เมื่อสังเกตเห็นการมาถึงของนิโคลและเพื่อนร่วมชั้นของเธอ วัยรุ่นคนอื่นมากมายที่อยู่ที่นั่นก็เริ่มกรีดร้องและผิวปากใส่พวกเขากันทันที ท้ายที่สุดแล้ว ก็ไม่มีพวกเขาคนไหนเคยเห็นนักเรียนที่แต่งตัวด้วยชุดเครื่องแบบที่นั่นมาก่อนเลย ยิ่งไปกว่านั้น ในหมู่นักเรียนสามสิบกว่าคน ครึ่งหนึ่งของพวกเขาต่างก็เป็นผู้หญิงตัวสูงและผอมเพรียวที่ดูไร้เดียงสาและน่ารัก การปรากฏตัวของพวกเขาที่ภูเขาบลูมลินก็ไม่ต่างอะไรไปจากเรื่องไม่ธรรมดาสำหรับพวกอันธพาล แม้แต่ผู้ชายทรงผมบิ๊กแฮร์ก็กระโดดออกมาจากรถของเขาด้วยความตื่นเต้น สายตาของเขาเบิกกว้างขึ้น “นิโคล… พวกเธอทั้งหมด… ทำไมพวกเธอทุกคนถึงมาที่นี่ล่ะ?” ทิวลิปถาม “ทำไมพวกเราจะมาที่นี่งั้นเหรอ? แน่นอน พวกเราเป็นห่วงเธอไง! รีบไปกันเถอะ! พอคิดว่าเธอจะกล้ามาที่นี่จริง ๆ ล่ะก็! ถ้าเกิดว่าพ่อของเธอรู้เข้าล่ะ? เธออยากจะทนทุกข์ทรมานขนาดนั้นจริง ๆ ใช่ไหม?” นิโคลตอบกลับ ขณะที่เธอจับแขนของทิวลิปไว้ เนื่องจากมันชัดเจนว่าทิวลิปต้องการจะไปกับพวกเขา ผู้ชายก่อนหน้านี้จึงเพียงพูดเยาะเย้ย “ไม่เอาน่า ไม่ต้องรีบร้อนที่จะจากไปหรอก! ทำไมพวกเราไม่แข่งกันก่อนล่ะ? ท้ายที่สุดแล้ว มันต้อง
“อย่ามองฉัน…ฉันไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าเขาจะตามพวกเรามาที่นี่จริง…” นิโคลตอบกลับอย่างข่วยไม่ได้ “ฉันจะจบเห่แน่ถ้าเขาบอกมหาวิทยาลัยเกี่ยวกับเรื่องนี้! นั่นยังไม่ใช่ส่วนที่เลวร้ายที่สุดด้วยซ้ำ! ถ้าเกิดว่ามหาวิทยาลัยแจ้งให้พ่อของฉันรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ล่ะ?!” ทิวลิปร้องออกมาด้วยสภาพที่บ้าคลั่ง “ใจเย็น ๆ ทิวลิป ฉันมีวิธีที่จะให้เขาร่วมมืออย่างเชื่อฟัง ในเวลานี้เธอต้องการผู้ชายในรถของเธอ ใช่ไหม? ทำไมพวกเราไม่ให้เขาทำมันล่ะ? เมื่อเขาอยู่ด้านในแล้ว เขาก็จะกลัวเธออย่างแน่นอน!” สเปคกี้แนะนำ “แม่งเอ้ย…” แม้ทิวลิปอยากจะต่อว่าสเปคกี้ แน่นอนหลังจากได้ยินคำล้อเลียนทางอ้อมของเขาต่อทักษะการขับรถของเธอ แต่เมื่อคิดย้อนกลับไป เขาก็พูดมีเหตุผล เนื่องจากเธอก็รำคาญเจอรัลด์อยู่แล้ว หลังจากเหตุการณ์ของเช้าวันนั้นที่ห้องปฏบัติการ ทิวลิปจึงไม่เป็นกังวลมากเกินไป ที่จะทำให้เขาทนทุกข์เช่นกัน นอกจากนี้ เขาก็ดูเหมือนเป็นผู้ชายจริงใจและค่อนข้างเซ่อซ่าคนหนึ่ง เมื่อเธอจัดการเขาในรถเสร็จ เขาก็จะไม่กล้ารายงานความประพฤติของเธออย่างแน่นอน ด้วยความคิดทั้งหมดนั้นในใจ เธอจึงตัดสินใจที่จะทำตามแผนการของสเปคกี้ “พวกเธอทุก
