“เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?” เจอรัลด์ถาม เขาไอกระแอมในลำคอ จากนั้นวิสเลอร์ก็พูดขึ้น “เอ่อ เจ้าของโรงงานถูกกองกำลังท้องถิ่นที่นี่รังควานอยู่บ่อยครั้งมาเป็นเวลานานแล้ว… เขาแค่ไม่สามารถทนมันได้อีกต่อไปแล้ว จริง ๆ แล้วเขาก็ค่อนข้างเต็มใจที่จะขายโรงงานในราคาต่ำ! จึงเป็นผลให้ พวกเรายังคงมีเงินเหลือเล็กน้อยกับพวกเราในตอนนี้ครับ พูดแล้วก็นะ เนื่องจากเขาไม่ได้เป็นเจ้าของโรงงานอีกต่อไปแล้ว พวกเราควรเปลี่ยนชื่อบริษัทไหมครับ?” วิสเลอร์ถาม “อืมม… งั้นก็ใช้ชื่อรอลยัลดราก้อนกันเถอะ!” เจอรัลด์กล่าวอย่างไม่ค่อยสนใจ “โอ้? บริษัทรอลยัลดราก้อน จำกัด เหรอครับ? หรือบางทีอาจเป็น รอยยัลดราก้อน กรุ๊ป? ไม่ว่าจะยังไง นั่นก็ฟังดูเป็นชื่อที่ยอดเยี่ยม! มันฟังดูน่าเกรงขามอย่างชัดเจน แน่นอนเลยทีเดียว ผมจะดำเนินการเอกสารที่เหลือเดี๋ยวน้ี! อีกอย่าง ก่อนที่ผมจะออกไป พี่น้องของผมและผมได้รวมเงินกองกลางของพวกเราเพื่อซื้อคฤหาสน์ซึ่งเจ้าของโรงงานคนก่อนเคยอาศัยอยู่! คุณก็สามารถอยู่ที่นั่นได้ในอนาคต!” วิสเลอร์กล่าวเสริมด้วยรอยยิ้ม “เพื่อความมั่นใจ คุณไม่ได้บีบบังคับเขาให้ทำแบบนั้นใช่ไหม?” เจอรัลด์ถาม โดยรู้ดีว่าวิสเลอร์และกลุ
“ป ประทานโทษนะครับ…? ส่งพวกเขากลับบ้านงั้นเหรอครับ…?” เชอร์แมนถามด้วยความประหลาดใจ “ยังไม่เข้าใจนายท่านพูดอีกเหรอ?!” วิสเลอร์ตะคอกใส่อย่างเย็นชา “ช ชัดเจนมากครับ! ผมจะส่งพวกเธอกลับบ้านเดี๋ยวนี้ครับ เจ้านาย!” เชอร์แมนตอบกลับ ขณะที่เขาพยักหน้าซ้ำ ๆ ด้วยความตกใจกลัว เมื่อได้ยินแบบนั้น สาวใช้ทั้งหลายจึงเริ่มโค้งอย่างรู้สึกขอบคุณให้เจอรัลด์ทันที ขณะที่พวกเธอผลัดกันกล่าว ‘ขอบคุณ’ เขา “เอาล่ะ เอาล่ะ เงียบ ๆ กันหน่อย…ตอนนี้พวกเธอทั้งหมดก็มีอิสระที่จะกลับบ้านกันได้แล้ว!” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขายิ้มบาง ๆ เนื่องจากเจอรัลด์มีประสบการณ์เป็นการส่วนตัวว่ามันรู้สึกยังไงที่ถูกบังคับให้ออกจากบ้านของตัวเขาเองไป เขาจะไม่ยอมให้หญิงสาวเหล่านี้ต้องเผชิญกับความเศร้าโศกและความทุกข์ใจเช่นเดียวกับที่เขามี สำหรับเขา พวกเธอก็ประสบความทุกข์มาเพียงพอแล้วหลังจากทนทุกข์กับความอัปยศอดสูของการถูกซื้อให้มาเป็นคนรับใช้ นอกจากนี้ เขาก็ไม่ได้เป็นคนที่อยู่เหนือคนอื่นตั้งแต่แรกเลยจริง ๆ ไม่นานหลังจากนั้น สาวใช้ส่วนใหญ่ก็จากไปด้วยกันกับเชอร์แมน อย่างไรก็ตามพวกเธอสองคนยังคนยืนอยู่ที่นั่นกัน โดยกำลังร้องไห้สะอึกสะอ
