บทที่ 1134

”เธอโดนแม่หลอกแล้ว ยัยโง่”

เจนสันมองวิทนีย์อย่างกระอักกระอ่วนก่อนจะหาทางหนีไป

วิทนีย์มองแผ่นหลังของเจนสันที่กำลังเดินจากไปด้วยรอยยิ้มสดใส แต่รอยยิ้มบนหน้าเธอก็เปลี่ยนเป็นแข็งค้างอย่างช้า ๆ

จากนั้นเธอก็เดินคอตกกลับบ้าน พ่อของเธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ในห้องนั่งเล่น ดาคมกริบดุจอินทรีของเขามองลูกสาวออกปรุโปร่ง “มานี่”

วิทนีย์หยิบแส้ขึ้นมาจากพื้นแล้วเดืนเข้ามาหา เธอส่งแส้ให้พ่อก่อนพูดเสียงหม่นเศร้า “หนูทำผิดกฎของตระกูลค่ะพ่อ หนูควรได้รับการลงโทษ”

ครูคอร์นีเลียยโมโหมาก เขาหยิบแส้มาชี้หน้าของวิทนีย์อย่างฉุนเฉียวพร้อมตะคอกอย่างมีโทสะ “แกเพิ่งเอาสมบัติที่มีค่าทึ่สุดของสถาบันเยาวชนแห่งตำนานไปให้เจนสัน แกคิดบ้างไหมว่าจะมีคนมากแค่ไหนที่มาคุกคามสถาบันเยาวชนแห่งตำนานหากว่าข้อมูลในหนังสือนี้หลุดรอดออกไป? ถึงตอนนั้นเราจะเอาอะไรมาป้องกันตัวเอง?”

วิทนีย์บอก “ไม่ต้องพูดแล้วค่ะพ่อ ลงโทษหนูเถอะ”

ครูคอร์นีเลียสว่า “โบยร้อยครั้ง แกคิดว่าถึงตอนนั้นแกจะยังมีชีวิตรอดอยู่เหรอ?”

วิทนีย์ตอบ “ถ้าหนูตาย ก็ถือว่านั่นเป็นชะตาของหนูเอง”

ครูคอร์นีเลียสยืนขึ้น ดวงตาฉายแววเจ็บปวด จากนั้นเขาก็เหวี่ยงแส้เข้าใส่ร่างบอบ