บททั้งหมดของ มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: บทที่ 951 - บทที่ 960

ในขณะเดียวกัน เจอรัลด์และคนของเขาก็ย้อนกลับไปที่บ้านเมื่อจากมองจากไกล ๆ เจอรัลด์ก็สังเกตเห็นรถทีมหนึ่งจอดอยู่ด้านหน้าคฤหาสน์ของพวกเขา “ผมสงสัยว่าคนเหล่านั้นอาจจะเป็น…” วิสเลอร์กล่าว เห็นได้ชัดว่ารู้สึกสับสนงุนงง “จากที่ดูแล้ว นั่นน่าจะเป็นเกสท์ นายน้อยของตระกูลเวสลีย์ ในที่สุดเขาต้องมีข่าวเกี่ยวกับของที่ผมกำลังพยายามค้นหามาตลอดเวลานี้แล้วแน่” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ เมื่อเชิญเกสท์เข้ามาในคฤหาสน์ของเขา เจอรัลด์ก็ขอตัวครู่หนึ่งเพื่อพาเดรกไปยังอีกห้องเพื่อพันแผลให้เขาให้เรียบร้อย เมื่อเรื่องนั้นเสร็จแล้ว เขาก็มุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่น ซึ่งเกสท์นั่งรออยู่อย่างใจเย็น พร้อมกับเอกสารในมือ ในขณะที่จิบน้ำชาไปด้วย ความสุภาพของเกสท์เห็นได้ชัดว่าเกิดจากความเคารพของเขาที่มีต่อเจอรัลด์ ท้ายที่สุดแล้ว มันคงจะเป็นไปไม่ได้สำหรับทายาทร่ำรายอย่างเขาที่จะประพฤติตนอย่างอ่อนน้อมขนาดนี่กับใครก็ตามในอดีต ความจริงแล้ว ความเคารพของเขาที่มีต่อเจอรัลด์นั้นยิ่งใหญ่มาก จนเขาเป็นคนที่เสนอให้เงินทุนที่เจอรัลด์ต้องการเพื่อจะซื้อโรงงาน ด้วยเหตุนั้น มันจึงเป็นปกติที่เขาจะรู้ว่าเจอรัลด์อยู่ไหนเช่นกัน

ไม่แปลกเลยจริง ๆ ที่ทำไมเธอถึงทำแบบนั้น ท้ายที่สุดแล้ว เจอรัลด์ก็ทั้งหล่อเหล่าและแต่งกายอย่างไม่มีที่ติ มันไม่ยากที่จะเห็นว่าทำไมผู้หญิงทั้งหลายถึงชื่มชมเขา ขณะที่เจอรัลด์พยักหน้าให้เธอ เขาก็เดาว่าเพื่อนร่วมงานหญิงคนใหม่ของเขาต้องจบมาจากมหาวิทยาลัยเมื่อไม่นานมานี้แน่ ในทางกลับกัน ควินแลนเข้าใจได้อย่างรวดเร็วว่า มาร์จอรีดูเหมือนจะชื่นชมเจอรัลด์มาก เมื่อเห็นแบบนั้น เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิฉาเล็กน้อย ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งคู่ก็เป็นคนมาใหม่ที่มีตำแหน่งและความชำนาญแบบเดียวกัน พวกเขายังมาในเวลาเดียวกันอีกด้วยซ้ำ! ด้วยความคล้ายคลึงมากมายขนาดนี้ระหว่างพวกเขา ควินแลนจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากแข่งขันกับเขาเล็กน้อย ถึงอย่างนั้น มาร์จอรีก็ไม่แม้แต่จะให้โอกาสเข้าได้เฉิดฉายด้วยซ้ำ เมื่อเห็นเธอทำตัวสุภาพต่อเจอรัลด์เพียงคนเดียว จึงเป็นการเพิ่มความหดหู่และความรำคาญของเขาเท่านั้น ทั้ง ๆ ที่เป็นแบบนั้น แต่ควินแลนก็ไม่ได้โง่จนที่จะอ่านอารมณ์ไม่ออก เพราะเช่นนั้นเขาจึงเพียงตามหลังทั้งสองคนไป โดยเฝ้ามองอย่างเงียบ ๆ ขณะที่มาร์จอรีพูดคุยกับเจอรัลด์ต่อไป “โอ้? พวกนั้นคืออาจารย์คนใหม่ที่จ

