรธแม่ผู้แสนบ้างานของเธออยู่ เซ็ตตี้น้อยก็หุบปากเงียบทันใด

เจย์เขียนที่อยู่ให้พนักงานขายก่อนจ่ายเงินพร้อมบอกว่า “ส่งเสื้อผ้าพวกนี้ไปที่สวนบันทึกรักนะ”

“ได้ค่ะ” พนักงานขายตอบด้วยรอยยิ้ม

เมื่อออกมาจากร้านเสื้อผ้าเด็กแล้ว เซ็ตตี้น้อยก็เสนอว่า “เราไปที่ห้างของพวกผู้ใหญ่กันดีไหมคะ คุณพ่อ?”

เจย์คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า “เอาสิ”

เซ็ตตี้คิดว่าบางทีเธอน่าจะเตือนพ่อให้ซื้อเสื้อผ้าให้แม่ด้วย อย่างที่เขาบอกว่าพอได้ดื่มน้ำจากบ่อ ก็อย่าลืมนึกถึงคนขุดบ่อน้ำ

น่าแปลกใจที่เซ็ตตี้น้อยไม่ต้องเอ่ยปากเตือนด้วยซ้ำ เพราะ