ตอนนี้หลิง อี้หรานกำลังสวมเสื้อผ้าเหล่านั้น! หวา ลี่ฟางจึงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย“ฉันไปหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้พี่ แต่พี่กลับเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว” หวา ลี่ฟางพูด จากนั้นเธอก็จับควงแขนกู้ ลี่เฉินด้วยความรักก่อนจะพูดต่อ “ฉันจะแนะนำคุณรู้จัก ลี่เฉิน นี่คือ...”“ไม่เป็นไร เรารู้จักกัน” กู้ ลี่เฉินตอบหวา ลี่ฟางคิดว่ากู้ ลี่เฉินรู้จักอี้ จิ่นหลีแค่คนเดียว แต่เขากลับรู้จักหลิง อี้หรานด้วยทันใดนั้น หวา ลี่ฟางก็ตื่นตระหนก จากนั้นเธอก็ปลอบใจตัวเอง ‘ไม่เป็นไร อี้หรานจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นในปีนั้น’กู้ ลี่เฉินมาหาเธอ นั่นหมายความว่าอี้หรานไม่ได้บอกอะไรลี่เฉินเลยตราบใดที่เธอสามารถเล่นบทบาทของคนที่ช่วยเหลือลี่เฉินในตอนเด็กได้ แค่นั้นก็ไม่มีอะไรยากหลิง อี้หรานขมวดคิ้วเมื่อจ้องมองมือของหวา ลี่ฟางที่ควงแขนของกู้ ลี่เฉินอยู่ เธอรู้สึกว่าพวกเขาสนิทสนมกันเกินไปเพราะลูกพี่ลูกน้องของเธอมีสามีแล้ว!แต่... เธอยังไม่เห็นน้องเขยของเธอเลยตั้งแต่เธอกลับมาที่บ้านของตระกูลลู่กู้ ลี่เฉินสังเกตเห็นและดึงแขนของเขากลับ หวา ลี่ฟางรู้สึกอายเล็กน้อย แต่เธอก็ยิ้มและพูดว่า “อี้หราน พี่คงไม่รู้ใช่ไหมว่าจาง ฉ
หวา ลี่ฟางจ้องมองกู้ ลี่เฉินที่อยู่ในความงุนงง ดวงตาของเธอมีแววประกายของความหึงหวง ‘ลี่เฉินและหลิง อี้หรานรู้จักกันดีและดูเหมือนว่าลี่เฉินกำลังระงับอะไรบางอย่างอยู่ในขณะนี้’‘เป็นไปได้ไหมว่าลี่เฉินและหลิง อี้หราน... ไม่ มันเป็นไปไม่ได้!’หวา ลี่ฟางรีบปลอบตัวเอง ‘เขาเป็นเจ้าชายแห่งวงการบันเทิง เขาจะสนใจผู้หญิงที่เคยติดคุกได้อย่างไร?’‘หลิง อี้หรานโชคดีมากที่อี้ จิ่นหลีตกหลุมรักเธอ!’‘อีกอย่าง ตอนนี้ลี่เฉินคิดว่าฉันเป็นคนช่วยเขาตอนเด็ก! ฉันจึงเป็นคนสำคัญของลี่เฉิน!’‘ฉันแค่ต้องใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้และอย่าให้ลี่เฉินรู้ความจริงเด็ดขาด!’“อี้หรานโชคดีมากที่ได้เจอกับอี้ จิ่นหลี วันนี้อี้หรานมาโรงพยาบาลด้วยชุดแต่งงาน พวกเขาแต่งงานกันหรือยัง…” เสียงของหวา ลี่ฟางหยุดชั่วคราวขณะที่เธอพูดเพราะกู้ ลี่เฉินไม่ได้ฟังเธอเลย ดวงตาของเขากำลังจ้องมองไปที่พื้นที่ว่างเปล่า‘เขามองอะไร?’ หวา ลี่ฟางรู้สึกไม่สบายใจ…เมื่อหลิง อี้หรานกับอี้ จิ่นหลีเดินออกจากบ้านไป พวกเขาก็เจอร้านอาหารแบบไม่ได้ตั้งใจ แม้ว่าหลิง อี้หรานจะไม่ได้ทานอาหารกลางวันเพราะเธอรีบมาที่นี่ แต่เธอก็ไม่รู้สึกหิว“ขอโทษนะที่ทำให้คุณต