ในตอนนี้ รถด้านหลังของพวกเขาก็หยุดลงแล้วเช่นกัน โดยปิดกั้นเส้นทางหลบหนีที่เป็นไปได้ไว้แล้ว ‘มีบางอย่างผิดปกติอย่างแน่นอน!’ เจอรัลด์คิดกับตัวเองขณะที่เขาเฝ้ามองผู้ชายทรงผมบิ๊กแฮร์ และผู้หญิงก้าวลงมาจากรถของพวกเขา “เฮ้ ตอนนี้! พวกนายเป็นแบบนี้ได้ยังไง? สิ่งกีดขวางบนถนนเหล่านี้ไม่ควรอยู่ที่นี่อย่างเห็นได้ชัด! ฉันต้องการให้พวกเราเริ่มใหม่!” ทิวลิปทำหน้าบึ้ง รู้สึกว่าถูกโกง “แน่นอน คุณทิวลิป โยเวลล์! คุณคือคุณหนูรองแห่งตระกูลโยเวลล์ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม…พวกเราสามารถเริ่มต้นใหม่กี่ครั้งก็ได้ตามที่คุณต้องการ!” ผู้ชายทรงผมบิ๊กแฮร์ตอบกลับ ขณะที่เขาหัวเราะเสียงดัง “…นาย…นายรู้จักชื่อของฉันได้ยังไง?” ทิวลิปถาม ในที่สุดก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ “ฮึ่ม! ลงจากรถมาได้แล้ว คุณหนู! อย่าสร้างปัญหาให้พวกเรามากเกินความจำเป็นเลย!” ผู้ชายทรงผมบิ๊กแฮร์ตะโกนขึ้น ขณะที่เขาดึงวิกผมออก เผยให้เห็นหัวโล้นของเขา! ตามมาหลังจากนั้น เขาก็หยิบปืนออกมา โดยเล็งมันไปที่ทิวลิปก่อนจะคำรามใส่ “ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ? ลงมา!” เมื่อเห็นปืนทิวลิปก็ถึงกับหน้าซีดด้วยความตกใจกลัวทันที เป็นตอนนั้นเองที่เธอเข้าใจแล
“…นั่น…เอาล่ะ ตอนที่เขาจับเธอไว้ ฉันเพียงใช้โอกาสนั้นสไลด์ตัวลงที่ลาดเอียงไปน่ะ! ทั้งหมดที่ฉันจำเป็นต้องทำหลังจากนั้นก็คืออ้อมไปด้านหลังที่รถอยู่ไง!” เจอรัลด์อธิบาย “เข้าใจแล้ว! ฉันไม่คาดคิดเลยว่าคุณจะฉลาดขนาดนั้น!” ทิวลิปตอบกลับด้วยความประหลาดใจ เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์ก็เพียงส่ายหัวของเขาเงียบ ๆ เท่านั้น เมื่อมาถึงตรงเชิงเขา เจอรัลด์ก็หรี่ตาของเขา และเห็นว่ารถหรูคันอื่นหลายคันกำลังเร่งความเร็วมาทางพวกเขาในเวลานี้ เมื่อรถมาล้อบรอบพื้นที่ไว้ ทิวลิปจึงร้องเสียงแหลมขึ้นมาฉับพลัน “ตายแล้ว! นั่นคือรถของพ่อของฉัน! นิโคลต้องบอกเขาว่าฉันอยู่ที่นี่แน่! ฉันพังแน่ตอนนี้!” ทิวลิปกล่าว ขณะที่เธอตัวสั่นด้วยความกลัว ไม่กี่วินาทีต่อมา ผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็ก้าวออกมาจากรถ และเดินมาหาเธอก่อนจะถามอย่างกระวนกระวายใจ “คุณ…คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ คุณหนูรอง…?” “ฮ ฮึ่ม! ถ้าคุณมาถึงช้ากว่านี้ งั้นคุณก็คงจะไม่ได้เห็นอีกต่อไปแล้วล่ะ!” ทิวลิปตอบกลับ ร่องรอยของความกลัวยังคงแฝงอยู่ในน้ำเสียงของเธอ “ขอบคุณพระเจ้าพวกเรามาได้ทันเวลา คือ…นิโคลเป็นคนที่เตือนผมว่าคุณอาจตกอยู่ในอันตราย เป็นผลให้ผมนำคนเห
