บททั้งหมดของ มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: บทที่ 911 - บทที่ 920

ไม่ช้ากลางคืนก็มาถึง และมันก็ค่อนข้างดึกแล้ว อย่างไรก็ตาม ความเงียบของคืนก็ถูกทำลายลงโดยเสียงระเบิดขนาดใหญ่! สมาชิกที่อยู่ที่นั่นของตระกูลชุยเลอร์ถูกทิ้งให้รู้สึกตกตะลึงไปตาม ๆ กัน ขณะที่พวกเขาเฝ้ามองเปลวเพลิงปะทุขึ้นมาจากที่ตั้งโกดังของเขา “กำลังเกิดบ้าอะไรขึ้นกัน?” โนอาที่รู้สึกถึงการสั่นไหวของการระเบิดซึ่งนั่งอยู่ข้างเบอร์ก และคนอื่น ๆ สองสามคนตะโกนขึ้นมา พวกเขาทั้งหมดนั่งอยู่ในห้องประชุมขนาดใหญ่ของตระกูลชุยเลอร์กันเมื่อการระเบิดเกิดขึ้น “นายท่าน มีบางอย่างผิดปกติอย่างรุนแรงครับ! โกดังของเราเพิ่งเกิดเพลิงไหม้!” พ่อบ้านประกาศ ขณะที่พรวดพราดเข้ามาในห้องที่ผู้ชายทั้งหลายที่รู้สึกตกตะลึงอยู่กัน “ว่าไงนะ?!” โนอาตอบกลับ ขณะที่เขารู้สึกว่าริมฝีปากของเขากระตุกเล็กน้อย เขามีเหตุผลที่จะโกรธจัดเท่าที่เขาเป็นอยู่ในเวลานี้ ท้ายที่สุดแล้ว ตลอดหลายปีมานี้ ชุยเลอร์ก็ไม่เคยใช้โกดังของพวกเขาเพื่อเก็บของที่ไม่สำคัญเลย แต่ในทางกลับกัน ข้อมูลและเอกสารสำคัญของพวกเขาส่วนใหญ่ก็ถูกเก็บไว้ที่นั่น! “ใครที่รับผิดชอบในเรื่องนี้กัน?! ใครกล้าดีมาทำบางอย่างแบบนี้กับตระกูลชุยเลอร์?!” โนอาคำรามด้วยความเ

“…นายเป็นใคร? ยาเอลส่งนายมาที่นี่หรือเปล่า?” แจสมินถามด้วยน้ำเสียงค่อนข้างน่าสงสัย แม้กลางคืนมาถึงแล้ว แต่แสงไฟหน้ารถทั้งหมดก็สว่างไสวพอให้คนเหล่านั้นในกลุ่มของแจสมินเห็นว่าบอดี้การ์ดที่ดูเคร่งขรึมนั้นน่าประทับใจเพียงใด ขณะที่พวกเขายืนอยู่ข้างหลังผู้นำของพวกเขา มันชัดเจนว่าบอดี้การ์ดเหล่านี้ได้รับการฝึกฝนที่เข้มงวดมากที่สุดเท่านั้น และจากสิ่งที่แจสมินรู้ มีเพียงตระกูลใหญ่สองสามตระกูลเท่านั้นที่สามารถจ้างบอดี้การ์ดที่มีสมรรถภาพสูงเช่นนี้ได้ ยิ่งไปกว่านั้น มันก็ดึกมากขนาดนี้แล้วแต่คนที่มาถึงพร้อมกับความโอ่อ่าเช่นนี้ พวกเขาจะไม่ได้เป็นลูกน้องของยาเอลได้ยังไง? เมื่อรู้แบบนั้นจึงยิ่งทำให้ความวิตกกังวลของแจสมินและคนอื่น ๆ ขยายมากขึ้นเท่านั้น ขณะที่พวกเขายืนอยู่ใกล้กันและกันในการเตรียมพร้อมที่จะทั้งโจมตีและวิ่งไป “ฮึ่ม ยาเอลงั้นเหรอ? นั่นเป็นใครกัน?” ชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้ายิ้มเยาะก่อนจะกล่าวเสริม “ผมได้รับคำสั่งมาจากเจ้านายของผมเพื่อให้พาคุณไปจากอันตราย คุณหนูเฟนเดอร์สัน ผมหวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือเพราะพวกเราไม่มีเวลาเหลือแล้วจริง ๆ มากับพวกเราเถอะ” “เจ้านายของนาย…เขาเป็นใคร?” แจส

