บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 671 - บทที่ 680

หลิง อี้หรานรู้สึกเหมือนกำลังถูงเร่งให้แต่งงาน “อันที่จริง... ตอนนี้เราก็เหมือนแต่งงานกันแล้วนะ” เธอพูด ตอนนี้พวกเขาอยู่ด้วยกันและยังนอนบนเตียงเดียวกัน มีเพียงทะเบียนสมรสเท่านั้นที่ยังไม่ได้จด“มันไม่เหมือนกัน ในสายตาของคนอื่น พี่ยังคงเป็นนางสาวหลิง ไม่ใช่คุณนายอี้ ผมอยากให้พี่เป็นของผมและผมก็จะเป็นของพี่” อี้ จิ่นหลีพึมพำหลิง อี้หรานรู้สึกว่าอี้ จิ่นหลีให้ความสำคัญกับใบสมรสมากเกินไป “ถึงแต่งได้ก็หย่าได้”เธอโพล่งออกมาท่าทางของอี้ จิ่นหลีเปลี่ยนไปทันที ดวงตามืดหม่นลง “ถ้าเกิดเราแต่งงานกัน จะมีวันที่เราหย่ากันไหม?”น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา แต่เธอกลับได้ยินมันชัดเจนเขากางแขนออกและโอบเธอไว้แน่น หลิง อี้หรานรู้สึกว่าร่างกายของเขาสั่นเทาเบา ๆ“ฉันไม่ได้บอกว่าเราจะหย่ากัน ฉันแค่ไม่คิดว่าการที่เราแต่งงานกัน เราจะเป็นของกันและกันอย่างสมบูรณ์ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับตัวเรา ไม่ใช่เอกสาร” หลิง อี้หรานกัดริมฝีปากและพูดกับอี้ จิ่นหลีว่า “ถ้าเรารักกัน เราก็จะเป็นของกันและกัน แต่ถ้าวันหนึ่งเราไม่ได้รักกันแล้ว เราก็จะไม่ใช่ของกันและกันอีกต่อไป”“พี่จะเลิกรักผมไหม?” สายตาที่จ้องมองมา ทำให้เธอรู้ส

หวา ลี่ฟางเชิดหน้าขึ้น “ฉันไม่กลัวที่จะบอกเธอตามตรงหรอกนะว่าฉันรู้สึกซาบซึ้งแค่ไหนเมื่อรู้ว่าลี่เฉินตามหาฉันมาหลายปีแล้ว ยังไงฉันก็หย่าแล้ว มันคงไม่เป็นไรสำหรับฉันที่จะไล่ตามความสุขของตัวเอง ฉันรู้จักลี่เฉินและเธอก็เคยรู้จักกัน ฉันได้ยินจากลี่เฉินเหมือนกันว่าเขาคิดว่าเธอเป็นฉันมาสักพักแล้ว แต่เธอไม่ใช่ฉันนี่ ดังนั้น ฉันหวังว่าเธอจะรู้จักที่ของตัวเอง มันคงจะดีสำหรับเราทุกคนในแบบนั้น”หวา ลี่ฟางมีช่างแต่งตัวคอยดูแลการแต่งตัวของเธอในทุกวันนี้ แม้ว่าเธอจะมีหน้าตาธรรมดา แต่เธอก็ยังสามารถดูเหมือนดาราได้ แน่นอนว่าสิ่งนี้ทำให้หวา ลี่ฟางมีความมั่นใจอย่างมากเธอรู้สึกว่าเมื่อก่อนเธอดูเป็นผู้หญิงธรรมดาเพราะเธอไม่ได้แต่งตัว แต่เมื่อเธอแต่งตัวแล้ว เธอก็มีเสน่ห์ไม่น้อยไปกว่าแฟนเก่าของกู้ ลี่เฉินด้วยเหตุนี้ หวา ลี่ฟางจึงจ้องไปที่หลิง อี้หราน และพูดว่า “ฉันหวังว่าเธอจะไม่มาขวางทางความสุขของฉัน อี้หราน ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่เมตตาต่อเธอแม้ว่าเราจะเป็นญาติกันก็ตาม”เธอจะไม่ยอมให้ใครมาขวางทางเธอ เธอจะคว้าโอกาสนี้ไว้และอยู่เหนือทุกคน!…มันเป็นความฝันที่คล้ายกัน... ในความฝัน ใบหน้าของเด็กน้อยยังคงพ

