เมื่อตั้งสติได้ เจย์ก็เงยหน้าขึ้น ชั่วขณะนั้นแววตาเหยี่ยวของเขาก็ฉายแววจริงจังขุ่นเคือง “บอกทุกเรื่องที่คุณรู้มาให้หมด ซิดนีย์”ซิดนีย์เช็ดน้ำตาแล้วพร้อมมีสีหน้าว่างเปล่า “บอกคุณไปตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร? เธอไม่มีทางได้กลับมาอีกแล้ว”“บอกผมมา” เจย์คำรามดั่งสิงโตที่เพิ่งตื่นจากการจำศีลซิดนีย์ตัวสั่นพร้อมกล่าว “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ที่ฉันรู้ก็คือว่าแองเจลีนปรากฏตัวขึ้นทันทีที่พี่สาวของฉันหายไป แองเจลีนเป็นลูกสาวสุดที่รักของตระกูลเซเวียร์ ขณะที่พี่สาวของฉันเป็นแค่ลูกนอกสมรสของตระกูลลอยล์ อย่างเธอจะไปแข่งกับแองเจลีนได้ยังไงกัน? ทุกคนก็รู้กันทั้งนั้นว่าพี่สาวของฉันต้องแพ้ แต่เราก็ใสซื่อเกินไปที่คิดว่าแองเจลีนจะใจดีมีเมตตามากพอที่อย่างน้อยจะปล่อยให้พี่สาวของฉันได้กลับมาบ้าน ฉันไม่เคยคิดเลยว่าพี่สาวจะหายตัวไปแบบนั้น”พอพูดมาถึงตอนนี้ซิดนีย์ก็ดูเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอถามเจย์ทั้งน้ำตาว่า “คุณได้ปกป้องลูกเมียของคุณเต็มที่หมดหัวใจหรือเปล่าเจย์? ช่างมันเถอะ ฉันจะโทษคุณไปทำไมกันเพราะคุณเองก็ปกป้องตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ”พอพูดจบซิดนีย์ก็หันหลังแล้วเดินจากไปโดยไม่บอกกล่าว
คุณนายอาเรสชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นแองเจลีน เกราะภาพลักษณ์นุ่มนวลอ่อนโยนของเธอเผยรอยร้าวเมื่อแววตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง“โอ้ แองเจลีนก็มาเหรอเนี่ย?” คุณนายอาเรสยิ้มเสแสร้งทักทายหลังจากทักทายกันอย่างสุภาพแล้ว เธอก็ตำหนิแองเจลีนราวหมาป่าที่ห่มหนังแกะ “เจย์กลับมาที่เมืองอิมพีเรียลตั้งนานแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ยอมให้เราได้พบเขา เธอไม่คิดว่านี่มันจะเกินไปหน่อยเหรอ? เราเป็นครอบครัวของเจย์นะ เธอไม่รู้เหรอว่าพวกเราคิดถึงเขามากแค่ไหน?”แองเจลีนดูลำบากใจคุณท่านปู่อาเรสขัดจังหวะแล้วก็พูดแทนแองเจลีน “เรื่องนี้เธอจะไปว่าแองเจลีนไม่ได้ แองเจลีนแจ้งฉันแล้วทันทีที่เธอพบเจย์ ฉันเองที่เป็นคนไม่ให้เขากลับมาที่ตระกูล เจย์เสียสละเพื่อตระกูลเรามามากแล้ว จนกว่าความจำของเขาจะกลับมา ฉันไม่อยากให้เขาต้องกลับมาบ้านเพราะกลัวว่าองค์กรโลกาวินาศจะย้อนกลับมา…”แววตาตื่นตระหนกพาดผ่านดวงตาของคุณนายอาเรสเมื่อเธอได้ยินสิ่งที่คุณท่านปู่พูดแองเจลีนจ้องคุณนายอาเรสและพูดอย่างขมขื่น “คุณปู่วางแผนเรื่องนี้ไว้อย่างยากลำบากแล้วคุณก็มาทำลายมันจนพัง คุณนายอาเรส เพียงเพื่อจะช่วยส่งเสริมความต้องการแสนเห็นแก่ตัวของเซร่า
