บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 651 - บทที่ 660

เธอเคยไปที่เมืองเฉินกับกู้ ลี่เฉิน แน่นอนว่าเธอรู้จักชื่อของอี้ จิ่นหลี!อี้ จิ่นหลีเป็น... แฟนของลูกพี่ลูกน้องของเธอ!‘หลิง อี้หรานติดคุกมาไม่ใช่เหรอ? แล้วเธอหาแฟนแบบนี้ได้ยังไงกัน?’ไม่ใช่แค่อี้ จิ่นหลี แต่... หวา ลี่ฟางเหลือบมองกู้ ลี่เฉินที่อยู่ข้าง ๆ เธอ เธอพยายามสงบสติอารมณ์และฝืนยิ้มออกมา “คุณคือคุณอี้! อี้หราน ทำไมพี่ไม่บอกเราตอนที่พี่พาเขามาบ้านครั้งที่แล้วล่ะว่าแฟนของพี่คือคุณอี้ จิ่นหลี คนอื่นคงคิดว่าเราเป็นคนแปลกหน้ากัน”ป้าพูดทันทีด้วยรอยยิ้มว่า “นี่ อี้หราน เธอโชคดีที่มีแบบคุณอี้เป็นแฟน ยายของเธอจะได้นอนตายตาหลับถ้าเธอรู้ พี่ใหญ่ พี่รอง ทำไมพี่ถึงยังยืนอยู่ตรงนั้น มาเร็ว มาขอโทษอี้หรานด้วย การกระทำของพวกพี่นี่มันแย่จริง ๆ!”ท่าทางของป้าเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงลุงใหญ่และลุงรองมองหน้ากัน พวกเขาดูตัวลีบลงและไม่มีท่าทีเย่อหยิ่งเหมือนในตอนแรกอีกต่อไป พวกเขายิ้มทันทีและพูดว่า “พวกลุงขอโทษ ที่ทำไปก็เพราะเพื่อประโยชน์ของเธอเท่านั้นแหละ”หลิง อี้หรานไม่สนใจคำขอโทษของลุงทั้งสองตอนนี้เธอแค่หวังว่าญาติของเธอจะไม่ก่อความวุ่นวายอีกและจะไม่รบกวนงานศพของคุณยาย!เมื่อสัปเหร่อเข้า

หวา ลี่ฟางจ้องมองกู้ ลี่เฉินที่อยู่ในความงุนงง ดวงตาของเธอมีแววประกายของความหึงหวง ‘ลี่เฉินและหลิง อี้หรานรู้จักกันดีและดูเหมือนว่าลี่เฉินกำลังระงับอะไรบางอย่างอยู่ในขณะนี้’‘เป็นไปได้ไหมว่าลี่เฉินและหลิง อี้หราน... ไม่ มันเป็นไปไม่ได้!’หวา ลี่ฟางรีบปลอบตัวเอง ‘เขาเป็นเจ้าชายแห่งวงการบันเทิง เขาจะสนใจผู้หญิงที่เคยติดคุกได้อย่างไร?’‘หลิง อี้หรานโชคดีมากที่อี้ จิ่นหลีตกหลุมรักเธอ!’‘อีกอย่าง ตอนนี้ลี่เฉินคิดว่าฉันเป็นคนช่วยเขาตอนเด็ก! ฉันจึงเป็นคนสำคัญของลี่เฉิน!’‘ฉันแค่ต้องใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้และอย่าให้ลี่เฉินรู้ความจริงเด็ดขาด!’“อี้หรานโชคดีมากที่ได้เจอกับอี้ จิ่นหลี วันนี้อี้หรานมาโรงพยาบาลด้วยชุดแต่งงาน พวกเขาแต่งงานกันหรือยัง…” เสียงของหวา ลี่ฟางหยุดชั่วคราวขณะที่เธอพูดเพราะกู้ ลี่เฉินไม่ได้ฟังเธอเลย ดวงตาของเขากำลังจ้องมองไปที่พื้นที่ว่างเปล่า‘เขามองอะไร?’ หวา ลี่ฟางรู้สึกไม่สบายใจ…เมื่อหลิง อี้หรานกับอี้ จิ่นหลีเดินออกจากบ้านไป พวกเขาก็เจอร้านอาหารแบบไม่ได้ตั้งใจ แม้ว่าหลิง อี้หรานจะไม่ได้ทานอาหารกลางวันเพราะเธอรีบมาที่นี่ แต่เธอก็ไม่รู้สึกหิว“ขอโทษนะที่ทำให้คุณต