“ใช่ เขาจะได้ไม่เข้าใจผิดอีกต่อไป เป็นเรื่องน่ายินดีที่เขาได้พบคนที่เขาตามหา” หลิง อี้หรานตอบผู้ชายคนนั้นจะได้ไม่ต้องร้องไห้อีกต่อไป! ความทรงจำของกู้ ลี่เฉินที่ร้องไห้ต่อหน้าเธอในคืนนั้นก็ผุดขึ้นมาในใจของเธอทันใดนั้น เธอรู้สึกแน่นหน้าอกและปวดหัวหลิง อี้หรานหยุดเดิน เธอยกมือขึ้นแล้วกดลงที่หน้าผากของเธอ“เกิดอะไรขึ้น?” อี้ จิ่นหลีถามด้วยความร้อนใจ“ไม่มีอะไร แค่... ปวดหัวกะทันหันน่ะ” เธอตอบเมื่อมองดูใบหน้าซีด ๆ ของเธอ เขาจึงพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว “พี่ดูไม่ค่อยดีเลย ทำไมเราไม่นั่งพักสักหน่อยล่ะ?”แต่บริเวณนี้ไม่มีแม้แต่ที่นั่งพัก มีเพียงบ้านสองสามหลัง“ไม่เป็นไร” หลิง อี้หรานตอบ อาการปวดหัวเกิดขึ้นอย่างกะทันหันและความเจ็บปวดก็ลดลง “ตอนนี้หายปวดแล้ว ฉันอยากกลับไปหาคุณยาย”จากนั้นเธอจึงพูดเสริมว่า “จิน ฉันจะอยู่ที่นี่สามวันและฉันจะกลับไปที่เมืองเฉินหลังจากเสร็จงานศพของคุณยาย คุณควรกลับไปที่เมืองเฉินก่อน”“พี่ลืมไปแล้วเหรอว่าผมจะอยู่ที่นี่กับพี่” อี้ จิ่นหลีถาม“เวลาตั้งสามวัน คุณอาจมีธุระมากมายที่ต้องจัดการที่บริษัท ใช่ไหม? ไม่เป็นไร ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวได้ ฉันจะ... นั่งดูคุณยาย
ใครบางคนสังเกตเห็นหลิง อี้หรานเข้ามาและพูดทันทีว่า “นี่ ฉันเคยคิดว่าอี้หรานเป็นคนที่มีอนาคตที่สุดในตระกูลของคุณ ใครจะคิดว่าคนที่มีอนาคตมากที่สุดตอนเด็กกลับกลายเป็นคนที่ตกต่ำที่สุดในตอนนี้และลี่ฟางกลายเป็นคนที่น่าพึ่งพาที่สุดตระกูลลู่ล่ะ?”คน ๆ นั้นพยายามจะประจบหวา ลี่ฟางโดยดูถูกหลิง อี้หราน ซึ่งหวา ลี่ฟางชื่นชอบที่จะได้ยินคำพูดแบบนี้ ตั้งแต่พวกเขายังเป็นเด็ก พวกเขามักจะถูกเปรียบเทียบกันเสมอเพราะพวกเขาดูคล้ายกันและอายุใกล้เคียงกันมากในอดีต หลิง อี้หรานเป็นนักเรียนดีเด่นในโรงเรียนและสามารถสอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงได้ ดังนั้นหวา ลี่ฟางจึงรู้สึกอับอายเมื่อเธอถูกเปรียบเทียบกับอี้หรานหวา ลี่ฟางชอบเวลาที่เธอดูสูงส่งกว่าหลิง อี้หราน แต่นั่นก็ก่อนที่จะรู้ว่าแฟนของหลิง อี้หรานคืออี้ จิ่นหลีตอนนี้เธอรู้ตัวตนที่แท้จริงของอี้ จิ่นหลีแล้ว หวา ลี่ฟางจึงคิดว่าคน ๆ นั้นที่พูดเปรียบเทียบออกมาสมควรถูกทุบตี! เพราะคำพูดเหล่านั้นทำให้เธอรู้สึกอายคน ๆ นั้นยังพูดต่อว่า “บางทีอาการป่วยของคุณยายของเธออาจเกิดจากอี้หราน การที่สมาชิกในตระกูลเคยติดคุกมาอาจจะไปกระตุ้นอาการของเธอให้ทรุดโทรมได้