“เป็นไปได้ไหมว่า…เธอชอบเจ้านายของเรา?” ลูซี่กล่าวเสริม ขณะที่เธอป้องปากของเธอในขณะที่หัวเราะออกมา “เลิกพูดไร้สาระเถอะ ลูซี่… ฉัน… ฉันไม่มีญาติคนอื่น ๆ ที่จะพูดถึง! ดังนั้นฉันจะยอมรับว่าฉันรู้สึกถึงความรู้สึกปลอดภัยในครั้งแรกที่ฉันเห็นเจ้านาย… มันเป็นเหตุผลที่ทำไมฉันถึงเลือกที่จะอยู่ อีกอย่างในส่วนที่เกี่ยวกับความชอบนั้น คนอย่างฉันจะมีคุณสมบัติที่จะตกหลุมรักกับคนอย่างเจ้านายได้ยังไง?!” ยูกิตอบกลับ ขณะที่เธอหน้าแดง “เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ลูซี่…ฉันจำได้อย่างชัดเจนว่าเธอต้องการจะกลับไปบ้านเกิดของเธอมากกว่าฉันเสียอีกนะ! ทำไมเธอถึงไม่จากไปในตอนนั้นล่ะ?” ยูกิพูดเสริม “อืม ฉันเพียงรู้สึกว่าเจ้านายเป็นคนดีที่จะไม่ข่มเหงพวกเราเหมือนกับเจ้านายคนก่อนของเรา… นอกจากนั้นความจริงที่ว่าเขาเอาใจใส่พวกเรามากขนาดนี้ ฉันแค่รู้สึกจำเป็นต้องอยู่และทำงานให้เขา! ฉันยังมีเหตุผลที่สองสำหรับการอยู่ต่อ ว่าแต่… จำไทสันได้ไหม? เขาบอกฉันว่า เขาจะมารับฉันในอีกไม่ถึงเดือนหลังจากนั้น! ฉันไม่ต้องการให้เขาต้องค้นหาฉันไปทั่ว ดังนั้นจึงอยู่นิ่ง ๆ ที่นี่! วิธีนั้นเขาจะสามารถมารับฉันได้ง่าย ๆ เมื่อถึงเวลา! แต่เนื่องจากเข
“ไทสัน!” ลูซี่ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ขณะที่วิสเลอร์หันไปมองเจอรัลด์ “คุณรู้จักเขาหรือเปล่าครับ นายท่าน?” วิสเลอร์ถามเจอรัลด์เพียงตอบสนองกลับทันที “แน่นอน! เขาอาจไม่ใช่พี่ชายทางสายเลือดของผม แต่ผมก็ปฏิบัติต่อเขาเป็นพี่ชายคนหนึ่ง!” “…ฮะ? ง งั้น โปรดช่วยชีวิตเขาด้วยนะคะ นายท่าน! เนื่องจากคุณเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ คุณต้องช่วยเขานะคะ!” ลูซี่ร้องคร่ำครวญ ระหว่างร้องไห้สะอึกสะอื้น เมื่อเขาได้ยินคำขอร้องของเธอ เจอรัลด์ก็นึกได้ว่าลูซี่เคยเอ่ยถึงใครบางคนที่มีชื่อว่าไทสันกับเขาในบางเวลา เมื่อคิดว่าไทสันที่เธอกำลังรอคอย กลับกลายเป็นคนที่เขาเป็นห่วงมากเช่นกัน! ถ้าเจอรัลด์ตระหนักได้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เขาก็คงจะส่งคนของเขาออกไปตามหาเขานานแล้ว ถ้ามันเกิดขึ้นแล้ว เหตุการณ์ครั้งนี้สามารถหลีกเลี่ยงได้โดยง่าย “โปรดให้พื้นที่พวกเขาบ้าง ลูซี่… เธอไม่ได้ยินเหรอว่าเข้านายปฏิบัติต่อไทสันเหมือนพี่ชายแท้ ๆ ของเขา?” ยูกิโน้มน้าว ขณะที่เธอดึงลูซี่ไปข้าง ๆ เจอรัลด์เองก็เริ่มตรวจบาดแผลของไทสันทันที ตามที่คาดไว้ เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส หากไทสันถูกพบเจอสองสามชั่วโมงในภายหลัง แม้แต่ฟินน์เลย์ก็คงจะไม่สามารถช่วยช