ทั้งสวนเต็มไปด้วยซากศพไม่ว่าจะเป็นเพศไหนก็ตาม! ราวกับว่าฉากสยองขวัญนั้นยังไมพอ ฝนที่ตกหนังก็ยังทำให้สวนมีน้ำขับที่เต็มไปด้วยของเหลวสีแดงเข้มอย่างน่าตะลึง… อาการการสั่นเทาด้วยความกลัวอย่างที่สุด แสงฟ้าแลบอีกครั้งจึงเป็นการบอกให้คนรับใช้คนนั้นทราบถึงใครบางคนที่อยู่ในสวน… สายตาของเขาปรับให้เข้ากับความมืดได้แล้วในตอนนี้ ดังนั้นเมื่อคนรับใช้หันไปมองคนที่ยืนอยู่กลางสวนพร้อมกับร่มในมือของเขา เขาก็ถึงกับสาบานว่าเขาเพิ่งได้เห็นปีศาจตัวเป็น ๆ ซะแล้ว ขณะนี้ปีศาจชายคนนั้นหันมามองเขา คนรับใช้ก็กลายเป็นแข็งทื่อด้วยความกลัวอยู่กับที่ ไม่สามารถแม้แต่จะขยับขาของเขาได้เลยด้วยซ้ำ แม้ว่าปีศาจตนนั้นที่มืออีกข้างล้วงไว้ในกระเป๋ากางเกงของเขา กำลังเดินมาหาเขาในตอนนี้ก็ตาม ความจริงแล้วเขากลัวมาก จนเขาไม่สามารถแม้แต่จะปล่อยเสียงร้องที่เบาที่สุดได้เลยด้วยซ้ำ หลังจากสิ่งที่ดูเหมือนจะชั่วกาลนาน คนรับใช้ก็รู้สึกประหลาดใจที่เห็นว่าคนที่น่าสยองขวัญคนนั้นก็ค่อนข้างมีใบหน้าที่หล่อเหลา อย่างไรก็ตามความประหลาดใจของเขากลายเป็นความกลัวอีกครั้ง ทันทีที่เขาตระหนักได้ว่าสายตาของคน ๆ นั้นดุร้ายเพียงใด สายตาของปีศ

เกือบจะในทันทีทันใดหลังจากนั้น ก็ได้ยินเสียงของแก้วไวน์และจานอาหารกระทบกันเสียงดัง เมื่อทุกคนหันไปมองว่าใครที่ทำให้เกิดเสียงอึกทึกนี้ขึ้นมา พวกเขาก็เห็นเบอร์ก โนอา และยาเอลต่างก็กำลังจับโต๊ะเอาไว้ ขณะที่พวกเขาตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงด้วยความหวาดกลัว! พวกเขามีเหตุผลที่จะตกใจกลัวขนาดนี้ อย่าลืมว่าพวกเขาทั้งสามคนก็รู้ดีว่าโมลเดลมีกำลังมากกันเพียงใด แต่เจอรัลด์ก็เพิ่งจัดการพวกเขาทั้งสี่คนไป ต่อหน้าต่อตาของพวกเขานี้! ขณะที่เจอรัลด์ก้าวมาข้างหน้า เบอร์กก็ล้มลงกับพื้นทันที โดยตะโกนขึ้นมา “ด ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลย เจอรัลด์! ไว้ชีวิตฉันด้วย ได้โปรดเถอะ!” ผู้ชายร่างใหญ่ที่มีน้ำหนักเกินสองร้อยปอนด์ และมีกล้ามเนื้อเป็นหมัดในเวลานี้กำลังหวาดกลัวมากจนน้ำมูกไหลลงมาจนถึงคางของเขาแล้ว “ไว้ชีวิตนายงั้นเหรอ? รู้บ้างไหมหกเดือนก่อนตอนที่ฉันหลบหนีมายังจังหวัดซอลฟอร์ด? ฉันมีพี่น้องมากกว่าสามสิบคน และตอนนี้ก็ไม่มีพวกเขาคนไหนที่ยังมีชีวิตอยู่เพราะคนของนาย พวกเขาทั้งหมดต่างก็เป็นเพื่อนของฉันจากเมย์เบอร์รี่! ทำไมนายไม่ไว้ชีวิตพวกเขาล่ะถ้างั้น?” เจอรัลด์พูดใจเย็นอย่างน่ากลัว ขณะที่เขาตบหัวของเบอร์กเบา

และบางอย่างที่สำคัญก็คือ เมื่อรู้เป็นอย่างดีว่าตระกูลเฟนเดอร์สันเกือบจะถูกลบหายไปเพราะความสะเพร่าของเขา ไบรสันจึงจะรับผิดชอบกับเหตุการณ์นี้ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม หลังจากเรื่องต่าง ๆ สงบลงเล็กน้อย ไบรสันก็คิดว่าพวกเขาเกือบจะถูกตระกูลผู้รับใช้กำจัดไปอย่างไร ถ้าเรื่องทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นได้ภายใต้กฏของเขา งั้นเขาก็ยอมรับว่าเขาเริ่มแก่และไม่น่าเชื่อถืออีกแล้ว ความจริงที่ว่าเขาไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ โดยไม่ได้รับความช่วยเหลือนั้นก็เป็นข้อพิสูจน์เพิ่มเติมว่าในที่สุดก็ถึงเวลาของการเปลี่ยนแปลงเสียที มันจึงอธิบายได้ว่าทำไมบรรยากาศของการประชุมของตระกูลเฟนเดอร์สันคราวนี้ถึงแตกต่างไปมาก ทุกคนก็ก้มหน้าลงกัน ขณะที่รอให้ไบรสันพูด การไอเพื่อทำลายความเงียบและให้ได้รับความสนใจของทุกคน ไบรสันกระแอมในลำคอก่อนจะพูดขึ้น “ฉัน…มีข่าวสำคัญมากที่จะประกาศในวันนี้… การประกาศนี้จะเป็นการตัดสินใจครั้งสุดท้ายที่ฉันจะทำในฐานะที่เป็นหัวหน้าของตระกูลนี้เช่นกัน!” เมื่อได้ยินแบบนั้น ทุกคนก็เงยหน้าของพวกเขาขึ้น ขณะที่พวกเขามองไปที่ชายชรา “ฟังให้ดี สำหรับหัวหน้าคนต่อไปของเฟนเดอร์สันจะเป็นแจสมิน! ฉันแก่มากเกินไปแล้วต