หลิง อี้หรานจ้องไปที่อี้ จิ่นหลีด้วยสายตาว่างเปล่า สักพักเธอก็พูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ฉันเดาว่าฉันผ่านอะไรมามากมาย... เพื่อมาเจอคุณและตกหลุมรักคุณเหมือนกัน ถ้าฉันไม่ผ่านเรื่องร้าย ๆ พวกนี้มา บางทีฉันอาจจะไม่ได้เจอคุณก็ได้”หากเธอไม่ต้องเข้าคุก เธออาจจะแต่งงานกับเซียว จื่อฉีและยังคงเป็นทนายความ แล้วเธอก็อาจจะยังคงไม่สามารถเข้ากับตระกูลเซียวได้แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะได้แต่งงานกับเซียว จื่อฉีเพราะพ่อแม่ของเขาคัดค้านการแต่งงานกับเธอและเธอคงไม่ได้พบกับอี้ จิ่นหลีในคืนนั้น คืนที่เขาอยู่ในสภาพที่ยุ่งเหยิงและเธอก็คงจะไม่ได้พาเขากลับบ้านด้วยเธอกับเขาเปรียบเสมือนเส้นขนานสองเส้นที่มาบรรจบกันอี้ จิ่นหลีกอดหลิง อี้หรานทันทีที่เธอพูดจบ เขาฝังใบหน้าของเขาลงในซอกคอและสูดดมกลิ่นของเธอ “ใช่ พี่... ผ่านเรื่องทุกอย่างมาเพื่อมาเจอผม”อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นคนทำให้เธอต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวด หากเขารู้สึกสงสารหรือเห็นอกเห็นใจเธอสักนิด เธอคงไม่ต้องทนทุกข์กับชะตากรรมนี้และเธอคงจะไม่ต้องถูกขังอยู่ในคุกสามปีด้วยซ้ำหลิง อี้หรานรับรู้ได้ถึงร่างกายที่สั่นไหวของอี้ จิ่นหลี “เป็นอะไรไป? ห
กู้ ลี่เฉินยังคงถามตัวเองว่า ‘ฉันกำลังดูอะไรอยู่? ยังไม่ชัดเจนอีกหรือว่าหวา ลี่ฟางเป็นคนที่ฉันตามหา?’คนที่ช่วยชีวิตเขาไว้คือลี่ฟางและจากการสืบสวนของเขา เขาพบว่าลี่ฟางมีชีวิตที่น่าสังเวชในช่วงหลายปีที่ผ่านมา สิ่งที่เขาต้องทำคือรักษาลี่ฟางให้ดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้และปล่อยให้ลี่ฟางมีชีวิตที่ดีเพื่อแลกกับการช่วยชีวิตเขาแต่หลังจากที่เขาพบลี่ฟาง เขารู้สึกว่างเปล่าราวกับว่าเขาสูญเสียบางอย่างไป“ดูอะไรอยู่คะ ลี่เฉิน?” เสียงของหวา ลี่ฟางดังขึ้นกู้ ลี่เฉินหันไปมองหวา ลี่ฟางที่กำลังเดินมาทางนี้ จากนั้นเขาจึงเดินไปหาเธอและพูดว่า “ไม่มีอะไร ฉันกำลังจะกลับบ้าน โทรหาฉันได้ตลอดถ้ามีอะไรเกิดขึ้น”“คุณจะกลับบ้านตอนนี้เลยเหรอ?” หวา ลี่ฟางรู้สึกไม่พอใจ “นี่มันดึกแล้ว ทำไมคุณไม่ค้างคืนที่นี่แล้วออกไปพรุ่งนี้ล่ะ? ที่นี่ยังมีห้องว่างให้คุณนะ”“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ฉันมีธุระด่วนที่ออฟฟิศ ฉันกลับดีกว่า” กู้ ลี่เฉินตอบหวา ลี่ฟางไม่สามารถพูดอะไรได้ ดังนั้นเธอจึงตอบตกลงเมื่อเขาพูดอย่างนั้น จากนั้นเธอกับกู้ ลี่เฉินก็เดินไปที่รถของเขา“ลี่เฉิน... สามีเก่าของฉันบอกฉันว่าเขาจะมาหย่ากับฉัน ถ้าเกิดเรายังให