อย่างไรก็ตามตอนนั้น คลอฟอร์ดก็เริ่มกลัวว่าเหตุการณ์ของคู่หูเดรกและไทสันที่ช่วยเหลือเจอรัลด์ไว้ จะถูกเปิดโปงในไม่ช้าก็เร็ว จึงเป็นผลให้พวกเขาจัดเตรียมเงินไว้ให้พวกเขาสองคนพี่น้อง และบอกให้พวกเขาออกไปจากตระกูลคลอฟอร์ด คู่หูเดรกและไทสันไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเรื่องนั้น และแม้พวกเขาได้วางแผนไว้ว่าจะกลับไปยังฐานทัพทหารรับจ้างต่างประเทศในตอนแรก แต่พวกเขาก็ได้ยินข่าวลือถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับทั้งเจอรัลด์และแซคในเมืองเมอร์รี่คืนนั้น เมื่อรู้ว่าเจอรัลด์หายตัวไป พวกเขาจึงรีบไปที่จังหวัดซอลฟอร์ดกันทันที เพื่อแอบสืบสวนเหตุการณ์ ถึงแม้หลังจากสามเดือนผ่านไป ก็ไม่มีพวกเขาคนไหนสามารถได้ข่าวที่เป็นเบาะแสใหม่ใด ๆ ได้เลย ราวกับว่านั่นยังไม่พอ แม้แต่ตระกูลชุยเลอร์ก็เริ่มสังเกตเห็นกิจกรรมของพวกเขาแล้ว เมื่อรู้แบบนั้น พวกเขาทั้งคู่รู้ว่าพวกเขาไม่มีทางเลือกมากนักนอกจากหยุดการสืบสวนของพวกเขาในตอนนั้น หลังจากการวางแผนบางอย่าง พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะออกไปจากจังหวัดซอลฟอร์ด และมุ่งหน้าไปยังเขตสามเหลี่ยมในเมืองเฮฟเวินลีกัน แผนการของพวกเขาคือการสร้างฐานที่นั่น และด้วยเงินที่เหลือที่คลอฟอร์ดมอบให้พวกเขา พวกเ
“ฉันยังไม่คิดว่าเสื้อที่ฉันเตรียมให้คุณนั้นเหมาะสมกับโอกาสนี้นะคะ นายท่าน… ทำไมพวกเราไม่หยุดรถและซื้อเสี้อตัวใหม่ที่ดีกว่านี้ล่ะ? ดีไหมคะ?” ยูกิถามด้วยรอยยิ้ม ในเวลานี้เธอนั่งข้างเจอรัลด์ ขณะที่ทีมรถของพวกเขามุ่งหน้าไปที่งานชุมนุมกัน “ฉันคิดว่ามันดีแล้ว…” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาก้มมองเสื้อของเขาด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่นเล็กน้อย ขณะที่รถเข้าใกล้อาคารพาณิชย์ เจอรัลด์ก็มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความประหลาดใจ บุคคลแรกที่เขาเห็นก็คือคนหนุ่มที่ค่อนข้างดูคุ้น ๆ “มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าคะ คุณผู้ชาย?” ยูกิถาม “ถ้าสายตาของผมไม่ได้หลอกผม นั่นดูเหมือนจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่าของผมน่ะ…หรืออย่างน้อยก็เป็นคนที่คล้ายกับเขามาก เอาเถอะ หยุดอยู่ตรงนี้ ผมจะมุ่งหน้าเข้าไปในอาคารนั้น” เจอรัลด์สั่ง เมื่อได้ยินคำสั่งของเขา รถทั้งหมดภายใต้เขาก็หยุดกลางถนนทันที โดยพื้นฐานแล้วสิ่งนี้ปิดกั้นถนนหลักส่วนใหญ่ก็ตาม แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อไหร่ก็ตามที่ผู้คนของเขตเมืองทาลโก้ ที่เห็นทีมรถกำลังทำเหมือนกับว่าพวกเขาเป็นเจ้าของสถานที่ พวกเขาก็รู้ว่าเป็นผู้มีอิทธิพล ที่พวกเข