คุณนายอาเรสส่ายหน้าอย่างแรง เสียงเธอสั่นเมื่อพูดว่า “อย่าดูเลยนะคะ คุณท่านแจ็ค”แจ็คมองแองเจลีน “บอกฉันมาแองเจลีน พวกนี้มันคือรูปอะไร?”แองเจลีนตอบ “ตอนนี้แกรนด์ เอเซียกำลังเจอปัญหาหนัก เราไม่ได้แค่โดนแฮกเกอร์ไม่ทราบที่มาเข้าโจมตีเท่านั้น แต่ตราประทับส่วนตัวของฉันก็ยังโดนขโมยเอาไปใช้ พอมาคิดดูแล้ว ฉันก็นึกออกว่าเจย์บี้เป็นคนเดียวที่สามารถเข้ามาขโมยตราประทับส่วนตัวของฉันได้ แล้วคนเดียวที่สามารถโน้มน้าวให้เจย์บี้ทำเรื่องแบบนี้ได้ก็คือคุณนายอาเรส ดังนั้นฉันจึงเปลี่ยนเป้าหมายมาที่คุณนายอาเรสแล้วก็จ้างให้คนตรวจสอบเธอ ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะค้นพบความลับสกปรกเล็ก ๆ ของเธอพวกนี้”“ช่วงหลังนี้คุณนายอาเรสไปที่บ้านของตระกูลเบลบ่อยมากแล้วก็ค่อนข้างจะใกล้ชิดกับสตีเฟน ฉันคิดว่าตระกูลอาเรสกับเบลไม่น่าจะร่วมมือกันโจมตีแกรนด์ เอเซีย ดังนั้นคุณนายอาเรสน่าจะทำเรื่องนี้เองเพื่อที่จะช่วยเหลือเบล เอนเตอร์ไพรส์”ขณะที่เธอพูด แองเจลีนก็มองหน้าแจ็ค เมื่อเธอเห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาของเขาเริ่มปรากฏโทสะ เธอก็รู้แล้วว่าตัวเองเดาถูกเมื่อแผนของคุณนายอาเรสโดนเปิดโปง เธอก็ตัวอ่อนยวบทรุดลงนั่งกองกับพื้น ถึงขนาดนั้
ความบุ่มบ่ามของเขาเป็นสาเหตุของโศกนาฏกรรมของตระกูลอาเรสในอดีต ถ้าหากว่าสมัยนั้นเขาสามารถควบคุมอารมณ์ได้ เขาก็คงไม่นำความหวาดกลัวและโชคร้ายมาสู่ตระกูลอาเรส“แจ็ค หยุดได้แล้ว” คุณท่านปู่อาเรสตะโกนก้องแจ็คโยนไม้กวาดทิ้งไป เขามองคุณนายอาเรสอย่างดุร้ายด้วยดวงตาแดงก่ำราวกับปีศาจกระหายเลือด “ลองถามตัวเองดูสิว่าที่ทำลงไปมันถูกต้องไหม?”คุณนายอาเรสที่ตอนนี้บาดเจ็บจนไม่เหลือสภาพ ร้องไห้คร่ำครวญและร้องขอความเมตตา “ฉันทำผิดไปแล้วค่ะคุณท่านแจ็ค แต่ฉันก็เลี้ยงเจย์และโจเซฟีนให้คุณ ทั้ง ๆ ที่สองคนนั้นไม่ใช่ลูกของฉัน ฉันไม่สมควรได้รับคำขอบคุณจากงานหนักต่าง ๆ ที่ฉันได้ทำมาเลยเหรอ? ทุกสิ่งที่ฉันเหนื่อยยากทำมา ทุกความลำบากที่ฉันต้องทนเจ็บปวด ฉันขอร้องให้คุณละเว้นฉันด้วย”แจ็คคำราม “แกอยากให้ฉันละเว้น หลังจากที่แกหักหลังฉันแบบนี้เหรอ? แกเห็นฉันเป็นเหมือนโรงแรมที่แกคิดจะไปจะมาตอนไหนก็ได้เหรอไง? ฉันจะบอกแกให้นะ ความเกลียดชังในใจฉันไม่มีทางหายไปได้จนกว่าจะได้ทรมานแกจนตาย”จากนั้นแจ็คก็ตะโกนใส่บรรดาคนรับใช้ “เอาคุณนายอาเรสไปขังไว้ในห้องมืด ไม่มีคำสั่งฉันใครก็ห้ามปล่อยเธอออกมา แล้วก็ห้ามใครเข้าไปเยี่ยมเธอ