ใครบางคนสังเกตเห็นหลิง อี้หรานเข้ามาและพูดทันทีว่า “นี่ ฉันเคยคิดว่าอี้หรานเป็นคนที่มีอนาคตที่สุดในตระกูลของคุณ ใครจะคิดว่าคนที่มีอนาคตมากที่สุดตอนเด็กกลับกลายเป็นคนที่ตกต่ำที่สุดในตอนนี้และลี่ฟางกลายเป็นคนที่น่าพึ่งพาที่สุดตระกูลลู่ล่ะ?”คน ๆ นั้นพยายามจะประจบหวา ลี่ฟางโดยดูถูกหลิง อี้หราน ซึ่งหวา ลี่ฟางชื่นชอบที่จะได้ยินคำพูดแบบนี้ ตั้งแต่พวกเขายังเป็นเด็ก พวกเขามักจะถูกเปรียบเทียบกันเสมอเพราะพวกเขาดูคล้ายกันและอายุใกล้เคียงกันมากในอดีต หลิง อี้หรานเป็นนักเรียนดีเด่นในโรงเรียนและสามารถสอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงได้ ดังนั้นหวา ลี่ฟางจึงรู้สึกอับอายเมื่อเธอถูกเปรียบเทียบกับอี้หรานหวา ลี่ฟางชอบเวลาที่เธอดูสูงส่งกว่าหลิง อี้หราน แต่นั่นก็ก่อนที่จะรู้ว่าแฟนของหลิง อี้หรานคืออี้ จิ่นหลีตอนนี้เธอรู้ตัวตนที่แท้จริงของอี้ จิ่นหลีแล้ว หวา ลี่ฟางจึงคิดว่าคน ๆ นั้นที่พูดเปรียบเทียบออกมาสมควรถูกทุบตี! เพราะคำพูดเหล่านั้นทำให้เธอรู้สึกอายคน ๆ นั้นยังพูดต่อว่า “บางทีอาการป่วยของคุณยายของเธออาจเกิดจากอี้หราน การที่สมาชิกในตระกูลเคยติดคุกมาอาจจะไปกระตุ้นอาการของเธอให้ทรุดโทรมได้

กู้ ลี่เฉินยังคงถามตัวเองว่า ‘ฉันกำลังดูอะไรอยู่? ยังไม่ชัดเจนอีกหรือว่าหวา ลี่ฟางเป็นคนที่ฉันตามหา?’คนที่ช่วยชีวิตเขาไว้คือลี่ฟางและจากการสืบสวนของเขา เขาพบว่าลี่ฟางมีชีวิตที่น่าสังเวชในช่วงหลายปีที่ผ่านมา สิ่งที่เขาต้องทำคือรักษาลี่ฟางให้ดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้และปล่อยให้ลี่ฟางมีชีวิตที่ดีเพื่อแลกกับการช่วยชีวิตเขาแต่หลังจากที่เขาพบลี่ฟาง เขารู้สึกว่างเปล่าราวกับว่าเขาสูญเสียบางอย่างไป“ดูอะไรอยู่คะ ลี่เฉิน?” เสียงของหวา ลี่ฟางดังขึ้นกู้ ลี่เฉินหันไปมองหวา ลี่ฟางที่กำลังเดินมาทางนี้ จากนั้นเขาจึงเดินไปหาเธอและพูดว่า “ไม่มีอะไร ฉันกำลังจะกลับบ้าน โทรหาฉันได้ตลอดถ้ามีอะไรเกิดขึ้น”“คุณจะกลับบ้านตอนนี้เลยเหรอ?” หวา ลี่ฟางรู้สึกไม่พอใจ “นี่มันดึกแล้ว ทำไมคุณไม่ค้างคืนที่นี่แล้วออกไปพรุ่งนี้ล่ะ? ที่นี่ยังมีห้องว่างให้คุณนะ”“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ฉันมีธุระด่วนที่ออฟฟิศ ฉันกลับดีกว่า” กู้ ลี่เฉินตอบหวา ลี่ฟางไม่สามารถพูดอะไรได้ ดังนั้นเธอจึงตอบตกลงเมื่อเขาพูดอย่างนั้น จากนั้นเธอกับกู้ ลี่เฉินก็เดินไปที่รถของเขา“ลี่เฉิน... สามีเก่าของฉันบอกฉันว่าเขาจะมาหย่ากับฉัน ถ้าเกิดเรายังให

ภาพวาดเหล่านี้แสดงให้เห็นภาพของหญิงคนหนึ่งกำลังอุ้มเขาลงจากเขาย้อนกลับไปในตอนนั้น สิ่งที่พวกเขาพึ่งพาได้ก็คือการเชื่อใจกันและกันเป็นครั้งแรกที่เขาตระหนักว่าเธอมีความสำคัญกับเขามากจนเขาอาจอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอมีเพียงเธอในภาพวาดเท่านั้นที่เป็นข้อยกเว้นไม่ใช่ภาพวาดของเด็ก แต่เป็นภาพใบหน้าของผู้หญิงในวัยที่เติบโตแล้ว ผู้หญิงในภาพวาดส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้เขา ดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอดูสงบนิ่ง ทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจ ราวกับว่าการถูกจ้องมองด้วยดวงตาเช่นนั้นจะทำให้เขารู้สึกสงบ แต่ก็มีเหตุผลในเวลาเดียวกันกู้ ลี่เฉินยืนอยู่หน้าภาพวาด จ้องมองบุคคลในภาพด้วยดวงตาสีครามเข้มของเขา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดถ้าหลิง อี้หรานอยู่ที่นี่ เธออาจจะรู้ว่าเธอคือคนในภาพวาด!“ทำไมคุณถึงไม่ใช่เธอ?” เสียงเย็นชาของเขาดังขึ้นในสตูดิโอ แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับผู้หญิงในภาพวาดเพียงมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มบาง ๆกู้ ลี่เฉินยกมือขึ้นและลูบใบหน้าในภาพวาดเบา ๆ ราวกับว่าเขากำลังลูบแก้มของผู้หญิงคนนั้นถ้า... หลิง อี้หรานเป็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ เธอจะไม่ปล่อยให้มือของเขาสัมผัสใบหน้าของเธอเช่นนั้น