หวา ลี่ฟางเม้มริมฝีปากของเธอเล็กน้อย “แล้วถ้าฉันไม่ได้ช่วยคุณไว้ คุณจะไม่ทำดีกับฉันใช่ไหม?”เธอเพียงต้องการให้เขาปฏิเสธ แต่เธอกลับพบกับดวงตาฟีนิกซ์ตรงหน้าเธอกลับดูไม่แยแสและเหินห่างผู้ชายคนนี้มองเธอด้วยท่าทีนิ่งเฉย ราวกับว่าเขากำลังมองดูคนแปลกหน้าทันใดนั้น หวา ลี่ฟางรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เธอเพิ่งพูดไป “ฉัน... ฉันอยากให้คุณทำดีกับฉัน ไม่ใช่แค่เพราะฉันเคยช่วยชีวิตคุณ แต่… แต่เพราะอย่างอื่น...” เธอพูดตะกุกตะกัก“เอาล่ะ อย่าคิดมาก มันดึกแล้ว เธอควรรีบเข้านอน” กู้ ลี่เฉินพูดเบา ๆเขาพูดขณะเปิดประตูรถและกำลังจะเข้าไปในรถ ทันใดนั้น หวา ลี่ฟางก็พูดตามหลังเขาว่า “เดินทางปลอดภัยนะ เฉินเฉิน!”คำว่า ‘เฉินเฉิน’ ทำให้ร่างกายของกู้ ลี่เฉินแข็งทื่อทันที ความทรงจำในช่วงเวลาที่ร่างเล็กพาเขาลงมาจากภูเขาแวบเข้ามาในหัวของเขาเด็กหญิงยังคงพูดกับเขาต่อไปเพราะกลัวว่าเขาจะเป็นลม“นายชื่ออะไร ถ้านายไม่บอกฉัน ฉันจะเรียกนายว่าเฉินเฉิน มันคือคำที่เขียนอยู่บนเสื้อของนาย มันเป็นชื่อของนายใช่ไหม?”“นายห้ามหลับนะ เฉินเฉิน ถ้านายหลับ นายจะไม่ตื่นมาอีก”“ฉันจะเล่าเรื่องให้นายฟัง นายอยากฟังเรื่องอะไร? ฉันเป็น
ภาพวาดเหล่านี้แสดงให้เห็นภาพของหญิงคนหนึ่งกำลังอุ้มเขาลงจากเขาย้อนกลับไปในตอนนั้น สิ่งที่พวกเขาพึ่งพาได้ก็คือการเชื่อใจกันและกันเป็นครั้งแรกที่เขาตระหนักว่าเธอมีความสำคัญกับเขามากจนเขาอาจอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอมีเพียงเธอในภาพวาดเท่านั้นที่เป็นข้อยกเว้นไม่ใช่ภาพวาดของเด็ก แต่เป็นภาพใบหน้าของผู้หญิงในวัยที่เติบโตแล้ว ผู้หญิงในภาพวาดส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้เขา ดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอดูสงบนิ่ง ทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจ ราวกับว่าการถูกจ้องมองด้วยดวงตาเช่นนั้นจะทำให้เขารู้สึกสงบ แต่ก็มีเหตุผลในเวลาเดียวกันกู้ ลี่เฉินยืนอยู่หน้าภาพวาด จ้องมองบุคคลในภาพด้วยดวงตาสีครามเข้มของเขา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดถ้าหลิง อี้หรานอยู่ที่นี่ เธออาจจะรู้ว่าเธอคือคนในภาพวาด!“ทำไมคุณถึงไม่ใช่เธอ?” เสียงเย็นชาของเขาดังขึ้นในสตูดิโอ แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับผู้หญิงในภาพวาดเพียงมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มบาง ๆกู้ ลี่เฉินยกมือขึ้นและลูบใบหน้าในภาพวาดเบา ๆ ราวกับว่าเขากำลังลูบแก้มของผู้หญิงคนนั้นถ้า... หลิง อี้หรานเป็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ เธอจะไม่ปล่อยให้มือของเขาสัมผัสใบหน้าของเธอเช่นนั้น