บทที่ 1144

ดวงตาของเจย์มืดครึ้ม แม่สาวคนนี้เก่งเรื่องใช้ลูกไม้จู่โจมเวลาที่ไม่ระวังตัวจริง ๆ

จากนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ถึงโรส…

หญิงสาวที่อ่อนแอไร้พิษสง

เจย์ผลักแองเจลีนออกห่างทันใด

แองเจลีนมองเขาอย่างงุนงง ดวงตาเหมือนตากวางน้อยของเธอดูเจ็บปวด “มีอะไรคะ?”

เจย์ยืนอย่างขัดเคือง เมื่อเขาเห็นดวงตาแฝงแววเจ็บปวดของเธอ หัวใจเขากลับเจ็บยิ่งกว่า

“ผมซื้อเสื้อผ้ามาให้คุณ ผมจะไปเอามาให้” เขาหาข้ออ้างออกมา

แองเจลีนพยักหน้าด้วยสีหน้าเฉยชา “ค่ะ”

เธอจะไม่รู้สึกถึงการต่อต้านของเขาได้อย่างไร?

เจย์เป็นชายที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก บางครั้งเขาก็เข้าใกล้เธอ บางครั้งก็ตีตัวออกห่าง เขาเหมือนหุ่นที่โดนคนอื่นคอยชักใย

แองเจลีนถอนใจอย่างอ่อนแรง “เมื่อไหร่ความทรงจำคุณจะฟื้นคืนมาสักทีนะ?”

ไม่นานเจย์ก็กลับมาพร้อมถุงช้อปปิ้งสองสามใบ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเก็บกดความขุ่นเคืองใจเอาไว้

เขาส่งถุงพวกนั้นให้แองเจลีนแล้วพูดเบา ๆ “ลองดูสิว่าคุณชอบไหม?”

แววตาแองเจลีนระยิบระยับเมื่อเธอหยิบชุดกระโปรงออกมา “ชุดเดรสสวยจังเลยค่ะ ฉันไม่ได้ใส่ชุดเดรสสวย ๆ แบบนี้มานานมากแล้ว”

เจย์พูด “ทำไมคุณไม่ลองใส่ดูล่ะ?”

แองเจลีนพยักหน้า “ค่ะ”