“เป็นยังไงบ้าง?” เจอรัลด์ถาม “เอิ่ม อาจารย์ที่เอาช่วงเวลาเรียนห้องปฏิบัติการของพวกเราไปจากเราถูกทุบตีน่ะครับ! คุณโยซอนกำลังเดือดร้อนอย่างมากในตอนนี้! ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไปทำให้นายน้อยของตระกูลไลท์เบิร์นต้องขุ่นเคืองใจ! หากคุณไม่รู้นะ นายน้อยตระกูลไลท์เบิร์นอยู่ภายใต้การปกป้องของกองกำลังใต้ดิน!” สเปคกี้อธิบาย เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์ก็มองไปข้างหน้าและเห็นควินแลนถูกคนกลุ่มหนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดสูทสีดำรุมล้อมเอาไว้ มาร์จอรีและอาจารย์หญิงคนอื่นสองสามคนก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน พวกเขาทั้งหมดแข็งทื่ออยู่กับที่ด้วยความตกใจกลัว “พวกเรายังไม่จบนะ!” หนี่งในผู้ชายชุดดำตะโกนขึ้น ขณะที่เขาถลึงตามองควินแลน ควินแลนเองก็ดูเหมือนจะมีรอยตบอย่างชัดเจนอยู่หลายรอยบนแก้มของเขา ขณะที่อธิการบดีของมหาวิทยาลัยยังคงพยายามที่จะทำให้สถานการณ์สงบลง ควินแลนก็เช็ดเลือดสออกจากแว่นตาของเขาก่อนจะพูดเยาะเย้ยขึ้นมา “ไม่เป็นไรครับ อธิการบดี แค่ให้ผมโทรออก และทุกอย่างก็จะได้รับการจัดการเอง” “ฮึ่ม! เชิญเลย! มาดูกันว่าคุณจะโทรเรียกใครมา!” ผู้ชายคนนั้นพูดเยาะเย้ยอย่างโกรธแค้น เมื่อส่ายหัวของเขา จากนั้นควินแลนก็หยิบ
แม้เขาจะไม่พอใจ แต่นายไลท์เบิร์นก็ไม่ได้โง่ หลังจากได้ฟังถึงสิ่งที่ลูกน้องของเขาพูดมา เขาก็เข้าใจแล้วว่ามันจะเสี่ยงยังไงถ้าเขายังคงจะผลักดันประเด็นนี้ต่อไป เพราะเช่นนั้น เขาจึงไม่พูดอะไรมาก รอลยัล ดราก้อน กรุ๊ป ของเจอรัลด์เองก็ได้พัฒนาขึ้นอยู่ในตำแหน่งใหญ่โตในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ ท้ายที่สุดแล้ว ตอนนี้มันก็ได้รับความช่วยเหลือจากกองกำลังทั้งห้าที่ได้รับมาในเขตเมืองทาลโก้ ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งไทสันและเดรก ที่ถูกสเวนทุบตีอย่างสาหัส ตอนนี้ก็กลับมาอยู่เคียงข้างเจอรัลด์แล้ว แม้ฐานทัพหลักของพวกเขายังคงอยู่ในเขตเมืองทาลโก้ แต่ไม่นานมานี้พวกเขาได้เริ่มพัฒนาในเมืองเฮฟเวินลีเช่นกัน ความพยายามของพวกเขาในการทำแบบนั้น ได้รับความช่วยเหลืออย่างมากจากตระกูลเวสลีย์ “รอลยัล ดราก้อน กรุ๊ป เป็นม้ามืดอย่างแท้จริง!” สเปคกี้ ที่ยืนอยู่ข้างเจอรัลด์ตลอดเวลามานี้พึมพำกับตัวเอง “ฉันสงสัยว่าพวกเขาได้อำนาจมากอย่างรวดเร็วขนาดนี้ได้ยังไงกัน…” ผู้หญิงสองสามคนที่ได้ยินความเห็นของสเปคกี้ถามขึ้นมา “อืม จากสิ่งที่ฉันได้ยินมา บอสของรอลยัล ดราก้อน กรุ๊ป มีสมรรถภาพสูงอย่างมาก! ฉันยังเคยได้ยินมาเช่นกันว่าบอสของทั้