เขาไม่เคยรู้ว่าเขาจะหงุดหงิดได้เพียงเพราะได้ยินคำพูดของเธอ“คุณรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?” หลิง อี้หรานถามโดยไม่สนใจว่าอ้อมกอดของเขาจะทำให้เธอรู้สึกเจ็บ ทั้งหมดที่เธอสนใจคือท่าทางที่ผิดปกติของเขาและดูเหมือนว่าอาการสั่นของเขาจะลดลง มันไม่รุนแรงเท่ากับตอนก่อน“ดีขึ้น...” อี้ จิ่นหลีพึมพำโดยที่ยังกอดเธอไว้แน่นเธอทำให้เขารู้สึกกลัว เธอมีอิทธิพลเหนือเขามากกว่าที่เขาคิดหลังจากเวลาผ่านไปนาน อาการสั่นของอี้ จิ่นหลีก็หยุดลงจากนั้นเขาก็ปล่อยมือและพูดกับหลิง อี้หรานว่า “ผมคงทำให้พี่เจ็บตอนที่ผมกอดพี่”“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บมากหรอก ฉันทนกับความเจ็บปวดได้สบายอยู่แล้ว” เธอตอบ หลังจากผ่านการทรมานอย่างไร้มนุษยธรรมในคุก ความเจ็บปวดธรรมดา ๆ ก็ไม่มีความหมายอะไรสำหรับเธอดวงตาของอี้ จิ่นหลีมืดลงราวกับว่าเขาคิดอะไรบางอย่าง “ไม่เป็นไร ตอนนี้ผมโอเคแล้ว”“ว่าแต่ เมื่อกี้คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” เธอถาม เธอจะรู้สึกไม่สบายใจถ้าเธอไม่รู้เหตุผล“มันคงเป็น…” เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “มันอาจจะเป็นแค่ฝันร้าย ผมตื่นขึ้นมาและร่างกายก็สั่นขึ้นเพราะฝันร้าย”ดวงตาของหลิง อี้หรานเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ พวกเขาทั้ง

ดวงตาของเขาดูเหมือนกำลังจ้องมองคนแปลกหน้า แม้ว่าขณะนี้เขากำลังเผชิญหน้ากับคนที่เคยช่วยเหลือเขา ‘ตัวสำรอง... ใครคือตัวสำรอง?’ครั้งหนึ่งเขาจินตนาการว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จะหน้าตาเป็นอย่างไรเมื่อเธอโตขึ้น ผู้หญิงที่เขาตามหาคงรูปร่างแบบที่เขาจินตนาการไว้ไม่มากก็น้อยหลังจากที่เขาได้เห็นหลิง อี้หราน เขาก็รู้สึกราวกับว่าเขาได้เห็นเด็กหญิงตัวน้อยแต่หลิง อี้หรานไม่ใช่คนที่เขาตามหา ผู้หญิงคนนี้ต่างหาก หวา ลี่ฟางที่ช่วยชีวิตของเขาไว้เขาเคยเห็นรูปถ่ายของหวา ลี่ฟางตอนที่เติบโตขึ้นมาและแน่นอนว่าตอนที่เธออายุแปดหรือเก้าขวบ เธอดูเหมือนกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เขาจำได้แต่หวา ลี่ฟางในตอนโตกลับดูไม่เหมือนอย่างที่เขาคิดไว้ เธอดูค่อนข้างคล้ายกับหลิง อี้หราน โดยมีคิ้ว ตาและใบหน้าคล้ายกัน แต่เมื่อพวกเธออยู่ด้วยกัน คุณจะไม่มีวันเข้าใจผิดออร่าของพวกเธอแตกต่างกันมาก“ลี่เฉิน?” เสียงของหวา ลี่ฟางดังขึ้นขัดจังหวะอาการเหม่อลอยของกู้ ลี่เฉินกู้ ลี่เฉินดึงสติของตัวเองกลับมา “คุณไม่ใช่ตัวแทนของใคร”“ก็... คุณเคยมองหาตัวสำรองจริง ๆ เหรอ? หวา ลี่ฟางถามขณะที่เธอแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา ราวกับว่าเธออยากรู้อยาก

ดวงตาของอี้ จิ่นหลีเป็นประกายขณะที่เขาหลุบตาลงต่ำ “บางทีเขาอาจจะรู้สึกแย่หลังจากใส่ร้ายพี่ เขาเดินทางไปต่างประเทศแล้วและถ้าเขาไม่อยากกลับมา เราก็คงจะจับเขาได้ไม่ง่ายขนาดนี้ เขายอมกลับมาเมื่อเขารู้ว่าพวกเรากำลังสอบสวนคดีนี้อีกครั้ง”แน่นอนว่าสิ่งที่เขาไม่ได้พูดออกไปก็คือว่าน หยวี่หมิงเต็มใจที่จะยอมจำนนเพราะเขาใช้วิธีการมากมายในการบีบบังคับให้ชายคนนั้นทำเช่นนี้“รู้สึกแย่เหรอ?” หลิง อี้หรานถอนหายใจ “เขามาขอโทษเพียงเพราะเขารู้สึกแย่งั้นเหรอ? มันเหมือนกับการฆ่าใครสักคนและขอการอภัยจากเหยื่อ คุณไม่คิดว่ามันไร้สาระเหรอ? ฉันไม่ได้ตายในคุก แต่ถ้าฉันตายในคุก ฉันก็คงไม่ได้มายืนอยู่ต่อหน้าเขาแบบนี้!”คำพูดของเธอบีบหัวใจเขาอย่างแรงและทำให้เขาหายใจลำบาก“ถ้าอย่างนั้น... พี่จะไม่ยกโทษให้เขาใช่ไหม?” อี้ จิ่นหลีพึมพำถาม“ใช่ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายที่ทำร้ายฉันขนาดนี้!” หลิง อี้หรานตอบโดยไม่ได้สังเกตุท่าทางที่ผิดปกติของอี้ จิ่นหลีเธออยู่ในความทุกข์ทรมานจากการถูกใส่ร้ายมายาวนาน “เขากล้าดียังไงถึงมาขอให้ฉันยกโทษให้? เขากล้าดียังไง? ถ้าการคุกเข่าและขอโทษคือวิธีแก้ปัญหา แล้วทำไมต้องมาลากกฎหมายมาเก