ดวงตาของเจย์มืดครึ้ม แม่สาวคนนี้เก่งเรื่องใช้ลูกไม้จู่โจมเวลาที่ไม่ระวังตัวจริง ๆจากนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ถึงโรส…หญิงสาวที่อ่อนแอไร้พิษสงเจย์ผลักแองเจลีนออกห่างทันใดแองเจลีนมองเขาอย่างงุนงง ดวงตาเหมือนตากวางน้อยของเธอดูเจ็บปวด “มีอะไรคะ?”เจย์ยืนอย่างขัดเคือง เมื่อเขาเห็นดวงตาแฝงแววเจ็บปวดของเธอ หัวใจเขากลับเจ็บยิ่งกว่า“ผมซื้อเสื้อผ้ามาให้คุณ ผมจะไปเอามาให้” เขาหาข้ออ้างออกมาแองเจลีนพยักหน้าด้วยสีหน้าเฉยชา “ค่ะ”เธอจะไม่รู้สึกถึงการต่อต้านของเขาได้อย่างไร?เจย์เป็นชายที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก บางครั้งเขาก็เข้าใกล้เธอ บางครั้งก็ตีตัวออกห่าง เขาเหมือนหุ่นที่โดนคนอื่นคอยชักใยแองเจลีนถอนใจอย่างอ่อนแรง “เมื่อไหร่ความทรงจำคุณจะฟื้นคืนมาสักทีนะ?”ไม่นานเจย์ก็กลับมาพร้อมถุงช้อปปิ้งสองสามใบ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเก็บกดความขุ่นเคืองใจเอาไว้เขาส่งถุงพวกนั้นให้แองเจลีนแล้วพูดเบา ๆ “ลองดูสิว่าคุณชอบไหม?”แววตาแองเจลีนระยิบระยับเมื่อเธอหยิบชุดกระโปรงออกมา “ชุดเดรสสวยจังเลยค่ะ ฉันไม่ได้ใส่ชุดเดรสสวย ๆ แบบนี้มานานมากแล้ว”เจย์พูด “ทำไมคุณไม่ลองใส่ดูล่ะ?”แองเจลีนพยักหน้า “ค่ะ”
เจย์อึ้งไปเล็กน้อยก่อนพูดขึ้นด้วยความหมายแฝงลึกซึ้ง “โอ้จริงเหรอ? คุณคิดถึงอดีตเหรอ?”ในอดีตเธอไม่ใช่ประธานของแกรนด์ เอเซียที่มีอำนาจบงการชีวิตคนอื่นรวมถึงทรัพย์สินมากมายได้ตามใจแบบนี้ แต่เธอก็ชอบเหรอ?แองเจลีนเอนตัวพิงไหล่ของเขาก่อนพูดอย่างโศกเศร้า “ฉันคิดถึงวันเก่า ๆ ที่เราไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องกังวลแล้วสายตาฉันก็มีไว้มองคุณเท่านั้น ตอนนี้มันมีหลายสิ่งที่ช่วยไม่ได้…”เจย์ฟังเธอและโอบกอดเธอแน่นขึ้นอย่างไม่ตั้งใจเขาภาวนาเหลือเกินให้เรื่องที่ซิดนีย์เล่ามานั้นไม่เป็นความจริงเขาอยากจะเชื่อว่าทั้งเขาและแองเจลีนต่างก็รักและโอบกอดกันไว้ เชื่อว่าความรักของเขาทั้งคู่นั้นไม่ซับซ้อนและใสบริสุทธิ์หลังมื้อค่ำเจย์ล้างจานขณะที่แองเจลีนและเซ็ตตี้น้อยออกไปดูดอกไม้ในสวนทันใดนั้นมือถือของเจย์ก็สั่น เขาหยิบมือถือออกมาและเห็นข้อความจากแม่ของเขาปรากฏอยู่บนหน้าจอ เขารู้สึกงุนงงเล็กน้อยก่อนที่จะเลื่อนปลดล็อกมือถือคุณนายอาเรส [แองเจลีนวางกับดักแม่ ลูกมาช่วยแม่ที]หน้าเจย์เปลี่ยนสี เขารู้สึกได้ว่าทั้งกายกำลังเย็นเยียบเป็นน้ำแข็งทำไมแองเจลีนต้องทำแบบนี้กับแม่ของเขาด้วย?เจย์วางจานลงแล้วเดินออ