ดูคล้ายกับทิวลิป ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก และพวกเธอทั้งคู่ก็คล้ายคลึงกันและกันมาก อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ก็เห็นได้ว่าแม้ทิวลิปมีท่าทางที่ไร้เดียงสามากกว่าสำหรับเธอ แต่ผู้หญิงคนนั้น ในทางตรงกันข้าม กลับดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่ามาก “นั่นคือเขา พี่สาว!” ทิวลิปกล่าวด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ขณะที่เธอชี้ไปที่เจอรัลด์ เมื่อได้ยินแบบนั้น เธอก็มองเจอรัลด์เพียงครู่เดียว ๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย ตามมาหลังจากนั้น เธอก็คว้ากระเป๋าของเธอและลุกขึ้นเพื่อจากไป ในขณะที่เจอรัลด์ตั้งใจที่จะทักทายเธอเล็กน้อย แต่เธอกลับเมินเฉยเขาไปโดยสิ้นเชิง เมื่อเธอจากไปแล้ว ทิวลิปก็พูดขึ้นมาอย่างอิ่มอกอิ่มใจ “นั่นคือพี่สาวของฉัน จูเลียต โยเวลล์ คุณคิดว่าเธอเป็นไงบ้าง? เธอสวยใช่ไหม? ฮ่า! แม้คุณปฏิเสธมัน แต่ฉันก็เห็นว่าสายตาของคุณเบิกกว้างแค่ไหนทันทีที่คุณเห็นเธอ!” เขาพยักหน้าเล็กน้อย เจอรัลด์เพียงตอบกลับ “งั้นก็บอกมา เธอต้องการพบฉันเพื่ออะไร?” “อืม แน่นอนว่าเป็นเรื่องดี มีบางอย่างที่ฉันต้องบอกคุณเป็นการส่วนตัว จริง ๆ แล้ว มันเป็นข่าวดีที่มาก!” ทิวลิปกล่าวก่อนจะถอนหายใจ “ความจริงก็คือว่า ฉันกำลังมองหาใครบางคนท
ด้วยเหตุนี้ ความทรงจำของเหตุการณ์ก็สิ้นสุดลง เมื่อมองไปที่เจอรัลด์ ทิวลิปก็บอกได้เลยว่าเขากำลังครุ่นคิดอยู่ แน่นอนว่าเจอรัลด์เองไม่ได้ตื่นเต้นมากเกินไปเกี่ยวกับความจริงที่ว่าเขากำลังจะแต่งงานกับคนงามคนนั้นอย่างฉับพลันดังนั้นเขาก็กำลังคิดถึงการปฏิบัติจริงของการดำเนินการต่อไปด้วยกัน พูดตามตรง ทิวลิปได้ลงมืออย่างดีในแง่ของความก้าวหน้าของแผนการของเขา ท้ายที่สุดแล้ว ตราบใดที่เขาสามารถแอบเข้าไปในตระกูลโยเวลล์ได้ เขาก็จะสามารถหยุดวิถีชีวิตเร่ร่อนของเขาได้อย่างน้อยก็สักระยะหนึ่ง อย่างไรก็ตาม ปัญหาหลักก็ยังคงมีอยู่ ทำไมเขาถึงต้องแต่งงานกับผู้หญิงแปลกหน้าเช่นนี้ เพียงเพื่อให้บรรลุผลนั้นด้วยล่ะ? แต่คำถามที่ดีกว่านั้นคือ ทางเลือกของการกระทำของเขาจะตอบคำถามของมีล่าในภายหลังได้หรือไม่? “งั้นเอานี้ไหม? ฮ่าฮ่า! อย่างที่คุณรู้ การแต่งงานจะเป็นเวลาเพียงหนึ่งปีเท่านั้น เมื่อปีนั้นมาถึง คุณจะต้องหย่ากับเธอ! ถึงอย่างนั้นตระกูลโยเวลล์จะเสนอเงินจำนวนมหาศาลให้คุณอย่างแน่นอน เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น ฉันไม่เห็นว่าจะมีผลเสียที่คุณจะไม่เห็นด้วยเลยนะ! ท้ายที่สุดแล้ว ไม่เพียงคุณจะมีกินมีใช้ไปทั้งชาติเมื่