เมื่อตระหนักได้ว่าลูกค้าของฮาร์เปอร์อยู่ที่นี่ เจอรัลด์จึงสะกิดหัวของเขาไปทางหน้าใหม่สองคน ขณะที่เขามองไปที่ฮาร์เปอร์ โดยส่งสัญญาณอย่างชัดเจนให้เขาจัดการงานของเขาก่อน ขณะที่เจอรัลด์หันหลังเพื่อจะจากไป อย่างไรก็ตาม เขาก็ถึงกับช็อกเมื่อตระหนักได้ว่าผู้ชายและผู้หญิงคนนั้นคือใคร กลับกลายเป็นว่า พวกเขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากราเคล และแฟนของเธอ เจฟเฟอร์สัน! ย้อนกลับไปตอนที่เขายังคงอยู่ในสภาพที่น่าเวทนาเมื่อครึ่งปีก่อน เขาจำได้ว่าราเคลทำให้เขาอับอายขายหน้าอย่างไร เมื่อเขายังคงทำงานในเขตก่อสร้าง “ให้ตาย! นั่นนายจริง ๆ เหรอ เจอรัลด์?” ราเคลอุทานออกมา ขณะที่เธอเอามือกอดอกก่อนจะส่งรอยยิ้มเย็นชาแวบหนึ่งให้เขา “โอ้ นายรู้จักกับประธานเควลซ์และประธานบราวน์ด้วยเหรอ เจอรัลด์? ฮ่าฮ่า! ประธานบราวน์เป็นผู้รับผิดชอบบริษัทขนาดใหญ่ที่นี่! ในเวลานี้ หลังจากฉันเจรจาต่อรองโครงการหนึ่งกับพวกเขาน่ะ!” ฮาร์เปอร์อธิบาย “ใช่ พวกเรารู้จักกัน” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยการพยักหน้าเบา ๆ “ฮึ่ม! เสแสร้งทำเป็นว่าพวกเราแทบจะไม่รู้จักกันงั้นเหรอ เจอรัลด์? ราวกับว่านายจะสามารถลืมฉันไปแล้วงั้นแหละ! ท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็เป็นคน
ตอนนั้นทั้งราเคลและเจฟเฟอร์สันก็มาถึงทางเข้าของอาคารพาณิชย์กันแล้ว ความจริงแล้ว เจฟเฟอร์สันก็จอดรถของเขาข้างถนนอย่างเหมาะสมแล้ว ถึงอย่างนั้นทีมรถก็ดูเหมือนจะจอดอยู่ตรงกลางถนนกัน! เนื่องจากรถของเจฟเฟอร์สันจอดอยู่ในเลนเดียวเท่านั้นซึ่งทีมรถไม่ได้ขวางในทางหนึ่ง รถของเขาจึงขวางถนนจริง! “เฮ้! เห็นได้ชัดว่าพวกเราไม่ใช่คนที่ผิดในที่นี้! ท้ายที่สุดแล้ว ก็เป็นทีมรถนั้นต่างหากที่กำลังขวางถนนส่วนใหญ่ไว้! ทำไมพวกเราถึงเป็นคนเดียวที่ถูกสั่งให้ย้ายรถของพวกเราล่ะ?” ราเคลตะโกนขึ้น โดยไม่สามารถยอมรับตรรกะของพนักงานคนนั้นได้ “ฮ่า! แค่ดูแบรนด์รถของพวกคุณสิ จากนั้นก็เทียบมันกับทีมรถเหล่านั้น! แม้ผมเดาว่าคุณมาจากนอกเขตเมืองนี้ก็ตาม เพราะคุณดูไม่เหมือนจะรู้ว่าสิ่งต่าง ๆ เป็นไปอย่างไรที่นี่ ฟังนะ แค่ย้ายรถของคุณเดี๋ยวนี้ อย่ามาตำหนิผมแล้วกันถ้ามีบางอย่างเกิดขึ้น เพราะผมค่อนข้างมั่นใจว่าบอสแกรม หรือชื่อของเขาคืออะไรก็ตามจะไม่สามารถรับผิดชอบได้แน่ถ้าสิ่งต่าง ๆ เลวร้ายลง!” พนักงานคนนั้นพูดเย้ยหยัน “…เอาล่ะ ฉันเคยได้ยินว่ามีเพียงคนที่มีอิทธิพลและอำนาจในเขตเมืองทาลโก้เท่านั้นที่สามารถเป็นเจ้าของ และไปทุ