เมื่อเงยหน้าขึ้น เจอรัลด์ก็เห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมงานหญิงอีกคนที่อยู่ทีมเดียวกันกับเขา เมื่อเห็นว่าพวกเธอบังเอิญพบเขา ขณะที่พวกเธอกำลังมองหาที่นั่งเพื่อจะนั่งทานอาหารกัน เจอรัลด์จึงยิ้มพร้อมกับพยักหน้าให้ ขณะที่เขามองไปที่พวกเธอ อย่างไรก็ตามไม่มีพวกเธอคนไหนดูเหมือนจะสนใจรอยยิ้มของเขาเยด้วยซ้ำ ความจริงแล้ว เพื่อนร่วมงานบางคนยังพบว่าตัวเองกำลังเอามือป้องปากด้วยความขบขันกันขณะที่พวกเธอพูดขึ้นมา “ช่างน่าประหลาดใจอะไรอย่างนี้! คุณไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ ใช่ไหม? ทำไมคุณถึงตัดสินใจทานอาหารที่นี่ แทนที่จะเป็นสถานที่อื่น ๆ ล่ะ?” หลังจากพูดไปแบบนั้น พวกเธอก็เพียงหันหลังกลับจากไปกัน ไม่กี่วินาทีต่อมา หนึ่งในเพื่อนร่วมงานก็พูดขึ้นมา “ฮะ? เฮ้ ดูนั่นสิ! คุณโยซอนและคุณสวิฟต์หนิ! ไงคะ!” ทันทีที่พวกเธอเห็นควินแลน อารมณ์ของพวกเธอก็เปลี่ยนไปในทันที พวกเธอยิ้มให้ ขณะที่พวกเธอโบกมือให้เขากัน “ช่างบังเอิญอะไรอย่างนี้ครับ! ทำไมคุณไม่นั่งกับพวกเราล่ะ? ถ้าผมรู้ว่าคุณจะมาทานอาหารกันที่นี่ ผมก็คงจะเชิญพวกคุณทั้งหมดมาด้วยกันแล้วอย่างแน่นอน!” ควินแลนกล่าวด้วยรอยยิ้มสดใส “ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ ถ้าพวกเราจะนั่ง

“ให้ตาย! คุณยังเป็นอาจารย์อยู่หรือเปล่าเนี่ย? คุณไม่รู้จักภูเขาบลูมลินได้ยังไงกัน? นั่นคือสถานที่ที่คนหนุ่มสาวมากมาย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นแก๊งกัน มักจะไปรวมตัวเพื่อจัดปาร์ตี้! ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาก็ชอบมีการแข่งรถกันที่นั่น เพื่อสร้างความบันเทิงให้ตัวเองเช่นกัน! สถานที่แห่งนั้นเป็นสถานที่ไม่ดี!” นักเรียนอีกคนอธิบายอย่างค่อนข้างช่วยไม่ได้ “ไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบายมันให้เขาฟังหรอก! ไม่ว่ายังไง ทิวลิปก็กล้าพอที่จะไปที่ไหนก็ตาม เมื่อความไม่ยั้งคิดของเธอเริ่มขึ้น! ฉันก็น่าจะรู้อยู่แล้ว เพราะเรื่องแบบเดียวกันนี้เกิดขึ้น เมื่อเธอเดือดร้อนครั้งล่าสุด! เอาน่า รีบไปกันเถอะและพยายามพาเธอกลับมาได้แล้ว!” นิโคลที่ตอนนี้กังวลใจมาก จนเธอแทบจะร้องไห้ได้อยู่แล้วเอ่ยออกมา แม้นิโคลเป็นเพื่อนรักของทิวลิป แต่เธอก็ยังเป็นลูกสาวของพ่อบ้านของตระกูลโยเวลล์เช่นกัน เพราะเช่นนั้น นิโคลจึงมักจะได้รับมอบหมายให้จับตาดูทิวลิปเอาไว้ ท้ายที่สุดแล้ว เกือบจะทุกคนที่เกี่ยวข้องกับคุณหนูรองแห่งตระกูลโยเวลล์ก็รู้ว่า เธอมีชื่อเสียจากการทำตัวไม่ยั้งคิด เธอเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความเพลิดเพลินของตัวเธอเองเหนือกว่าสิ่งอื่นใด ซึ

“อย่ามองฉัน…ฉันไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าเขาจะตามพวกเรามาที่นี่จริง…” นิโคลตอบกลับอย่างข่วยไม่ได้ “ฉันจะจบเห่แน่ถ้าเขาบอกมหาวิทยาลัยเกี่ยวกับเรื่องนี้! นั่นยังไม่ใช่ส่วนที่เลวร้ายที่สุดด้วยซ้ำ! ถ้าเกิดว่ามหาวิทยาลัยแจ้งให้พ่อของฉันรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ล่ะ?!” ทิวลิปร้องออกมาด้วยสภาพที่บ้าคลั่ง “ใจเย็น ๆ ทิวลิป ฉันมีวิธีที่จะให้เขาร่วมมืออย่างเชื่อฟัง ในเวลานี้เธอต้องการผู้ชายในรถของเธอ ใช่ไหม? ทำไมพวกเราไม่ให้เขาทำมันล่ะ? เมื่อเขาอยู่ด้านในแล้ว เขาก็จะกลัวเธออย่างแน่นอน!” สเปคกี้แนะนำ “แม่งเอ้ย…” แม้ทิวลิปอยากจะต่อว่าสเปคกี้ แน่นอนหลังจากได้ยินคำล้อเลียนทางอ้อมของเขาต่อทักษะการขับรถของเธอ แต่เมื่อคิดย้อนกลับไป เขาก็พูดมีเหตุผล เนื่องจากเธอก็รำคาญเจอรัลด์อยู่แล้ว หลังจากเหตุการณ์ของเช้าวันนั้นที่ห้องปฏบัติการ ทิวลิปจึงไม่เป็นกังวลมากเกินไป ที่จะทำให้เขาทนทุกข์เช่นกัน นอกจากนี้ เขาก็ดูเหมือนเป็นผู้ชายจริงใจและค่อนข้างเซ่อซ่าคนหนึ่ง เมื่อเธอจัดการเขาในรถเสร็จ เขาก็จะไม่กล้ารายงานความประพฤติของเธออย่างแน่นอน ด้วยความคิดทั้งหมดนั้นในใจ เธอจึงตัดสินใจที่จะทำตามแผนการของสเปคกี้ “พวกเธอทุก