”แม่ครับ” เจย์ร้องเรียกอย่างกระวนกระวายคุณนายอาเรสคลานเข้ามาหาเขาอย่างอ่อนแรงและคร่ำครวญให้เขาฟังเรื่องทุกข์ระทมและเสื่อมเสียเกียรดิที่เธอเจอมา “แม่ขอโทษนะลูก แม่ของลูกนำความอับอายมาให้ตระกูลอาเรสแล้ว”คุณนายอาเรสพยายามจะเรียกร้องความเห็นใจจากเจย์ด้วยการสารภาพความผิดของเธอให้เขาได้รู้ก่อนจากนั้นเธอก็โอดครวญทั้งน้ำตา “แต่แม่เองก็เสียใจเหมือนกันนะลูก สตีเฟนกับแม่เป็นคนรักกันมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ของเราทั้งสองฝ่ายเองก็สนับสนุน พอพวกเขาส่งเสริมแม่เองก็ทุ่มเทใจรักเขาเต็มที่ ใครจะไปรู้ว่าสุดท้ายตระกูลของแม่จะล้มละลาย? ตระกูลเบลก็เป็นพวกหัวสูงแล้วก็บังคับให้แม่ยกเลิกสัญญาหมั้นหมาย สตีเฟนกับแม่พยายามจะหนีตามกันแต่แผนเราก็พังเพราะว่าเราโดนจับได้แล้วก็พากลับมาที่นี่ พวกเขาหักขาสตีเฟนข้างหนึ่ง เพื่อช่วยชีวิตเขาแม่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรับปากตระกูลเบลว่าจะแต่งเข้าตระกูลอาเรส”“แม่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องแต่งงานกับพ่อของลูก พ่อของลูกปฏิบัติกับแม่เป็นอย่างดีแต่ในหัวใจแม่ก็เหมือนมีหนามแหลมทิ่มแทง แม่ไม่สามารถทำใจให้รักเขาได้ทั้งใจเพราะว่าแม่โดนบังคับให้ต้องแต่งงาน”พอพูดมาถึงตอนนี้โทสะก็พา
เจย์ไม่รู้ว่าตัวเขากลับมาที่สวนบันทึกรักได้อย่างไร แม้ว่าเขาปรารถนาที่จะหนีไปจากสถานที่แสนอึดอัดนี้ แต่เขาก็ยังกลับมาที่นี่ด้วยเหตุผลบางอย่างไม่ว่าภรรยาของเขาจะแย่อย่างไร แต่เขาก็รู้ดีในจิตใต้สำนึกที่ว่า เขานั้นยังห่วงและรักเธออยู่ เขาไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอความรักก็เหมือนเสียงเพรียกที่พาเขากลับมาหาแองเจลีน ถึงอย่างนั้นสีหน้าเขาก็ดูพร้อมเผชิญหน้าอีกหนเมื่อเขาเปิดประตูวิลล่าเข้าไป เจย์ก็เห็นแองเจลีนนั่งอยู่บนโซฟาเงียบ ๆ เมื่อสายตาพวกเขาประสานกัน ดวงตาเขาก็เต็มไปด้วยโทสะ ส่วนแววตาของเธอก็มีความรู้สึกผิดเขาเดินเข้าไปหาเธอ ถือเสื้อสีขาวของตนซึ่งตอนนี้มีเลือดสีแดงสดติดอยู่ไว้ในมือ เขาก้มหน้าลงมองเธอแองเจลีนจำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาลสีหน้าของแองเจลีนหม่นลงเมื่อเธอถาม “คุณไปที่ตระกูลอาเรสมาใช่ไหม?”เจย์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่รอยยิ้มหยันจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าทรงเสน่ห์ เขาก็เป็นเหมือนคนโง่ที่เอาแต่ฝันลม ๆ แล้ง ๆ เขามักจะหวังไว้เกินจริงว่าเธอจะไม่มีส่วนรู้เห็นอะไรกับแผนและเล่ห์กลต่าง ๆแต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าที่แสดงว่าเธอรับรู้เรื่องพวกน