All Chapters of มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: Chapter 931 - Chapter 940

เจอรัลด์พยักหน้า ขณะที่เขากล่าวไปแบบนั้น “…ให้ตาย มันดีที่สุดที่พวกเราไม่ได้ไปไกลกว่านี้ น้องชาย! จากสิ่งที่ฉันเคยได้ยินมา ยุงพวกนั้นไม่แม้แต่จะทิ้งร่องรอยใด ๆ ของผิวหนังเหยื่อของพวกมันเลยด้วยซ้ำ! พวกเราถูกกระสุนยิงยังดีกว่าต้องทนต่อการโจมตีของยุงพิษนะ!” ผู้ชายตัวอ้วนกล่าว รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา “คุณน่าจะคิดถึงเรื่องนั้น ในขณะที่คุณวิ่งมาหาผมก่อนหน้านี้ ความจริงที่ว่าคุณทำแบบนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณไม่รังเกียจที่ผมจะตายด้วยกันกับคุณตั้งแต่แรกอยู่แล้วหรอกเหรอ?” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขายิ้มขบขันแกมเหน็บแนม อย่างไรก็ตาม ผู้ชายตัวอ้วนก็แทบจะไม่สำนึกผิดใด ๆ ด้วยซ้ำ เพราะเขารู้สึกกลัวมากเกินไปว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน เจอรัลด์เองก็กำลังคำนวนโอกาสของเขาในการมีชีวิตรอด ถ้าเขาพยายามต่อสู้กับผู้ชายพวกนั้น สุดท้ายแล้ว เขามั่นใจว่าผู้ชายพวกนั้นจะถล่มยิงจากระยะไกลทันทีที่พวกเขาเห็นเขาแน่ การหลบซ่อนยังคงเป็นไปได้ ณ จุดนั้น แต่เขาจะยังคงลงเอยด้วยการได้รับบาดเจ็บ! ไม่มีสิ่งด้านดีที่เป็นความหวังใด ๆ ในการเผชิญหน้ากับผู้ชายพวกนั้นในตอนนี้ ด้วยข้อสรุปเช่นนั้นในใจ เจอรัลด์จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเล

“นาย…นายจะมุ่งหน้าไปที่ไหนกัน?” ผู้หญิงคนนั้นถามอย่างค่อนข้างลังเลใจ ขณะที่เธอมองไปที่เจอรัลด์ “ไม่รู้สิ! เมื่อผมไปหยุดอยู่ที่จังหวัดซอลฟอร์ด ผมก็อาจจะเดินทางต่อไปจนกว่าผมจะถึงจุดสิ้นสุดของโลกล่ะมั้ง!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เขาเร่งเครื่องยนต์รถออฟโรดที่เขาขับอยู่ มันชัดเจนว่าเขาคือคนที่จัดการคนของฮันเซลในข่วงกลางคืน เป็นเพราะแบบนั้นเช่นกันที่เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ไปได้นานกว่านี้ “ก่อนที่นายจะจากไป บอกชื่อของให้ฉัน! ฉันชื่อเรนนี่ เลวิงตัน!” เรนนี่ตะโกนออกมา ขณะที่ใบหน้าของเธอแดงขึ้นมา เอาตามตรงนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอที่เธอเคยใกล้ชิดกับผู้ชายขนาดนี้ สำหรับเธอ เจอรัลด์แตกต่างจากผู้ชายคนอื่นทั้งหมดที่เธอเคยพบก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง ท้ายที่สุดแล้ว เจอรัลด์ก็บอกเธอว่าเขาจะไม่มีความคิดสกปรกใด ๆ ต่อเธอ และเรนนี่ก็เห็นมันในดวงตาของเขาว่าเขาไม่ได้โกหก “อ่า อืม…แค่เรียกผมว่าแซนเดอร์สัน!” เจอรัลด์ตอบกลับ เมื่อได้ยินแบบนั้น เรนนี่ก็ไม่มีโอกาสแม้แต่จะตอบกลับเลยด้วยซ้ำ ก่อนที่เจอรัลด์จะเหยียบคันเร่งและขับจากไปในขณะที่โบกมือให้ “…แซนเดอร์สันงั้นเหรอ? ใครจะบ้าตั้งชื่อเช่

“หืมม? นักเดินทางเหรอ? เด็กเหลือขอ ถ้านายรู้ว่าอะไรดีสำหรับนาย ก็ไปซะเดี๋ยวนี้ ถ้านายไม่ ฉันจะสิ้นเปลืองลูกกระสุนของฉันกับนายเท่านั้น!” ลีโอโพลด์กล่าว ขณะที่เขาเล็งปืนไปยังข้างหัวของเจอรัลด์โดยตรง ในการตอบสนอง อย่างไรก็ตามเจอรัลด์เพียงหันไปมองตรงเข้าไปในดวงตาของลีโอโพลด์ “แกกำลังมองบ้าอะไร ห๊ะ เจ้าเด็กนี่?” ลีโอโพลด์คำรามอย่างโกรธเคือง “รู้ไหม ฉันเตร็ดเตร่ไปทั่วมาพักหนึ่งแล้วตอนนี้ ฉันต้องบอกว่าจริง ๆ แล้วไม่มีใครกล้าที่จะชี้ปืนมาที่หน้าผากของฉันโดยตรงมาก่อน!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยการหัวเราะ “อยากตายใช่ไหม? ได้เลย!” ลีโอโพลด์คำรามใส่ ขณะที่นิ้วชี้ของเขาขยับเพื่อจะเหนี่ยวไก อย่างไรก็ตามสิ่งต่อมาที่เขารู้ เสียงแกล๊งของโลหะก็ดังก้องไปทั่วถ้ำนั้น ลีโอโพลด์ใช้เวลาครู่หนึ่งที่จะตระหนักได้ว่าปืนไม่ได้อยู่ในมือของเขาอีกต่อไป และเป็นตอนนั้นเองเมื่อเขารู้ว่าเขาแย่แล้ว ขณะที่เหงื่อเริ่มไหลลงที่หน้าผากของลีโอโพลด์ ทุกคน รวมถึงวิสเลอร์และคนของเขา ก็ตกตะลึงมาก จนพวกเขาไม่แม้แต่จะกล้าหายใจด้วยซ้ำ ท้ายที่สุดแล้ว ทุกคนได้เห็นว่ามันเกิดขึ้น ในเสี้ยววินาทีก่อนที่ไกปืนจะถูกลั่น เจอรัลด์ได้ตะ

“เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?” เจอรัลด์ถาม เขาไอกระแอมในลำคอ จากนั้นวิสเลอร์ก็พูดขึ้น “เอ่อ เจ้าของโรงงานถูกกองกำลังท้องถิ่นที่นี่รังควานอยู่บ่อยครั้งมาเป็นเวลานานแล้ว… เขาแค่ไม่สามารถทนมันได้อีกต่อไปแล้ว จริง ๆ แล้วเขาก็ค่อนข้างเต็มใจที่จะขายโรงงานในราคาต่ำ! จึงเป็นผลให้ พวกเรายังคงมีเงินเหลือเล็กน้อยกับพวกเราในตอนนี้ครับ พูดแล้วก็นะ เนื่องจากเขาไม่ได้เป็นเจ้าของโรงงานอีกต่อไปแล้ว พวกเราควรเปลี่ยนชื่อบริษัทไหมครับ?” วิสเลอร์ถาม “อืมม… งั้นก็ใช้ชื่อรอลยัลดราก้อนกันเถอะ!” เจอรัลด์กล่าวอย่างไม่ค่อยสนใจ “โอ้? บริษัทรอลยัลดราก้อน จำกัด เหรอครับ? หรือบางทีอาจเป็น รอยยัลดราก้อน กรุ๊ป? ไม่ว่าจะยังไง นั่นก็ฟังดูเป็นชื่อที่ยอดเยี่ยม! มันฟังดูน่าเกรงขามอย่างชัดเจน แน่นอนเลยทีเดียว ผมจะดำเนินการเอกสารที่เหลือเดี๋ยวน้ี! อีกอย่าง ก่อนที่ผมจะออกไป พี่น้องของผมและผมได้รวมเงินกองกลางของพวกเราเพื่อซื้อคฤหาสน์ซึ่งเจ้าของโรงงานคนก่อนเคยอาศัยอยู่! คุณก็สามารถอยู่ที่นั่นได้ในอนาคต!” วิสเลอร์กล่าวเสริมด้วยรอยยิ้ม “เพื่อความมั่นใจ คุณไม่ได้บีบบังคับเขาให้ทำแบบนั้นใช่ไหม?” เจอรัลด์ถาม โดยรู้ดีว่าวิสเลอร์และกลุ

“เป็นไปได้ไหมว่า…เธอชอบเจ้านายของเรา?” ลูซี่กล่าวเสริม ขณะที่เธอป้องปากของเธอในขณะที่หัวเราะออกมา “เลิกพูดไร้สาระเถอะ ลูซี่… ฉัน… ฉันไม่มีญาติคนอื่น ๆ ที่จะพูดถึง! ดังนั้นฉันจะยอมรับว่าฉันรู้สึกถึงความรู้สึกปลอดภัยในครั้งแรกที่ฉันเห็นเจ้านาย… มันเป็นเหตุผลที่ทำไมฉันถึงเลือกที่จะอยู่ อีกอย่างในส่วนที่เกี่ยวกับความชอบนั้น คนอย่างฉันจะมีคุณสมบัติที่จะตกหลุมรักกับคนอย่างเจ้านายได้ยังไง?!” ยูกิตอบกลับ ขณะที่เธอหน้าแดง “เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ลูซี่…ฉันจำได้อย่างชัดเจนว่าเธอต้องการจะกลับไปบ้านเกิดของเธอมากกว่าฉันเสียอีกนะ! ทำไมเธอถึงไม่จากไปในตอนนั้นล่ะ?” ยูกิพูดเสริม “อืม ฉันเพียงรู้สึกว่าเจ้านายเป็นคนดีที่จะไม่ข่มเหงพวกเราเหมือนกับเจ้านายคนก่อนของเรา… นอกจากนั้นความจริงที่ว่าเขาเอาใจใส่พวกเรามากขนาดนี้ ฉันแค่รู้สึกจำเป็นต้องอยู่และทำงานให้เขา! ฉันยังมีเหตุผลที่สองสำหรับการอยู่ต่อ ว่าแต่… จำไทสันได้ไหม? เขาบอกฉันว่า เขาจะมารับฉันในอีกไม่ถึงเดือนหลังจากนั้น! ฉันไม่ต้องการให้เขาต้องค้นหาฉันไปทั่ว ดังนั้นจึงอยู่นิ่ง ๆ ที่นี่! วิธีนั้นเขาจะสามารถมารับฉันได้ง่าย ๆ เมื่อถึงเวลา! แต่เนื่องจากเข